Φωτογραφία: EPA/CAROLINE BREHMAN
Με μια πορεία στο σινεμά που συμπληρώνει σύντομα τις 4 δεκαετίες και περιλαμβάνει αξέχαστες ταινίες όπως ο Κύκλος των Χαμένων Ποιητών, το Πριν τα Μεσάνυχτα και το Ημέρα Εκπαίδευσης, ο Ethan Hawke μοιάζει να διανύει την πιο ενδιαφέρουσα φάση της καριέρας του τα τελευταία χρόνια. Με τολμηρές, απρόβλεπτες επιλογές (First Reformed, Ο Άνθρωπος από τον Βορρά), βρίσκει νέες ερμηνευτικές διεξόδους, με πιο πρόσφατη τη μεταμόρφωσή του σε σατανικό serial killer στην ταινία τρόμου «Νεκρό Τηλέφωνο».
Βασισμένη στο ομώνυμο διήγημα του γιου του Στίβεν Κινγκ, Τζο Χιλ, η ταινία παρακολουθεί ένα 13χρονο αγόρι που πέφτει θύμα απαγωγής από ένα σαδιστικό δολοφόνο που το κλειδώνει σε ένα υπόγειο με ηχομόνωση. Με τις ελπίδες να ακουστούν οι φωνές του να είναι μηδαμινές, τα πράγματα μοιάζουν πολύ άσχημα για το αγόρι, αλλά όταν ένα χαλασμένο τηλέφωνο που είναι κρεμασμένο στον τοίχο αρχίζει να χτυπάει, οι φωνές των προηγούμενων θυμάτων του μασκοφόρου δολοφόνου προσπαθούν να βοηθήσουν το αγόρι να μην έχει την ίδια μοίρα. Η ανατριχιαστική ερμηνεία του Ethan Hawke απογειώνει την ταινία της Blumhouse και παρακάτω ο ηθοποιός μιλάει αναλυτικά για την επιλογή του project, τη συνεργασία του με το σκηνοθέτη Σκοτ Ντέρικσον, αλλά και το τι τον τρομάζει πραγματικά.
Τι ήταν αυτό που σας έκανε να θέλετε να συμμετάσχετε στην ταινία «Νεκρό Τηλέφωνο»; Πριν από περίπου 10 χρόνια, συνεργάστηκα με το σκηνοθέτη Σκοτ Ντέρικσον στην ταινία «Sinister» και έμαθα πολλά από αυτόν για τις ταινίες «είδους» και πώς μπορούν να συνδυαστούν με μια καλή ερμηνεία. Παρακολουθώ την καριέρα του όλα αυτά τα χρόνια και τον σέβομαι πολύ. Έτσι, όταν κάποιος σαν αυτόν τον σκηνοθέτη σου προσφέρει ένα ρόλο, το παίρνεις στα σοβαρά. Επίσης, ένιωσα ότι σε αντίθεση με το 95% των ταινιών τρόμου, το «Νεκρό Τηλέφωνο» διέθετε μια όμορφη καρδιά η οποία χτυπούσε κάπου μέσα στο σενάριό του.
Πώς θα περιγράφατε αυτή την «καρδιά» της ταινίας; Η ταινία είναι ανατριχιαστική και τρομακτική, αλλά έχει μια χρυσή καρδιά καθότι πρόκειται για δύο αδέρφια που βοηθούν το ένα το άλλο, μαθαίνοντας ταυτόχρονα πως να φροντίζουν τον εαυτό τους. Το βρήκα τρομερά συγκινητικό και δεν μπορούσα να αφήσω καθόλου το σενάριο απ’ τα χέρια μου καθώς το διάβαζα.
Υποδύεστε έναν πολύ τρομακτικό χαρακτήρα. Ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος στα δικά σας μάτια; Είναι προφανώς ένα κακοποιημένο άτομο με ψυχολογικά προβλήματα. Θεώρησα ότι ήταν πιο εύκολο να τον παρουσιάσω ως ένα πληγωμένο ζώο που μπορούσε να κάνει ό,τι θέλει επειδή ο κόσμος, από τη δική του οπτική, ήταν τόσο κακός μαζί του. Υπό αυτή την έννοια, νομίζω ότι αισθάνεται μια αίσθηση δικαιοσύνης όταν προκαλεί πόνο στους άλλους εξαιτίας όσων πέρασε. Γενικά, οι άνθρωποι που λένε πολλά ψέματα είναι άνθρωποι στους οποίους έχουν πει πολλά ψέματα. Έτσι, δεν αισθάνονται ένοχοι γι’ αυτό, επειδή πιστεύουν ότι έτσι είναι το δίκαιο.
Ο χαρακτήρας φοράει πάντα μάσκα. Πώς είναι η εμπειρία να παίζεις με καλυμμένο το πρόσωπο; Υπήρχε κάτι απελευθερωτικό στη δουλειά με τη μάσκα. Όταν ήμουν παιδί, θυμάμαι ότι πήγαινα στο μάθημα θεάτρου και μελετούσα τι μπορεί να κάνει μια μάσκα στη γλώσσα του σώματος και τη φωνή και πώς μπορεί να επηρεάσει τη σχέση του καλλιτέχνη με το κοινό. Επίσης, μιας και το γυρίζαμε μέσα στην πανδημία, με τα πρόσωπά μας καλυμμένα όλη την ώρα, το βρήκα πολύ ενδιαφέρον.
Και η μάσκα αλλάζει συνεχώς… Ήταν ιδέα του σκηνοθέτη να αλλάζει συνεχώς η μάσκα. Μερικές φορές κάλυπτε το πάνω μισό του προσώπου μου, ενώ άλλες φορές κάλυπτε το κάτω μέρος. Μερικές φορές ήταν από τη μία πλευρά, άλλες φορές ήταν από την άλλη. Μερικές φορές ήταν ένα χαμόγελο, ενώ άλλες ήταν ένα συνοφρύωμα ή δεν είχε καθόλου έκφραση. Ήταν έντονος ο σχεδιασμός των μασκών και ήταν συναρπαστικό να τις διαθέτουμε όλες και να αποφασίζουμε ποια ήταν η κατάλληλη για κάθε σκηνή. Οι μάσκες είναι σημαντικά αρχέτυπα του είδους του τρόμου.
Έχετε συνεργαστεί με πολλούς σπουδαίους σκηνοθέτες. Γιατί πιστεύετε ότι ο Σκοτ Ντέρικσον έχει γίνει μια τόσο σημαντική φωνή στο είδος του τρόμου σήμερα; Επειδή ξέρει ακριβώς τι κάνει και καταλαβαίνει τη γεωμετρία και τα μαθηματικά του είδους. Για παράδειγμα, ορισμένοι άνθρωποι ξέρουν πώς να κάνουν μια κωμωδία, αλλά άλλοι όχι. Έτσι, ως ηθοποιός, μπορείς να είσαι πολύ αστείος στο πλατό, αλλά αν το μοντάζ δεν είναι ακριβώς σωστό, το χιούμορ χάνεται. Και το ίδιο ισχύει και για μια ταινία τρόμου. Υπάρχει ένα είδους επιστήμης γύρω απ’ το τι μας προκαλεί φόβο και πώς να το χρησιμοποιήσουμε αποτελεσματικά για να πούμε μια ιστορία. Ο «Εξορκισμός της Έμιλι Ρόουζ» είναι μια από τις πιο τρομακτικές ταινίες που έχω δει ποτέ, όπως και το «Sinister», και το «Dr. Strange» είναι επίσης μια εξαιρετικά καλοφτιαγμένη ταινία. Ως ερμηνευτής είναι σπουδαίο να βρίσκεσαι σε καλά χέρια και να ξέρεις ότι είσαι ασφαλής, και αυτό είναι που προσφέρει ο Σκοτ. Όταν οι άνθρωποι ξέρουν τι κάνουν, η δουλειά γίνεται πολύ πιο εύκολη. Υπό αυτή την έννοια, είναι σαν ένας πολύ καλός προπονητής που ξέρει σε ποια θέση πρέπει να παίξει ο κάθε παίκτης, και η δουλειά σου, ως καλλιτέχνης, γίνεται διασκεδαστική, επειδή μπορείς να χρωματίσεις ανάμεσα στις γραμμές όσο θέλεις, γνωρίζοντας ότι, στο τέλος, όλα τα χρώματα θα ταιριάξουν και το σχέδιο θα βγάλει νόημα.
Μιλώντας για διασκέδαση, οι ηθοποιοί συνηθίζουν να λένε ότι είναι διασκεδαστικό να παίζεις τον κακό, επειδή μπορείς να ξεφύγεις κάθε όριο. Συμφωνείτε; Ναι, γιατί συνήθως ξέρεις ότι ο καλός θα κάνει το σωστό, αλλά δεν ξέρεις πάντα τι θα κάνει ο κακός. Γι’ αυτό βλέπουμε συχνά ηθοποιούς να διασκεδάζουν σε ρόλο κακών. Χάζευα από την πρώτη θέση τον Ντένζελ Γουάσινγκτον να παίζει έναν παγκόσμιας κλάσης «κακό» στην ταινία Μέρα Εκπαίδευσης. Όμως προκειμένου να το κάνεις καλά πρέπει να παίζεις με την αλήθεια του χαρακτήρα σου και της πραγματικότητάς σου, ώστε ο ρόλος να είναι πειστικός.
Πώς σας φάνηκε, λοιπόν, το “Νεκρό Tηλέφωνο” όταν το είδατε ολοκληρωμένο; Νομίζω ότι ήταν η πιο ώριμη ταινία του Σκοτ Ντέρικσον μέχρι σήμερα. Λατρεύω τους σκηνοθέτες που βγάζουν στο προσκήνιο τους χαρακτήρες, και αυτός ξέρει πώς να κάνει την ιστορία, τους χαρακτήρες και τη σκηνοθεσία να συνδεθούν μεταξύ τους. Όταν βλέπεις μια ταινία τρόμου όπως αυτή, που ταυτόχρονα είναι και προσωπική, συνειδητοποιείς ότι υπάρχει ένας καλλιτέχνης που προσπαθεί να δημιουργήσει κάτι σημαντικό. Μου άρεσε πολύ που το Sinister παρόλο που ήταν ψυχρό και σκοτεινό, αλλά υπάρχει μια άλλη κομψότητα και μια ζεστασιά πίσω απ’ το Νεκρό Τηλέφωνο που δεν είχα ξαναδεί από τον σκηνοθέτη. Γι’ αυτό πιστεύω ότι έχει πλέον ωριμάσει.
Πιστεύετε ότι η παρακολούθηση μιας τρομακτικής ταινίας όπως το «Νεκρό Τηλέφωνο» μπορεί να είναι κατά κάποιο τρόπο καθαρτική, ίσως και να μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε τους φόβους μας; Ο φόβος είναι ένα μεγάλο μέρος της καθημερινότητάς μας και πολλές φορές δεν ξέρουμε τι να κάνουμε με αυτόν. Έτσι, η μεταφορά του σε ταινία ή στη σκηνή έχει αξία, γιατί τελικά μας μαθαίνει πώς να τον διαχειριζόμαστε.
Τι σας φοβίζει στην πραγματική ζωή; Οι άνθρωποι που δεν είναι πρόθυμοι να ακούσουν ο ένας τον άλλον. Νομίζω ότι αυτά τα τελευταία δύο χρόνια ήταν δύσκολα για όλους, καθώς προσπαθούσαμε να βρούμε πώς να διαχειριστούμε τον φόβο μας για την πανδημία. Υπάρχουν τόσα πολλά για τα οποία φοβόμαστε διαρκώς, και νομίζω ότι οι τέχνες μπορούν να βοηθήσουν να βρεθεί ένα σημείο συνάντησης.