ΜΟΥΣΙΚΗ: Ήμουν τυχερός. Το 1995, από την μεγαλύτερη αδερφή ενός συμμαθητή μου στο δημοτικό έμαθα τους Nirvana (δεν θα ξεχάσω ποτέ τη στενοχώρια που πήρα όταν ενημερώθηκα, με καθυστέρηση ενός έτους, για την αυτοκτονία του Cobain), τους local heroes ΣΤΕΡΕΟ ΝΟΒΑ (έχω μεγαλώσει στο Περιστέρι) και τις Τρύπες. Μπήκαν οι βάσεις και τα πράγματα πήραν το δρόμο τους. Έχω πάει σε πολλές συναυλίες στη ζωή μου, όσα γκρουπ ήθελα να δω live, τα έχω δει. Δεν πρόλαβα τον Lou Reed, τον Bowie και τους Associates. Αυτά έχει η ζωή, προχωράμε. Δε θα ξεχάσω τους Sigur Ros στη Φλωρεντία το 2005, τους Radiohead στον Λυκαβηττό το 2000, τον Sufjan Stevens στο Primavera Sound τo 2011. Αν έπρεπε σώνει και ντε να ακούω μόνο πέντε δίσκους για τον υπόλοιπο βίο μου θα διάλεγα το Scott 4 του Scott Walker, το Histoire de Melody Nelson του Serge Gainsbourg, το Loveless των My Bloody Valentine, οποιοδήποτε άλμπουμ του Iggy Pop και το Sound of Silver των LCD Soundsystem. Κατά τα άλλα, από το πρωί μέχρι το βράδυ είμαι συντονισμένος στο BBC 6.
ΒΙΒΛΙΑ: Δεν διαβάζω όσο θα ήθελα. Με το ζόρι τελειώνω 5 βιβλία το χρόνο παρόλο που ξεκινώ, μπορεί και 20. Πριν λίγες μέρες τελείωσα το Soccernomics (2018 World Cup Edition) των Simon Kuper και Stefan Szymanski. Ο Kuper είναι δημοσιογράφος-συγγραφέας και έχει εργαστεί σε φανταστικά Μέσα (ESPN, FT κτλ), φοβερός ερευνητής. Ο Szymanski είναι καθηγητής οικονομικών και ξέρει πολλά καντάρια μπάλα. Στο βιβλίο τους χρησιμοποιούν εξαιρετικά παραδείγματα για το πώς η οικονομία, η στατιστική και τα νούμερα μπορούν να ερμηνεύσουν το ποδόσφαιρο. Φοβερή γραφή, τρομερά παραδείγματα, δεν μπορούσα να ξεκολλήσω. Highly recommended για όσους το ποδόσφαιρο είναι κάτι παραπάνω από το κυνηγητό μίας μπάλας. Περνάω μία φάση μαγειρικής εδώ και καιρό και τα τελευταία τέσσερα βιβλία που αγόρασα ή έφερα στο σπίτι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο είναι το Jamie Cooks Italy του Jamie Oliver και αφορά στο ιταλικό μενού του Jamie με μυστικά που πήρε από Ιταλίδες γιαγιάδες, το Bread is Gold του Massimo Bottura, το F*ck, That’s Delicious του Action Bronson που είναι γεμάτο ιστορίες και συνταγές για τη γενιά του Munchies και το Τapas (Tickets Cuisine) του Albert Adrià. Τα ξεφυλλίζω, βλέπω τις ωραίες τους φωτογραφίες και προσπαθώ να πειραματιστώ με τις πιο εύκολες συνταγές στην κουζίνα. Τις δύσκολες δεν τις ακουμπάω. Πολλές φορές και για αρκετό χρονικό διάστημα δεν θέλω να διαβάσω και τίποτα.
ΤΑΙΝΙΕΣ: Νομίζω ότι δεν θα ξεπεράσω με τίποτα τους δύο πρώτους Νονούς και το Αποκάλυψη Τώρα. Βλέπω αρκετές ταινίες – συνήθως στη συνδρομητική τηλεόραση και πηγαίνω σινεμά – κυρίως για να δω τα οσκαρικά. Πέρασα μία σινεφίλ φάση στα 16-17 με αρκετό γαλλικό, ιταλικό και ισπανικό κινηματογράφο – τώρα δε θα το ξανάκανα. Νομίζω ότι με συγκινούν περισσότερο οι σειρές.
ΣΠΟΡ: Έπαιζα πολύ μπάλα μικρός, ήθελα να γίνω ποδοσφαιριστής. Τα τελευταία χρόνια είμαι απλά ένας χομπίστας runner. Δεν πάω σε γήπεδα να κάνω γύρους, μου αρέσει να τρέχω στον δρόμο. Να ξεκινώ από το Μέγαρο, να φτάνω στο Ζάππειο και να ανεβαίνω τη Βασιλίσσης. Με ισορροπεί κάπως, ισχύει ότι καθαρίζει το μυαλό, με κάνει να νιώθω καλύτερα όταν πιάνω τους στόχους και φυσικά είναι τέλεια η ευφορία που κυριεύει το σώμα με το τέλος της άσκησης. Είμαι Ολυμπιακός, προσπαθώ να βλέπω τα παιχνίδια της ομάδας – κυρίως στο μπάσκετ. Με το ποδόσφαιρο έχω κάπως ξενερώσει γιατί θεωρώ παράλογο τον τρόπο που το αντιμετωπίζουμε εδώ. Έχει τόση καφρίλα που έχει χάσει το νόημα του.
ΙΝΤΕΡΝΕΤ: Totally Wired. Aπό το πρωί μέχρι το βράδυ. Διαβάζω το μισό ίντερνετ καθημερινά. Με τα social media ευτυχώς έχω χαλαρώσει λίγο τη φασούλα μου. Στο iPhone παίζω αρκετό Candy Crush και διαβάζω όλο το gazzetta πριν κοιμηθώ. Moυ αρέσει το Ringer, η Guardian και οι Απαράδεκτοι στο YouTube. Δεν διαβάζω ποτέ σχόλια στο YouTube ή στο Facebook γιατί δε θέλω να χάσω την πίστη μου στο ανθρώπινο είδος.
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ: Αρκετή. Είτε είναι ποδόσφαιρα, είτε ταινίες, είτε ντοκιμαντέρ, είτε σειρές. Τελείωσα το Narcos: Mexico, άρχισα το (υπερβολικά πολύ καλό στα πρώτα τρία επεισόδια) My Brilliant Friend και πιστεύω ότι το The Wire και το Sopranos είναι ό,τι καλύτερο συνέβη ποτέ. Με την ελληνική δεν θέλω να ασχοληθώ, νομίζω ότι έχει μείνει στο 2005 με τα ίδια πρόσωπα να κάνουν τα ίδια πράγματα. Καμία φαντασία στην εξουσία.
ΤΑΞΙΔΙΑ: Πάντα και οπουδήποτε. Δεν ξέρω πώς θα ήταν η ζωή μου χωρίς αυτά και προσπαθώ να φεύγω από την Ελλάδα 3-4 φορές τον χρόνο. Μου αρέσουν οι μεγάλες πόλεις, οι ανοιχτοί ορίζοντες, η φύση, τα ψηλά κτίρια, οι παραλίες. Θέλω να διασχίσω με αυτοκίνητο την Αμερική, να δω από κοντά την ψαραγορά του Τόκιο, να φτάσω στο τέλος της Ευρώπης, να περάσω έναν μήνα στη Λατινική Αμερική. Σίγουρα, με την πρώτη ευκαιρία, θέλω να ξαναπάω στη Νέα Υόρκη.
ΓΕΙΤΟΝΙΑ: Τα 10 τελευταία χρόνια μένω στην περιοχή του Μεγάρου Μουσικής. Είναι γειτονιά με την έννοια της γειτονιάς. Έχουμε τη λαϊκή μας, γνωριζόμαστε με τους μανάβηδες, τους χασάπηδες, τον ινδό ράφτη, τα κορίτσια των σούπερμαρκετ, τους περιπτεράδες, τους ανθρώπους που κάθονται πίσω από τη μπάρα και σερβίρουν ποτό. Είναι ήσυχα όλες τις μέρες του χρόνου εκτός από κάθε 17 Νοέμβρη. Έχουμε πράσινο αφού είναι δίπλα το πάρκο Ελευθερίας και νομίζω ότι το μόνο που λείπει από την περιοχή είναι ένα κορυφαίο σουβλατζίδικο. Στα υπόλοιπα είμαστε πλήρεις.
ΤΩΡΑ: Ζω με ένα κορίτσι, μία γάτα κι ένα γάτο. Προσπαθώ να κανονίσω ένα ταξίδι για τις πρώτες μέρες του Ιανουαρίου. Τις ώρες γραφείου είμαι αρχισυντάκτης στο περιοδικό Esquire (esquire.com.gr).