Δεν νομίζεις, Όλια, πως είναι λίγο κουραστικό να παίζεις ένα έργο με τόσα πολλά λόγια που πρέπει να τα μάθεις μόνη σου; Ναι είναι κουραστικό. Πολύ κουραστικό. Αλλά άμα το καταφέρεις μετά ευχαριστιέσαι που κατάφερες να κάνεις κάτι τόσο, μα τόσο δύσκολο και κουραστικό. Έτσι είναι αυτά. Κι η ζωή η ίδια από μια άποψη έτσι είναι.
Ποιο είναι το καλύτερο φαγητό πριν ανέβεις στη σκηνή; Το καλύτερό φαγητό είναι μισό λεξοτανίλ. Πάντα παίρνω πριν την παράσταση. Παιδιόθεν.
Αν είχε ο Μπέκετ Facebook, μπορείς να μας γράψεις μερικά status που θα σκάρωνε; Αυτό το ποίημα του. «Απέναντι σου το χειρότερο μέχρι να σε κάνει να γελάσεις».
Στη μικρή μου ζωή έχω δει την Πατεράκη, την Κοκκίνου, τη Φιλιππίδου, μια ξένη που έφεραν στην Επίδαυρο, πραγματικά, τι κόλλημα έχετε όλες να παίξετε αυτό το ρόλο; Δεν είναι ρόλος, γι’ αυτό -είναι μια αφορμή -αν έχεις μια στάση, μια υπαρξιακή θέση ερωτήματα. Ότι τέλος πάντων έχεις για όλο αυτό το απίστευτο πράγμα που είναι η ζωή, η ζωή μας- να τα μοιραστείς δια στόματος Μπέκετ -που είναι τόσο μεγάλος ποιητής ώστε να μπορεί να μας περιλαμβάνει όλους. Γι’ αυτό βάζω στοίχημα ότι κάθε φορά που θα είδες την παράσταση θα είδες κάτι εντελώς διαφορετικό.
Εσύ έχεις καταλάβει πραγματικά τι παίζει με αυτό το έργο; Το νόημα που λένε; Γιατί μας τρελαίνει έτσι αυτός ο Μπέκετ; Δε μας τρελαίνει αυτός, μιλάει για όλα αυτά που ούτως η αλλιώς μας τρελαίνουν, και πάνω απ’ όλα για το απίστευτο σκάνδαλο που είναι το να είσαι άνθρωπος. Εμένα με ξεκουράζουν τα έργα του. Έχει αναλάβει όλη τη χαμαλοδουλειά.
Έχεις καθόλου τη «χαμάρα» της Γουΐνη στην καθημερινή σου ζωή; Εννοείται.
Πιστεύεις ότι πρέπει να κηρυχθούν παράνομοι οι άνθρωποι που βάζουν τις μπανάνες στο ψυγείο; ….. Αν και έχω κάνει διατριβή αυτό τον καιρό με τον Μπέκετ στο παράλογο, τώρα σ’ έχασα!
Μπορείς να μοιραστείς μαζί μας ένα χοντρό μπινελίκι που έχεις ρίξει μια φορά; Δε μου’ ρχεται κάτι τώρα.
Υπάρχει κάτι, οτιδήποτε, που να νοσταλγείς πολύ και κάτι που να σαι πολύ ευτυχισμένη που το έχεις τώρα; Νοσταλγώ την εσωτερική σιωπή, όταν σωπαίνει επιτελούς η φωνή που σου λέει ακατάπαυστα «κάνε, κάνε, κάνε.» Ναι, σήμερα ας πούμε ήμουν πολύ ευτυχισμένη που είχε λιακάδα μετά από πολλές μέρες κρύο, και κυρίως που μπόρεσα να το προσέξω και να το χαρώ.
Κατεβαίνοντας κάθε μέρα στην Πειραιώς για να βρεθείς στο bios, υπάρχει κάτι που ανακάλυψες και θα μας πρότεινες να το ανακαλύψουμε και εμείς. Ένα μεγάλο άσπρο σκύλο με κόκκινα μάτια που κοιτάει τ’ αυτοκίνητα μ’ ένα τρομερά θυμόσοφο βλέμμα. Έχω καταλήξει ότι είναι μια καμουφλαρισμένη θεότητα.
