ΜΟΥΣΙΚΗ: Μεγάλωσα στα 90s με Spice Girls και Pulp σε μια οικογένεια με μια μητέρα που άκουγε εμμονικά Γιάννη Πάριο. Το να κάνω glorify τη britpop ήταν επαναστατική πράξη στα μάτια μου επειδή η οικογένειά μου δεν καταλάβαινε την αγάπη μου για τη βρετανική μουσική σκηνή. Οι Spice Girls ήταν ο λόγος που αγάπησα τη μουσική όσο και αν ακούγεται παράδοξο για μία mainstream pop μπάντα με δύο καλά albums και ένα τρίτο-κουτσό γέμισμα στην ιστορική «τριλογία» τους. Αφού αγόρασα ό,τι είχαν κυκλοφορήσει ποτέ, άρχισα να «ψάχνομαι» περισσότερο μουσικά και να διαμορφώνω τα ακούσματά μου. Αγαπώ την indie σκηνή των 80s από τους Smiths και τους Talking Heads μέχρι τους Tom Tom Club και τους Orange Juice και μάλλον θα σου πω ότι μετά από όλα τα movements με τα οποία έχω εθιστεί κατά καιρούς είναι ό,τι πιο αυθεντικό έχει περάσει από από τη μουσική. Έζησα στο πετσί μου και ταυτίστηκα με το post punk revival των early 00s. Έχω χορέψει το Michael των Franz Ferdinand σε indie discos περισσότερο και από το I wanna dance with somebody της Whitney Houston και έχω ακούσει στο repeat το Neighborhood #1 (Tunnels) των Arcade Fire πιο πολύ και από το Last Christmas.
Αν με ρωτάς, προτιμώ να ακούω κορίτσια να τραγουδάνε. Οι γυναίκες που σπάνε στερεότυπα πάνω στη σκηνή ήταν πάντα πιο θελκτικές σε μένα και μου προκαλούσαν δέος. Από την Kim Gordon στη Beth Ditto και από την Julz Sale των Delta 5 στην Kathleen Hanna, αγαπώ τις γυναίκες που ορίζουν τη σκηνή. Ειδικά αν κρατάνε κιθάρες. Θα διάλεγα τις κιθάρες από τα μπλιμπλίκια κάθε στιγμή της ζωής μου ακόμα και αν αυτή την περίοδο δεν περνάνε την καλύτερη τους φάση μουσική και δεν είναι ακριβώς relevant για κάποιους. Nομίζω έχω απορρίψει και αγόρια από τη ζωή μου επειδή δεν τους άρεσαν οι κιθάρες. Νιώθω ότι ο Seth Bogart των Hunx and His Punx έχει αναλύσει καλύτερα από μένα στο U Don’t Like Rock ‘n’ Roll γιατί είναι dealbreaker να μη σου αρέσουν οι κιθάρες.
Γενικά προσπαθώ κάθε στιγμή που θέλω να θυμάμαι στη ζωή μου να τη συνδέω με ένα τραγούδι, άσχετα αν με πληγώνει ή με κάνει χαρούμενο. Δεν φοβάμαι τα συναισθήματα που μου προκαλεί η μουσική όποια και αν είναι αυτά. Η τελευταία κινηματογραφική ανάμνηση που έχω είναι με το Ceremony των New Order, ένα τραγούδι που πίστευα ότι δεν μπορούσα να αγαπήσω περισσότερο, και όμως συνέβη.
Μου αρέσει η μουσική και οι καλλιτέχνες που μου προκαλούν συναισθήματα. Όταν ακούω μουσική κλαίω, χορεύω, ουρλιάζω, ανατριχιάζω, νιώθω. Όταν παίζω μουσική θέλω όλοι να κάνουν χαμό και να ζουν το party της ζωής τους. Όταν είμαι μόνος μου σπίτι ακούω ό,τι πιο καταθλιπτικό υπάρχει.
Μπορώ να μιλάω για ώρες ή καλύτερα μέρες για τα είδη μουσικής που ακούω και τους καλλιτέχνες, οπότε θα κλείσω αυτή τη μακροσκελή παράγραφο φανερώνοντας τη τελευταία μουσική εμμονή που δεν είναι άλλος από τον Έλληνα Johnny Labelle, ένας νέος καλλιτέχνης που κυκλοφόρησε φέτος τον επικό δίσκο Cold Fruit και θα μπορούσε να είναι το παιδί του John Maus με τον Angelo Badalementi.
ΒΙΒΛΙΑ: Είμαι περήφανο μέλος του book club «Πευκοβελόνες», ίσως της σημαντικότερης λέσχης βιβλίου στο γνωστό σύμπαν. Είναι συναρπαστικό να συναναστρέφεσαι ανθρώπους που αγαπούν τα βιβλία περισσότερο από εσένα και να σε εμπνέουν να διαβάζεις περισσότερο. Διαβάζω όσο πιο πολύ μπορώ, γιατί μικρότερος δεν το έκανα όσο θα ήθελα. Μεγάλωσα με Tolkien και comics των X-Men και έχω περάσει την κλισέ φάση της ζωής μου που διάβαζα τα έργα της beat generation νιώθοντας λίγο Kerouac ή Salinger σε κάθε σελίδα, αγαπώ τις Αγγλίδες από Virginia Woolf μέχρι τις αδερφές Brontë, έχω περάσει ώρες από τη ζωή μου με Camus, Kafka, Vonnegut, Capote, Sartre, Wilde, Faulkner, Murakami, Franzen αλλά επειδή φλυαρώ πάλι θα προτείνω απλά σε όποιον διαβάζει αυτό να πάρει το Pedro Paramo του Juan Rulfo, το Days Without End του Sebastian Barry, το My Year of Rest and Relaxation της Ottessa Moshfegh και το The Melancholy of Resistance του László Krasznahorkai, τέσσερα βιβλία που διάβασα τον τελευταίο χρόνο και με σημάδεψαν.
ΤΑΙΝΙΕΣ: Θα ήταν ψέματα (και σιχαίνομαι τα ψέματα) να μην παραδεχτώ ότι είμαι ο μεγαλύτερος fan της Marvel και του superhero genre, το οποίο νιώθω ότι διανύει τη χρυσή του περίοδο παράγοντας εξαιρετικά καλές ταινίες που έχουν κοινωνικό έρεισμα με τελευταία το Joker του Todd Phillips που για μένα είναι σημαντική λόγω της ταξικής της συνείδησης. Αγαπώ τον εύπεπτο κινηματογράφο των Mean Girls, του Juno, του Breakfast Club, του Clueless και του The Virgin Suicides και η πρώτη ταινία που είδα στον κινηματογράφο ήταν το Mortal Kombat του Paul W. S. Anderson, άλλα όσο pretentious και αν ακούγεται μου αρέσει το arthouse σινεμά που δεν φτιάχνεται απαραίτητα για τις μάζες και το box office. Το μικρό διάστημα που έμενα στο Παρίσι πήγαινα σινεμά στις 12 το μεσημέρι για να δω ταινίες του Antonioni, του Godard, του Buñuel και του Truffaut και λυπάμαι που δεν έχουμε νωρίς προβολές στην Ελλάδα. Ο κινηματογράφος είναι ψυχοθεραπεία . Συνήθως πηγαίνω μόνος μου για να μην περιορίζω τα συναισθήματά μου και τις αντιδράσεις μου στις ταινίες. Κλαίω πολύ και εύκολα. Κινηματογραφικό fun fact: Το προσωπικό μου ρεκόρ σε Νύχτες Πρεμιέρας είναι 24 ταινίες, από τις οποίες η μόνη που θυμάμαι τώρα από εκείνη τη χρονιά είναι το Harold and Maude. Ανάμεσα στις αγαπημένες μου ταινίες είναι το Dreamers του Bertolucci και το Mad Max: Fury Road του George Miller, αλλά αγαπώ τη δουλειά δεκάδων σκηνοθετών από τον Wes Anderson και τον Sean Baker μέχρι την Claire Denis και τον Ingmar Bergman. Νομίζω έχετε ήδη βαρεθεί με το name dropping όσο και εγώ οπότε σταματάω εδώ μην ανέβει το bounce rate της Popaganda.
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ: Έχω μία οθόνη σπίτι μου για να παίζω Playstation, αλλά τηλεόραση δεν βλέπω σχεδόν καθόλου. Σίγουρα όχι ελληνική. Πέρασα τη φάση που έβλεπα εμμονικά ξένες σειρές, αλλά τώρα το έχω αφήσει και αυτό και προσπαθώ να διαβάζω περισσότερο ή απλά να ζω. Βλέπω RuPaul’s Drag Race φανατικά, Handmaid’s Tale και Last Week Tonight with John Oliver, αλλά δεν μου έρχεται στο μυαλό κάποια άλλη σειρά που θα σηκωθώ στις 5 το πρωί για να δω όπως έκανα με το Game of Thrones. Κλασικές σειρές για μένα είναι το Twin Peaks, το Charmed, το Freaks and Geeks, το Six Feet Under, το Parks and Recreation, το Skins, το 30 Rock, το Walking Dead, τo Absolutely Fabulous, το X-Files, το Friends, η Sailor Moon, η Cardcaptor Sakura, ο Yu-gi-oh και ο Saint Seiya. Σίγουρα ξεχνάω πολλές γιατί με τόσα που με βάλατε να θυμηθώ έχω αγχωθεί.
ΙΝΤΕΡΝΕΤ: Δεν παρακολουθώ γενικά creators YouTube ή fashion bloggers και lame influencers. Τους βαριέμαι ελεεινά. Δεν καταλαβαίνω καθόλου τη λογική με αυτούς τους κακομοίρηδες που τρώνε πατατάκια στην κάμερα και λένε ηλίθια σχόλια ή δίνουν tips με basic outfits από megabrands και για κάποιο λόγο αυτό πρέπει αυτό να με διασκεδάζει. Βλέπω καμιά φορά τα παλιά video της φίλης μου της Φωτεινής που με κάνουν και γελάω πραγματικά. Περνάω υπερβολικά πολλές ώρες στα social media λόγω δουλειάς, για τα οποία ενστικτωδώς νιώθω μια αποστροφή, αλλά και μια εξάρτηση παράλληλα. Είμαι συχνά σε online shops προσπαθώντας μάταια να γεμίσω τα κενά στη ζωή μου με ψώνια όπως όλοι οι άνθρωποι του όψιμου καπιταλισμού. Μπαίνω συχνά πυκνά στο reddit και αγαπώ τις meme pages και τα underground shitposting groups. Διαβάζω αποκλειστικά νέα και απόψεις στο διαδίκτυο. Αναγνωρίζω ότι η ζωή είναι πλέον οριακά στο διαδίκτυο, αλλά αρνούμαι να το αποδεχτώ πλήρως ακόμα και αν ακούγεται ρομαντικό.
ΣΠΟΡ: Έχω δοκιμάσει πολλά με τεράστια αποτυχία. «Έπαιζα» τέσσερα χρόνια πάγκο σε ομάδα μπάσκετ μεγαλώνοντας, έχω φάει τα δύο πιο αστεία γκολ ως τερματοφύλακας (θέση που «κέρδισα» επειδή ο μπαμπάς μου ήταν προπονητής στην ομάδα) στην ιστορία του σχολικού ποδοσφαίρου, πάχυνα κάνοντας προετοιμασία για το πόλο στο κολυμβητήριο γιατί μου άνοιγε η όρεξη μετά το κολύμπι και γενικά ίσως τα πιο active σπορ που έχω κάνει είναι σκάκι, gaming, κηπουρική και κεραμική. Φέτος είπα να δώσω μια ευκαιρία στην πυγμαχία, αλλά για τώρα δεν έχω στόχους πηγαίνοντας στην προπόνηση. Περιορίζομαι στο «η παρουσία είναι επιτυχία».
ΤΑΞΙΔΙΑ: Μου αρέσει πολύ να ταξιδεύω μόνος μου ή με την Τερψιχόρη, την κουμπάρα μου και αγαπημένο μου άνθρωπο στον κόσμο. Όπου και αν έχουμε πάει μαζί από τη Νέα Υόρκη μέχρι τη Φολέγαδρο, τα ταξίδια μαζί της είναι μια περιπέτεια που θα καταλήξει είτε σε ένα κρυφό bar-βιβλιοπωλείο στο midtown του Manhattan που ανοίγει μόνο για δύο ώρες την εβδομάδα ή σε ένα μικρό ιταλικό χτισμένο στην κορφή ενός βουνού που μαγειρεύει ένα ζευγάρι Ιταλών το πιο true φαγητό που έχω φάει στη ζωή μου. Ο αγαπημένος μου προορισμός στην Ευρώπη είναι η Λισαβόνα λόγω των δεσμών που έχω με την πόλη και τους ανθρώπους και του καθαρτικού φωτός που σε λούζει ανεβοκατεβαίνοντας τους λόφους που είναι χτισμένη.
ΓΕΙΤΟΝΙΑ: Μένω στο Νέο Ηράκλειο που μεγάλωσα, αλλά έχω ζήσει χρόνια στο κέντρο. Με το Ηράκλειο δεν έχω κανένα ουσιαστικό δεσμό. Είναι μια ΟΚ περιοχή για να ζεις, αλλά για μένα δεν ήταν ποτέ γειτονιά. Έχει ωραία σουβλατζίδικα και μια ωραία καντίνα. Πάντα θεωρούσα γειτονιά μου το ιστορικό και το ευρύτερο κέντρο επειδή εκεί έχω ζήσει μερικές από τις πιο ωραίες στιγμές της ζωής μου. Τα φασώματα στο Pop, τα πρώτα μετεφηβικά parties στο Decadence, τα καψίματα στο Motel, τα φαγητά στην Κατερίνα στην Καρύτση, τα ποτά στο Use, τα σχεδόν αυτοσχέδια gigs στο Κ44 . Αγαπώ ακόμα το κέντρο όσο τίποτα άλλο και βρίσκομαι καθημερινά εκεί. Τώρα πιο συχνά θα πάω στο Latraac για να πιω ένα ποτό, στο Anana για Iced Latte decaf γλυκό σαν πετιμέζι με 5 ζαχαρίνες και γάλα αμυγδάλου (ο μόνος «καφές» που πίνω), στο Crust για pizza, στην Kopria για φυτά και κεραμικά και ψυχαναλυτική κουβέντα με τη φίλη μου την Fiji που έχει το shop με τον Βασίλη, στην Πρωτοπορία στα Εξάρχεια για βιβλία, στο It’s a Βίλατζ στην Κυψέλη για να ακούσω τα dj sets της Φωτεινής, στη Γειτονιά στην Κυψέλη για να φάω μαγειρευτά και στο 3some Ceramics στο Παγκράτι για να κάνω τα κεραμικά μου. Η ζωή στην Αθήνα δεν είναι ποτέ βαρετή και ακόμα είναι ανθρώπινη και αυτά τα δύο χαρακτηριστικά με κρατάνε τόσα χρόνια στο ομορφάσχημο χωριό μας.
ΤΩΡΑ: Δουλεύω για να βιοποριστώ οπότε συνεργάζομαι με διάφορα έντυπα και websites ως freelancer από τότε που άφησα τη full time εργασία μου αναζητώντας μια πιο creative δουλειά, αλλά το πραγματικό challenge είναι να εκδώσω μέσα στο 2020 ένα περιοδικό ή zine αν προτιμάτε, που σκέφτομαι εδώ και χρόνια και έχω αρχίσει να δουλεύω με δύο φίλους μου φωτογράφους. Επίσης θέλω να φωτογραφήσω όλη τη συλλογή από action figures που έχω και να κάνω επίσημα launch στο μικρό brand κεραμικών που έχω και ακούει στο όνομα Chunk Ceramics.