Είναι ένας από τους πιο σημαντικούς Έλληνες ηθοποιούς, με καλλιτεχνική παρουσία που θα ζήλευαν πολλοί και για πολλούς λόγους. Μέσα από κάθε σειρά, ταινία ή παράσταση που συμμετέχει, ο Ανδρέας Κωνσταντίνου ξεδιπλώνει το ταλέντο του χωρίς κραυγαλέους εντυπωσιασμούς. Δεν τους χρειάζεται. Εναρμονίζεται φυσικά με τον ρόλο του και η βαθιά εκφραστικότητά του μπορεί να σε παρασύρει ακόμα και μέσα από τις σιωπές.
Είναι κάτι που ένιωσα από την πρώτη κιόλας φορά που τον είδα στη Μικρά Αγγλία του Παντελή Βούλγαρη και που επιβεβαιώθηκε και στις ταινίες Ουζερί Τσιτσάνης του Μανούσου Μανουσάκη και Το τελευταίο σημείωμα – επίσης του Παντελή Βούλγαρη, για την οποία κέρδισε και το Βραβείο Α’ Ανδρικού Ρόλου της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Στο θέατρο, θυμάμαι ακόμα την αφαιρετική αλλά άκρως επιβλητική εμφάνισή του στον Οθέλλο του Χάρη Φραγκούλη πριν τέσσερα χρόνια, αλλά και στην τηλεόραση τη σύντομη αλλά τόσο καίρια και αξέχαστη εμφάνισή του στις Άγριες Μέλισσες και τη συμμετοχή του στη βασισμένη σε μυθιστόρημα της Βικτόριας Χίσλοπ σειρά Καρτ Ποστάλ.
Υπάρχει μια γοητευτική αύρα γύρω του και αυτό δεν προκύπτει μόνο από το βαθύ πρασινογάλαζο διεισδυτικό του βλέμμα και τους ρόλους που υποδύεται αλλά και από την ηρεμία που τον χαρακτηρίζει τις σπάνιες φορές που τον βλέπουμε να δίνει μία συνέντευξη. Ακόμα και αυτή του η επιλογή, να μην υπερπροβάλλεται από τα Μέσα και να μιλάει μόνο όταν το κρίνει εκείνος απαραίτητο, έχει τη δική της γοητεία και σπανίζει στην εποχή της αδιάκοπης αυτοπροβολής και πληροφόρησης.
Φέτος, ο Ανδρέας Κωνσταντίνου εμφανίζεται στην παράσταση Η αφιέρωση της ομάδας Kursk, που σκηνοθετεί και πάλι ο Χάρης Φραγκούλης και θα παίζεται για λίγες ακόμα μέρες στο Θέατρο Σφενδόνη, ενώ συμμετέχει και στην πολυαναμενόμενη σειρά Milky Way σε σενάριο και σκηνοθεσία του βραβευμένου με Χρυσό Φοίνικα Βασίλη Κεκάτου, η οποία θα προβληθεί μέσα στη χρονιά από το Mega – και την πλαισιώνει ένα εντυπωσιακό καλλιτεχνικό καστ. Με αφορμή αυτές τις δουλειές του, έγινε και η δική μας κουβέντα.
Φέτος είσαι στην παράσταση “Αφιέρωση”. Μίλησέ μου περισσότερο γι’ αυτή τη συνεργασία. Είναι η δεύτερη φορά που συμμετέχω σε παράσταση της ομάδας Kursk. Είναι μια δυνατή εμπειρία, μια διαδικασία στην οποία η φαντασία, η λεπτομέρεια, η ευαισθησία μέσω της αφοσίωσης και της σκληρής δουλειάς συνθέτουν έναν κόσμο πλούσιο και γενναιόδωρο τόσο για εμάς που τον δημιουργούμε, όσο και για τον θεατή που τον παρακολουθεί θέλω να πιστεύω.
«Είναι δύσκολο πράγμα η απώλεια, είτε μιλάμε για θάνατο, είτε για έναν χωρισμό, φέρνει τον άνθρωπο αντιμέτωπο με τους πιο μύχιους φόβους του»
Πρόκειται για ένα έργο που καταπιάνεται με δύο θέματα. Τη διαχείριση του πόνου της ερωτικής απώλειας και τις αρνητικές επιπτώσεις του καπιταλισμού στην κοινωνία μας. Εσύ πώς διαχειρίζεσαι την απώλεια; Είναι δύσκολο πράγμα η απώλεια, είτε μιλάμε για θάνατο, είτε για έναν χωρισμό, φέρνει τον άνθρωπο αντιμέτωπο με τους πιο μύχιους φόβους του. Είναι μια υπενθύμιση για το φθαρτό της φύσης μας. Ερχόμαστε ξαφνικά αντιμέτωποι με κάτι που ενώ είναι νομοτελές, δεν το αντιμετωπίζουμε ως τέτοιο. Πολλές φορές μας αποκαλύπτει τη ζωή απαλλαγμένη από τα πέπλα που της προσθέτουμε συνήθως κατά τη διάρκεια της ομαλής ροής της, μας την εμφανίζει σαν αυτό που είναι και ταυτόχρονα αντανακλά αυτό που είμαστε και εμείς στ’ αλήθεια, δηλαδή μια έκφρασή της. Αυτό μπορεί να είναι ταυτόχρονα οδυνηρό και απελευθερωτικό, η γνώση δηλαδή ότι η ζωή δεν μας ανήκει, αποτελούμε απλώς μια έκφραση, μια εκδοχή της.
Ανδρέας Κωνσταντίνου © Στυλιανός Παπαρδέλας
Ο σπουδαίος οικονομολόγος Μίλτον Φρίντμαν είχε πει ότι ευημερία δεν σημαίνει να βγάζει κανείς λεφτά, αλλά να είναι ελεύθερος να προσπαθήσει να ζει έτσι όπως επιθυμεί. Η οικονομική ελευθερία είναι απαραίτητο προαπαιτούμενο για την πολιτική ελευθερία.Τι είναι για σένα ευημερία; Θεωρώ ότι το να μπορείς να ζεις αξιοπρεπώς, σίγουρα ηρεμεί ένα μεγάλο άγχος που βασανίζει τον άνθρωπο που δυσκολεύεται να τα βγάλει πέρα. Από εκεί και πέρα, ευημερία σίγουρα δεν είναι κάτι που μπορεί να προσδιοριστεί μόνο με οικονομικούς όρους. Η δική μου ευημερία εξαρτάται από την κατάσταση της σωματικής και ψυχικής υγείας, της δικής μου και των ανθρώπων που αγαπώ, και φυσικά από το πόσο προσπαθώ να ζω σύμφωνα με τις επιθυμίες μου.
Σαν πολίτης, πιστεύεις ότι ζούμε σε μία κοινωνία που η κρατική εξουσία φροντίζει πράγματι για τη δική μας ευημερία; Όχι, πιστεύω ότι η κρατική εξουσία, στην χώρα που ζω, επικεντρώνει την προσοχή και το ενδιαφέρον της σε άλλους τομείς.
Από τη μία βλέπουμε μια γενιά χωμένη μέσα στα σόσιαλ, στα λάικ και στις σέλφι και από την άλλη εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου από κάθε ηλικία στις συγκεντρώσεις και στις πορείες, να διαδηλώνει για ένα καλύτερο μέλλον. Τι σκέψεις κάνεις για όλα αυτά και πώς νιώθεις γι’ αυτή την αντίθεση; Παρόλο που τα πράγματα δεν είναι και τόσο άσπρα και μαύρα πια, σχεδόν όλα βρίσκονται στις γκρι περιοχές, η αντίθεση αυτή υπήρχε από πάντα, απλώς ίσως τώρα είναι πιο φανερή εξαιτίας των μέσων κοινωνικής δικτύωσης στα οποία παραχωρήσαμε τόση δύναμη. Η γιγάντωση του Εγώ είναι μια λειτουργία και ένα αποτέλεσμα το οποίο στηρίζει -και από το οποίο στηρίζεται- όλο το σύστημα μέσα στο οποίο ζούμε και μπορούμε να το συναντήσουμε και στις δύο εκδοχές της κοινωνικής ζωής. Αυτής της πορείας και αυτής των σέλφις και των λάικς. Όσο ο άνθρωπος δεν αντιλαμβάνεται ότι υπάρχει ένα αντίτιμο για όποια επιλογή και να κάνει, όσο προσπαθεί να κάνει τα πράγματα πιο ανώδυνα, ξεγλιστρώντας από την ευθύνη που του αναλογεί, τόσο το κενό μέσα του και γύρω του θα μεγαλώνει και θα βρίσκεται εγκλωβισμένος και ανελεύθερος.
«Πάντα γραμμένους στα παλιά τους τα παπούτσια μας είχαν όλες οι κυβερνήσεις από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ως ενήλικα»
Η στήριξη του κόσμου και προς τους ηθοποιούς όλο αυτό το διάστημα είναι μεγάλη. Εσύ έχεις σπουδάσει στην ανώτατη σχολή του Εθνικού και έχεις επίσης πτυχίο κοινωνικού λειτουργού. Ως ένας άνθρωπος που έχει σπουδάσει δύο εντελώς διαφορετικά αντικείμενα, τι έχεις να πεις για τον υποβιβασμό των ανωτέρων καλλιτεχνικών σχολών; Πολύ μεγάλη συζήτηση. Προφανώς και δεν πετάω τη σκούφια μου. Δεν μου κάνει εντύπωση όμως. Κάποιος που προσπαθεί να σε υποβιβάσει είναι μάλλον κάποιος που σε φοβάται, και αν η κρατική εξουσία σε φοβάται, τότε μάλλον είσαι στο σωστό δρόμο. Δεν θέλω όμως να πω για αυτό. Πάντα γραμμένους στα παλιά τους τα παπούτσια μας είχαν όλες οι κυβερνήσεις από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ως ενήλικα. Θεωρώ ότι ο καλλιτεχνικός χώρος είναι ένας χώρος τον οποίο πρώτοι εμείς δεν σεβαστήκαμε. Η θεατρική παράδοση που μας κληροδοτήθηκε ήταν αυτή των μπουλουκιών που τριγυρνούσαν από χωριό σε χωριό και έπαιζαν παραστάσεις για δίφραγκα. Αυτοί οι άνθρωποι ζούσαν σχεδόν στο περιθώριο, χωρίς φυσικά να περιμένουν καμία αναγνώριση από το κράτος, όμως είχαν ψυχές ευλύγιστες, άρτια τεχνική, μπορούσαν να μεταμορφωθούν σε ό,τι ήθελαν, δάνειζαν τα κορμιά και τις ψυχές τους σε τέρατα προκειμένου να χωρέσουν μέσα τους μεγέθη που τους ξεπερνούν κατά πολύ. Η δύναμη που μπορεί να έχει αυτή η τέχνη είναι τρομακτική. Αυτό μοιάζει να έχει ξεχαστεί από εμάς τους ίδιους πρώτα. Πιστεύω και θέλω να πιστεύω, ότι αυτή η τεράστια, πρωτόγνωρη κινητοποίηση που άρχισε πρώτα από τους σπουδαστές των δραματικών σχολών και επεκτάθηκε στον καλλιτεχνικό χώρο, αναζητά έναν δρόμο προκειμένου να επαναπροσδιοριστεί η σπουδαία αυτή τέχνη στο ευαίσθητο και τόσο σημαντικό κομμάτι της εκπαίδευσης ενός ικανού ηθοποιού.
«Πολλές είναι οι φορές που νιώθω ότι και μικροί ρόλοι μου ταιριάζουν και με φαντάζομαι εκεί. Οι επιλογές και οι αποφάσεις μου κάθε φορά παίρνονται σε συνάρτηση με πολλά πράγματα»
Ένας ηθοποιός που έχει κερδίσει με τη δουλειά και το ταλέντο του σημαντικούς πρωταγωνιστικούς ρόλους, συνήθως προτιμά να παίζει πρωταγωνιστικούς ρόλους. Εσύ όμως φαίνεται πως δεν κυνηγάς κάτι τέτοιο. Δεν κυνηγάς το επίκεντρο. Κάτι που σε διακρίνει και στη δημόσια εικόνα σου ως καλλιτέχνη. Είναι έτσι; Μια χαρά τους κυνηγάω, απλώς όχι πάντα. Όταν κάτι νιώθω ότι είναι για εμένα θα το επιδιώξω. Πολλές είναι οι φορές που νιώθω ότι και μικροί ρόλοι μου ταιριάζουν και με φαντάζομαι εκεί. Οι επιλογές και οι αποφάσεις μου κάθε φορά παίρνονται σε συνάρτηση με πολλά πράγματα. Τώρα σε σχέση με τη δημόσια εικόνα μου, και αν εννοείς ότι αποφεύγω να είμαι στο επίκεντρο λόγω του ότι δεν δίνω συχνά συνεντεύξεις π.χ., είναι πολλές οι φορές που δεν έχω ή δεν θέλω να πω κάτι, ούτε νιώθω πως είναι απαραίτητο να είσαι με έναν τρόπο στην επικαιρότητα πάση θυσία, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, μέσω της δημόσιας προβολής που προωθούν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και κοινωνικής δικτύωσης για παράδειγμα. Αν όμως έχω να πω κάτι, συνήθως το λέω.
Όταν είδες την επιτυχία που έκαναν οι Άγριες Μέλισσες, μια σειρά που πλέον θεωρείται σταθμός στην ελληνική τηλεόραση, ένιωσες ότι θα ήθελες να έχεις πάρει μεγαλύτερο κομμάτι αυτής της επιτυχίας κι εσύ; Να είχες κάποιον ρόλο δηλαδή που θα είχε μεγαλύτερη διάρκεια στη σειρά; Ήταν δική μου επιλογή να έχω μια μικρή συμμετοχή στην σειρά αυτή. Μου άρεσε η εμπειρία μου και δεν θα ήθελα να έχω ούτε μεγαλύτερο ούτε μικρότερο κομμάτι της επιτυχίας αυτής.
Θεσσαλονίκη-Αθήνα. Αθήνα-Θεσσαλονίκη. Μια διαδρομή που έχεις κάνει αμέτρητες φορές με τρένο ως φοιτητής. Σήμερα βιώνουμε μια τεράστια θλίψη μέσα μας για τον κόσμο που χάθηκε τόσο άδικα στα Τέμπη. Ποιες είναι οι δικές σου σκέψεις και τα δικά σου συναισθήματα; Τα συναισθήματά μου είναι ένα μίγμα απόγνωσης, φρίκης και οργής. Είναι καθαρά θέμα τύχης για όλους εμάς που ανεβοκατεβαίναμε με το τρένο τόσα χρόνια. Πώς να μιλήσεις για φροντίδα της ευημερίας των πολιτών από την πλευρά της κρατικής εξουσίας;
Μίλησέ μου για το Milky Way του Βασίλη Κεκάτου που το περιμένουμε πώς και πώς. Μία όμορφη εμπειρία με συνεργάτες οικεία και αγαπημένα πρόσωπα αλλά και νέα ταλαντούχα παιδιά. Δεύτερη συνεργασία μου με τον Βασίλη, ο οποίος κατόρθωσε όχι μόνο να γράψει ένα υπέροχο σύμπαν αλλά και να του δώσει πνοή μπροστά στα μάτια μας, ένας ικανότατος δημιουργός που έδεσε με μοναδικό τρόπο την ομάδα του Milky Way, συνεργείο και ηθοποιοί μια αγκαλιά. Εύχομαι να είναι καλοτάξιδος ο γαλαξίας μας, ανυπομονώ να παρακολουθήσω τα επεισόδιά του.