Φαντάσου πως μια μέρα με πολλή ζέστη, γυρνάς ιδρωμένος στο σπίτι. Διψάς πάρα πολύ. Σε σημείο που να πιστεύεις ότι είσαι κοντά στην αφυδάτωση. Επίσης κατουριέσαι, φρικτά, το μυαλό σου έχει κολλήσει από την τρέλα της ανάγκης. Τι θα κάνεις πρώτο, ψυγείο ή τουαλέτα; Επίτρεψε μου να θεωρήσω βλακώδες το ερώτημα και να μην απαντήσω. Εντάξει, τότε πες μας: Πιστεύεις ότι το σχήμα ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι η πιο σικ κυβέρνηση που είχαμε ποτέ; Αντιθέτως, πρόκειται για τον ορισμό του πολιτικού κιτς. Βλέπουμε ένα γκροτέσκο πάντρεμα δύο ψεύτικων και κακόγουστων στοιχείων με όρους τούρκικου σήριαλ (επίκληση σε αταβιστικά κλαψομουνέ συναισθήματα του ‘50, μανιχαϊστικές απλουστεύσεις περί του καλού και του κακού κ.ο.κ.). H εικόνα που φέρνω στο μυαλό μου όταν σκέφτομαι τον μπουφονικό Πάνο Καμμένο με τους κουτοπόνηρους μηδενιστές του Σύριζα είναι κάτι ψευτοκουλτουριάρικα μεζεδοπωλεία που σερβίρουν γαύρο μαρινάτο από τα Lidl και σε κερνάνε μίνι πανακότες με το λογαριασμό (χωρίς απόδειξη), με τα αποφάγια ακόμα στο τραπέζι. Με άλλα λόγια, είναι το ποσέτ για όλους; Η ποσέτ (η μικρή τσέπη δηλαδή στα Γαλλικά), γένους θηλυκού, ήταν για όλους την εποχή των παππούδων μας, όπως και το καπέλο. Με την κυριαρχία του έτοιμου κάζουαλ ρούχου η ποσέτ ατόνησε και κατέληξε επιτηδευμένο αξεσουάρ. Στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης οι πολιτικοί φορούσαν πάντοτε γραβάτα αλλά σπανιότατα μαντηλάκι. Ας σημειωθεί παρενθετικά ότι γραβάτα φορούσαν τόσο οι δεξιοί όσο και οι αριστεροί (Κύρκος, Φλωράκης) ενώ ακόμα και ο Ανδρέας Παπανδρέου φορούσε πάντοτε γραβάτα και όχι ζιβάγκο, αφού έγινε πρωθυπουργός. Αυτό για ορισμένους επαναστάτες του γλυκού νερού που νομίζουν ότι είναι μαγκιά να πηγαίνεις στη Βουλή με κοντομάνικο. Από τα πρωτοκλασάτα ονόματα θυμόμαστε να φορούν μαντηλάκι –και αυτοί όχι πάντοτε– οι old school δεξιοί Γεώργιος Ράλλης και Ευάγγελος Αβέρωφ. Τι ειρωνεία λοιπόν, που ο πρώτος Συριζαίος που φόρεσε pochette ήταν ο απερίγραπτος Ζωρζ Κατρούγκαλος, που στόλισε το πέτο του με μια bouffante μεταξωτή ποσέτ από την πρώτη μέρα της ορκωμοσίας της κυβέρνησης. Ακολούθησε ο ίδιος ο πρωθυπουργός που κότσαρε ένα λευκό pocket square από τον Σαγιάκο, για να κατατροπώσει τη Μέρκελ, στο εφιαλτικό εκείνο Eurogroup που ξημέρωσε με το τρίτο μνημόνιο. Στα ωραία χρόνια που ήσουνα διευθυντής σε περιοδικά που είχαν 400 σελίδες διαφήμιση και 30 σελίδες ύλη, πίστεψες, έστω για μια στιγμή, για κάποια κλάσματα του δευτερολέπτου, ότι έχεις χάσει την επαφή με την πραγματικότητα; Ασφαλώς. Είναι κάτι που με απασχολούσε καθημερινά. Αν και έχω την εντύπωση ότι η πραγματικότητα που υπαινίσσεσαι, ας την ονομάσουμε «των καθημερινών ανθρώπων» απείχε λιγότερο από ότι θέλουμε να πιστεύουμε από αυτό που αποκλήθηκε καταχρηστικά «λάιφσταιλ» και περιελάμβανε τα μεσημεριανάδικα της trash TV και σε πολύ μικρότερο βαθμό τα καλά περιοδικά. Αντίθετα, η δική μου πραγματικότητα με την οποία προσπαθώ να διατηρώ επαφή έχει να κάνει με τη φύση, την απλότητα, την αθωότητα, την «Ελλάδα του μέτρου» ας την πούμε. Ασφαλώς και αυτή η «δική μου» πραγματικότητα απείχε το ίδιο ή και περισσότερο από το μέσο όρο των περιοδικών, αν και στην τελευταία περίοδο του Status την κυνηγούσαμε με μεράκι. Τέλος, για την ιστορία, τα περιοδικά είχαν πάντοτε τριπλάσιες σελίδες ύλη απ´οτι διαφημιστικές καταχωρήσεις.
Νιώθεις ότι μερικές φορές είσαι παραπάνω εστέτ απ’ όσο αντέχουμε; Εκλαμβάνω το ερώτημα ως φιλοφρόνηση, ωστόσο αναρωτιέμαι: Τι είναι ο εστέτ; Αν εξακολουθεί να είναι ένας ρομαντικός που αναζητά την ομορφιά παντού και προσπαθεί να κάνει τη ζωή του ένα έργο τέχνης τότε ναι, θα ήθελα να είμαι ένας εστέτ. Αν πάλι τα θεωρείς όλα αυτά παρδαλά και υπονοείς ότι είμαι τζιτζιφιόγκος, θα σου έλεγα ότι είσαι κυνικός, δηλαδή μια πληγωμένη ψυχή, και δεν αξίζει να σε καλέσω σε μονομαχία. Για ποιο λόγο κατά τη γνώμη σου τ΄ανδρικά περιοδικά και site σήμερα δεν περιλαμβάνουν ζητήματα που απασχολούν τους ομοφυλόφιλους; Δεν είναι όλιγον τι παρωχημένο αυτό; Παρωχημένη θεωρώ την άποψη ότι οι ομοφυλόφιλοι άνδρες ενδιαφέρονται για διαφορετικά πράγματα από ότι οι ετεροφυλόφιλοι άνδρες. Θα έπρεπε να έχουμε άλλα πολιτικά η γαστρονομικά η ενδυματολογικά ή λογοτεχνικά άρθρα που θα αρέσουν στους ομοφυλόφιλους; Και ποια θα ήταν αυτά; Θα είχαν μέσα τους πέη σε στύση; Αστεία πράγματα. Αυτό που όντως αληθεύει είναι ότι τα ΜΜΕ που απευθύνονται στο ανδρικό κοινό προβάλλουν κατά κόρον ψεύτικες γυναίκες σε γελοίες πόζες που έμενα προσωπικά δεν με συγκινούν αν και μου αρέσει πολύ η ερωτική φωτογραφία. Και αφετέρου τα ίδια Μέσα μοιάζουν να αδιαφορούν εντελώς για εξόχως πολιτικά θέματα όπως τα ανθρώπινα και πολιτικά δικαιώματα των γκέι (γκέι γάμος κλπ). Στο Status έγραφα υπέρ του gay γάμου από το 2003 που ανέλαβα, και αντίστοιχα στο Andro από το τη μέρα που ιδρύθηκε πριν τρεισήμισι χρόνια. Είσαι Δήμαρχος της Αθήνας και όπως περπατάς στην Βουκουρεστίου πετυχαίνεις το λυχνάρι του Αλαντίν. Έχεις τρεις ευχές για τρεις αλλαγές στην πόλη που είσαι τοπικός άρχοντας. Περιμένουμε με αγωνία ποιες θα είναι αυτές… Φοβάμαι ότι αυτά που θα ευχηθώ δεν εμπίπτουν στις αρμοδιότητες του δημάρχου, ωστόσο: Πρώτον θα ζητούσα από το τζίνι να διατηρηθούν όλα τα παλιά στέκια της Αθήνας και να συντηρούνται με μεράκι χωρίς να καταστρέφονται μέσω εγκληματικών ανακαινίσεων. Ει δυνατόν θα ήθελα να επανέλθουν στην πρότερη τους κατάσταση και τοπόσημα όπως το Χίλτον, ο Απότσος κ.α. Δεύτερον θα ζητούσα να σωθούν όλα τα κοσμήματα του αρχιτεκτονικού μοντερνισμού (Bauhaus και μεταγενέστερα) τα οποία προτιμώ από τα νεοκλασικά και επιπλέον τελούν υπό διωγμό. Τρίτον θα γκρέμιζα όλες τις παράνομες ταμπέλες, τζαμαρίες, κατασκευές σε πεζοδρόμια, αυθαίρετα στην παραλία κ.ο.κ. Μακάρι να με θυμούνταν ως τον κακό Δήμαρχο που δεν έκτισε τίποτε, παρά μόνο γκρέμισε! Θα προτιμούσες να έπινες 400 σαμπάνιες, αυτές τις ροζ, τις ακριβές, μ’ έναν σεΐχη στο Nammos ή να έτρωγες μια καλοψημένη μπριζόλα με τον Στιβ Μακ Κουίν; Έχω την εντύπωση ότι με έχεις παρεξηγήσει. Οφείλω να σου πω ότι η απαράβατη αρχή μου είναι «καλύτερα ωραίο σουβλάκι παρά μάπα χαβιάρι». Προφανώς λοιπόν θα διάλεγα τον Στηβ, αν και προσπαθώ να μην τρώω κρέας και πάντως ποτέ των ποτών καλοψημένο! Ρε συ, την πρώτη μας χρονιά του Laternative μας είχες βάλει υποψήφιους στα Βραβεία του Status για ραδιοφωνική εκπομπή της χρονιάς. Οκ, δεν πήραμε το βραβείο, αλλά δεν έπρεπε τουλάχιστον να μας καλέσετε στην τελετή; Το ερώτημα σου διατυπώνεται ως μομφή ωστόσο ένας ένας καλοπροαίρετος αναγνώστης θα μπορούσε να το διαβάσει ως αναγνώριση της προσπάθειάς μου να σας τιμήσω, παρότι στο συγκρότημα που εργαζόμουν ανήκαν όχι ένα αλλά τρία ανταγωνιστικά του δικού σας ραδιόφωνα. Στα πλαίσια της αβρότητας απολογούμαι για την παράλειψη αν και ως ελαφρυντικό επικαλούμαι πρώτον τον υψηλό αριθμό υποψηφίων (πάνω από 200 άτομα σε 20 κατηγορίες) και δεύτερον επιλεκτική αμνησία για το περιστατικό αφού πρέπει να έχουν περάσει 7 χρόνια. Σε κάθε περίπτωση θα ήταν δίκαιο να ευχαριστήσουμε από κοινού τον σπουδαίο ποιητή και τότε διευθυντή σύνταξης Γιαννη Τζανετάκη (σ.σ. ευχαριστούμε πολύ), που εισηγήθηκε την υποψηφιότητά σας. Για να κλείσουμε ήρεμα και πολιτισμένα. Πες μας ποιο είναι το πιο ωραίο βιβλίο που διάβασες τελευταία; Μόλις τελείωσα το μυθιστόρημα «Ο Βιογράφος» της μυστηριώδους Ελεάννας Βλαστού, από τις εκδόσεις ΠΟΛΙΣ.
