Καλά τι είναι αυτό το In Edit; Ποιος βλέπε μουσικά ντοκιμαντέρ στην Ελλάδα στις μέρες μας; Είναι ένα παγκόσμιο φεστιβάλ μουσικού ντοκιμαντέρ που ξεκίνησε 13 χρόνια πριν στην Βαρκελώνη! Μια μουσική πλατφόρμα που καταγράφει το παρασκήνιο του μουσικού κόσμου. Στιγμές από τις νίκες αλλά και τις ήττες του. Στα τρία χρόνια που τρέχουμε στην Ελλάδα το φεστιβάλ βλέπουμε μια πραγματικά μεγάλη αύξηση στην παρουσία του κοινού και είμαστε έτοιμοι να προσφέρουμε ακόμα περισσότερα ντοκιμαντέρ και events με πρώτο πλάνο τους μουσικούς και τις ιστορίες τους! Με σταθερά βήματα και σωστές συνέργειες πιστεύω ότι θα τα καταφέρουμε. Πολλοί πιστεύουν στην Αθήνα ότι είναι φεστιβάλ του Αντώνη Κανάκη και ξαφνικά μας εμφανίζεσαι εσύ. Τι συμβαίνει και με αυτό. Αρχικά να τονίσω ότι δεν είμαι μόνος σε αυτό το ταξίδι. Το φεστιβάλ το στήνουμε με την εταιρία μας Parenthesis που τα τελευταία χρόνια δραστηριοποιούμαστε ανάμεσα σε άλλα και με τη διοργάνωση του ΙΝ-ΕDIT στην Ελλάδα. Ο Αντώνης ( Κανάκης) στήριξε από την πρώτη διοργάνωσή του στη Θεσσαλονίκη με τρομερό επαγγελματισμό και ανιδιοτέλεια. Έδειξε και σε εμάς, και αυτό το λέω με απόλυτη ειλικρίνεια, πώς πρέπει να αντιμετωπίζεις τα πράγματα που αγαπάς. Στην προκειμένη περίπτωση για αυτόν ήταν σίγουρα η μουσική, ίσως και το ότι αντίκρισε νέους ανθρώπους που μέσα σε αυτήν την εποχή επέλεξαν να κάνουν αυτό το βήμα και του θύμισαν τα δικά του πρώτα βήματα. Η ευγνωμοσύνη και το ευχαριστώ θα μείνει για πάντα γιατί ήταν ο πρώτος που μας στήριξε. Έπειτα μπήκαν αρκετοί σε αυτή τη «λίστα» όπως ο Γιώργος Μουχταρίδης που μας πρότεινε να κάνουμε το εδώ βήμα, η Κάφκα, ο Στέφανος Τσιτσόπουλος, ό Άρης Δημοκίδης, η Αγγελική Μπιρμπίλη και άλλοι πολλοί σιγά σιγά προσθέτονται στη λίστα αυτών που τελικά μας έδωσαν χώρο και μας στήριξαν. Better done than perfect λένε. Αυτό ήταν το μότο μας από την αρχή, και σιγά σιγά με το χρόνο να κυλά υπέρ μας θέλουμε να έχουμε παρουσία, να βελτιωνόμαστε και τελικά όλο αυτό να επιστρέφει στο κοινό του φεστιβάλ.
Εσύ πως έμπλεξες με αυτόν τον σατανά; Δεν ξέρεις πως με φεστιβάλ δεν μπλέκουμε στη χώρα μας; Αρχικά καλώς η κακώς αυτό ήταν το περιεχόμενο των σπουδών, του μεταπτυχιακού μου αλλά και της επαγγελματικής μου εμπειρίας στη Βαρκελώνη. Ήδη τα τελευταία πέντε χρόνια τρέχουμε ένα άλλο ενδιαφέρον φεστιβάλ το Πικ Νικ Urban Festival με μεγάλη επιτυχία και φέτος παρουσιάζουμε ένα καινούριο με θέμα το ποδόσφαιρο. Με διακριτούς ρόλους, επαγγελματισμό και υπομονή νομίζω ότι αξίζει τον κόπο που προσπαθούμε. Καθημερινά μετράμε το «μπόι» μας αλλά νομίζω ότι τα φεστιβάλ όπως και στο εξωτερικό σε μικρές η μεγαλύτερες πόλεις ανάλογα με τον τρόπο που τα στήνεις έχουν σοβαρές πιθανότητες επιτυχίας. Ποιοι είναι πιο πιστοί οι Θεσσαλονικείς ή οι Αθηναίοι; Με τους πρώτους ήταν έρωτας από την πρώτη ματιά. Οι Αθηναίοι είναι ίσως πιο δύσκολοι αλλά πιστεύω ότι μπορεί να καρποφορήσει τούτη η αγάπη και να έχουμε γάμο. Ποιοι ακούνε καλύτερη μουσική οι βόρειοι ή οι νότιοι; Στην Αθήνα υπάρχει η δυνατότητα να ακούσεις εξαιρετικά πράγματα για όλα τα γούστα σε επίσημο επίπεδο. Τεράστια πόλη με μεγάλα events. Στη Θεσσαλονίκη από την άλλη, στα «υπόγεια» παράγεται εξαιρετική μουσική και σκαρώνονται εξαιρετικές ιστορίες και προφανώς έχουν τη δυναμική να αναπτυχθούν. Το κοινό όμως είναι εκεί όπως και οι μουσικοί και ο δικός μας ρόλος είναι να αποτελέσουμε τον ενδιάμεσο τόσο σε αυτή τη σχέση όσο και ανάμεσα στην σχέση του κοινού των δύο μεγάλων και όχι μόνο πόλεων. Στην Αθήνα έχει κάτι που ν’ αξίζει να δούμε ή στην κοροϊδία μας έχετε; Νομίζω ότι κάθε ένα ντοκιμαντέρ αξίζει να το δεις από διαφορετική πλευρά Δεν υπάρχει ένα που να νομίζω ότι δεν αξίζει. Η ”αγία τριάδα των Bowie, Iggy Pop, Lou Reed, o Lemmy, oι Residents, ο Kurt Cobain, o Paco de Lucia,η Amy,oi REM, oι Daft Punk και ο James Brown όπως και άλλοι πολλοί σε δεύτερους ρόλους θα περάσουν από το Σινε Αστορ στην ακαδημία. Καλές ταινίες και ενδιαφέρουσες ιστορίες. Μια ταινία που δεν πρέπει να χάσει κανείς είναι το They Will Have to Kill Us First: Malian Music in Exile που αναφέρεται στην άνοδο των Ισλαμιστών εξτρεμιστών στην εξουσία και την επιβολή του νόμου της σαρία όπου όλοι οι μουσικοί του Μάλι εξορίστηκαν. Συγκλονιστική και επίκαιρη η ταινία πραγματεύεται ανάμεσα σε άλλα ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία της μουσικής, αυτήν της ελευθερίας της έκφρασης. Ακολουθεί ένα showcase της Teranga Beat με τον Ιδρυτή της Αδαμάντιο Καφετζή να εξιστορεί τη δική του ιστορία αλλά και να επιλέγει εξαιρετικές μουσικές με φόντο την Αφρικανική Ήπειρο. Σε ποια μπάντα θα ήθελες να είχες γυρίσει το ντοκιμαντέρ; Υπάρχει μια όχι και τόσο καλή ταινία για μια όχι και τόσο καλή μπάντα με ένα όμως εξαιρετικό concept. Ο τίτλος της ταινίας είναι “We don’t wanna make you dance”. Πρόκειται για την ιστορία μιας νέας μπάντας και της πορείας της στη διάρκεια τριάντα χρόνων, μια φορά ανά δεκαετία. Ένα αντίστοιχο σχήμα, ιδανικό για αυτό το concept, θα ήταν μια εξαιρετική Funky- Blues μπάντα της Θεσσαλονίκης, οι Deep In The TοP, τέσσερις φίλοι πιτσιρικάδες που κάνουν αίσθηση ήδη στην πόλη και θα με ενδιέφερε να δω πως θα τους βρουν τα χρόνια. Με πολλούς δίσκους, live στο primavera ή κάπως αλλιώς. Για να δούμε. Πες μας μια, μιας και είσαι ειδικός, που θα δούμε αν είσαι, ποια είναι κατά τη γνώμη σου τα πέντε καλύτερα μουσικά ντοκιμαντέρ όλων των εποχών; Ειδικός είναι ο Γιάννης Πετρίδης, εγώ απλά είμαι επικεφαλής της καλλιτεχνικής επιτροπής που επιλέγει από το IN EDIT GREECE τα ντοκιμαντέρ, οπότε θα πω τα δικά μου πέντε αγαπημένα που με τον τρόπο τους είναι σίγουρα μέσα στα καλύτερα όλων των εποχών. Αρχικά το Joe Strummer: the future is unwritten που ήταν από τα πρώτα που είδα σε αυτό το είδος του μουσικού ντοκιμαντέρ. Έπειτα το Punk Singer για την Kathleen Hanna, το Βeware of Mr Baker και το The Devil and Daniel Johnston που υμνούν τεχνικά και σε επίπεδο περιεχομένου την πραγματική δυναμική του ντοκιμαντέρ αυτό της καταγραφής της αλήθειας πίσω από την εικόνα που έχουμε για τους καλλιτέχνες. Τέλος δεδομένου ότι το νούμερο 5 είναι το τελευταίο, θα έβαζα σαν αγαπημένη μου ταινία αυτήν της πρώτης προβολής στο Ιn Edit της Θεσσαλονίκης στο Ολύμπιον τρία χρόνια πριν το 20 Feets from Stardom που λίγους μήνες αργότερα πήρε και το όσκαρ καλύτερου ντοκιμαντέρ. Καταγράφει με ειλικρίνεια την ιστορία όλων αυτών που κάνουν δεύτερες φωνές, τα συναισθήματά τους, τη σημαντικότητά τους και την δυσκολία του να βρίσκεσαι απλά λίγα μέτρα από τη φήμη και τα φώτα. Για ποιον τραγουδιστή πίστας πιστεύεις ότι θα έπρεπε να γυρίσει ντοκιμαντέρ ο Μάρτιν Σκορσέζε; Θα απαντούσα όπως λέει ο συνεργάτης μου Παναγιώτης Ζουμπόπουλος για τον πρώτο Έλληνα ράπερ: το Γιώργο Ζαμπέτα. Έγραφε τη μουσική και τους στίχους στα τραγούδια του, κλείνοντας μέσα σε αυτά το ύφος μιας εποχής! Αντίστοιχα, τρομερό ενδιαφέρον, θα είχαν και οι ιστορίες του Μητροπάνου ή και του Πασχάλη Τερζή.
