Αθήνα, Σεπτέμβριος του 2016.
-Σε θυμήθηκα! Και τότε είχα απορήσει. «Τι ζόρι τραβάει αυτός;»
Το’ χες πει με πολύ τουπέ και εγώ τότε νόμιζα ότι είμαι απόγονος του Μαρξ. Πάντως, στη σχολή είχα μπει εντελώς συνειδητά. Ήταν η μόνη που είχα βάλει στο βιογραφικό. Μάλλον με πέτυχες στη φάση που είχα αρχίσει να απογοητεύομαι.
Πτυχίο πήρες; Όχι, χρωστάω 13 μαθήματα. Μπήκα νωρίς στη δουλειά αυτή και αφιέρωσα όλο μου το χρόνο σε αυτό και έτσι δεν προλάβαινα.
Σταμάτησες ν’ ασχολείσαι με τις σπουδές γιατί είδες ότι κερδίζεις και κάτι στον οικονομικό τομέα; Εννοείς να βιοπορίζομαι; Αυτό συμβαίνει από το 2012 και μετά. Μέχρι τότε δεν μπορούσα καν να πληρώσω το ενοίκιο. Ο λόγος που άφησα τη σχολή ήταν γιατί βρέθηκα σ’ ένα περιβάλλον με αγαπημένους φίλους, μ’ ένα όραμα να φτιάξουμε μουσική και ήμουνα εθισμένη σ αυτή την αγάπη για τη μουσική. Σκέψου μέχρι το 2011 με ρωτούσαν οι ταξιτζήδες τι δουλειά κάνεις και απαντούσα: σπουδάζω πολιτικές επιστήμες στη Νομική.
Υπάρχει κάποια γραφική ιστορία για το πώς ξεκίνησες να τραγουδάς; Ξεκίνησα να μαθαίνω πιάνο από τεσσάρων ετών. Ωδείο και τα λοιπά. Περισσότερο ήταν συνοδευτικό όταν ήθελα να παίξω κάτι πιο χαλαρό πέραν των κλασσικών. Τώρα, επειδή θέλω να γίνω καλύτερη, έχω αρχίσει και ασχολούμαι με το τραγούδι σε επίπεδο μελέτης. Θέλω να εξελίσσομαι. Μέχρι τότε ήταν απλώς ο τρόπος που έβγαινε από μέσα μου.
«Κάνω ό,τι νιώθω, άλλωστε είμαι στη σκηνή που έχω διαλέξει, με τους ανθρώπους που έχω διαλέξει, λέω τα δικά μου τραγούδια, δεν έχω κανέναν που μ’ έβαλε εκεί.»
Το περιγράφεις σαν μια σκληρή εργασία και όχι σαν μια αυθόρμητη κίνηση. Μου βγήκε στην αρχή τελείως αυθόρμητα άλλα θέλω πια να το δουλεύω…
Τι σημαίνει αυτό το «δουλεύω»; Καταρχάς όταν ασχολείσαι με την ψυχαγωγία είναι κάτι ευαίσθητο και λεπτό. Πρέπει να το κάνεις όσο καλύτερα μπορείς. Ο αυθορμητισμός ενός ανθρώπου είναι υπέροχος αλλά για να τον κρατήσει και να μη γίνει μανιέρα, πρέπει να έχει βάσεις από πίσω του. Κάποια στιγμή στα 29 μου συνειδητοποίησα ότι στη σκηνή το θέαμα μας είναι πολύ απαιτητικό.
Μας; Λέω «μας» γιατί βάζω μέσα τον Θέμη Καραμουρατίδη και τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο, αφού ερμηνεύω κυρίως τα δικά μας τραγούδια. Οι διασκευές που βάζουμε στο πρόγραμμά μας είναι λίγες, δουλεμένες, και προϊόν της γενικότερης αίσθησης που θέλουμε να έχει η παράσταση.
Μάλιστα, ας επιστρέψουμε σε αυτό που έγινε στα 29 σου. Συνειδητοποίησα ότι επειδή οι απαιτήσεις είναι πολλές -όσες και οι συναυλίες που κάνουμε- είχα στο νου μου να είναι η φωνή μου καλή και έτσι έχανα τον αυθορμητισμό μου πάνω στη σκηνή. Έτσι, άρχισα να δουλεύω την τεχνική και πια πάνω στη σκηνή να σκέφτομαι μόνο πώς θα περάσει καλά ο κόσμος και εγώ. Να μη με απασχολεί πια αν θα πιάσω σωστά τη νότα.
Στα live γίνεται χαμός και εσύ ανοίγεσαι… Υπερβολικά. Είμαι εντελώς ο εαυτός μου.
Συγκινείσαι και εύκολα; Γιατί το λες αυτό; Επειδή έκλαψα μια φορά στο Μέτρημα; Αυτό έγινε γιατί είχαν έρθει χιλιάδες κόσμου στην Τεχνόπολη να μας δουν, σε μια χρονιά πολλή δύσκολη για μένα που τέλος πάντων ήταν πολύ συγκινητικό ν’ ανοίγεις τα μάτια σου και να βλέπεις να τραγουδάνε όλοι ένα τραγούδι με όλη τους την ψυχή. Ήταν δάκρυα χαράς, δεν ήταν λύπης. Δεν με νοιάζει τι νομίζει ο κόσμος για μένα, γούσταρα, έκλαιγα, το ευχαριστήθηκα. Κάνω ό,τι νιώθω, άλλωστε είμαι στη σκηνή που έχω διαλέξει, με τους ανθρώπους που έχω διαλέξει, λέω τα δικά μου τραγούδια, δεν έχω κανέναν που μ’ έβαλε εκεί.
Το λες συχνά αυτό το «δεν με απασχολεί ο κόσμος»; Το λέω γι’ αυτούς που μπορεί να παρεξηγηθούν επειδή εγώ συγκινήθηκα.
Πριν βγεις στο live δεν σε απασχολεί για το τι θα βρεις από κάτω; Με απασχολεί να έχω εξαντλήσει τις δυνατότητές μου. Σε κάθε εμφάνιση από τότε που έπαιζα στα πολύ μικρά μαγαζιά, πηγαίνοντας με μια βαλίτσα από πόλη σε πόλη, παρουσιάζοντας το δικό μας ρεπερτόριο, μ’ ένα κόσμο να απορεί: «τι κάνει αυτή; Γιατί τραγουδάει αυτό το γεροντίστικο τραγούδι και δεν κάνει κάτι πιο νεανικό;» Τότε σκεφτόμουνα πως κάνεις αυτό που αγαπάς και αν το κάνεις πρέπει να το κάνεις όπως το αγαπάς. Σιγά σιγά, με τα χρόνια, εξαιτίας αυτού που αφήναμε πίσω μας σαν αποτέλεσμα, ο κόσμος έρχεται να μας ακούσει για αυτό που είμαστε. Νομίζω ότι το μυστικό της καλοτυχίας μας είναι ότι προσπαθούμε να είμαστε όσο το δυνατόν πιο ειλικρινείς.
Είμαστε μια γενιά νέων καλλιτεχνών που ανενόχλητοι φτιάξαμε τη φάση μας, χωρίς να έρθει κάποια εταιρεία και να μας πει: ξέρεις αυτό που κάνεις δεν πουλάει. Χτίσαμε προσωπικά τη σχέση μας με το κοινό. Τα πρώτα χρόνια έκανα 140 συναυλίες το χρόνο. Για σκέψου αυτό το νούμερο.
Το ραδιόφωνο τα παίζει τα τραγούδια σας ή ο κόσμος πρέπει λίγο να ψαχτεί για να τα βρει; Το ραδιόφωνο που παίζει τέτοια μουσική, ναι. Απλά η κατάσταση είναι τραγική για τους νέους καλλιτέχνες. Σε αυτή τη δυσκολία όμως μπορείς να βρεις και θετικά πράγματα. Υπάρχει το διαδίκτυο που μπορείς να βρεις μια διέξοδο, να είσαι ο εαυτός σου και να φτάσει κάπου αυτό. Είμαστε μια γενιά νέων καλλιτεχνών που ανενόχλητοι φτιάξαμε τη φάση μας, χωρίς να έρθει κάποια εταιρεία και να μας πει: ξέρεις αυτό που κάνεις δεν πουλάει. Χτίσαμε προσωπικά τη σχέση μας με το κοινό. Τα πρώτα χρόνια έκανα 140 συναυλίες το χρόνο. Για σκέψου αυτό το νούμερο.
Είσαι μια από τις πιο σκληρά εργαζόμενες Ελληνίδες; Οι συναυλίες μου δεν ήταν γεμάτες διασκευές και έτσι έπρεπε με κάποιο τρόπο να προωθήσω το ρεπερτόριο μου.
Γιατί δεν έκανες διασκευές; Δεν μ’ ενδιέφερε. Έγινα τραγουδίστρια για να πω τραγούδια του Θέμη, του Γεράσιμου και του Κώστα. Μόνο αυτό με ενδιαφέρει. Ένιωσα ότι έγινε κάτι που μπορώ να υπάρξω σαν Νατάσα. Τα τραγούδια είναι ιστορίες της ζωής μας. Δικές μας, προσωπικές. Ένιωθα ότι αυτό που κάνω μπορώ να το στηρίξω γιατί με συμπληρώνει. Δεν έγινα τραγουδίστρια φωνητικών, δεν ακολούθησα την κλασική διαδικασία. Αυτό που κάνουμε επειδή το κάνουμε καλά βοήθησε να φέρει το ένα το άλλο. Το θεωρώ τύχη μας που πέσαμε στην εποχή της κρίσης της δισκογραφίας. Δεν μπορούσε κανείς να σου πει γιατί δεν κάνεις αυτό που είναι πετυχημένο ή έλα σε μένα και θα σε κάνω μεγάλη.
Θα ήθελες να ζούσες όμως στην προηγούμενη, «χρυσή» εποχή; Όχι, καθόλου. Η τόση μεγάλη και καθολική δυνατότητα σε απομακρύνει από αυτά που σε ορίζουν ως καλλιτέχνη. Ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος χρησιμοποιεί μόνο τα μέσα μαζικής μεταφοράς για τις μετακινήσεις του. Ο λόγος που το κάνει αυτό είναι γιατί εκεί γράφει τα τραγούδια του. Δεν θα μπορούσε να έγραφε τη «Βαβέλ» μέσα σ’ ένα σπίτι, μ’ ένα κύκλο διαφορετικών συναντήσεων. Οι σημερινοί καλλιτέχνες ζουν και γράφουν σε πολύ μικρή απόσταση από τους υπόλοιπους ανθρώπους.
Έγινα τραγουδίστρια για να πω τραγούδια του Θέμη, του Γεράσιμου και του Κώστα. Μόνο αυτό με ενδιαφέρει. Ένιωσα ότι έγινε κάτι που μπορώ να υπάρξω σαν Νατάσα.
Πιστεύεις ότι αλλοιώθηκαν δηλαδή οι παλιότεροι; Τους έβαλε σ΄ έναν κόσμο που δεν είναι ο πραγματικός. Τους δημιούργησε μεγάλη απόσταση. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να’ ανέβω στη σκηνή και να ‘μαι αυτό που είμαι αν ζούσα σε άλλη εποχή. Νιώθω τόσο ευτυχισμένη και τυχερή που με τους δικούς μας κόπους, απολαμβάνουμε αυτή τη συγκίνηση της αποδοχής.
Τον αγοράζουν τον δίσκο πια ή μόνο views στο youtube; Αυτοί που αγαπούν τη δουλειά σου, θέλουν να σε στηρίξουν. Βέβαια, το αγοράζουν σε σχέση με τι ισχύει στην αγορά σήμερα. Αν ακούσει ένας παλιός καλλιτέχνης ότι 6.000 άλμπουμ είναι ο χρυσός δίσκος θα βάλει τα γέλια.
Εσένα σ’ ενδιαφέρει πιο πολύ ο σκληρός δίσκος ή εκατοντάδες χιλιάδες views στο youtube; Δεν το έχω σκεφτεί ποτέ αυτό. Αυτό που με ικανοποιεί είναι όταν έρχονται στα live και τραγουδάνε τα τραγούδια μας.
Δεν μπορεί να μην έχεις κανενός είδους ματαιοδοξία. Δεν μπορεί να μην κοιτάς τα like στο Facebook. Δεν τα κοιτάω γιατί δεν επικοινωνώ με αυτόν τον τρόπο. Δεν τον ξέρω. Γι’ αυτό σου λέω για τα live. Αυτό το άμεσο που το προσέχω, το καταλαβαίνω. Δηλαδή ότι πήγαμε πριν μερικές μέρες στην Καβάλα και γνώριζαν τους στίχους από τα καινούρια τραγούδια με ικανοποίησε φοβερά. Επειδή δεν καταλαβαίνω τον κώδικα των κοινωνικών δικτύων δεν μπορώ να σου πω ότι με απασχολεί και πολύ.
Δεν έχεις κοινωνικά δίκτυα; Έχω αλλά με μεγάλη προσπάθεια. Μου λένε στείλε μου μια ωραία φωτογραφία για να βάλουμε στο Facebook. Δεν μπορώ να το κάνω γιατί δεν καταλαβαίνω το λόγο. Δεν το απαξιώνω αλλά δεν μου έρχεται. Δεν το έχω, είμαι λίγο παλαιοκομματικό γκομενάκι.
Ο νέος δίσκος, η Βαβέλ, αφήνει λίγο τα σώψυχα και γίνεστε λίγο πιο κοινωνικοπολιτικοί; Προσωπικά το είχα πολύ ανάγκη. Αναγνωρίζω τον εαυτό μου στο σύνολο. Το πιο σημαντικό πράγμα είναι αυτό που μας έλεγε η μάνα μου. Θέλω να κάνω παιδιά που να είναι χρήσιμα στην κοινωνία. Είχα πολύ ανάγκη να βγούμε από το δωμάτιο, από τον εαυτό μας και από τις προσωπικές μας αναζητήσεις.
Πιο εύκολο ή πιο δύσκολο; Πιο δύσκολο! Τον Γεράσιμο τον ταλαιπώρησε πάρα πολύ. Του πήρε τέσσερα χρόνια γιατί προσπάθησε να ανοίξει τον κύκλο αλλά να μην είναι ψεύτικο. Αν δεν υπήρχε η διαδικασία η προσωπική δεν θα μπορούσε να γίνει με τίποτα. Ούτως ή άλλως, στις μέρες μας η πιο επαναστατική πράξη, είναι να γνωρίσεις ποιος είσαι και να προσπαθήσεις να γίνεις καλύτερος.
Αισθάνεσαι αγανακτισμένη; Καθόλου! Δύο πράγματα με πιάνουν. Απελπισία, ένα συναίσθημα που δεν μπορώ να διαχειριστώ γιατί δεν έχω τι να το κάνω. Δεν μπορώ να το μεταφράσω σε κάτι. Το άλλο είναι η οργή. Την έχω πολύ μέσα μου και όταν θυμώνω, θυμώνω πάρα πολύ. Προσπαθώ και με την εμπειρία μου με τους Αγάπη Ρε Ματζόρε να το κάνω λίγο αγάπη και να προσπαθήσω να το μετατρέψω σε πρακτική. Αυτός ο θυμός δηλαδή να γίνει μια πράξη.
Νομίζω πως πια κυριαρχεί περισσότερο το συναίσθημα της απογοήτευσης παρά της οργής. Ειδικά στους νέους ανθρώπους. Ναι, είναι μια λύπη που σε βάζει μέσα. Πριν τη «Βαβέλ» ένιωθα ενοχές και τύψεις κάθε φορά που χαιρόμουν. Μου την έδινε το συναίσθημα που είχα όταν συνέβαινε κάτι καλό σε μένα. Γιατί δεν έχεις τι να το κάνεις και αυτό το συναίσθημα. Όμως νομίζω ότι είναι ένας αρκετά απενοχοποιημένος δίσκος. Αυτό έχουμε, με αυτά θα ζήσουμε. Και πρέπει να γελάσεις και ν’ ασχοληθείς και τι έγινε με το γκομενικό σου. Παλιά έλεγα καλά κάθεσαι και σκέφτεσαι τα προσωπικά σου ενώ γίνεται χαμός. Τώρα που απενοχοποιήθηκε η χαρά μου, έχω περισσότερη δύναμη ν’ αντιπαρέλθω σε κάτι που με λυπεί.
Πιστεύεις ότι μπορεί να μας κολλήσει η εύκολη οργή που δικαιολογείται εξαιτίας της κρίσης; Η άληθεια είναι ότι έχει υπάρξει μεγάλο άλλοθι. Οι μίζεροι άνθρωποι και οι γκρινιάρηδες λάμπουν, γιατί έχουν μεγάλο άλλοθι. Όπως και τ’ αφεντικά. Η κρίση είναι η πραγματική έξαρση του καπιταλισμού. Αυτός είναι ο καπιταλισμός.
Θα μπορέσεις να λειτουργήσεις εκτός κρίσης; Μα τι είναι αυτά που λες; Όλα θα είναι πιο γλυκά και πιο ωραία. Τι, χρειαζόμαστε μια δυστυχία για να λειτουργήσουμε; Η τέχνη άνθισε με δύο τρόπους. Είτε από ιδιοφυείς καλλιτέχνες που προέβλεψαν αυτό που ερχόταν, είτε σε περιόδους μεγάλης δυσκολίας. Δεν ζούμε αυτήν την περίοδο, σε καμία περίπτωση. Φυσικά γίνονται καλά πράγματα αλλά δεν ζούμε σε μια κατάσταση που οι άνθρωποι εκτονώνονται με τη δημιουργικότητά τους.
Οι «Όρνιθες» του Νίκου Καραθάνου ήταν, απ’ ότι ακούγεται, μια στιγμή σπάνιας δημιουργικότητας.Ήταν μεγάλη ευλογία να βρεθώ στα παρασκήνια αυτής της παράστασης ύστερα από τέσσερις μήνες χωρίς ρεπό. Έβλεπα τον αγαπημένο μου σκηνοθέτη να φτιάχνει αυτό το πράγμα. Ο Νίκος Καραθάνος είναι ένας αληθινός καλλιτέχνης, με «Κ» κεφαλαίο. Ούτε τους φόβους του βγάζει στη σκηνή, ούτε τα πάθη του. Είναι ένας άνθρωπος που δημιουργεί κάτι καλλιτεχνικό μέσα από την ομορφιά της διαδικασίας. Δεν υπήρξε μια ένταση, δεν υπήρξε μια δυνατή φωνή.
Θα ξανακάνεις κάτι παρόμοιο; Δεν το γνωρίζω αυτό. Ο λόγος που το έκανα είναι γιατί έχω τυφλή εμπιστοσύνη στο Νίκο και γιατί τη μουσική την έγραψε ο παιδικός μου φίλος, ο Άγγελος Τριανταφύλλου. Ήταν ένα περιβάλλον που γνώριζε ποια είμαι και τις δυνατότητές μου.
Κιοτεύεις λίγο απ’ ότι φαίνεται να μπεις σε αχαρτογράφητα νερά. Μόνο με φίλους και γνωστούς συνεργάζεσαι. Φοβάσαι να σε πετάξουν κάπου σαν το σκυλί στ΄αμπέλι; Αν το ξέρω και πιστεύω στον εαυτό μου, δεν θα κωλώσω πουθενά. Όμως επειδή ξέρω πολύ καλά μέχρι που μπορώ να φτάσω, θα κάνω ό,τι μου αρέσει. Υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν είμαι καλή.
«Μου τη δίνουν πάρα πολύ οι χιπστεριές. Ξαφνικά ένας ολόκληρος κόσμος που ζούσε, συντηρούνταν από το έντεχνο, είδε ότι η εποχή παίρνει μια στροφή, άρχισε να το ξεγράφει. Τι σημαίνει έντεχνο τραγούδι;»
Για λόγους επιβίωσης θα συμμετείχες σ’ ένα μεγάλο σχήμα σε μια μουσική σκηνή; Αν ήταν να το κάνω για λόγους επιβίωσης, θα το έκανα τόσα χρόνια που πραγματικά ήμασταν πάρα πολύ φτωχοί. Θα έκανα όμως για λόγους επιβίωσης πάρα πολλές δουλειές με περηφάνια και τιμή. Ποιος μας λέει ότι εμείς δεν θα είμαστε πρόσφυγες σε λίγα χρόνια. Γι΄αυτό το λόγο μισώ τη λέξη φιλανθρωπία, όλοι μπορεί να έχουμε την ίδια τύχη.
Το «Αγάπη Ρε Ματζόρε» τι είναι; Μια κολεκτίβα που φτιάξαμε με καλλιτέχνες όπου κάνουμε συναυλίες και διάφορες δράσεις για σκοπούς αλληλεγγύης. Μακάρι να μπορούσαμε να κάνουμε πολλά περισσότερα.
Πάντως έχει γίνει λίγο ευκολία η αλληλεγγύη και η αμφισβήτηση για τους καλλιτέχνες τα τελευταία χρόνια. Βέβαια- και πολλοί καλλιτέχνες το αξιοποιούν έντονα αυτό. Είναι μεγάλη απογοήτευση γιατί βλέπεις πολλούς «αντάρτες» και ξέρεις πώς ζουν. Τον άνθρωπο τον καταλαβαίνεις από πώς είναι στη δουλειά και πώς είναι στα λεφτά. Εκεί φαίνεται η πάστα σου.
Σ’ ενοχλεί αυτή η ρετσινιά του «εντέχνου»; Επειδή είμαι αντιδραστική θα σου πω ότι το είδος μουσικής που κάνω είναι έντεχνο. Παρά το γεγονός ότι είναι επηρεασμένο από πάρα πολλά είδη και είναι πολύ ανοικτό. Μου τη δίνουν πάρα πολύ οι χιπστεριές. Ξαφνικά ένας ολόκληρος κόσμος που ζούσε, συντηρούνταν από το έντεχνο, είδε ότι η εποχή παίρνει μια στροφή, άρχισε να το ξεγράφει. Τι σημαίνει έντεχνο τραγούδι;
Τι; Είναι ένας όρος να συνεννοηθούμε. Όπως λες ροκ, ποπ, όπως λες οτιδήποτε. Ο όρος έχει μείνει γιατί έχει μια καταγωγή από ένα γάμο του ποιητικού στίχου με τη λαϊκή μουσική. Αυτό το πάντρεμα ονομάζεται έντεχνο. Μέχρι τότε δεν υπήρχαν παρτιτούρες. Οι ρεμπέτες γράφανε μουσική χωρίς παρτιτούρα, στο έντεχνο μπήκαν πρώτη φορά οι γραμμές. Αυτό το είδος εξελίχτηκε και μέσα στα χρόνια άλλαξε, υιοθέτησε στοιχεία από άλλα είδη. Αυτοί που ήθελαν να ξεφορτωθούν αυτό το είδος δεν είχαν καλές προθέσεις.
Η δική σας γενιά τραγουδιστών πώς στέκεται απέναντι σε όλο αυτό; Η δική μας γενιά είναι τελείως διαφορετική. Ο Μουζουράκης, η Ελεονόρα Ζουγανέλη, ο Χαρούλης είναι πιο παραδοσιακός. Δεν ταιριάζουν αυτά μαζί τους, υφολογικά. Εμένα είναι τιμή μου να μου λένε ότι κάνεις έντεχνη μουσική. Σε αυτό το είδος είναι ο Αλκίνοος, η Φαραντούρη, ο Θεοδωράκης, ο Χατζιδάκις, ο Ξαρχάκος, ο Μαρκόπουλος, ο Κραουνάκης. Είναι σαν να μου λες ότι χωράς και εσύ σ’ έναν τόπο που έγιναν όμορφα πράγματα στην ελληνική μουσική.
Σε τριάντα χρόνια πού τον βλέπεις τον εαυτό σου; Θέλω να είναι καλά οι άνθρωποι της ζωής μου και να είμαι ευτυχισμένη. Θέλω να νιώθω ότι είμαι καλά σε αυτό που κάνω. Δηλαδή, αν έρθει να με ρωτήσει κάποιος: τι μαλακίες είναι αυτές που κάνεις, να μπορώ να τον ξαποστείλω. Να μην έχω την αμφιβολία.
Τώρα την έχεις την αμφιβολία; Καθόλου! Ποτέ! Δεν θα μπορούσα να ζήσω με την αμφιβολία. Η μόνη στιγμή που αισθάνθηκα αμφιβολία ήταν όταν σταμάτησα να δουλεύω για ένα χρόνο, το 2014, γιατί ένιωσα ότι υπήρχαν στιγμές που ανέβαινα στη σκηνή και δεν μπορούσα ν’ αποδώσω. Δεν άντεχα, δεν ήθελα να ανέβω. Σε συναυλία στην Πάτρα, το είπα και στον κόσμο, σήμερα δεν είμαι καλά. Και είπα στον εαυτό μου κάνεις αυτό το πράγμα και δεν μπορείς; Κόφ’ το, έκανα δύο συναυλίες και μετά σταμάτησα. Επέστρεψα καινούρια.
Άντεξες χωρίς τον κόσμο; Είσαι με τα καλά σου; Πέρασα τέλεια.
Δεν είσαι εθισμένη στο κοινό σου; Δεν είμαι ένας άνθρωπος που ήμουνα μόνος μου και ξαφνικά βρέθηκα με τόσο κόσμο. Στο σχολείο ήμουν πολύ κοινωνική και ήμουν πάντα στα πενταμελή και δεκαπενταμελή, στο πανεπιστήμιο ασχολήθηκα με τα πολιτικά, στη γειτονιά μου πήγα με το που έφτασα να γνωρίσω τους μαγαζάτορες.
Άρα, θα κατέβεις για βουλευτίνα σε λίγο καιρό; Όχι, καμία σχέση. Είναι ο τύπος μου αυτός. Όταν θες να είσαι αληθινός καλλιτέχνης δεν εθίζεσαι από την αποδοχή του κόσμου. Το μόνο που μπορεί να σε κάνεις να εθιστείς είναι υπερβολική αδρεναλίνη που νιώθεις όταν βγαίνεις στη σκηνή. Όταν νιώθεις συμμέτοχος σε αυτό το μεγάλο πράγμα που ονομάζεται μουσική.
Για να είσαι αληθινός καλλιτέχνης πρέπει να το καταλάβεις μόνος σου ή να στο πούνε; Είναι μια διαρκής προσπάθεια. Μια διαρκής αναζήτηση και μια διαρκής δουλειά. Συνέχεια πρέπει να βάζεις τον εαυτό σου στη θέση του. Το αληθινός καλλιτέχνης, εννοώ ειλικρινής. Αλλά πόση δουλειά χρειάζεται για να είσαι ειλικρινής άνθρωπος;
Δεν έχω ιδέα. Ειλικρινής είσαι μάλλον όταν τα βρίσκεις με τα κιλά σου. Μα φυσικά. Αλλά αυτό χρειάζεται έναν κόπο.
