Μια μέρα σαν κι αυτή, Οκτώβρη του 1943, γεννήθηκε ο άνθρωπος του νέου ελληνικού κινηματογράφου, της βιντεοκασέτας και της επιθεώρησης, φεύγει ο Κώστας Τσάκωνας.
Ο ηθοποιός που γεννήθηκε στην Αθήνα, φοίτησε στη «Δραματική Σχολή του Λαϊκού Πειραματικού Θεάτρου» του Λεωνίδα Τριβιζά και στη δραματική σχολή «Βεάκη». Το πρώτο του κινηματογραφικό βάπτισμα ήταν σε μια ταινία μικρού μήκους του Κώστα Ζυρίνη. Στη συνέχεια έπαιξε σε πολλούς πρωταγωνιστικούς ρόλους στον κινηματογράφο, το θέατρο αλλά και στην τηλεόραση. Ο ίδιος, δήλωνε ότι έγινε τυχαία ηθοποιός, περπατώντας έναν δρόμο γεμάτο δυσκολίες.
Ο ίδιος θα δηλώσει: «Εγώ έχω το χάρισμα, γεννήθηκα με τη φάτσα και τη φωνή του Καραγκιόζη».
Ο Θόδωρος Μαραγκός, σκηνοθέτης της θρυλικής κωμωδίας του 1981, «Μάθε παιδί μου γράμματα», που έγραψε την προσωπική του ιστορία στην ηθοποιία ο Κώστας Τσάκωνας, θα πει για της τελευταίες στιγμές κοντά του: «Πέρασε μεγάλα δράματα στη ζωή του ο Κώστας. Ήταν και κωμικός και δραματικός ηθοποιός. Έκρυβε μέσα του το δράμα, γιατί η ίδια η ζωή του ήταν τραγικά δραματική. Έδινε γέλιο στον κόσμο, για να μπορεί να ξεφεύγει από τον δικό του Γολγοθά, που τον ανέβαινε καθημερινά λόγω του αδελφού του και άλλων καταστάσεων. Ήθελε να προσφέρει γέλιο στον κόσμο και το ένιωθε αυτό. Και βοηθούσε πολύ κόσμο. Ήξερε όλα τα ανέκδοτα που είχαν κυκλοφορήσει στην Ελλάδα και σε έκανε θέλοντας και μη να γελάσεις μαζί του».
To 2004, ένα δέντρο θα πέσει στο κεφάλι του, ενώ το 2010 θα πάθει εγκεφαλικό. Τελειωτικό χτύπημα, ο καρκίνος, που εμφανίστηκε στη ζωή του, το 2014: «Κάνω χημειοθεραπείες από πέρυσι το καλοκαίρι. Όμως δεν το βάζω κάτω. Το παλεύω γιατί ξέρω ότι κάποια στιγμή όλοι θα φύγουμε από τη ζωή. Τι σήμερα, τι αύριο, τι τώρα. Mε το γέλιο προσπαθώ να την παλέψω αλλιώς θα είχα “φύγει” προ πολλού. Να μη ζήσει άλλος τους δικούς μου πόνους. Είναι ανυπόφοροι. Θα το παλέψω όμως».
Ο αγαπημένος Τέλης απ’ τα «Φθηνά Τσιγάρα», εκείνου που η ζωή όπως έλεγε ο ίδιος η ζωή του ήταν «Βίος και ξυπολιτεία», έφυγε σαν σήμερα και κάπως μας λείπει, με τον τρόπου που μας λείπουν οι ατόφια λαϊκοί άνθρωποι, εκείνοι που τσαλακώθηκαν αγκαλιάζοντας το γέλιο με το δράμα, για μια δική μας στιγμή.