Μας είπε για σομαλούς ισλαμιστές που βασανίζουν γατάκια, για ένα πιάτο εμαγιέ και για το ότι ήταν ερωτευμένος με την Αφροδίτη Σημίτη στα 90s.
ΜΟΥΣΙΚΗ Έπειτα από απεγνωσμένες προσπάθειες της μητέρας μου να με μυήσει στον κόσμο του ελληνικού εντέχνου και αφού το κεφάλι μου έγινε σούπα με στίχους “ωγιέ ωγιέ ωγιέ ωγιέ σ’ ένα άδειο πιάτο εμαγιέ”, αποφάσισα να γυρίσω τις πλάτες μου στο μέλλον και να ψάξω μουσικές στα σαρανταπεντάρια του πατέρα μου. Εκεί γνώρισα τη Magica Mujer Negra του Santana, τους Doors και τους Floyd -ακόμα θυμάμαι να βλέπω το live τους στο αρχαίο θέατρο της Πομπηίας σα βρεγμένο γατί. Έπειτα ήρθαν τα 90s και η ηλεκτρονική μουσική ακουγόταν σαν το τραγούδι των σειρηνών. Φυσικά και ήθελα να είμαι ο επόμενος dj. Αντιστάθηκα στην ποπ που μου σέρβιρε ο Geronimo Groovy και μπήκα στα 00s ακούγοντας Trentemøller και Osunlade. Τώρα πια εξερευνώ την funk, την jazz και το swing.
ΤΑΙΝΙΕΣ Το να πρέπει να μιλήσω για ταινίες είναι σα να πρέπει να διαλέξω αγαπημένο φαγητό. Άντε καλά, ψέματα. Μπορώ να τρώω Ταραντίνο κάθε μέρα. Και Χάνεκε. Και Κουαρόν. Τα πράγματα είναι απλά φίλε σκηνοθέτη. Έκατσα, πάτησα το play, ταξίδεψε με. Πλήττω θανάσιμα με τα μπλοκμπάστερ ήδη από την αφίσα. Προτιμώ να δω όλες τις ταινίες των Monty Pythons σε λούπα από το να δω ένα τσίκφλικ.
ΒΙΒΛΙΑ Αφού κατάφερα να επιβιώσω από ρεύμα Κοέλιο-Κούντερα-Μπουσκάλια των 90s, έπεσα με τα μούτρα στα βαριά. Ντεμπόρ, Φουκώ, Χομπσμπάουμ. Ακόμα θυμάμαι να διαβάζω οκτώ φορές την κάθε σελίδα της Κοινωνίας του Θεάματος για να καταλάβω κάτι που ο συγγραφέας μάλλον δεν ήθελε να καταλάβω. Αγαπημένα μου παραμένουν η Θεοφαγία του Γιαν Κοτ και το Όνειρο ενός Γελοίου του Ντοστογιέφσκι.
INTEΡNET Είχα ίντερνετ από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Από τότε που είχα και εκείνα τα σπορτέξ που φούσκωνες τις αερόσολες με τη γλώσσα του παπουτσιού. Με εκείνον το γλυκό ήχο σύνδεσης που νόμιζες ότι Σομαλοί ισλαμιστές βασανίζουν νεογέννητα γατάκια με πυρακτωμένα σίδερα. Δε θα ξεχάσω τότε που έφτιαξα το πρώτο μου e-mail, που έστελνα μόνος μου μηνύματα στον εαυτό μου και ένιωθα σαν μεγαλοπαράγοντας πολυεθνικής εταιρίας. Και το πρώτο τσατ. Και το napster -το παλιό- που κατέβαζες ένα τραγούδι σε επτά ώρες και όταν το άκουγες ένιωθες ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου.
ΣΠΟΡ Η σχέση μου με τα σπορ είναι ίδια με τη σχέση που έχει ο Υπουργός Πολιτισμού της χώρας μας με τον Πολιτισμό. Με φλερτάρει πολλά χρόνια αλλά αντιστέκομαι σθεναρά. Έχω πείσει τον εαυτό μου ότι τα γυμναστήρια φτιάχτηκαν για να νιώθουν οι άνθρωποι δυστυχισμένοι και άχρηστοι. Για να κοιτάζονται στους καθρέφτες και να φωτογραφίζουν την απελπισία τους που άλλο ένα καλοκαίρι θα περάσει και δε θα μοιάζουν με τον Μιτς Μπιουκάναν. Τώρα τελευταία προσπαθώ να αγαπήσω τη γιόγκα, ίσα ίσα για να πω στον εαυτό μου ότι προσπάθησα. Ότι για το χωρισμό μας έφταιγε η γιόγκα και όχι εγώ.
TV Σάββατο πρωί κι εγώ να παίζω ξύλο με την αδερφή μου για το ποιος θα κάτσει πιο κοντά στην τηλεόραση να δει το Disney Club. Θυμάμαι ακόμα να βλέπω κρυφά το Red Shoed Diaries και το Cocktail και να κοκκινίζω από ντροπή. Tα πρώτα show, που όλοι χαίρονταν που έβλεπαν κι εγώ δεν καταλάβαινα με τι έπρεπε να χαρώ. Την εκπομπή “Διακοπή για Διαφημίσεις” με την Αφροδίτη Σημίτη και το πόσο άρρωστα ερωτευμένος ήμουν μαζί της.
ΤΑΞΙΔΙ Το ταξίδι που δε θα ξεχάσω ποτέ ήταν αυτό στο Σαν Φρανσίσκο. Έπειτα από αρκετές μέρες περιπλάνησης στη Νέα Υόρκη και στο Λος Άντζελες και αφού άρχισαν τα συμπτώματα δυσανεξίας στην ιλουστρασιόν βιτρίνα της γης της επαγγελίας, ανέβηκα οδικώς την Καλιφόρνια για να ανακαλύψω μια πόλη που όμοια της δεν έχω ξαναδεί. Ακόμα θυμάμαι τις παρελάσεις στους δρόμους και την ενέργεια του κόσμου που ζούσε χωρίς γιατί. Τα κλαμπ με τα big bands και τα κοκτέιλ που σε κάνουν να ξεχνάς. Τις βόλτες στην ακτή και το φαγητό στη Union Square. Την κουλτούρα των ανθρώπων που αντιστέκεται στις επιταγές του Χόλιγουντ. Όπως έλεγε κι ο Scott McKenzie, “San Francisco – Be sure to wear some flowers in your hair!”.
