ΜΟΥΣΙΚΗ: Μέσα μου υπήρχε και υπάρχει ένα μουσικό πανδαιμόνιο. Μεγάλωσα με το τηλεοπτικό «Μουσικόραμα» και στο δημοτικό it was all about the hits με ολίγον από Joan Baez (η αγαπημένη της μαμάς) και ελληνικά άσματα που άκουγε χαρωπή η γιαγιά. Από Σοφία Βέμπο, μέχρι Φίλιππο Νικολάου. Ο μπαμπάς μου ήταν τραγουδοποιός του νέου κύματος και φίλος με πολλούς μουσικούς και πέρασα και από εκεί. Από Αρλέτα και Τσανακλίδου, μέχρι Παύλο Σιδηρόπουλο και Τρύπες. Στο σπίτι μου όμως έπαιζαν δυνατά και τζαζ, classic rock, νέο κύμα, φολκ και άρχισα να ανακαλύπτω μουσικές χάρη στην τεράστια δισκοθήκη του πατριού μου, του Ιλάν. Η θεία μου από την άλλη, ήταν σοπράνο στη Λυρική και έτσι μπήκε και η όπερα στη ζωή μου. Στο γυμνάσιο, χάρη σε μία αγγλίδα συμμαθήτρια, έπεσε στα χέρια μου ένα άλμπουμ των Smiths και ο εγκέφαλος τσουρουφλίστηκε. Τότε φόρεσα και τα πρώτα μου Doc Martens και γύρισα τα ρεβέρ στα τζιν μου. Αργότερα, γύρω στα 16, λόγω της οικογενειακής μας εμπλοκής στον ραδιοφωνικό σταθμό ΗΧΩ FM, άκουσα το φοβερό ραδιοφωνικό δίδυμο που αποτελούσαν ο Χάρης Μπάκας και ο Παντελής Γκουδής. Η δίωρη εκπομπή τους που είχε τον τίτλο «Κύματα Πανικού», έβγαινε στον αέρα κάθε Σάββατο και Κυριακή βράδυ και ήταν η μοναδική που παρουσίαζε οτιδήποτε συνέβαινε στην εναλλακτική ροκ και indie σκηνή. Εκεί άκουσα για πρώτη φορά και το «Creep» των Radiohead ή το άλμπουμ Nevermind των Nirvana. Έγινα η μόνιμη γκρούπι τους, πήγαινα σε όλες τις εκπομπές στο στούντιο και μάζευα υλικό και κασέτες. Αν σε κάποιους λοιπόν οφείλω 100% ένα ευχαριστώ για τις μουσικές μου προτιμήσεις, είναι αυτά τα δύο παιδιά που με έκαναν άνθρωπο. Μετά έκανα και μία βουτιά στην τεράστια δισκοθήκη του Κωνσταντίνου Ζαχόπουλου, τον άνθρωπο-κινητή εγκυκλοπαίδεια της ροκ μουσικής και όλα βρήκαν το δρόμο τους.
Έχω γίνει εμμονική με πολλά συγκροτήματα, έχω ταξιδέψει στην Ευρώπη για να δω ακόμη περισσότερα και ειλικρινά δεν ξέρω αν μπορώ να ξεχωρίσω μόνο 2-3 συναυλίες ως τις καλύτερες της ζωής μου, θα αναφέρω ενδεικτικά την πρώτη εμφάνιση των Placebo στην Αθήνα (Αγ. Κοσμάς) το ‘99, των Pulp και των Portishead στη Φρεαττύδα το ‘98, των Ramones στο Ρόδον -νομίζω το ‘89-, των Radiohead στον Λυκαβηττό και των Rage Against the Machine στο Θέατρο Πέτρας το 2000, του Marilyn Manson στο London Arena επίσης το 2000, των Arcade Fire στο Southside Festival το ‘07, των Arctic Monkeys στο Σέφιλντ το 2010 και η κορυφαία για μένα, εκείνη των Last Shadow Puppets στο Hammersmith Apollo London, το ‘08.
ΒΙΒΛΙΑ: Δύο βιβλία που στιγμάτισαν την εφηβεία μου και δεν τα ξεπέρασα ποτέ ήταν τα: Η Αβάσταχτη Ελαφρότητα του Είναι του Κούντερα και Τα Μαύρα Φεγγάρια του Έρωτα του Μπρικνέρ. Τα αναφέρω ενδεικτικά μιας και από τότε έχουν περάσει πολλά από τα χέρια μου που με έχουν συνεπάρει, αλλά κανένα όσο αυτά τα δύο. Ίσως επειδή ήταν σαν να άνοιγαν έναν καινούργιο κόσμο μπροστά μου, σε μια περίοδο που δεν ήξερα σχεδόν τίποτα για τη ζωή. Όχι πως τώρα τα ξέρω όλα αλλά όσο να ‘ναι όσο μεγαλώνουμε γινόμαστε πιο κυνικοί και αλαζόνες. Περιμένω ακόμη κάτι καινούργιο που θα με ταράξει τόσο και θα μου ανοίξει τα μάτια σε κάτι άγνωστο. Καμία πρόταση;
ΤΑΙΝΙΕΣ: Υπάρχουν κάποιες ταινίες που δεν κουράζομαι να τις βλέπω ξανά και ξανά. Το Τσάι στη Σαχάρα, το Ανεμοδαρμένα Ύψη στην εκδοχή του με τον Ralph Fiennes και τη Juliette Binoche, το Sylvia, το Room with a View, το Winds of a Dove, το From Hell, το Premier Jour du Reste de ta Vie, το Damage. Δώσε μου μυστήριο, ρομαντισμό και πάθος και είμαστε μέσα.
ΙΝΤΕΡΝΕΤ: Πέρασα μία φάση εξάρτησης αλλά τώρα τα πράγματα είναι πιο ομαλά. Τσεκάρω μόνο τα απαραίτητα ή κάτι συγκεκριμένο που με ενδιαφέρει και θέλω το ψάξω. Η περίοδος του χαζολογήματος μπροστά στο λάπτοπ έχει περάσει. Αναγκαστικά το πρώτο που κοιτάζω όταν το ανοίγω το ρημάδι είναι τα μηνύματα και τα μέιλ που έχουν μαζευτεί βουνό, τα πρώτα νέα που πετάγονται στο newsfeed μου στο Facebook, τα παιδιά μου στην Popaganda, τα μουσικά νέα στο Pitchfork, τα κοφτερά σχόλια και ρεπορτάζ του Unfollow. Τέτοια πράγματα. Α, ναι, βαριέμαι ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ όμως, το Twitter. Φαίνεται και από τα ελάχιστα ποστ που έχω κάνει στα τόσα χρόνια που το διατηρώ. Δεν το έχω με τους περιορισμούς (γενικά). Άμα θέλω να γράψω κάτι προτιμώ να το αναπτύσσω και όχι να καταπιέζομαι μόνο και μόνο για να πετάξω την ατάκα που θα κάνει τη διαφορά. Μπλιαχ!
ΣΠΟΡ: Είμαι Παναθηναϊκός αλλά έχω να ασχοληθώ με όσα συμβαίνουν στον χώρο, χρόνια. Κάποτε όμως είχα και διαρκείας στο μπάσκετ, τόσο πωρωμένη ήμουν. Κατά τα άλλα… γυμνάζομαι τρώγοντας. Χέρια, σαγόνια, έχουν ελαστικότητα, αμ πώς;
TV: Δεν έχω τον χρόνο που είχα κάποτε και σίγουρα έχω μείνει λίγο πίσω σε αυτό το θέμα, αλλά κάποιες σειρές που συνεχίζω να παρακολουθώ σταθερά ή να περιμένω, είναι το Sherlock, το Downton Abbey, το Vampire Diaries (ναι οκ, το ξέρω, είναι παιδική, αλλά μου αρέσει ο Ian Somerhalder εντάξει;), το House of Cards, το Girls, μου έχουν προτείνει διάφορα καινούργια αλλά δεν έχω προλάβει ακόμα να τα ψάξω. Τα σημειώνω στο τεφτέρι μου όμως.
ΤΑΞΙΔΙ: Η πρώτη φορά που πάτησα το πόδι μου στο Λονδίνο είναι αξέχαστη μιας και μου άλλαξε τη ζωή. Ένιωθα ότι είχα γεννηθεί εκεί και είχε γίνει κάποιο λάθος στη γέννα και βρέθηκα Ελλάδα (συγγνώμη μαμά, αλλά καταλαβαίνεις). Το ταξίδι πάντως που πάντα θα με στοιχειώνει είναι εκείνο στη Βενετία που είχα πάει με τον πρώην σύζυγο, όταν ήμασταν στους μεγάλους μας έρωτες. Έκλαιγα τέσσερις ημέρες ασταμάτητα γιατί δεν άντεχα τόση ομορφιά και ευτυχία. Ως Ιχθύς που είμαι, το υγρό στοιχείο και τα παλιά κτίρια με ιστορία και κρυμμένα μυστικά με τραβάνε. Θυμάμαι ένα βράδυ που είχαμε κάτσει κάτω από τη γέφυρα του Ριάλτο και πίναμε γλυκό κρασί, μετά βρεθήκαμε στην άδεια αγορά που έμοιαζε σαν θεατρική σκηνή με τεράστιες κόκκινες κουρτίνες να κρέμονται γύρω και δίπλα το Grand Canal, επάνω η πανσέληνος, από μακριά ακουγόταν αχνά ένα βαλς και αρχίσαμε να χορεύουμε μόνοι μας αγκαλιασμένοι. Η βραδιά τελείωσε με μία βόλτα με τη γόνδολα στα ήσυχα υδροσοκάκια. Εντάξει, πιο μελό ρομαντζάδα δεν έχει. Το τερματίσαμε. Δεν έχω πάει ποτέ στην Αμερική και είναι το απωθημένο μου. Νέα Υόρκη, Route 66, Venice Beach California, Νέα Ορλεάνη κτλ.
ΤΩΡΑ: Είμαι στην ομάδα του ΦΜ Live στο Star, κάθε μεσημέρι από τις 3:45 μέχρι τις 17:30, με τον Φώτη Σεργουλόπουλο, την Μαρία Μπακοδήμου και τα άλλα παιδιά, τον Γιάννη, τον Στέλιο και τη Τζένη και προσπαθώ να βρω χρόνο να γράψω στην Popaganda που είναι σαν το δεύτερο σπίτι μου και ας έχω εξαφανιστεί τον τελευταίο καιρό. Ευτυχώς δεν με έχουν δείρει ακόμη. Ξέρουν πόσο τους αγαπώ μάλλον.