Κώστα, καταρχάς εξήγησε μάς πόσοι άνθρωποι υπογράφουν στο Provocateur με τ΄ όνομα «Κώστας Μανιάτης;» Ένας. Αν και αρχικά είχαμε συμφωνήσει να χρησιμοποιούμε αυτό το όνομα πολλοί λιγότεροι. Ποια είναι τα συναισθήματα στο site όταν σε κάποιο τίτλο δεν χρησιμοποιήσετε κάποιο παράγωγο του ρήματος «γαμάω»; Κατήφεια και βουβαμάρα (και ας μην είναι συναισθήματα αυτά). Και χαρμολύπη (μέτριο συναίσθημα αυτό). Χωρίς πλάκα πάντως, τσέκαρα τα περίπου 2,5 εκατομμύρια θέματα του τελευταίου χρόνου και άντε να έχουμε χρησιμοποιήσει τη λέξη «γαμάω» ή τα παράγωγά του, 5-6 φορές. Άρα δεν ισχύει αυτό που λες. Και επαναλαμβάνω, έτσι; Κοντά στα 2,5 εκατομμύρια θέματα τσέκαρα. Άμα χτυπήσει το τηλέφωνο, το σηκώσεις, είναι μια γυναικεία φωνή και σου πει “θέλει να σας δει ο Λευτέρης Παπαδόπουλος”, τι κάνεις; Ετοιμάζεσαι για μπινελίκια ή σιδερώνεις τη φανέλα του Σλίσκοβιτς; Σιδερώνω φανέλα Σλίσκοβιτς, βάφω άσπρη τούφα, βάζω σε λούπα το βίντεο απ’ τα 90s που τα χώνει στον Μπάγεβιτς –«ο οποίος κουνιότανε κι έκανε το παγώνι, ΤΩΡΑ θα’ ρθει η ώρα που θα πληρώσει αυτά που έκανε εις βάρος της ΑΕΚ»- και τρέχω να τον συναντήσω. Κι από εκεί και πέρα, ας γίνει ό, τι θέλει. «Το 2009 έγινε μια συναυλία προς τιμήν μου, με όλους τους μεγάλους τραγουδιστές. Κάποια «εφημερίδα» κίτρινη έγραψε ότι έγιναν οικονομικές ατασθαλίες. Με πήρε ένας συντάκτης από μια τηλεοπτική εκπομπή και με ρώτησε επί του θέματος. Του απάντησα ότι κι εγώ είμαι δημοσιογράφος και ότι είχα πληροφορίες πως εκείνος και το αφεντικό του γαμιόντουσαν στη λεωφόρο Συγγρού και δεν έδιναν δεκάρα για το φουκαριάρικο το μουνί της μάνας τους.» Τα παραπάνω λόγια ανήκουν επίσης στον Λευτέρη Παπαδόπουλο σε μια συνέντευξη που είχε δώσει παλιότερα σε έναν από τους δύο. Ένα, πως κρίνεις την ιστορία και δύο μπας και ανησυχείς καθόλου για την επιβίωση σου; Κοίτα, δεν ανησυχώ γιατί έχω μάθει από διάφορες και ανεξάρτητες μεταξύ τους πηγές ότι τα κείμενα που έχω κάνει παριστάνοντάς τον, όχι μόνο δεν τον νευρίασαν, αλλά του άρεσαν κιόλας (ωπ, δεν το περίμενες αυτό). Όσον αφορά την ιστορία που σου είπε, Ε ΝΑΙ ΡΕ ΦΙΛΕ, αυτός είναι ο Λεφθέρης, δεν περιμέναμε τίποτα λιγότερο. Μακάρι να μάθουμε και άλλα τέτοια. Είσαι σ’ ένα νησί, καλοκαίρι, σε κοιτάει μια ωραία ύπαρξη και την κοιτάς και εσύ. Τα πράγματα προχωράνε, παντρεύεστε, κάνετε παιδιά, κάποια σιγμή σε παρατάει με τα παιδιά στις πρώτες τάξεις του δημοτικού για έναν πάμπλουτο εκατομμυριούχο. Όταν την ρωτάνε από την Espresso, «τι έβρισκες στον Κώστα;», απαντά «μ’ έκανε να γελάω». Το βλέπεις χτυπημένο σαν τίτλο την ώρα που πας τα παιδιά από το φροντιστήριο γαλλικών στην κολύμβηση. Κώστα, τελικά το χιούμορ μήπως δεν είναι το παν; Αυτές οι μεγάλες ερωτήσεις με βάζουν στον πειρασμό να σου απαντήσω ένα «όχι», έτσι σκέτο και να τελειώνει εκεί. Αλλά απ’ την άλλη σκέφτομαι, «ικανοποιείται η ματαιοδοξία μου απατώντας μονολεκτικά»; Οπότε, άκου. Το χιούμορ δεν είναι το παν. Ούτε το να μάθει το παιδί γαλλικά. Το κολυμβητήριο όμως είναι. Όπως και τα εκατομμύρια. Θα της έλεγα «παρ’ του τα λεφτά κι έλα να τα φάμε μαζί ή έλα να τα φάω μόνος μου». Και μετά θα έβγαινε καινούργιο εξώφυλλο στην εσπρέσσο, όπου θα ήταν αγκαλιά με τον χρυσοντυμένο Πατούλη της, και θα έλεγε «με έκανε να ξαναγελάσω». Ας είναι. Ο Καμμένος μια μέρα διάβασε μια έκθεση σου στον ελληνικό λαό μπερδεύοντας σε με μικρό παιδάκι. Ρε παλιοαλήτη, έχεις κάνει και άλλα τέτοια; Αυτή ήταν μεγάλη στιγμή, αλλά απ’ την άλλη σκέφτεσαι, πώς γίνεται αυτός ο άνθρωπος που διαβάζει στο debate μια εμφανέστατα ψεύτικη έκθεση εξάχρονου να είναι υπουργός; Έχουν συμβεί κι άλλα τέτοια, αλλά όχι εσκεμμένα. Δεν έχω γράψει κάτι με σκοπό να κοροϊδέψω τον αναγνώστη, να το περάσει για αληθινό. Προσπαθώ να το κάνω να φαίνεται αληθοφανές, απλά για να αρέσει περισσότερο. Ωστόσο, βλέπω κόσμο να μοιράζεται διάφορα ως αληθινά, πχ μια έκθεση μικρού παιδιού για τον Τιτανικό ή πιο πρόσφατα τη συνέντευξη του Έλληνα οδηγού του Ομπάμα, που με κάνουν να νιώθω άσχημα (ναι, άσχημα). Υπάρχει κάποια στιγμή της ζωής σου που έχεις πει «ρε συ Κώστα, δεν θα ήταν καλύτερα να ήμουν ο Γιώργος Νταλάρας;» Και ποιος δεν το ‘χει πει; Και δεν είναι ανάγκη να είσαι ο Γιώργος. Υπάρχουν και άλλα νταλαροειδή, όπως ο Σωτηρακόπουλος και ο Χατζηνικολάου… Άνθρωποι που παίρνουν τον εαυτό τους υπερβολικά σοβαρά, άκαμπτοι, που δεν αυτοσαρκάζονται. Στο μυαλό μου τους έχω αυτούς τους τρεις σαν να είναι ένας άνθρωπος. Σκέψου μέσα σε δέκα δευτερόλεπτα ενα viral για μας, τους Λατέρνατιφ; Ίσως σου φανεί λίγο άκυρο, αλλά επειδή στο ερώτημα Oasis ή Blur, ταχθήκατε πρόσφατα υπέρ των δεύτερων, αρνούμαι να παίξω το παιχνιδάκι σας. Να πάτε να ζητήσετε απ’ τον Damon Albarn να σας βοηθήσει. Τόσο απλά.
