Ο χορός και η μουσική είναι ζευγάρι απόλυτα δεμένο, το συναντάμε σε όλο τον κόσμο, σε κάθε πιθανό και απίθανο χώρο που μπορεί να το φιλοξενήσει, στα μπαρ, σε γιορτές σπιτικές ή δημόσιες, στον δρόμο, στον κινηματογράφο, σε μικρές ή μεγαλύτερες σκηνές.
Όταν ο χορός παύει να είναι μόνο ένας τρόπος προσωπικής έκφρασης, όταν κάποιος θέλει και καλείται να γίνει κομμάτι μιας χορογραφίας τότε απαιτείται χάρη και πλαστικότητα στην κίνηση, μια βουβή υποκριτική, η πειθαρχία που οδηγεί στον συγχρονισμό. Οδηγός του σώματος είναι η μουσική. Σκεφτείτε λοιπόν ότι πρέπει να πληρείτε όλα τα παραπάνω χωρίς να μπορείτε να ακούσετε, χωρίς να γνωρίζετε που ξεκινάει και που τελειώνει το κομμάτι πάνω στο οποίο θα κάνετε τα βήματά σας.
Ο Παναγιώτης Παράσχου κατάγεται από τη Θεσσαλονίκη, είναι πτυχιούχος της Βασιλικής Ακαδημίας Χορού της Αγγλίας, το αγαπημένο του είδος είναι ο σύγχρονος χορός γιατί με αυτόν νιώθει πιο ελεύθερος και πρόσφατα κατάφερε κάτι που προσπαθούν (και προσδοκούν) πολλοί νέοι που ασχολούνται επί σειρά ετών με τον χορό. Είναι ο πρώτος κωφός χορευτής που θα φοιτήσει για τα επόμενα τρία χρόνια στην Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης (ΚΣΟΤ), στην Κρατική Σχολή Χορού που εδρεύει στο κέντρο της Αθήνας.
Αποφάσισε να ασχοληθεί με τον χορό σε ηλικία επτά ετών, παρακολουθώντας την μικρότερη αδερφή του να χορεύει στους ρυθμούς κάποιου ελληνικού girl band. «Άρχισα να χορεύω μαζί της και ανακάλυψα ότι ο χορός με εξέφραζε περισσότερο από άλλες, αθλητικού τύπου, δραστηριότητες. Ο χορός με έκανε να νιώθω ευτυχία, μια ανάταση ψυχής για να πολεμώ έτσι την ιδιαιτερότητα μου. Μέχρι στιγμής, έχω κάνει κλασικό μπαλέτο, σύγχρονο χορό και hip hop για εννέα χρόνια».
Η ανακοίνωση στον στενό του κύκλο πως θέλει να αφιερωθεί στον χορό είναι και η πρώτη του δυνατή ανάμνηση από την ενασχόληση με αυτόν. Η οικογένειά του αντέδρασε θετικά σε αυτού του είδους τις σπουδές, ενώ ο αυθόρμητος χορός του που καταχειροκροτήθηκε σε ένα μεγάλο οικογενειακό τραπέζι οριστικοποίησε την απόφαση του.
Πώς είναι να χορεύεις χωρίς να ακούς τη μουσική που θα υπηρετήσεις με τις κινήσεις σου; Το μυστικό του Παναγιώτη Παράσχου είναι ότι αποτυπώνει πρώτα στη μνήμη του πότε τα βήματα είναι σε γρήγορο, αργό ή κανονικό ρυθμό, αναλόγως με τη χορογραφία. «Κοιτούσα τις δασκάλες χορού που πατούσαν το CD player και περίμενα λίγο να μου κάνουν ένα μεγάλο νεύμα. Μετά ήξερα αυτόματα τα βήματα. Φυσικά, πάντα χρειάζονταν πολλές πρόβες για να τα θυμάμαι».
Εξηγεί ότι έχει μια διαφορετική επαφή με την μουσική. «Την ακούω με την καρδιά μου και την αντιλαμβάνομαι οπτικά από τις κινήσεις και τον τρόπο που χορεύουν οι άλλοι ακούοντες χορευτές. Έτσι φαντάζομαι και δημιουργώ τη δική μου μουσική η οποία μεταφράζεται στη γλώσσα της κίνησης του σώματός μου. Δημιουργείται μέσα μου η αίσθηση του αέρα και νιώθω ότι πετάω».
Εκτός από το παθός, τη σκληρή δουλειά, την υπομονή, την αυτοσυγκέντρωση, την επιμονή, την πειθαρχία, τον ιδρώτα που απαιτεί ο χορός -πόσο μάλλον όταν θέλεις να χορέψεις δίπλα αλλά και να «αναμετρηθείς» με τους καλύτερους- ποιες ήταν άραγε οι δυσκολίες που αντιμετώπισε; «Υπήρχε θέμα επικοινωνίας γιατί οι δασκάλες χορού και οι μαθήτριες δεν γνώριζαν την ελληνική νοηματική γλώσσα και έτσι προσπαθούσα να επικοινωνήσω μαζί τους με χειλεανάγνωση, λίγο παντομίμα και δίνοντας βάση στην έκφραση του προσώπου τους. Μέσα από αυτές τις δυσκολίες τελικά κατάφερα να πάρω πράγματα από όλους αυτούς τους ανθρώπους και να φτάσω μέχρι στο στάδιο που βρίσκομαι σήμερα».
Στάθηκε τυχερός απ’ όσο θυμάται, σπανία αντιμετώπισε προκατάληψη σχετικά με την κώφωσή του αλλά και για το γεγονός ότι είναι ένα αγόρι που ασχολείται με το χορό. «Οι περισσότεροι με σεβάστηκαν και αποδέχτηκαν την ιδιαιτερότητά μου γιατί διαπίστωσαν πως είμαι ένα χαρούμενο, θετικό άτομο. Αντίθετα με ενθάρρυναν να συνεχίσω να κάνω αυτό που αγαπώ, χάρη σ’ αυτούς έφτασα έως εδώ. Ελπίζω κι άλλοι νέοι με ιδιαίτερες ικανότητες να πιστέψουν στον εαυτό τους και να πραγματοποιήσουν τα όνειρα τους. Δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα γιατί πάντα υπάρχει τρόπος να πετύχεις τον στόχο σου».
Πρότυπά του είναι ο Michael Dameski και ο Lex Ishimoto, νικητές του τηλεοπτικού σόου So You Think You Can Dance σε Αμερική και σε Αυστραλία αντίστοιχα. «Είναι εξαιρετικοί χορευτές που τους θαυμάζω πολύ. Όσο για τους στόχους και τα σχέδια μου για το μέλλον, δεν ξέρω τι θα μου προκύψει. Θα ήθελα πολύ να βρεθώ σε επαγγελματικές ομάδες χορού της Ελλάδας αλλά και του εξωτερικού, να δίνουμε παραστάσεις χορού περιοδεύοντας σε όλο τον κόσμο. Θα ήθελα να γνωρίσω γνωστούς καλλιτέχνες του χώρου μου αλλά και να συμμετάσχω σε μία από τις χορευτικές ομάδες της Eurovision, πιστεύω ότι είναι μια εμπειρία που πρέπει να ζήσω».