Μια πολύ ενδιαφέρουσα και πολυσυζητημένη πτυχή της θητείας σας είναι ότι δε διστάσατε να στηρίξετε projects στα οποία είναι αναμειγμένο το ιδιωτικό κεφάλαιο. Από το ReThink με το Ίδρυμα Ωνάση στον Εθνικό Κήπο με το Neon Paths και στη σύμπραξη με την Oliaros σε Μεταξουργείο – Κεραμεικό. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος στις μέρες μας για αστικές αναπλάσεις; Είναι ο μόνος τρόπος εδώ και πολλά χρόνια, αν και υπάρχει υπερβολική καχυποψία στις συμπράξεις δημοσίου και ιδιωτικού τομέα.
Θεωρείτε παράλογη τη δυσπιστία με τόσα που έχουμε δει; Εντελώς. Αν γίνεται με διακριτούς ρόλους και σε βάση ισοτιμίας, κανείς δεν έχει να φοβηθεί τίποτα παρά τη διαπλοκολογία. Αν κάπου υπάρχουν ιδιώτες με ολοκληρωμένες προτάσεις, γιατί να μην τις υποστηρίξει ο Δήμος; Αν υπάρχει δηλαδή ένα σχέδιο να γίνει πρότυπη γειτονιά ο Κεραμεικός, μπορούμε να βάλουμε κι εμείς ένα λιθαράκι π.χ. με την ανάπλαση 1-2 πλατειών.
Τέτοιου είδους αλλαγές βέβαια δε γίνονται χωρίς κοινωνικό κόστος. Απαιτούν μετακινήσεις κατοίκων, σκληρή πολιτική π.χ. στο ζήτημα των ναρκωτικών… Δεν πάει να κάνεις να προωθήσει gentrification, αν αυτό εννοείτε. Δεν πάει κάποιος να αγοράσει σε εξευτελιστική τιμή ιδιοκτησίες και να κάνει την περιοχή «κυριλέ». Το ζήτημα αντίθετα είναι να φέρουμε κόσμο εκεί. Να λύσουμε το πρόβλημα των ναρκωτικών και των πολλών παράνομων οίκων ανοχής για τους οποίους φωνάζουν οι κάτοικοι. Εδώ, σημειωτέον έκανα υπέρβαση των αρμοδιοτήτων μου κι έφτιαξα ολόκληρο νομοσχέδιο προκειμένου να αντιμετωπιστεί ρεαλιστικά η κατάσταση.
Ακούγεστε πάντως πιο θυμωμένος σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν… Είμαι, γιατί καλή η κριτική, αλλά μερικές φορές πρέπει να μπαίνεις και στα παπούτσια του άλλου.
Αισθανθήκατε καθόλου εξισορροπιστής σε αυτήν την όντως δύσκολη χρονική συγκυρία που αναλάβατε; Ο δήμαρχος οφείλει να κοιτάει το γενικό συμφέρον. Άρα εξ’ ορισμού να σταθμίζει και να περνά ισορροπημένο μήνυμα. Όπως δεν μπορεί ο καθένας όποτε κι όπου του καπνίσει να πηγαίνει να μοιράζει αρνιά, έτσι θα σεβόμαστε και το δικαίωμα στη διέλευση και την κυκλοφορία, αλλά και το δικαίωμα στη διαδήλωση. Κι έτσι πρέπει να σεβόμαστε και το δημόσιο χώρο. Δεν μπορούν να τελούν υπό κατάληψη δημόσια κτίρια που μπορεί να αξιοποιήσει ο δημόσιος φορέας.
Δεν είναι πολιτικά ισοπεδωτικός ο συμψηφισμός του συσσιτίου «μόνο για Έλληνες» της Χρυσής Αυγής (που ομολογουμένως αντιμετωπίσατε πολύ δραστικά) με τη δράση κοινωνικά αποδεκτών – εδώ και πολλά χρόνια – χώρων όπως η Βίλα Αμαλία και η Δημοτική Αγορά της Κυψέλης; Δεν το βλέπω έτσι. Νομίζω ότι οφείλει η δημοτική αρχή να στέλνει μηνύματα αρχών σε πολλαπλές κατευθύνσεις. Δεν είναι ίδιες οι περιπτώσεις, αλλά έχουν κοινό παρονομαστή. Το δημόσιο χώρο. Στη Βίλα μπήκε ο εργολάβος και θα παραδοθεί σχολείο το 2015, ενώ στην Κυψέλη τελείωσαν οι μελέτες και πολύ σύντομα θα γίνει και ο διαγωνισμός.
Συζητάμε συνεχώς για το κέντρο. Τις περιοχές ας πούμε από την Πατησίων και πέρα, μήπως τις έχουμε παραμελημένες με τα γνωστά αποτελέσματα, βλέπε Άγιο Παντελεήμονα; Όχι ο Δήμος. Αυτήν την στιγμή εκπονούμε το στρατηγικό σχέδιο για την Αθήνα, φέραμε λεφτά και θα φέρουμε περισσότερο, έχουμε τον ενδιάμεσο φορέα διαχείρισης και το Σχέδιο Ολοκληρωμένης Αστικής Παρέμβασης (ΣΟΑΠ), έναν μπούσουλα δηλαδή για το πώς θα πορευθούμε. Ξεκινάμε από κάποιες γειτονιές, συμπεριλαμβανομένων και των προβληματικών, και προχωράμε.
Ποια είναι τα στοιχήματα μιας ενδεχόμενης δεύτερης θητείας; Να γίνει η Αθήνα Δήμος Μητροπολιτικός, είναι κεφαλαιώδες μην ξαναπώ γιατί. Και θα επιθυμούσα περισσότερη κινητοποίηση της κοινωνίας των πολιτών, να διευρύνουμε το πρόγραμμα «Συν Αθηνά».
Αυτή η κοινωνία των πολιτών όπως εκφράζεται μέσα από ομάδες όπως οι Atenistas δεν πρέπει να ενσωματωθεί με κάποιον τρόπο στα προγράμματα του Δήμου για να αποφεύγονται κωμικοτραγικές καταστάσεις σαν το περιστατικό της Μαρασλή; Εκεί υπήρξε όντως μια ασυνεννοησία που όμως δεν έχει ξαναγίνει τόσο καιρό που δραστηριοποιούνται οι Atenistas.
Μπορεί όμως κάθε ομάδα να προχωρεί σε παρεμβάσεις δικής της πρωτοβουλίας κι αισθητικής επικαλούμενη προφορική άδεια του δημάρχου; Ήταν δικό τους λάθος αυτό. Προφορική άδεια δεν υπήρχε, αλλά η συνεργασία παραμένει. Κοιτάξτε, όλα αυτά είναι και λίγο πρωτόγνωρα για την ελληνική κοινωνία. Μέχρι τώρα όλα γίνονταν σε εναγκαλισμό με τα κόμματα.
Να τελειώσουμε με την αυτοκριτική; Ποια ήταν τα κενά αυτών των τριών χρόνων; Δεν κατόρθωσα να βρω τρόπους να ξεπεράσω σε κάποια θέματα τη γραφειοκρατία. Κι επίσης δεν έκανα καμπάνιες π.χ. στο πρόβλημα με τα περιττώματα των σκύλων. Χρειάζεται μερικές φορές να διαπαιδαγωγείς τον κόσμο, να τον ευαισθητοποιείς, να προκαλείς την ανταπόκρισή του και να μην τη θεωρείς δεδομένη.
