ΜΟΥΣΙΚΗ: Η σχέση μου με τη μουσική ξεκίνησε «από προξενιό» στις αίθουσες του ωδείου και του μουσικού γυμνασίου και έγινε «έρωτας», όταν κάποια στιγμή, ενώ είχα απομακρυνθεί από αυτή, σταματώντας τις μουσικές σπουδές, την αναζήτησα αυθόρμητα και φυσικά, σαν ανάσα έκφρασης. Για πολύ καιρό δεν επέλεγα τη μουσική που άκουγα. Ευτυχώς με επέλεγε εκείνη. Την «κατανάλωνα», όπως μου προσφερόταν, κλασική μουσική στο ωδείο, Νέο Κύμα από τον πατέρα μου, pop επιτυχίες στο ραδιόφωνο (τις οποίες αντιγράφαμε, όπως όλοι, με τον αδερφό μου σε κασέτες), ένα album από κάποιο ροκ συγκρότημα που εξέφραζε κάποιον φίλο μου, και γενικά σε όλα τα είδη έβρισκα και βρίσκω ότι υπάρχουν τραγούδια ελκυστικά ή και μη (τα οποία, με το πέρασμα των χρόνων, μπορεί και να εναλλάσσουν θέση μεταξύ τους). Όταν άρχισα να διαμορφώνω μία αισθητική γύρω από τη μουσική, ξεχώρισα συγκροτήματα όπως Portishead, Massive Attack, Tinderstics, Μuse, Black Keys. Μετά, τραγούδια από συλλογές του Παπασπυρόπουλου και κάποια soundtracks ταινιών. Τελευταία ανατρέχω συχνά στα videos των Florence and the Machine και των London Grammar και ακούω πολύ ραδιόφωνο (Εν Λευκώ, Pepper, join). Οι συναυλίες που θυμάμαι πιο χαρακτηριστικά είναι των Red Hot Chilli Peppers το 2007 στο Παρίσι, με (παραδόξως) πιο συγκινητική στιγμή, εκείνη που ο Frusciante τραγούδησε μόνο με την κιθάρα του μία πολύ ιδιαίτερη εκδοχή του «SOS» των ΑΒΒΑ (πρώτη φορά ένιωσα ότι το συγκεκριμένο τραγούδι μπορεί να έχει τόση βαρύτητα) και των Portishead στο Άμστερνταμ το 2008, όπου συνειδητοποίησα ότι κάθε στίχος των τραγουδιών τους καθώς και ο παραμικρός ήχος της μουσικής τους μοιάζει σαν απόσταγμα κάποιου βαθιά χαραγμένου βιώματος της Beth Gibbons. Γενικά προτιμώ τις μικρές συναυλίες για την αμεσότητά τους και μου αρέσει να παρακολουθώ άγνωστους σε εμένα καλλιτέχνες, αναμένοντας ανυπόμονα τη στιγμή που ένας στίχος, μία κίνησή τους, ένας μορφασμός στο πρόσωπό τους θα ανοίξει εκείνη την πολύτιμη πύλη του συναισθήματος…
ΒΙΒΛΙΑ: Mόλις τελείωσα τα Πάθη του Νεαρού Βέρθερου του Γκαίτε, το οποίο ήρθε στα χέρια μου ως δώρο μιας πολύ καλής μου φίλης για τα γενέθλια μου, και τώρα έχω ξεκινήσει τη Γιορτή της Ασημαντότητας του Κούντερα. Έσπευσα μηχανικά να το αγοράσω με την είδηση της έκδοσής του. Στο πάτωμα δίπλα στο κρεβάτι μου είναι εδώ και καιρό η Τριλογία της Μασσαλίας, από την οποία διαβάζω αραιά και που κάποιες μεμονωμένες σελίδες, αλλά για κάποιο λόγο η ανάγνωσή της αναβάλλεται πάντα για αργότερα. Αγαπημένος συγγραφέας λόγω του λεκτικού του πλούτου και του λυρισμού που αποπνέουν τα βιβλία του ο Μουρακάμι. Ένα από τα βιβλία που είχα ξεχωρίσει παλαιότερα ήταν Ο Μαιτρ και η Μαργαρίτα του Μπουλγάκοφ.
ΤΑΙΝΙΕΣ: Όταν βλέπω μία ταινία που με «αναγκάζει» να τη συζητήσω, μόλις βγω από την αίθουσα του κινηματογράφου, ή που έστω και ένας μικρός διάλογος, μία ατάκα ή μία εικόνα της με απασχολεί και την επόμενη ημέρα ή που μετά από καιρό την ανακαλώ ασυναίσθητα ως σημείο αναφοράς, νιώθω ότι έχω κάνει μία καλή επιλογή. Από τις φετινές ταινίες είναι για μένα αξιομνημόνευτες το La grande Bellezza για τον καταιγισμό των εικόνων του, το ντοκιμαντέρ Searching for Sugarman, για τη δύναμη αυτής της ιστορίας και για το άλμπουμ με τα τόσο αληθινά τραγούδια του Sixto Rodriguez που προστέθηκε στη συλλογή μου, ως υπενθύμιση ότι η δημιουργία ενός ανθρώπου σε μία γωνιά του πλανήτη μπορεί και να μην αφορά κανέναν, αλλά μπορεί και να αποτελέσει μέχρι και το σύνθημα για την εξέγερση ενός λαού, και το Her, για την υπενθύμιση του πόσο τρομακτικό μοιάζει αυτό το «αποστειρωμένο» και όχι και τόσο μακρινό μέλλον. Παλαιότερες ταινίες που με έχουν συγκινήσει πολύ είναι το Cafe de Flore, το Μαζί Ποτέ του Φατίχ Ακίν και το Control (Joy Division).
ΙΝΤΕΡΝΕΤ: Το χρησιμοποιώ συνέχεια για τη δουλειά μου, για ενημέρωση, για τα mail, για να ακούω μουσική και ανατρέχω καθημερινά σε διάφορες πολιτιστικές ατζέντες. Δεν είμαι ιδιαίτερα εξοικειωμένη με τα social media (έχω μόνο facebook) και τα χρησιμοποιώ κυρίως ως μέσο επικοινωνίας της μουσικής μου. Συνειδητά αποφεύγω να τα χρησιμοποιώ ως μέσο προσωπικής επικοινωνίας με φίλους/γνωστούς. Δεν κατεβάζω σειρές ή ταινίες (όπως κάναμε παλιά με τις κασέτες), γιατί στο μεταξύ ασχολούμαι φύσει -καλλιτεχνική- και θέσει -νομική- με τα πνευματικά δικαιώματα.
ΣΠΟΡ: Παλαιότερα έκανα πρωταθλητισμό στον στίβο. Σήμερα η σχέση μου με τον αθλητισμό είναι πολύ πιο ήπια και «ερασιτεχνική». Επιλέγω κατά καιρούς διάφορες μορφές άσκησης (χορό, γυμναστήριο, pilates, τρέξιμο). Όσον αφορά στην ομάδα που υποστηρίζω, παραδοσιακά και μόνο είμαι Άρης, λόγω καταγωγής και παιδικών αναμνήσεων (έχω μείνει ακόμα σε εκείνη την εποχή που κερδίζαμε με τον Γκάλη).
TV: Την ανοίγω κυρίως για να υπάρχει ένας ήχος -έστω φασαρία- στο σπίτι ή όταν θέλω να αποφορτίσω τελείως το μυαλό μου, οπότε σε αυτές τις περιπτώσεις επιλέγω κάποια ταινία ή ξένη σειρά, όπως κατά καιρούς το Mad Men, το Californication, το The Good Wife.
ΤΑΞΙΔΙ: Αγαπημένος μου προορισμός είναι το Λονδίνο, πολύ ωραίες εικόνες έχω συλλέξει από την Κωνσταντινούπολη, ενώ τώρα σχεδιάζω ένα road trip στην Τοσκάνη.
ΤΩΡΑ: Την Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου, η Nayra ανεβαίνει στη σκηνή του FAUST και παρουσιάζει τραγούδια από το πρώτο προσωπικό της άλμπουμ, “8-track”, σε στίχους και μουσική της ίδιας, αλλά και επιλεγμένες διασκευές. Με έναν ιδιαίτερο ήχο που δεν περιορίζεται σε συγκεκριμένα είδη και κατηγορίες, η Nayra κινείται με άνεση και μελωδικότητα ανάμεσα σε μελαγχολικούς (down tempo) ηλεκτρονικούς ήχους και σε πιο έντονες ποπ/ροκ γραμμές που αναδεικνύουν τον ιδιαίτερο και αιχμηρό της στίχο. Το ντεμπούτο άλμπουμ της με τίτλο “8-track” κυκλοφορεί από την Sound of Everything, ενώ το πρώτο single, “While the years are passing by”, συμπεριλαμβάνεται και στη συλλογή Radio Spectrum της Cobalt, δίπλα στα πιο δημοφιλή ονόματα της ελληνικής ανεξάρτητης σκηνής.
Παίζουν οι: Γιώργος Θεοδωρόπουλος (πλήκτρα), Κώστας Μιχαλός (κιθάρα), Γιάννης Γρυπαίος (μπάσο), Άκης Γαβαλάς (ντραμς), Ευτύχιος Γιαννακούρας (ήχος).