MΟΥΣΙΚΗ Υπάρχουν ελάχιστα μουσικά είδη που δεν μπορώ να παρακολουθήσω. Και για όσα αποφεύγω ν’ ακούω δεν έχω άποψη. Δηλώνω επιτηδευμένη άγνοια. Κατα τ’αλλα μεγάλωσα σε δυο σπίτια όπου η όπερα και το ρεμπέτικο μας στοίχειωσαν οικογενειακώς και ποικιλοτρόπως. Το σπίτι της όπερας ήταν στην πραγματικότητα ο ναός της πεντατονικής κλίμακας. Κάθε φορά που η θεία μου μιλούσε για τις όποιες επιτυχίες της στη Νέα Υόρκη ή στο Μιλάνο με αφορμή την ερμηνεία της στο Il Trovatore, o παππούς μου την αγνοούσε με επιδεικτικό τρόπο. ‘Η μάλλον, της σφύριζε και της τραγουδούσε κλέφτικα γιατί θεωρούσε πως η κόρη του όφειλε να ξέρει πριν από τον Verdi, το «σιγανά και ταπεινά» της δημοτικής μουσικής. Από την άλλη πλευρά και πιο συγκεκριμένα στον Πειραιά όπου βρισκόταν το σπίτι του ρεμπέτικου, η κατάσταση ήταν απείρως πιο δυτικότροπη αλλά και πολύ συντηρητική. Ο θείος μου είχε απειλήσει τη μητέρα μου πως αν την έβλεπε ποτέ μπροστά του στα μαγαζιά που έπαιζε θα παρατούσε επί τόπου το μπουζούκι και θα κατέβαινε από το πάλκο να της κόψει τα πόδια, τα χέρια και το μαλλί. Έκτοτε η μητέρα μου άφησε τον Μπαγιαντέρα και τον Κατσαρό «Έρχομαι μάντρα-μάντρα και σε βρίσκω με άλλον άντρα» και ασπάστηκε τους Forminx , τους Olympians και το Δάκη στο «Κορίτσι στάσου να σου πω». Αντιθέτως, η δική μου εφηβική επανάσταση στάθηκε στο περιοδικό ΗΧΟΣ. Η φάση μου ήταν ν’αποφεύγω οτιδήποτε μου θύμιζε λιμπρέτο, μπουζούκι, παρτιτούρα, μετρονόμο ή ηπειρώτικα. Η αλήθεια είναι πως δεν έμεινα και με πολλές επιλογές αν εξαιρέσεις τους Residents που δεν είναι ακριβώς μουσικοί και τον John Cage που συνέθεσε τη γνωστή σιωπή, διάρκειας 4 λεπτών και 33 δευτερολέπτων. Κάποιοι λένε πως πάντα επιστρέφεις στον τόπο (και τον τρόπο) του εγκλήματος. Άρα να υποθέσω πως κάποια στιγμή (σύντομα) είτε θα ασχοληθώ με τ’αρχεία της Δόμνας Σαμίου ή θα βάλω να παίζει, on repeat, το 4’33’’.
ΒΙΒΛΙΑ Είχα σταματήσει να διαβάζω. ‘Η μάλλον καταβρόχθιζα μόνο βιβλία μουσικού περιεχομένου. Αλλά κατάντησε μια αυτιστική συνήθεια. Και το κυριότερο με κούρασαν οι μουσικοί μου ήρωες. Οπότε είπα να ξαναπιάσω τα παιδικά βιβλία και τα κλασικά εικονογραφημένα, Dr. Seuss, Οι Μυστικοί Εφτά, Τom Sawyer, To Σπίτι με τα Eπτά Aετώματα, Ροβινσώνας Κρούσος κλπ. Τώρα διαβάζω τον Άνθρωπο Που Γελά του Victor Hugo και μάλιστα έπεσα σε μια ατάκα που μου έχει κάψει το κεφάλι τις τελευταίες ημέρες.
«Τα ευτυχισμένα ζευγάρια οφείλουν να κρύβονται»
ΤΑΙΝΙΕΣ Έχω ανάγκη να περπατάω, αυτό τον καιρό μου είναι δύσκολο να καθίσω μπροστά σε μια οθόνη.
ΙΝΤΕΡΝΕΤ Η οθόνη που κάθομαι λόγω δουλειάς.
ΣΠΟΡ Ξυπνάω πλέον τις πρώτες πρωινές ώρες και έχω περίπου ένα τετράωρο στη διάθεσή μου μέχρι και τις 10 που ξεκινάει η εκπομπή με τον Κωνσταντίνο Τζούμα στον Εν Λευκώ 87.7. Κάνω διάφορα πράγματα για να μπορώ να σηκώσω τη μέρα και τον εαυτό μου.
ΤV Κάποια ντοκυμαντέρ και Μπομπ Σφουγγαρακη με το γιο μου.
ΤΑΞΙΔΙ Ήμουν Αμερική το Πάσχα και κατάλαβα από πρώτο χέρι τι σημαίνει αυτό που έχει πει o ποιητής. “April is the cruellest month”.
ΤΩΡΑ Λέω μια από αυτές τις ημέρες να σφίξω τα χέρια των ανθρώπων που τρέχουν το Πειραματικό Μουσικό Γυμνάσιο & Λύκειο Παλλήνης. Κατά τ’ άλλα, ασχολούμαι με τη μουσική επιμέλεια στην καινούργια ταινία του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου, παράλληλα τρέχει μια μουσική έρευνα με αφορμή την ιστορία του surf στην Καλιφόρνια, ταυτόχρονα προσπαθώ να βρω εκείνα τα (μετρημένα) λόγια για να πείσω έναν αγαπημένο μουσικό να μου επιτρέψει να κάνω ντοκυμαντέρ με θέμα την πιο άγνωστη πλευρά της καριέρας του. Επίσης, γύρω στο Σεπτέμβριο θέλω να είμαι έτοιμη με μια μουσική χαρτογράφηση της Ελλάδας αλλά για την ώρα το μόνο που βλέπω μπροστά μου είναι το φεστιβάλ του Εν Λευκω.
*η λέξη μουσική χρησιμοποιήθηκε 5 φορές στην παραπάνω ενότητα που φέρει τον τίτλο τώρα. Και μόλις ξανα-θυμήθηκα αυτό που μου έχει πει ένας φίλος, «ο πρωταθλητισμός αφήνει κουσούρια». Με άλλα λόγια, το ταπεινά και σιγανά που έλεγε ο παππούς μου μαζί με το ανεπανάληπτο … «μην κλαις εκεί που τρως γιατί το φαγητό γίνεται δηλητήριο».
Η Κατερίνα Καφεντζή είναι διευθύντρια προγράμματος του Εν Λευκώ 87.7. Αν θέλετε το iPod της, κλικ εδώ.
