ΜΟΥΣΙΚΗ: Μεγάλωσα μέσα στα μπουζουξίδικα, ήταν πολύ γλεντζέδες οι γονείς μου. Χόρεψα δίπλα στον Στράτο Διονυσίου, τη Μοσχολιού και τον Πουλόπουλο. Όταν χόρευα ζεϊμπέκικο δίπλα στον Πουλόπουλο στο Can-Can και ο φωτογράφος τον τραβούσε φωτογραφίες εκείνος του έλεγε «εδώ τραβά ρε μαλάκα» και έδειχνε εμένα. Για ένα πράγμα μπορώ να παινευτώ σ αυτόν τον μάταιο τον κόσμο, ότι χορεύω και γαμώ τα ζεϊμπέκικα. Μου αρέσει η μουσική που θα με κάνει να χορέψω.
Ακούω τα πάντα εκτός από τζαζ, μου προκαλεί πονοκέφαλο και οποίος αρχίσει τις θεωρίες ότι η τζαζ είναι η απαρχή της μουσικής κτλ θα πρέπει να με πείσει ότι μεγάλωσε στις Βρυξέλλες. Μου αρέσει η μουσική που θα με κάνει να κλάψω. Μου αρέσει η μουσική που θα με κάνει να θυμηθώ. Δεν μπορώ χωρίς μουσική. Είχα πάντα ένα ραδιοφωνάκι δίπλα μου στο κρεβάτι και κοιμόμουν με αυτό. Τραγουδώ συνέχεια, λατρεύω τα μικρόφωνα.
ΒΙΒΛΙΑ: Μου αρέσουν ως αντικείμενα πολύ∙ μου αρέσει να τα μυρίζω. Βαριέμαι τα μυθιστορήματα. Αγαπάω την Καραπάνου θα ήθελα να την είχα γνωρίσει. Την πρώτη φορά που γνώρισα τη Λένα Κιτσοπουλου ήταν όταν ξεφύλλισα τυχαία το ΜΑΙΡΟΥΛΑ και είπα «ποια είναι αυτή που γράφει έτσι θυμωμένα» όπως έγραφα εγώ τότε και την ερωτεύτηκα.
Όταν πρωτοδιάβασα Χριστιανόπουλο η ψυχή μου γονάτισε. Την Ασκητική του Καζαντζάκη την είχα κάποτε στην τσάντα συνέχεια σαν ευαγγέλιο Ο μαιτρ και η Μαργαρίτα, Ο μαιτρ και η Μαργαρίτα ωωω μα τι αριστούργημα είναι αυτό. Η Καινή Διαθήκη σπουδαία για εμένα. Γώγου, Ταχτσής. Και βέβαια έναν υπέροχο συγγραφέα που μου έμαθε η φίλη μου η Μαντώ, τον Πόρτσια. Και πόσα, μα πόσα πολλά Θεέ μου. Μου έχει λείψει, έχω καιρό να διαβάσω.
ΤΑΙΝΙΕΣ: Ωραίες είναι οι ταινίες στον κινηματογράφο, όλες εκεί μέσα είναι υπέροχες ακόμη και η μεγαλύτερη μπούρδα είναι υπέροχη μέσα εκεί. ΟΛΕΣ του Ταραντίνο, θέλω να γίνω η μούσα του. Hangover, θέλω να τα πάθω όλα αυτά με τα ναρκωτικά. Η κάλπικη λίρα, του Γιώργου Τζαβέλλα, την θεωρώ αριστούργημα. Amnesia, έφυγα με δύσπνοια από το σινεμά. Festen οικογενειακή γιορτή, ήθελα να τα γαμήσω όλα, όλες τις οικογένειες και τους νοικοκυραίους του κόσμου. Κασσαβέτης, Λιντς. Και πάρα πολλές άλλες που δυστυχώς δεν θυμάμαι γιατί έχω πρόβλημα με την μνήμη μου αλήθεια. Πάντως μπορώ να τα δω όλα στον κινηματογράφο, όλα.
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ: Ε με την τηλεόραση έχω μεγάλη λατρεία. Δεν έχω σπίτι μου τώρα αλλά όποτε βρίσκομαι κάπου που έχει την κοιτάω σαν να μην υπάρχει αύριο. Με μαγεύει, δεν με νοιάζει τι βλέπω απλά σβήνουν όλα γύρω μου όταν την κοιτάω. Νομίζω πως και αυτός είναι ο σκοπός της. Σε εμένα το πετυχαίνει. Μου θυμίζει και όταν ήμουν παιδί που καθόμουν κάτω στο μωσαϊκό καλοκαίρι μετά από παιχνίδι ή μετά από την θάλασσα με ένα πιάτο βαθύ ανάμεσα στα πόδια μου συνήθως με σουβλάκια και να χαζεύω Μάικλ Νάιτ, τον ιππότη της ασφάλτου ή Μαγκάιβερ. Ε πως να μην την αγαπώ. Τώρα δεν έχω ιδέα τι δείχνει μα όταν τη βρω μπροστά μου θα την κοιτάξω πάλι και θα την παρακολουθήσω με μεγάλο έρωτα και θαυμασμό. Όπως και όλοι οι μόνοι άνθρωποι αυτού του πλανήτη. Ήθελα να παίζει όλο το βράδυ και να με νανουρίζει. Και παιδί ήθελα να φωνάζω «Μαμά, έλα να μου κλείσεις την τηλεόραση», έτσι για να τη βλέπω να έρχεται η μαμά μου.
ΙΝΤΕΡΝΕΤ: Ε και ωραίο και ενοχλητικό σαν να μην μπορείς να κάνεις τίποτε χωρίς αυτό βρε αδερφέ, τι να πω. Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα. Εμένα θα μου άρεσε να είχαμε ακόμη και την αλληλογραφία Αυτή με τους φακέλους, και τους άσπρους και αυτούς με τα σχέδια που μυρίζουν κιόλας. Αλλά σε κάποια πράγματα είναι ανεπανάληπτο όπως το να θες να βρεις ένα φαρμακείο ανοιχτό, τσααακ σε μερικά λεπτά το έχεις βρει. Ένα ταξί και πολλά άλλα…. τέλος πάντων όλα καλά!
ΣΠΟΡ: Τους μουσικούς και τους αθλητές τους θεωρώ ημίθεους. Ήθελα να γίνω αθλήτρια ή τραγουδίστρια όχι απλή όμως, ή πρωταθλήτρια ή ροκ σταρ. Πέντε χρόνων ξεκίνησα καράτε. Έμενε δίπλα μας ο δάσκαλος μου που έκανα παρέα με την κόρη του, ένα πρωί χτύπησε το κουδούνι και ρώτησε τη μάνα μου εάν μπορεί να με πάρει στη σχολή μαζί τους και έτσι και έγινε. Τρελάθηκα, μου άρεσε πολύ έχω μαύρη ζώνη.
Και κολυμβητήριο πήγα. Μου αρέσουν όλα τα σπορ, μου αρέσει να παίζω. Λατρεύω τη μπάλα, ό,τι υπάρχει με μπάλα με εξιτάρει. Έχω κάνει σκέιτ, πάντα ήθελα και το δοκίμασα τώρα μεγάλη με προσοχή γιατί ξέρεις ο μεγάλος ή από πέσιμο θα πάει ή….. Έκανα wind σέρφινγκ και είδα με άλλα μάτια τη ζωή. Θέλω να κάνω αναρρίχηση, θέλω να τα κάνω όλα. Βλέπω αγώνες στην τηλεόραση, μπάλα, στίβο, υδάτινο στίβο, όλα, όλα.
ΤΑΞΙΔΙΑ: Θα ήθελα να ζω σε ξενοδοχεία και σε αεροδρόμια. Μόλις έφτασα στη Νέα Υόρκη και ενώ μέσα στο αεροπλάνο νόμιζα από κάποια στιγμή και μετά πως δεν κινούμασταν και πως δεν θα έβγαινα ποτέ από εκεί μέσα και ενώ προσγειωθήκαμε στο πουθενά και ενώ μόνο που δεν μου έκαναν εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς για να μάθουν το λόγο της επίσκεψης μου στη Νέα Υόρκη, έμεινα με ανοιχτό το στόμα βγαίνοντας από το μετρό και βλέποντας το Μανχάταν, αχ. Πόσο έκλαψα όταν μετά από εικοσιοκτώ ημέρες έπρεπε να φύγω από την χώρα της επαγγελίας, από τα λόντρυ, από την Τσάιναταουν, από την Αστόρια, από τα εικοσιτετράωρα σούπερ μάρκετ, από το Χάρλεμ και τα γκόσπελ, από τα Τίφανις, από τα ντάινερ, από τον Ατλαντικό ωκεανό, από το σεξ εντ δε σίτι, από το σεξ σοπ, από γκέι κλαμπ, από την καλύτερη καυτερή σούπα στο μπούντα κλαμπ. Στη Γιαπωνία θέλω να πάω τώρα.
Στη Σουηδία έκανα παρέλαση στο γκέι πράιντ και ένιωσα πραγματικά υπερήφανη και βαθιά συγκινημένη όχι γιατί είμαι λεσβία αλλά γιατί έκανα παρέλαση και ολόκληρη η Στοκχόλμη ήταν στα μπαλκόνια της στους δρόμους της με τους άντρες της, με τις γυναίκες της, με τα παιδιά της και έκανε παρέλαση και αυτή. Η Κρακοβία με το Άουσβιτς που σου θυμίζει τι είναι ο άνθρωπος Θεέ μου. Το Παρίσι όμορφο, δεν το περίμενα μετά τη Νέα Υόρκη, με εξέπληξε όμως. Άμστερνταμ με τα νερά του, τα ναρκωτικά του, τα ουίσκι του, τα ποδήλατα του. Βιέννη και Βρέμη με παραστάσεις κλάμα και γέλιο. Ρώμη, Φλωρεντία ξανά και ξανά. Στην Ελλάδα γύρω γύρω και στην αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη. Πάντα να επιστρέφω θέλω. Παντού να πάω μακάρι και να δω και όλα τα ζώα του κόσμου και όλες τις θάλασσες.
ΓΕΙΤΟΝΙΑ: Γεννήθηκα στον Πειραιά στην Τρούμπα, μεγάλωσα στον Κορυδαλλό και στη Νίκαια. Σπούδασα στο Ηράκλειο της Κρήτης. Άρχισα να ζω στο κέντρο της Αθήνας στα 22 μου. Ήταν το βαθύ μου όνειρο πότε θα ζήσω εκεί. Ανέβαινα βόλτα στην Αθήνα, στην Ακρόπολη και την κοιτούσα και έλεγα μια ημέρα θα ζήσω εκεί. Και έτσι και έγινε. Η γειτονιά μου είναι το κέντρο της Αθήνας, το Μουσείο όπου ζω, η Ομόνοια, η Βικτώρια, το Μεταξουργείο, η Πειραιώς, το Σύνταγμα. Χαζεύω κάθε φορά που περπατάω στη γειτονιά μου κλαίω, γειώνομαι με την ομορφιά της, δε θα μπορούσα να ζήσω πουθενά αλλού. Καλύτερα να πέθαινα, παρά να με πάρεις από το κέντρο. Ώρες ώρες η Αθήνα με καυλώνει τόσο πολύ.
ΤΩΡΑ: Ξεκινήσαμε το έργο του Μάριου Ποντίκα, Ο Γάμος. Είμαι η μάνα. Το έργο έχει να κάνει με έναν βιασμό, το βιασμό της δεκαπεντάχρονης κόρης μου όπου στο τέλος την παντρεύουμε με το βιαστή της. Ένα έργο πολύ σκληρό πολύ βίαιο που όταν το διάβασα πρώτη φορά από τις δυο πρώτες σελίδες ήθελα να κλείσω το κείμενο και να το πετάξω. Σκηνοθετούν η Αγγελική Μαρίνου και ο Κώστας Παπακωνσταντίνου στο θέατρο Σταθμός στο Μεταξουργείο. Παράλληλα κάνω πρόβες και για το υπόγειο του bios μαζί με τη Σοφία Κορωνη και τον Σπύρο Βαρελή με αφορμή τον υπέροχο Ταχτσή, τη ζωή και το έργο του, σε σκηνοθεσία Σοφίας Κορώνη, που θα παρουσιαστεί από 12 Μαρτίου στο υπόγειο του bios.