ΜΟΥΣΙΚΗ: Στο δημοτικό μου άρεσαν η Cindy Lauper και η Kate Bush. Ταυτόχρονα με μάγευε ο Bach (ακόμα με μαγεύει) και ο Chopin. Μετά κινήθηκα προς το ροκ (ας το πούμε έτσι). Μεγάλωσα στην εποχή της κασέτας και θυμάμαι πάμπολλες χειρόγραφες ετικέτες The Smiths, The Cure, Nick Cave, Siouxsie & The Banshees, Tρύπες… Προς το τέλος της εφηβείας, Stravinsky, Debussy (ακόμα τον προσκυνώ), Sisters Of Mercy, Wim Mertens, Michael Nyman. Μετά ανακάλυψα την τζαζ, Duke Ellington (above all), Bill Evans. Και το ρεμπέτικο (μεγάλο κεφάλαιο). Στη συνέχεια, κινήθηκα σε μια ευρεία γκάμα όλων των παραπάνω, αλλά και Ryuichi Sakamoto, trip hop (με προεξάρχοντες τους Portishead), αλλά και όπερα, και παλιά αθηναϊκά ελαφρά τραγούδια (πχ του Κώστα Γιαννίδη ή του Αττίκ) –αυτά που κάποια τα ακούμε τα τελευταία χρόνια σε έθνικ διασκευές. Τώρα ψάχνω να ανακαλύψω περισσότερο βαθύτερους ρυθμούς, στην παραδοσιακή μουσική διαφόρων περιοχών (εντός και εκτός Ελλάδας).
ΒΙΒΛΙΑ: Ετοιμάζομαι να διαβάσω το Ταξίδι Στο Τέλος Της Νύχτας του Σελίν. Αγαπημένα, όλα του Ντοστογιέφσκι, όλα του E. M. Forster, τα Ανεμοδαρμένα Ύψη της Έμιλυ Μπροντέ, το Ορλάντο της Βιρτζίνια Γουλφ, τα άπαντα του Παπαδιαμάντη, τα άπαντα του Σολωμού, τα άπαντα του Σαίξπηρ…
ΤΑΙΝΙΕΣ: Αγαπημένη ταινία Το Πιάνο της Τζέιν Κάμπιον (δεν εννοώ Τα Μαθήματα Πιάνου, που είναι υπέροχη μεν, άλλη δε). Επίσης, 2001, Η Οδύσσεια Του Διαστήματος του Στάνλεϊ Κιούμπρικ. Ο Δεκάλογος του Κισλόφσκι, Η Θυσία του Ταρκόφσκι, Τα Φώτα Της Πόλης του Τσάρλι Τσάπλιν, Το Πλοίο Φεύγει του Φελίνι, Η Βιριδιάνα του Μπουνιουέλ. Ο γαλλικός κινηματογράφος, οι ταινίες του Γούντι Άλλεν, οι ταινίες του Κεν Λόουτς, οι Χοντρός – Λιγνός, Ο Παγωμένος Δρομέας του Ζαχαρίας Κουνούκ. Και το Ένα Ψάρι Που Το Έλεγαν Γουάντα.
ΙΝΤΕΡΝΕΤ: Η σχέση μου με το internet είναι σε basic mode, χρηστική και ενημερωτική, αλλά και εξάρτησης, αναπόσπαστο μέρος της καθημερινής ρουτίνας, κυρίως αλληλογραφώ (μου αρέσει η επικοινωνία με mail), διαβάζω νέα, αναζητώ πληροφορίες στη Wikipedia και σε άλλα εξειδικευμένα sites (αναλόγως το θέμα), ακούω μουσική, πού και πού μπαίνω στο φατσοβιβλίο, αλλά δεν κάθομαι πολύ. Αποφεύγω να σερφάρω χωρίς σκοπό, αλλά μπορώ να κάτσω και ώρες (όταν τις βρω) αναζητώντας συγκεκριμένα πράγματα.
ΣΠΟΡ: Η σχέση μου με τον αθλητισμό είναι… πνευματική (σκάκι, σπαζοκεφαλιές). Όχι εντάξει, κινούμαι. Μου αρέσει η γύμναση του σώματος, αλλά πιο πολύ με το χορό είμαι σε επαφή (δεν θα το έλεγα άθλημα). Την κίνηση τη συνδέω με την έκφραση του σώματος. Μου αρέσει το περπάτημα επίσης. Μου αρέσει που μου επιτρέπει να ακούω τους περιβάλλοντες ήχους. Και ο ήχος των βημάτων στο έδαφος. Από αθλήματα, παρακολουθώ ευχάριστα το τένις. Αλλά και το ποδόσφαιρο είναι ενδιαφέρον (ιδίως σε αγώνες υψηλού επιπέδου), διδακτικό θα έλεγα. Δεν είμαι κάποια ομάδα.
TV: Γενικότερα δεν βλέπω τηλεόραση. Πολλές φορές περνάνε μεγάλα διαστήματα χωρίς να την ανάψω καθόλου. Ξεχνάω ότι υπάρχει. Αν δω, προτιμώ αφιερώματα σε καλλιτέχνες, κάποια ταινία… Μου έχει τύχει κάποιες περιόδους (λίγες, μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού) να βλέπω μια σειρά τακτικά και να περιμένω τη συνέχεια, κάτι που έχει μια παιδική ελαφράδα, και έχει αυτό το στοιχείο της αναμονής που είναι ο πρόδρομος της ευτυχίας γενικότερα (ίσως και η ευτυχία η ίδια), αλλά σπάνια μια εκπομπή στην τηλεόραση μπορεί να ανταμείψει για την προσμονή αυτή. Θα ήταν ωραία αν μπορούσε. Υπάρχει όμως ένα κενό κρυμμένο πίσω από αυτό. Έτσι κι αλλιώς αυτή η λειτουργία υποθέτω δεν πολύ-συμβαίνει πια, τώρα που ό,τι θες το βρίσκεις πακέτο, όλο μαζί στο internet.
ΤΑΞΙΔΙ: Θυμάμαι το ταξίδι με τρένο στην μισή Ευρώπη που είχα κάνει στα 20 με μια παρέα φίλων και ελάχιστα λεφτά. Ταλαιπωρία και μαγεία. Ελευθερία και ορμή. Η ανάπαυση σήμαινε κάτι όταν συνέβαινε. Τα πάντα αποκτούσαν ένταση, κάθε απόλαυση τρεφόταν με κόπο κι αυτό την έκανε ανεξίτηλη. Επίσης θυμάμαι όλα τα ταξίδια που έχω κάνει στην Ιθάκη, το αντίθετο εκεί, η ξεκούραση. Κάτι το ειρηνικό, μια νηνεμία. Δεν έχω κάνει κανένα ταξίδι σε άλλη ήπειρο. Θα ήθελα να πάω στη Νέα Ζηλανδία.
ΤΩΡΑ: Ασχολούμαι με το μεγάλωμα των παιδιών μου και με μια ευτυχή συνεργασία, μία παράσταση που με ενθουσιάζει: Η Μητέρα Του Σκύλου του Π. Μάτεσι, στο Σύγχρονο Θέατρο, σε σκηνοθεσία Σταύρου Τσακίρη, όπου παίζω την Ασημίνα, τη μητέρα της θρυλικής Ραραούς.