Μόλις ένας αιώνας πέρασε από το 1923, όταν η πρώτη γυναίκα αθλήτρια έτρεξε στους Πανιώνιους Αγώνες στο Καλλιμάρμαρο. Οι ποδοσφαιρίστριες εδώ και καιρό ισχυρίζονται πως δεν θέλουν να μπαίνει ο προσδιορισμός «γυναικείο» μπροστά από το άθλημά τους, γιατί παίζουν απλά ποδόσφαιρο και αυτός ο διαχωρισμός αφήνει μεγάλα περιθώρια στο έμφυλο χάσμα μισθοδοσίας. Δεν είναι τυχαίο ότι οι παίκτες ποδοσφαίρου της Αγγλίας βγάζουν περίπου 200.000£ ετησίως, ενώ, ο μέσος μισθός στη Γυναικεία Σούπερ Λίγκα υπολογίζεται σε περίπου 47.000 λίρες, με ορισμένες παίκτριες να κερδίζουν μόλις 20.000£. Δεν είναι μόνο η ιστορία του γυναικείου αθλητισμού γεμάτη εμπόδια, είναι και η αθλητική δημοσιογραφία που σπικάρεται από γυναικεία χείλη. Γυναίκες αθλητικές ρεπόρτερ βαδίζουν σε ένα μονοπάτι με ουκ ολίγα αγκάθια – από μισογυνικά σχόλια μέχρι σεξουαλικές παρενοχλήσεις και άλλες κακοποιητικές συμπεριφορές.
Πέρα από το πόσο ανδροκεντρικός είναι ο -κερδοφόρος- αθλητισμός, ο εκτοπισμός των γυναικείων φωνών στον χώρο της αθλητικής δημοσιογραφίας είναι εκκωφαντικός. Γδέρνει το πόσο επισφαλείς είναι ακόμη οι συνθήκες για τις μετρημένες στα δάχτυλα γυναίκες αθλητικές ρεπόρτερ, αναλύτριες και παρουσιάστριες.
Για αυτό τον λόγο, συναντήσαμε τρεις γυναίκες που διαπρέπουν στον χώρο της αθλητικής δημοσιογραφίας, κόντρα σε κάθε στοίχημα και στατιστική, και ανοίγουν έναν δύσβατο δρόμο και για το «νέο αίμα» φέρνοντας έναν αέρα ενδυνάμωσης.
Η Χριστίνα Βραχάλη, αθλητική ρεπόρτερ στο Open TV, μετρά 22 χρόνια στον χώρο της αθλητικής δημοσιογραφίας, η Μαριλένα Καλόπλαστου είναι συνυπεύθυνη για το GWomen του Gazzetta, την πρώτη πλατφόρμα στην Ελλάδα για τον γυναικείο αθλητισμό, όπου διοργάνωσαν και το 1st GWomen Sports Summit με τις γυναίκες του αθλητισμού να ενώνουν τις δυνάμεις τους, και η Αριάνα Παπαγιάννη εργάζεται ως αθλητική δημοσιογράφος στο CosmoteTV και είναι η πρώτη γυναίκα παρουσιάστρια σε εκπομπή για το Champions League, γράφοντας τηλεοπτική ιστορία.
Ας δούμε τι έχουν να μοιραστούν για το δικό τους βίωμα με τον αθλητισμό και την αθλητική δημοσιογραφία.
Μαριλένα Καλόπλαστου: Έπαιζα από μικρή μπάσκετ και παράλληλα παρακολουθούσα τον Ολυμπιακό, την αγαπημένη μου ομάδα. Η πρώτη μου φορά στο γήπεδο ήταν το 2005 και θυμάμαι σαν χτες τον αγώνα Ολυμπιακός-Πανιώνιος. Έληξε 3-0 νομίζω. Μου άρεσε πάρα πολύ η γηπεδική εμπειρία. Από τη Β’ Λυκείου, είχα κάνει την επιλογή μέσα μου για αυτό το επάγγελμα. Προχωρώντας στα χρόνια, κατάλαβα ότι περισσότερο από το αμιγώς αγωνιστικό κομμάτι, το πώς παίζεται το κάθε σπορ, μου άρεσε πολύ και η κοινωνικοπολιτική πλευρά του αθλητισμού. Οι ιστορίες του αθλητισμού, είτε αφορούν την κερκίδα, είτε τους πρωταγωνιστές, τους αθλητές.
Χριστίνα Βραχάλη: Η πρώτη μου ανάμνηση ήταν στο 129ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών, όπου είχαμε φτιάξει μια φανταστική ομάδα μπάσκετ, η οποία είχε πάρει μάλιστα και το σχολικό πρωτάθλημα τότε. Κάπως έτσι αγάπησα το άθλημα, γιατί το συνδύασα με τις πρώτες μου νίκες. Γειτονιά, Πατήσια, φίλοι, ξεγνοιασιά, ελευθερία και αγάπη.
Αριάνα Παπαγιάννη: Ήμουν πιτσιρίκα, πήγαινα με τη μητέρα μου στο γήπεδο για να δω τον μπαμπά να παίζει μπάσκετ. Νιώθω ότι κάπως από πάντα ήμουνα μέσα στο γήπεδο. Το γήπεδο είναι το σπίτι μου. Δεν μεγάλωσα στην κούνια, αλλά στο παρκέ. Έχω φωτογραφίες μέσα στο καλάθι, με τις μπάλες του μπάσκετ. Με τον πατέρα μου, είμαι συμπαίκτριά του από μωρό. Γύρω στα 11-12 μου χρόνια, μπήκε το βόλεϊ στη ζωή μου.
Μαριλένα: Θυμάμαι τον πατέρα μου να μου λέει μετά τα τρία πρώτα χρόνια που ήμουν στον χώρο: «Ωραία, θα βρεις τώρα μια κανονική δουλειά;». Πλέον, το έχουν αποδεχτεί. Όσον αφορά στους συναδέλφους, είχαν πολλοί μια δυσπιστία και μια αμφισβήτηση, επειδή “ο άντρας γεννιέται γνωρίζοντας ποδόσφαιρο”, για κάποιον λόγο, ενώ “η γυναίκα δεν το έχει έμφυτο, πρέπει να το καλλιεργήσει”. Άρα, πρέπει να προσπαθήσει περισσότερο, αφενός να μάθει το άθλημα, αφετέρου να υπηρετήσει το επάγγελμά της. Οπότε ξεκινούσα να ανέβω μεγαλύτερη ανηφόρα, απ’ ότι οι άντρες συνάδελφοι.
Το σχόλιο που δεν θα ξεχάσω ποτέ, ήταν ότι αν θέλω να επιβιώσω στον χώρο, πρέπει να εκμεταλλευτώ τη γυναικεία μου φύση.
Το σχόλιο που δεν θα ξεχάσω ποτέ, γιατί ήταν άκρως σεξιστικό, το έκανε ένας αρχισυντάκτης μου. Μου είπε ότι αν θέλω να επιβιώσω στον χώρο, πρέπει να εκμεταλλευτώ τη γυναικεία μου φύση: «γυναίκα είσαι, λίγο νάζι, λίγη τσαχπινιά, λίγες περισσότερες φωτογραφίες στα social media». Είναι και πολύ λίγες οι συνάδελφοι στα αθλητικά μέσα. Κυρίως, επιλέγουν γυναίκες στα αθλητικά ως τις όμορφες παρουσίες. Ήταν ένας δρόμος που δεν επέλεξα και, παρόλα αυτά, είμαι μετά από 7 χρόνια ακόμη στο χώρο, οπότε δεν είναι μονόδρομος.
Στα social media νιώθω ότι πολύ πιο εύκολα θα με αμφισβητήσουν επειδή είμαι γυναίκα, κι ας έχω διπλοτσεκάρει αυτό που γράφω. Γιατί θεωρούν ότι ένας τυχαίος άντρας ξέρει περισσότερα από μια γυναίκα αθλητικογράφο, επειδή είναι άντρας.
Η Μαριλένα Καλόπλαστου, συνυπεύθυνη για το GWomen του Gazzetta, την πρώτη πλατφόρμα στην Ελλάδα για τον γυναικείο αθλητισμό.
Αριάνα: Μόλις μπήκα στο κανάλι ήξερα ότι είναι ανδροκρατούμενος ο χώρος, το έβλεπα. Νομίζω, όχι, δεν άκουγα σχόλια. Ξέρεις, ήθελα τόσο πολύ να το κάνω αυτό, που από το κοντινό μου περιβάλλον κανείς δεν μου είχε πει κάτι του στιλ «που πας να μπλέξεις». Όλοι ήταν πολύ υποστηρικτικοί. Και πλέον είναι περισσότερες οι γυναίκες, από πριν 10 χρόνια που εγώ ξεκίνησα. Μπαίνοντας στο κανάλι, όμως, το βλέπεις ότι όντως, όπα φίλε, εδώ είμαστε λίγες. Αλλά δεν ένιωσα άσχημα, δεν ένιωσα μειονεκτικά. Έχω σταθεί τυχερή, νομίζω, ως προς αυτό. Γιατί βρέθηκα σε ένα περιβάλλον που με στήριξε και με στηρίζει και στηρίζει γενικότερα τις γυναίκες. Αυτό φαίνεται, γιατί έχουμε πολλές και αξιόλογες γυναίκες στο κανάλι που είναι μπροστά και γνωρίζουν το αντικείμενο.
Είμαι τυχερή, γιατί γνωρίζω ότι υπάρχουν δυσκολίες, υπάρχει διαχωρισμός, πρέπει να αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας. Υπάρχουν στιγμές που, ξέρεις, έχω σκεφτεί για ένα σχόλιο, ότι αν δεν ήμουν γυναίκα δεν θα το έλεγαν. Ή θα ήταν διαφορετικό το σχόλιο. Μου έχουν έρθει κάποια μηνύματα στα social media, πολύ λίγα, που λένε «Κάτσε εσύ εκεί τώρα και μην κάνεις τα σχολιάκια σου, μια χαρά είσαι, μη μιλάς». Αλλά δεν θα καθίσω να ασχοληθώ. Δηλαδή, άμα καθίσω να ασχοληθώ, νομίζω ότι χάνω φαιά ουσία και καίω τον εγκέφαλό μου χωρίς λόγο. Ειδικά στα social media, ο καθένας μπαίνει και γράφει ό,τι του κατέβει στο κεφάλι. Ακούω τα σχόλια από συναδέλφους που εκτιμώ, από τους πολύ κοντινούς μου ανθρώπους και τελεία.
Μετά από 22 χρόνια που δουλεύω, ακούω «Α, ξέρεις δηλαδή ότι είναι το offside;»
Χριστίνα: Τα σχόλια στα social media δεν θα αλλάξουν ποτέ, αυτά δεν θα σταματήσουν. Τώρα βέβαια, τα νέα κορίτσια που μπαίνουν στον χώρο δεν μπαίνουν πια ως τα κοριτσάκια που δεν ξέρουν. Είναι τόσο γνώστριες του αντικειμένου, έχουν μπει πολύ συνειδητοποιημένες για το τι θέλουν από τον χώρο. Άρα, νομίζω ότι τα κακεντρεχή σχόλια έχουν αρχίσει σιγά σιγά και μειώνονται, γιατί συνηθίζει το μάτι, συνηθίζει και το αυτί. Παλιά άκουγες γυναίκα στο ραδιόφωνο να μιλάει για μπάσκετ ή για ποδόσφαιρο και έλεγες, «Παναγία μου, τι ακούω». Νομίζω ότι μια από τις κατακτήσεις της δικής μου της γενιάς ήταν ότι εκπαιδεύσαμε λίγο το αυτί και το μυαλό και τη συνείδηση του Έλληνα να ακούει γυναίκες.
Χριστίνα: Η δυσκολία έγκειται στο ότι ήμουν από τις λίγες γυναίκες που είχαν μπει τότε στον χώρο και σε πολύ μικρή ηλικία. Οπότε έπρεπε να κάνω πολύ μεγάλη προσπάθεια ώστε να πείσω ότι αυτό το αντικείμενο το αγαπώ πολύ και το γνωρίζω. Γιατί το έμαθα, το σπούδασα. Εντάξει, η αντιμετώπιση στην αρχή είναι αρκετά δύσκολη για μια νέα γυναίκα σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο. Υπάρχει πάντα μια αμφιβολία και μια δυσπιστία. Λες και ο αθλητισμός είναι πυρηνική φυσική, λες και εγώ δεν μπορώ να καταλάβω τι είναι το offside γιατί είμαι γυναίκα. Δηλαδή, ακόμη και τώρα, μετά από 22 χρόνια που δουλεύω, ακούω «Α, ξέρεις δηλαδή ότι είναι το offside;». Πώς μπορεί δηλαδή μια γυναίκα να καταλάβει, ας πούμε, το Πυθαγόρειο θεώρημα και δεν μπορεί να καταλάβει τι είναι το offside; Δεν έχει φύλο η γνώση, δεν έχει θηλυκό και αρσενικό. Ή ξέρεις ή δεν ξέρεις, είτε είσαι άντρας είτε γυναίκα. Εγώ ευτυχώς φρόντισα να ξέρω.
Νομίζω ότι κι εμείς το έχουμε επιτρέψει σε έναν βαθμό, αλλά όπως έχουμε δει, άπειρες γυναίκες στην ενημέρωση έχουν διακριθεί. Να πούμε για τη Μαρία Χούκλη, για την Έλλη Στάη… Είναι άπειρες οι γυναίκες που έχουν αποδείξει ότι είναι καλές σε αυτό που κάνουν.
Ειδικά το αθλητικό ρεπορτάζ είναι ένα ρεπορτάζ που απευθύνεται κυρίως σε άντρες. Οπότε το να έχεις στο γήπεδο μια γυναίκα να κάνει ρεπορτάζ, αντιλαμβάνεστε τι σημαίνει. Δεν είναι και πολύ εύκολη η δουλειά της. Ακούει πάρα πολλά από τις κερκίδες. Τα έχει συνηθίσει το αυτί σου, που λέει ο λόγος. Πάρα πολλές φορές έβλεπα ότι μου έβαζαν εμπόδια επειδή είμαι γυναίκα. Ασταμάτητα. Ένιωθα ότι έπρεπε να κάνω υπερπροσπάθεια για κάτι που πραγματικά το ξέρω καλά. Αυτό ήταν το παράπονο. Και ότι στο πρώτο λάθος το δικό μου, σίγουρα η κριτική που θα γινόταν θα ήταν πολύ μεγαλύτερη σε σχέση με το αν έκανε το ίδιο λάθος κάποιος άντρας. Ωστόσο, είμαι ένας άνθρωπος ο οποίος το εμπόδιο το βλέπω ως σκαλοπάτι. Δηλαδή αν μου κλείσεις τον δρόμο για κάπου, μάλλον έχει ανοίξει κάποιος άλλος. Μέσω των εμποδίων είμαι εδώ που είμαι αυτή τη στιγμή.
Η Χριστίνα Βραχάλη, αθλητική ρεπόρτερ στο Open TV, μετρά 22 χρόνια στον χώρο της αθλητικής δημοσιογραφίας.
Μαριλένα: Σίγουρα με επηρέασε το γεγονός ότι ούσα η μόνη γυναίκα σε ένα γραφείο με δέκα άντρες, ένιωθα ότι κάπως πρέπει να αποποιηθώ τη γυναικεία μου φύση, να γίνω μία από αυτούς, για να μην με βλέπουν ως γυναίκα, να με βλέπουν ως φιλαράκι τους. Προσπαθούσα να χτίσω ένα πλαίσιο, κατά το οποίο δεν θα βρεθώ ποτέ, ει δυνατόν, σε δύσκολη θέση όσον αφορά το φλερτ ή τα διάφορα σχόλια. Το είχα χτίσει όλο αυτό πριν πάω, ήταν δεδομένο ότι θα γίνει. Τα τελευταία χρόνια νιώθω πιο ελεύθερη, ακόμη και στο ντύσιμο -φοράω πια ό,τι θέλω-, διότι για αρκετά χρόνια είχα υιοθετήσει ένα στιλ πιο αθλητικό και έκανα το αγοροκόριτσο για να μην βρεθώ σε δύσκολη θέση. Φαντάζομαι ότι κανένας άντρας δεν θα σκεφτεί να μην φορέσει το καλό του πουκάμισο, γιατί θα βρεθεί μια γυναίκα που θα τον φέρει σε δύσκολη θέση.
Για αρκετά χρόνια είχα υιοθετήσει ένα στιλ πιο αθλητικό και έκανα το αγοροκόριτσο για να μην βρεθώ σε δύσκολη θέση.
Αρχικά, για να είμαι ειλικρινής, νόμιζα ότι δεν ενδιαφέρει τις γυναίκες το αθλητικό ρεπορτάζ, για αυτό και υποεκπροσωπούνται. Τώρα που ξέρω τις δυσκολίες, πιστεύω ότι αυτές ήταν ο ανασταλτικός παράγοντας για πολλές γυναίκες, που σκέφτονταν «που θα μπλέξω τώρα». Επίσης, σκέφτομαι ότι μια γυναίκα έχει διαφορετική ματιά για τα πράγματα και για τον αθλητισμό. Είναι διαφορετικό το γράψιμο μιας γυναίκας, διαφορετικά θα αφηγηθεί τις αθλητικές ιστορίες. Οπότε πιστεύω ότι είναι κάτι που έλειπε, ενώ υπάρχει κοινό που το ενδιαφέρει αυτή η συγκεκριμένη ματιά. Αυτό ήταν και το κίνητρό μου.
Αριάνα: Ειδικά στον χώρο της τηλεόρασης, υπάρχει έντονο το στερεότυπο γυναίκα-γλάστρα, εικόνα μόνο, γιατί το είχαν χτίσει έτσι τα προηγούμενα χρόνια. Πάρα πολλά χρόνια βλέπαμε να υπάρχει μια ωραία γυναίκα στο τραπέζι και να μη μιλάει. Συγγνώμη, αλλά έτσι είναι. Τόσα χρόνια το βλέπαμε, και μάλιστα όχι μόνο στον αθλητικό χώρο αλλά και σε άλλα προγράμματα. Έχεις εκπαιδεύσει τον κόσμο έτσι, ώστε να ανοίξει την τηλεόραση και να πει, «α, άλλη μια ωραία γκόμενα». Δηλαδή, εμένα έπρεπε να μου βγει η πίστη, για να έρθει πια και να μου πει κάποιος «Πολύ μου αρέσετε με τον Τζόχο και τον Σαμπράκο που είστε στην εκπομπή και τα λέτε, είστε πολύ ωραίοι». Και να μην έχω μόνο μηνύματα τύπου «Τι καύλα είσαι!».
Στην αρχή έλεγα “δεν θέλω να βάλω φούστα, θέλω να μου φέρεις κουστούμι”.
Δεν ήταν εύκολο, δηλαδή. Κι εγώ στην αρχή έλεγα “δεν θέλω να βάλω φούστα, θέλω να μου φέρεις κουστούμι να φορέσω”. Όταν ξεκίνησα την εκπομπή του Champions League, μέχρι να περάσω στη συνείδηση του κόσμου, έλεγα ότι δεν είμαι μια “ωραία γκόμενα” και πως ξέρω τι λέω, θα μου φέρνετε να φοράω παντελόνια και μπλουζάκια. Και αυτό το στήριζε το κανάλι, γιατί ήθελε ο κόσμος να καταλάβει ότι βρίσκομαι εδώ για κάποιο λόγο, όχι επειδή είμαι ωραία κοπέλα.
Η Αριάνα Παπαγιάννη, αθλητική δημοσιογράφος στο CosmoteTV και η πρώτη γυναίκα παρουσιάστρια σε εκπομπή για το Champions League στην Ελλάδα.
Χριστίνα: Το κίνημα του #MeToo είναι μια καλή αρχή, γιατί πλέον αυτό που έχει καταφέρει είναι ότι ο άλλος δεν θα το κάνει τόσο εύκολα. Δεν θα πάει να σου πει «Κοριτσάκι μου, έλα να κάνουμε ένα ραντεβού στο γραφείο μου». Θα το σκεφτεί πλέον, φοβάται. Γιατί μέχρι τώρα γινόταν πολύ εύκολα. Αλλά τα μυαλά δυστυχώς δεν αλλάζουν. Αλλάζει το πώς το αντιμετωπίζουμε εμείς. Θεωρώ ότι μόνο για καλό έγινε. Το #MeToo ίσως ήταν μια πολύ καλή αφορμή να αλλάξουμε νοοτροπία, να σεβαστούμε τον διπλανό μας, να σεβαστούμε τις γυναίκες που παλεύουν. Οι γυναίκες είναι ένα σπουδαίο και πολυδιάστατο ον που αξίζει σεβασμό.
Όλα αυτά τα χρόνια έλεγα “γιατί ρε γαμώτο έπρεπε να συμβεί αυτό”… Υπήρξε παρενόχληση.
Όλα αυτά τα χρόνια έλεγα “γιατί ρε γαμώτο έπρεπε να συμβεί αυτό” ή “γιατί μου φέρθηκαν έτσι”… Όταν ήμουν πολύ μικρή, στα πρώτα μου βήματα, υπήρξαν άνθρωποι που μου φέρθηκαν πάρα πολύ άσχημα. Υπήρξε παρενόχληση. Αναγκάστηκα να φύγω από τη δουλειά μου, γιατί ήταν κόντρα στις δικές μου αρχές και στα δικά μου θέλω. Με έδιωξαν. Δεν είχα σκοπό να φύγω, να σου πω την αλήθεια. Ήμουν πολύ περήφανη για να πω ότι τα παρατάω. Και επειδή δεν έφευγα, αναγκάστηκαν να με διώξουν. Ο τρόπος που έφυγα ήταν, το λιγότερο, απαράδεκτος. Αν φερόταν κάποιος τόσο άσχημα στο παιδί μου, δεν ξέρω τι θα έκανα. Αλλά αν με ρωτάς, έγινα πάρα πολύ σκληρή μετά από αυτό. Πολύ σκληρή. Και με οδήγησε στον σωστό δρόμο. Ίσως αν δεν έφευγα από εκεί, να μην είχα καταφέρει αυτά που έχω καταφέρει. Βέβαια, δεν λέω ότι ένα παιδί πρέπει να περάσει δύσκολα και να πληγωθεί η ψυχή του και η καρδιά του για να βρει τον δρόμο του. Όχι. Για κανέναν λόγο. Κανένα παιδί δεν πρέπει να το περάσει αυτό. Αλλά εμένα μου συνέβη και μου έμαθε πολλά πράγματα.
Αριάνα: Έχω ακούσει από συναδέλφους περιστατικά και σχόλια και έχω νιώσει ότι έχουν πιεστεί οι γυναίκες που είναι στο χώρο. Είναι στενάχωρο που ακόμη και σήμερα δεν έχουμε ξεφύγει απ’ όλο αυτό. Σε καμία περίπτωση. Απλώς, βελτιωνόμαστε.
Εμείς το προβάλλουμε μεν το #MeToo αλλά δεν θα πούμε για τα δικά μας, θα λέμε για τους άλλους χώρους. Θεωρώ ότι χρειάζεται να γίνει κάτι, να ενισχυθεί μια τέτοια προσπάθεια. Χρειάζεται το #MeToo σαν μια πρωτοβουλία εξυγίανσης στον χώρο μας. Από τη στιγμή που υπάρχει έστω κι ένα περιστατικό, εννοείται ότι χρειάζεται. Δηλαδή, έστω και μία γυναίκα να έχει παρενοχληθεί σεξουαλικά, ή παρενοχληθεί με οποιονδήποτε τρόπο, σε οποιονδήποτε χώρο, εννοείται ότι χρειάζεται. Γιατί να ξεχωρίζουμε τον δικό μας χώρο; Δεν χρειάζεται να κλείνουμε τα αυτιά μας και τα μάτια μας. Προφανώς και υπάρχουν περιστατικά. Ή έχουν υπάρξει στο παρελθόν. Χρειάζεται στήριξη όλο αυτό, όχι μόνο από τους συναδέλφους, αλλά και από τα ίδια τα Μέσα. Γιατί αν αυτή η γυναίκα ή αυτός ο άντρας φοβάται ότι θα χάσει τη δουλειά του, δεν θα μιλήσει.
Πιστεύω ότι αργούμε ακόμα. Έχουμε πολλά βασικά θέματα, μέχρι να φτάσουμε στο να βρεθεί ένα σωστό πλαίσιο, ώστε να μπορεί ένας εργαζόμενος να καταγγείλει κάτι τέτοιο.
Μαριλένα: Δεν υπάρχει επαγγελματικός χώρος ή μη, που δεν είναι χρήσιμο το #MeToo. Έτσι όπως εγώ το αντιλαμβάνομαι, είναι μια τεράστια αγκαλιά την οποία συνθέτουν όσες γυναίκες μοιράζονται ένα βίωμα, και μιλώντας γι’ αυτό χτίζουν έναν “χώρο ασφάλειας” έτοιμο να φιλοξενήσει κι άλλες φωνές. Η Αργυρώ Γιαννουδάκη, πολύ έμπειρη αθλητικογράφος, έκανε ανάρτηση μιλώντας για τη σεξουαλική παρενόχληση που υπέστη από τον Γιάννη Διακογιάννη και όταν το διάβασα σκέφτηκα όλα όσα έχω προσωπικά θάψει μέσα μου. Το βρίσκω όμως εξαιρετικά απίθανο να ακολουθήσουν άλλες μαρτυρίες. Ίσως γιατί στην προκειμένη σχέση εξουσίας (δημοσιογραφία), απέναντι βρίσκεται κάποιος με ισχυρό δημόσιο λόγο.
Μαριλένα: Νιώθω ότι τώρα οι γυναίκες ακούγονται περισσότερο. Για αυτό και δημιουργήθηκε τώρα και το GWomen, που είναι αφιερωμένο αποκλειστικά στον γυναικείο αθλητισμό και δίνεται μεγαλύτερη δημοσιότητα και ορατότητα στις ιστορίες και τα επιτεύγματα των γυναικών, κάτι που μπορεί να δώσει ιδέες και σε άλλα media του χώρου. Μου αρέσει πολύ και το γεγονός ότι συνεργάζομαι με επίσης γυναίκα αθλητικογράφο! Δεν μου έχει ξανατύχει. Παραμένει όμως η υποεκπροσώπηση. Δεν ξέρω αν θα φτάσουμε ποτέ το 50-50. Είμαι αισιόδοξη όμως.
Αριάνα: Σιγά σιγά νομίζω ότι εξοικειώνεται και ο τηλεθεατής και ο ακροατής, ο κόσμος γενικά, με το να υπάρχουν γυναίκες στον χώρο, να τις βλέπουν, να τις ακούνε, να τις διαβάζουν. Με πολλή δουλειά βέβαια από εμάς. Θεωρώ ότι βελτιώνεται και το επίπεδο των γυναικών που δουλεύουν στην αθλητική δημοσιογραφία. Πάντα θα υπάρχει μια μερίδα του κόσμου που θα πει «α, μια ωραία γυναίκα» ή «α, η γλάστρα» ή «ωραία γκόμενα». Αλλά αυτός που θα κάτσει και θα σε ακούσει πραγματικά, θα καταλάβει αν αξίζεις να βρίσκεσαι εκεί ή όχι. Το ότι περνάς το πρώτο screening, το «α, την έβαλαν γιατί είναι ωραία γκόμενα», το περνάς. Ναι. Δεν θα πούνε για κανέναν άντρα «τον βάλανε εκεί γιατί είναι ωραίος».
Χριστίνα: Αν εμείς μπούμε στη διαδικασία να γνωρίζουμε το αντικείμενο, τότε ό,τι και να γίνει, και λίγο να μιλήσουμε, ο θεατής θα καταλάβει ότι δεν είμαστε γλάστρες. Μέχρι και στο αθλητικό ρεπορτάζ, σιγά-σιγά καταρρίπτονται τέτοια στερεότυπα. Εγώ είμαι πάρα πολύ χαρούμενη που το βλέπω αυτό. Δηλαδή, βλέπω τη νέα γενιά και νιώθω ότι έχω βάλει ένα ελάχιστο, τόσο δα, λιθαράκι για να γίνει λίγο πιο εύκολος ο δρόμος. Αν με ρωτήσεις ποιο είναι το κέρδος μου όλα αυτά τα χρόνια, ίσως αυτό να είναι το μεγαλύτερο.