Netflix βλέπετε;
Ναι! Τώρα αυτή την περίοδο κάνω detox γιατί κολλάς λίγο.
Το τέλος του Game Of Thrones πώς σας φάνηκε; Δεν την έχω δει τη σειρά.
Τι βλέπετε; Όλα αυτά που έχουν σχέση με την πολιτική. To House of Cards, το Designated Survivor, το Queen.
Το House Of Cards το έχασε λίγο. Χάλια οι τελευταίοι κύκλοι ειδικά αυτός που ήταν μόνη η Κλερ Άντεργουντ. Ήταν φριχτό και απόλυτα σεξιστικό.
Το Queen ωραίο. Περιμένω τώρα τον τρίτο κύκλο. Η σειρά που μου άρεσε περισσότερο απ’ όλες ήταν το Mad Men. Top!
Ταυτιστήκατε με την Πέγκι; Όχι, καθόλου.
Επειδή ήταν αριστερή; Όχι αυτό το passive aggressive δεν μου πάει καθόλου. Πιο πολύ μου άρεσε ο πρωταγωνιστής, ο Ντον Ντρέιπερ.
Γιατί δεν κατεβήκαμε στο Ρέθυμνο υποψήφια; Έχω υπάρξει βουλευτής εκεί αλλά στην Αθήνα έχω μεγαλώσει, εδώ αισθάνομαι ότι είναι ο τόπος μου. Εδώ είμαι πραγματικά κοντά σε αυτό που μπορώ να εκπροσωπήσω γιατί ξέρω πως ήταν η Αθήνα πριν από 35 χρόνια, πως είναι σήμερα και πως μπορεί να γίνει.
Τώρα που το αποτέλεσμα των εκλογών είναι κάπως προβλέψιμο μετά τις Ευρωεκλογές, πιο πολύ ανταγωνιστής μας είναι ο αντίπαλος ο συναγωνιστής. Αντίπαλος είναι πάντα ο εαυτός μας γιατί θέλουμε να βελτιωνόμαστε.
Περιμένατε τόσο μεγάλη διαφορά; Το έβλεπες στον κόσμο ότι έχει αποξενωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ από την κοινωνία. Εξοργίστηκε ο πολίτης γιατί είχαν δημιουργήσει πολύ μεγάλες προσδοκίες για μια διαφορετική προοπτική διακυβέρνησης. Αυτό που είδαμε τελικά στα 4, 5 χρόνια της διακυβέρνησής τους, είναι να συμπυκνώνονται όλα τα δεινά των προηγούμενων χρόνων. Αυτά που θέλαμε να πούμε ότι έχουμε ξεπεράσει. Και ο διχασμός επίσης έχει ενοχλήσει πάρα πολύ την ελληνική κοινωνία. Aυτή η προσπάθεια για έντονη πόλωση δεν είναι αυτό που ψάχνει ο κόσμος σήμερα. Κι όμως, κακώς, προσπαθούν ακόμα και τώρα να λειτουργήσουν έτσι.
Εσείς, ποιος μας λέει ότι έχετε αλλάξει; Φαίνεται από την κάλπη των ευρωεκλογών ότι υπάρχει ένα θετικό ρεύμα προς τη Νέα Δημοκρατία για μια επιστροφή στην κανονικότητα, πάνω σε πολύ συγκεκριμένες βάσεις που θα γίνουν αποδεκτές από μεγάλο ποσοστό της ελληνικής κοινωνίας. Μιλάμε για ασφάλεια, μιλάμε γι’ ανάπτυξη και μιλάμε για μια προοπτική ευημερίας για όλους. Αυτό είναι το μήνυμα μας, που μαζί με την ενωτική προσέγγιση μας, το προσκλητήριο προς όλες και όλους, δείχνει πώς έχουμε δει όχι μόνον τα λάθη του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και τα δικά μας.
Ανεβαίνει η αδρεναλίνη στην προεκλογική περίοδο; Είναι χειρότερη και από την εξεταστική περίοδο στο σχολείο ή στο πανεπιστήμιο. Ανεβαίνει και η αδρεναλίνη. Είναι μία ιδιαίτερα στρεσογόνα περίοδος για όλους.
Γιατί; Επειδή βάζεις τους στόχους σου και θες να τους πετύχεις.
Στους σταυρούς; Θέλω να γίνω καλύτερη, όπως σου είπα. Αυτός είναι ο δικός μου προσωπικός στόχος. Θέλω να μπορώ να λέω ότι έχω κάνει ένα βήμα μπροστά.
Μένει τίποτα από την επαφή με τον κόσμο ή ένα βουητό απλά; Είναι μια πολύ συμπυκνωμένη και πολύ έντονη διάδραση. Σου δίνει πάρα πολλά ερεθίσματα γι’ αυτό και τα στρεσογόνα επίπεδα είναι πάρα πολύ ψηλά. Γιατί πρέπει να λειτουργήσει και το διανοητικό και το συναισθηματικό κομμάτι σου, ταυτόχρονα.
«Όχι» λέμε στον κόσμο; Βέβαια! Εκεί που σου λένε κάτι που είναι εκτός λογικής.
Τι τρελό σας έχουν πει; Όχι πολλά. Έχουμε μπει σε μια διαδικασία που έχει ξεκινήσει ο κόσμος να βλέπει το συλλογικό καλό. Δεν αρκεί να είμαστε ατομικά καλά αλλά πρέπει και το κάδρο γύρω μας να είναι πλήρες. Την επόμενη μέρα θα κινηθούμε σ’ ένα πολύ πιο ενθαρρυντικό πλαίσιο, και οι πολίτες θα είναι πιο ελεύθεροι να δραστηριοποιηθούν.
Ρουσφέτια ζητούν; Κανένα ανιψάκι να βολέψουμε; Είμαστε σε μια περίοδο που υπάρχει ανεργία και μεγάλη ανησυχία για το εργασιακό. Δεν θα έλεγα ότι παίζει σε επίπεδο συναλλαγής και ούτε το απαξιώνω. Αλλά βλέπω ότι ο πολίτης σήμερα αντιλαμβάνεται ότι αν έρθει η ανάπτυξη, αν έρθουν οι επενδύσεις θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας και θα υπάρξει μια καλύτερη μέρα. Παρόλα αυτά δε σου κρύβω ότι με την απερχόμενη κυβέρνηση είδαμε νέα επίπεδα στο κομμάτι που λέμε λαϊκισμός, παλαιοκομματισμός και πελατειακές πρακτικές.
Από κάπου τα έμαθε και αυτή η κυβέρνηση. Θα έλεγες ότι εμπνεύστηκαν από τα λάθη του παρελθόντος, υιοθέτησαν όλες τις κακές πρακτικές. Και εκεί που πηγαίναμε να μπούμε σε μια νοοτροπία καλύτερη, γυρίσαμε πάλι πίσω.
Μιας και αναφέρατε την ανάπτυξη, όταν θα έρθει θα είναι για όλους; Θα τελειώσουν αμέσως όλα τα προβλήματα; Μαγικό ραβδί δεν έχει κανείς, ούτε υποσχόμαστε ότι το έχουμε. Γι’ αυτό είναι σημαντικό να δημιουργήσει κανείς μια ρεαλιστική ελπίδα στον κόσμο. Κι αυτή η ελπίδα θα πραγματωθεί θα έρθει από μια ανάπτυξη που δεν θα είναι αναιμική. Πρέπει να υπάρξουν πρωτοβουλίες και κίνητρα ώστε να είναι σταθερή, να έχει ένα βάθος χρόνου και να τους αφορά όλους. Έτσι και αλλιώς το κράτος πρέπει να στηρίζει τους ασθενέστερους. Αν μιλάμε για κοινωνικό κράτος προφανώς, αλλιώς στηρίζεται όταν έχεις μια οικονομία που παράγει πλούτο και όταν μπορείς να κάνεις πάνω σε σταθερές βάσεις την αναδιανομή αυτού του πλούτου.
Πλούτο, πέρα από τον τουρισμό, μπορούμε από αλλού να πράξουμε; Έχω θητεύσει στο υπουργείου Τουρισμού και ξέρω ότι ο τομέας αυτός είναι που βοήθησε πάρα πολύ τη χώρα στα χρόνια της κρίσης. Σίγουρα είναι ένας τομέας που θα μπορούσαμε να έχουμε πολύ περισσότερα έσοδα, αν δεν είχε εγκαταλειφθεί το αρχικό μας σχέδιο για σύνθεση ποιοτικών υπηρεσιών ώστε να διευρύνουμε σημαντικά την τουριστική περίοδο και όχι απλά να μετράμε κεφάλια. Η Ελλάδα δεν είναι προορισμός για να βάζεις ως μόνον στόχο τον αριθμό επισκεπτών, αλλά τη δημιουργία ποιοτικής τουριστικής εμπειρίας έτσι ώστε να έχει η χώρα μας, επισκέπτες υψηλότερου προφίλ επιτυγχάνοντας την σύνδεση του τουρισμού και με άλλους παραγωγικούς κλάδους της οικονομίας. Παρόλα αυτά επειδή τουρισμός είναι υπηρεσία, δεν μπορεί καμία χώρα να έχει μονοκαλλιέργεια, δεν μπορεί να πεις ότι επενδύεις μόνο σε μία συγκεκριμένη κατεύθυνση. Ο πρωτογενής τομέας, για παράδειγμα, δεν έχει αξιοποιηθεί όσο θα έπρεπε.
Με ποια έννοια; Ότι υπάρχουν πάρα πολλοί σύγχρονοι τρόποι και για τις καλλιέργειες και για τη σύνδεση τους με την μεταποίηση και την εξαγωγή.
«Αποτελεί ιδεοληψία ότι ο πολιτισμός δεν παράγει οικονομικό αποτέλεσμα. Έχει τη δυνατότητα να το κάνει και να δημιουργήσει και θέσεις εργασίας. Πρώτα απ’ όλα πρέπει να υπάρχει μια ανάλογη αναπτυξιακή στρατηγική που να εξυπηρετεί αυτό το στόχο…»
Εδώ στο κέντρο που είναι και τα γραφεία της Popaganda, βιώνουμε μια μια μεγάλη ανάπτυξη κυρίως στο άνοιγμα καινούργιων ξενοδοχείων αλλά και χώρων εστίασης, μήπως όμως όλο αυτό γίνεται χωρίς σχέδιο και θα μετατραπεί σε μια άδεια τουριστούπολη; Όντως, ο Έλληνας έχει μια τάση μιμητισμού και υπερβολής. Δηλαδή δεν παίρνει πάντα με λελογισμένο τρόπο τις πρωτοβουλίες, βασιζόμενος σε κάποιο business plan. Ακολουθεί τη μόδα. Αυτό είναι κάτι που ισχύει γενικά. Η Αθήνα έχει ανάγκη από περισσότερες κλίνες. Δεν είναι ένας κορεσμένος προορισμός. Το Airbnb είναι ένα καινούριο προϊόν, μια νέα αγορά που αναπτύσσεται τώρα.
Πρέπει να μπει φρένο στο Airbnb; Πρέπει να μπει πλαίσιο. Προφανώς και το βάζει η πολιτεία αλλά και ο επιχειρηματίας να μάθει να οργανώνεται, κάτι που δεν συμβαίνει συχνά στην Ελλάδα.
Πάμε στον πολιτισμό. Τι μάθατε από τους ανθρώπούς του, ως τομεάρχης που ήσασταν τα τελευταία χρόνια; Και από αυτούς που συναντήσατε την προεκλογική περίοδο; Πάντα είχα σχέση με το χώρο της τέχνης και παρακολουθούσα θέατρο, κινηματογράφο. Μ’ ενδιαφέρει και σαν πολίτη.
Δεν φτάνει όμως αυτό. Ναι, αλλά το λέω ότι μ’ ενδιαφέρει σαν Όλγα. Στην προεκλογική περίοδο, θεώρησα ότι και στο πολιτικό μου μήνυμα να φανεί αυτή η σχέση που έχω αναπτύξει με τους ανθρώπους του πολιτισμού και κυρίως μ’ ενδιαφέρει ν’ ακούσω από αυτούς ιδέες και σκέψεις για το πως μπορούμε να πορευτούμε στη συνέχεια. Η Ελλάδα είναι πολιτισμός και δεν αναφέρομαι μόνο στο παρελθόν αλλά και στη σύγχρονη πολιτιστική δημιουργία. Επειδή την επόμενη μέρα μ’ ενδιαφέρει πολύ το μήνυμα που θα εκπέμπει η Ελλάδα στο εξωτερικό θεωρώ ότι αυτό πρέπει να περνάει από το σύγχρονο πολιτισμό.
Ο πολιτισμός είναι κάτι που κοστίζει και δεν φέρνει αναγκαστικά κέρδη. Πρέπει να βάζεις το χέρι στην τσέπη και στην περίοδο της κρίσης από εκεί που κόβαμε πρώτα ήταν από εκεί. Πώς λέμε από τη μία ότι η Ελλάδα είναι πολιτισμός ενώ δεν θέλουμε να ξοδεύουμε χρήματα γι’ αυτόν; Πρώτα απ’ όλα ο πολιτισμός πρέπει να είναι ένας αναπτυξιακός τομέας. Θεωρώ ότι δεν τον έχουμε αντιμετωπίσει έτσι. Παντού υπάρχουν Cultural και creative industries, εδώ ούτε τις αξιολογούμε, ούτε τις στηρίζουμε. Αποτελεί ιδεοληψία ότι ο πολιτισμός δεν παράγει οικονομικό αποτέλεσμα. Έχει τη δυνατότητα να το κάνει και να δημιουργήσει και θέσεις εργασίας. Πρώτα απ’ όλα πρέπει να υπάρχει μια ανάλογη αναπτυξιακή στρατηγική που να εξυπηρετεί αυτό το στόχο…
Τι στόχο, όταν με όποιο καλλιτέχνη μιλήσεις, θα σου πει κάποια στιγμή ότι το κράτος δεν με βοηθάει; Πολλές χώρες που έχουν απόλυτα φιλελεύθερη προσέγγιση στο χώρο της οικονομίας, στηρίζουν την πολιτιστική παραγωγή. Προφανώς και η πολιτεία πρέπει να στηρίζει και εκεί. Αν θες, πρέπει να γίνει και ένας εξορθολογισμός του πως διατίθενται τα κονδύλια διότι το Υπουργείο Πολιτισμού έχει κάποιους δεκάδες εποπτευόμενους φορείς τους οποίους υποστηρίζει με κρατικά χρήματα και νομίζω δεν έχουν μπει ποτέ συγκεκριμένοι στόχοι για το αποτέλεσμα που θα πρέπει να φέρουν.
Μπορεί να πει δηλαδή το Υπουργείο ότι θέλω κερδοφορία; Όχι κερδοφορία αλλά παραγωγή ενός αποτελέσματος. Δεν μπορεί να στηρίζονται όλοι σε έκτακτες επιχορηγήσεις. Πρέπει να υπάρχουν θεσμοί, όπως o θεσμός της επιχορήγησης. Επιμένω ότι πρέπει να υπάρχει αλλά όχι όπως γινόταν, με πολύ λίγα χρήματα σε πάρα πολλούς που τελικά δεν στηρίζεις. Χρειάζεται εξορθολογισμός, στόχευση και εξωστρέφεια.
Έρχεται ένας επιχειρηματίας και σας λέει ότι θέλει να κάνει ένα τεράστιο μουσικό φεστιβάλ στην Αθήνα που έχει στόχο να προσελκύσει χιλιάδες ξένους τουρίστες. Αλλά πάω σε μια περιοχή να το οργανώσω και έχω τον παπά και τον αστυνομικό που μ’ εμποδίζουν. Τι κάνετε σε αυτή την περίπτωση; Έχω να σας πω χειρότερα παραδείγματα. Γενικά όμως όλα αυτά που είναι να γίνουν ad hoc, καλό είναι να τα προσπαθούμε αλλά δεν θεωρώ ότι αυτός πρέπει να είναι ο στόχος μας. Δηλαδή, ακόμα και αυτό θέλω να εντάσσεται στο πλαίσιο μιας γενικότερης στρατηγικής. Ότι θέλω να έχω τέτοια φεστιβάλ. Γίνονται αυτή τη στιγμή πάρα πολλά πράγματα που δεν εντάσσονται σε μια στρατηγική. Μπορεί να θέλουμε π.χ. να πούμε ότι η Ελλάδα θέλει να γίνει ένα πρωτεύουσα της τζαζ στην νοτιοανατολική Μεσόγειο.
Ωχ, γιατί τζαζ; Έτσι το είπα. Δε σας αρέσει η τζαζ;
Θα ήθελα ένα μεγάλο μουσικό φεστιβάλ αλλά πάμε σ’ ένα άλλο παράδειγμα. Θα δίνατε σ’ έναν επιχειρηματία ένα μνημείο να το κάνει εστιατόριο; Το Μπούρτζι για παράδειγμα στο Ναύπλιο. Θα βάζατε δηλαδή ιδιώτες στους χώρους εφόσον τους σεβόντουσαν; Η συνταγματική επιταγή καλεί την πολιτεία να δρα ώστε να προστατεύει την πολιτιστική κληρονομιά. Άρα ξεκινάμε με αυτό.
Άρα το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο (ΚΑΣ) το χρειαζόμαστε; Φυσικά σε μια χώρα σαν την Ελλάδα πρέπει να υπάρχει. Σε αυτό συμμετέχουν άνθρωποι εγνωσμένου κύρους. Δε θεωρώ ότι όλοι διακατέχονται από εσωστρέφεια. Δεν το καταδικάζουμε το όργανο συλλήβδην ούτε όσους συμμετέχουν σε αυτό. Απλά πάνε πάρα πολλά αιτήματα στο ΚΑΣ που θα μπορούσαν να λύνονται σε επίπεδο Εφορειών. Κάποιες απλές αδειοδοτήσεις θα μπορούσαν να διεκπεραιώνονται σε επίπεδο Εφορείας και να μη φτάνουν όλα στο ΚΑΣ. Ναι, πρέπει να ξεπεραστούν ιδεοληψίες και κάποιοι χώροι, όχι όλοι, να μπορούν να διατίθενται με πάρα πολύ προσεκτικό τρόπο και κάποιο τίμημα. Αυτό θα μπορούσε να είναι και ένα έσοδο για να μπορέσουμε και να βελτιώσουμε τη διαχείριση των χώρων, να κάνουμε ανασκαφές και να επιτελέσουμε το συνταγματικό έργο της διατήρησης της κληρονομιάς. Από κάπου πρέπει να βγαίνουν και χρήματα για να το κάνεις αυτό.
«Έτσι και αλλιώς το κράτος πρέπει να στηρίζει τους ασθενέστερους. Αν μιλάμε για κοινωνικό κράτος προφανώς, αλλιώς στηρίζεται όταν έχεις μια οικονομία που παράγει πλούτο και όταν μπορείς να κάνεις πάνω σε σταθερές βάσεις την αναδιανομή αυτού του πλούτου.»
Τι θα θέλατε ν’ αλλάξετε στην Αθήνα; Την Ακαδημία Πλάτωνος. Η ανάπλασή της είναι κάτι που θα ήθελα να δω να γίνεται τα επόμενα χρόνια.
Γιατί την Ακαδημία Πλάτωνος; Νομίζω ότι οποιαδήποτε άλλη πρωτεύουσα είχε δυόμιση χιλιόμετρα από το κέντρο της, ένα τέτοιο πολιτιστικό πόρο θα τον είχε αξιοποιήσει στο έπακρο.
Θέλει Mall στην ανάπλαση; Είναι πρώτα απ’ όλα πάρκο και ένας αρχαιολογικός χώρος υψηλού συμβολισμού. Άρα εκεί πρέπει να γίνει μια ολιστική προσέγγιση προκειμένου να αξιοποιηθεί και το φυσικό και το πολιτιστικό περιβάλλον και να προσελκύσει θεματικό τουρισμό, εκπαιδευτικό τουρισμό, να γίνει ένα κέντρο φιλοσοφίας. Το Μουσείο των Αθηνών έχει χωροθετηθεί να γίνει επίσης εκεί. Και είναι κάτι πολύ σημαντικό γιατί η Αθήνα δεν έχει το δικό της Μουσείο.
Τι εκθέματα θα βρίσκουμε εκεί; Το Μουσείο θα έχει τα ευρήματα που θα δείχνουν την ιστορία της πόλης. Για μένα είναι σημαντικό να δώσει κανείς έμφαση στις γειτονιές της Αθήνας και σε αυτό που έχουν ν’ αναδείξουν. Είμαι αισιόδοξη για το μέλλον της Αθήνας που περνάει από μια μοντέρνα διαχείριση των προβλημάτων και από μια οραματική προσέγγιση.
«Είμαι αισιόδοξη για το μέλλον της Αθήνας που περνάει από μια μοντέρνα διαχείριση των προβλημάτων και από μια οραματική προσέγγιση.»
Που κάνετε βόλτες στην Αθήνα; Το γραφείο μου είναι στο κέντρο της Αθήνας. Από πολύ παλιά. Κάποτε ήταν άδεια αλλά τώρα έχει πολύ ζωντάνια. Από το Σύνταγμα έως του Ψυρρή. Η Αθήνα είναι γεμάτη αντιφάσεις. Από την απόλυτη ομορφιά στην απόλυτη μιζέρια. Αυτό μ’ ένα τρόπο είναι μαγικό αλλά θα πρέπει πια να έχει κάποιες καλές προδιαγραφές για τους πολίτες και τους επισκέπτες.
«Όμως μη κοιτάμε μόνο το σεξισμό. Η συμμετοχή της γυναίκας στα κοινά, η ισότητα στις ευκαιρίες και αν πάμε και πέρα από την πολιτική, είναι η δυνατότητα των γυναικών να έχουν και ρόλους στην επιχειρηματικότητα. Είναι ευρύτερο ζήτημα από την περίπτωση ενός σεξιστικό σχολίου.»
Στη Βουλή τώρα, όλο αυτό το νέο φεμινιστικό κίνημα που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια με το #metoo και με δεδομένο ότι η πολιτική στην Ελλάδα είναι ανδρουκρατούμενη, σας έχει κάνει ν’ αναρωτηθείτε αν υπάρχει πραγματική ισότητα στην Ελλάδα; Πρώτα απ’ όλα είναι το μήνυμα μου: Στηρίξτε γυναίκες, ψηφίστε γυναίκες. Είναι ζήτημα δημοκρατίας που δείχνει την πρόοδο μιας κοινωνίας. Στις πρόσφατες εκλογές είχαμε λίγες γυναίκες δημάρχους και μόνο μια περιφερειάρχη. Προφανώς αυτό κάτι δείχνει. Υπάρχει ένα έλλειμμα και το λέω αυτό γνωρίζοντας πως η Ελλάδα έχει ένα από τα πιο φιλελεύθερα Συντάγματα. Ήδη από το 1975 κατοχυρώνεται συνταγματικά η ισότητα και έχουμε ψηφίσει πάρα πολλούς νόμους για την ενδοοικογενειακή βία, τη στήριξη της μονογονεϊκής οικογένειας, την ισότητα στις Δομές, νόμους που αφορούν την οικογένεια και την γυναίκα περισσότερο. Έχουμε ένα θεσμικό πλαίσιο αλλά στην πράξη απέχουμε πολύ γι’ αυτό παραμένει επίκαιρη και η όποια συζήτηση.
Αν σηκωθεί ένας συνάδελφός σας της Νέας Δημοκρατίας και πει κάτι σεξιστικό για μια βουλευτίνα του ΣΥΡΙΖΑ εσείς θ’ αντιδράσετε; Δε σημαίνει ότι και οι γυναίκες δεν μπορεί να κάνουν κάποιο σεξιστικό σχόλιο. Ούτε ότι απαραίτητα μόνοι οι γυναίκες αντιδρούν, έχω δει και άντρες συναδέλφους που δεν δέχονται σε καμία περίπτωση τέτοιου είδους σχόλια. Όμως μη κοιτάμε μόνο το σεξισμό. Η συμμετοχή της γυναίκας στα κοινά, η ισότητα στις ευκαιρίες και αν πάμε και πέρα από την πολιτική, είναι η δυνατότητα των γυναικών να έχουν και ρόλους στην επιχειρηματικότητα. Είναι ευρύτερο ζήτημα από την περίπτωση ενός σεξιστικό σχολίου. Αυτό έχει να κάνει και με την πρόοδο της κοινωνίας συνολικά. Θεωρώ ότι είμαστε καλύτερα απ’ ότι ήμασταν. Τα 12 τελευταία χρόνια που είμαι στην ενεργό πολιτική βλέπω ότι η κοινωνία είναι δεκτική και οι γυναίκες είναι πλέον σε μια φάση που θέλουν να αλληλοϋποστηριχθούν.
Μπορεί να λέτε ότι είναι καλύτερα τα πράγματα αλλά φαντάζομαι θα έχετε ακούσει αρκετά ότι εκλέγεστε επειδή είστε όμορφη ή επειδή έχετε το επίθετο που έχετε; Τα στερεότυπα δυστυχώς υπάρχουν. Γι’ αυτό σας λέω ότι ναι μεν υπάρχει ισότητα αλλά όχι στην πράξη. Δεν θα ακούσετε ποτέ για πετυχημένο άντρα, ότι κάποιος τον βοήθησε. Σε μια γυναίκα σχεδόν πάντα θα προσπαθήσουν να βρουν τι κρύβεται πίσω από την επιτυχία της.
Αυτό πως αλλάζει ή δεν αλλάζει; Δεν μπορείς να ζεις χωρίς να πιστεύεις ότι υπάρχει εξέλιξη προς το καλύτερο, ότι είναι εφικτές οι αλλαγές. Προφανώς και αλλάζει. Περνάει όμως μέσα από τα πρότυπα που δημιουργούνται, από τα μίντια, έχετε μεγάλο ρόλο να παίξετε σε αυτό γιατί καλώς ή κακώς τα μίντια δημιουργούν εντυπώσεις και δίνουν μια κατεύθυνση στην κοινωνία. Για να μη γυρίσουμε στην αφετηρία των προβλημάτων που είναι συνολικά το ζήτημα της παιδείας. Για το πως ένα παιδί από το σχολείο μπορεί να μαθαίνει κάποια πράγματα που σε επόμενη φάση μπορούν να οδηγήσουν σε μια καλύτερη κοινωνία.
Σε Pride έχετε πάει; Δεν έχω πάει γιατί δεν έχει τύχει. Εμείς οι βουλευτές που έχουμε ένα θεσμικό λόγο και ένα ρόλο, το σεβασμό μας στη διαφορετικότητα και όσο πιστεύουμε ότι τ’ ανθρώπινα δικαιώματα δεν πρέπει να αμφισβητούνται, τον δείχνουμε όχι μόνο με τη συμμετοχή μας σ’ ένα event αλλά και από τη στάση και την ψήφο μας.