Η Ιουλιέτα του Ουίλιαμ Σαίξπηρ είναι ένας από τους πιο εμβληματικούς γυναικείους ρόλους του παγκοσμίου θεάτρου. Νέα, με όρεξη για ζωή και αγάπη, αψηφά τις εντολές των δικών της και ερωτεύεται τον λάθος άνθρωπο. Η έφηβη ηρωίδα του Άγγλου συγγραφέα κάνει τα πάντα για τον έρωτα της φτάνοντας μέχρι και στον θάνατο. Η Ιουλιέτα του Αργύρη Πανταζάρα όμως, είναι διαφορετική. Στο ”This is not Romeo & Juliet”, οι δύο έφηβοι έρχονται οπλισμένοι και αποφασισμένοι να αλλάξουν τον κόσμο. Δεν το βάζουν κάτω μέχρι να το πετύχουν. Μοιάζουν με τους δύο πρωταγωνιστές του Σαίξπηρ, αλλά δεν είναι ακριβώς ίδιοι.
«Δύο αιώνια έφηβοι υπό την επήρεια του έρωτα εισβάλλουν στο θέατρο. Ονειρεύονται, ερωτεύονται, δραπετεύουν από τη ζωή, και συνομιλούν με τον θάνατο. Έχουν για φυλαχτό το έργο «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» και είναι «βαριά οπλισμένοι» με όλα τα καταδικασμένα ζευγάρια του Σαίξπηρ. Αρνούνται να ερωτευτούν, αρνούνται ενσαρκώσουν, αρνούνται να πεθάνουν μέχρι να πάρει τέλος η αδικία στο κόσμο. Δυο πρωταγωνιστές χωρίς τα δικά τους λόγια. Δυο πρωταγωνιστές χωρίς το δικό τους έργο. Μια τραγική κωμωδία που δεν είναι ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα».
Η παράσταση παρουσιάστηκε πρώτη φορά διαδικτυακά κατά την διάρκεια της καραντίνας και έκοψε πάνω από 10.000 εισιτήρια. Φέτος, ανεβαίνει στο θέατρο Πορεία. Τον ρόλο του Ρωμαίου ενσαρκώνει και πάλι ο Αργύρης Πανταζάρας, ενώ την ερωτευμένη έφηβη, φέτος υποδύεται η Σίσσυ Τουμάση. Η ταλαντούχα ηθοποιός μίλησε στην Popaganda για την Ιουλιέτα, το θέατρο, αλλά και την αγάπη της για την ιστορία.
Σε άγχωσε καθόλου το γεγονός ότι θα έμπαινες σε μια παράσταση που είχε κάνει ήδη τόσο μεγάλη επιτυχία με άλλο καστ; Το αντίθετο έγινε. Με χαροποίησε που θα έμπαινα σε μια παράσταση που πάει καλά, θα με άγχωνε αν είχε κόψει 2 εισιτήρια και όχι 10.000. Μου άρεσε γιατί ο κόσμος έδειχνε ανυπομονησία και είχε κόψει εισιτήρια καιρό πριν. Ήταν μεγάλη χαρά για εμένα που θα ήμουν μέρος μιας δουλειάς, η οποία είχε ήδη αναγνωριστεί και άρεσε στο κοινό.
Έχοντας ως δεδομένο ότι έχει αρχίσει ήδη να παίζεται η παράσταση, ποια είναι η ενέργεια που παίρνεις όταν ανεβαίνεις πάνω στη σκηνή; Μου ήταν αρκετά περίεργο, γιατί είχα να παίξω από πριν την καραντίνα. Νόμιζα πως θα είχα ξεχάσει ακόμα και να περπατάω πάνω στη σκηνή. Νιώθω όμως από τον κόσμο πως τους έλειψε το θέατρο. Διψούν γι΄αυτό. Εγώ πλέον σε κάθε παράσταση νιώθω μεγάλη χαρά και μπορεί να το εκτίμησα και παραπάνω το θέατρο, λόγω της παύσης αυτής.
Το έργο του Αργύρη Πανταζάρα είναι βασισμένο στο κλασικό αριστούργημα του Σαίξπηρ. Τί το διαφορετικό όμως βλέπουμε σε αυτή την παράσταση; Είναι ένα κράμα κειμένων, μια συρραφή και ο Αργύρης με την Έλη έχουν φτιάξει ένα νέο έργο. Σε σχέση με τον Σαίξπηρ, η κοινή γραμμή είναι ότι μιλάμε για δύο αγνά, αθώα πλάσματα που γνωρίζουν ότι πάνε προς το χείλος του γκρεμού και μια τραβά ο ένας, μια τραβά ο άλλος.
Αυτού του είδους ο έρωτας είναι μόνο για τα θέατρα ή μοιάζει με αυτόν της πραγματικής ζωής; Σε οδηγεί στο χείλος του γκρεμού; Εξαρτάται τι εννοούμε. Νομίζω στην πραγματική ζωή ο έρωτας είναι πολύ χειρότερος. Λένε ότι οι μεγάλοι έρωτες είναι μεγάλοι, επειδή κάτι τους διακόπτει, όπως τον έρωτα του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, που τον διέκοψε ο θάνατος. Ο έρωτας είναι κάτι ζωντανό και ό, τι είναι ζωντανό σιγά-σιγά καταστρέφεται, φθείρεται.
Πώς χτίζεις έναν ρόλο, είτε έχεις κοινά με την ηρωίδα σου, είτε είστε εκ διαμέτρου διαφορετικές; Ξεκινάω πάντα διαβάζοντας για να μπορέσω να προσεγγίσω τον ρόλο. Από κει και πέρα ό, τι χτίζω, το χτίζω με τα μάτια των άλλων ανθρώπων πάνω στη σκηνή και με τις πρόβες. Νομίζω πως βρίσκω τους ρόλους μέσα από τις σχέσεις μου με τους άλλους και όχι μέσα από την σχέση μου με τον εαυτό μου.
Στο ”This is not Romeo & Juliet” είστε πάνω στην σκηνή μόνο εσύ και ο Αργύρης Πανταζάρας. Πόσο διαφορετική είναι αυτή η συνθήκη, σε σχέση με το να είσαι μέρος ενός μεγαλύτερου συνόλου ηθοποιών; Πρώτη φορά βρίσκομαι σε ένα τόσο μικρό σχήμα, αλλά εμένα μου αρέσει πιο πολύ. Νιώθω μεγαλύτερη εμπιστοσύνη έτσι. Όταν είστε δύο, ο ένας κρατά τον άλλο, η σύνδεση είναι πολύ πιο εύκολη και δεν διακόπτεται. Είμαστε δύο και είμαστε απόλυτα μαζί. Το γεγονός ότι είμαστε πιο εκτεθειμένοι, εμένα με ιντριγκάρει.
Έχεις δηλώσει στο παρελθόν πως έχεις «κουραστεί» να παίζεις την έφηβη και θέλεις πια να «ενηλικιωθείς» πάνω στην σκηνή. Τί σε έκανε να πεις «ναι» στον ρόλο αυτής της συγκεκριμένης έφηβης; Αρχικά, η προσέγγιση αυτή δεν είναι μιας έφηβης. Είναι κάτι αόριστο μέσα στον χωροχρόνο. Σαν πλάσματα αέρινα βλέπω εγώ τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα. Η παράσταση δεν είναι το κλασικό, ρεαλιστικό ανέβασμα των δύο εφήβων. Λέμε δύο έφηβοι, γιατί είναι πιο εύηχο, αλλά αποτελούν περισσότερο δύο σύμβολα. Όταν καλείσαι να παίξεις σύμβολα, δεν σε νοιάζει αν είναι 14 ή 80 χρονών.
Σε επηρεάζει ο ρόλος σου και αφού κατέβεις από την σκηνή ή ξαναγίνεσαι εύκολα η Σίσσυ; Πάντα η Σίσσυ είμαι. Δεν νιώθω ότι φεύγω ποτέ από τον εαυτό μου. Δοκιμάζω πτυχές του εαυτού μου, δεν μεταλλάσσομαι, απλά μπαίνω σε νέες συνθήκες.
Στην τηλεόραση υποδύεσαι μια καταπιεσμένη κόρη και στον θέατρο μια νεαρή με καλάσνικοφ. Μπορείς να μεταφέρεσαι εύκολα από τον έναν ρόλο στον άλλο; Ναι, γιατί δεν μπαίνω σε κάτι μεταφυσικό και περίεργο. Είμαι πάντα εγώ. Μου αρέσει αυτό που μου συμβαίνει. Πλέον νιώθω μόνο ευγνωμοσύνη που μπορώ και δουλεύω τόσο πολύ, ειδικά αν αναλογιστώ την μεγάλη παύση που ζήσαμε. Είναι πολύ ωραίο, απλά ήρθε απότομα, γιατί δεν υπήρχε ένα μεταβατικό στάδιο από την αδράνεια, αλλά έτσι λειτουργεί η ζωή.
Τον τελευταίο ενάμισι χρόνο, το ελληνικό θέατρο δεν έχει περάσει τις πιο «ηλιόλουστες» μέρες του. Εσύ ακούγοντας τα όσα συμβαίνουν από την τηλεόρασή σου, πώς το βίωνες; Σε επηρέασε; Όλους μας επηρέασε. Θεωρώ ότι όσα έγιναν είχαν να κάνουν με την στιγμή και όχι με τον χώρο του θεάτρου. Θα μπορούσε βέβαια, να έχει συμπαρασύρει και άλλους χώρους, αλλά δυστυχώς δεν έγινε κάτι τέτοιο. Δεν ξέρω τί θα γίνει στο μέλλον. Ο κόσμος είναι σε μια φάση αλλαγής. Πάντα για να βγει το φως, θα πρέπει πρώτα να έχει βγει πολύ μαυρίλα και βρώμα. Έτυχε να ξεκινήσει με εμάς αυτό, αλλά εγώ μόνο θετικά το βλέπω. Όσο σκληρό κι αν ήταν, έφερε μια καθαριότητα, αλλά να καθαρίσει κι άλλο, να μην σπρώχνουμε τα πράγματα κάτω από το χαλί.
Το κοινό το βλέπεις αλλαγμένο; Αρχικά δεν το βλέπω πολύ καλά, γιατί είναι όλοι με μάσκες. Νιώθω όμως, πως όσοι είναι εκεί, θέλουν πραγματικά να είναι εκεί. Ο θεατής τώρα δεν είναι ίδιος με δύο χρόνια πριν. Πλέον πάει στοχευμένα σε μια παράσταση και αυτό είναι συγκινητικό. Ξέρεις ότι αυτός ο άνθρωπος που είναι κάτω, έχει έρθει γιατί θέλει όντως να σε δει.
Είπες ότι είχες να παίξεις απ’ όταν έκλεισαν τα θέατρα λόγω πανδημίας. Πώς ήταν αυτά τα σχεδόν δύο χρόνια που δεν είχες ανέβει στην σκηνή; Κρατήθηκες κάπως σε εγρήγορση ή απόλαυσες την αδράνεια; Δεν είμαι άνθρωπος που απολαμβάνει πολύ την αδράνεια, ειδικά όταν είμαι στην Αθήνα. Μου φαίνεται αφύσικο, νιώθω ότι πρέπει να δουλεύω, αλλιώς δεν υπάρχει λόγος να βρίσκομαι εδώ. Πέρασα διάφορες μεταστάσεις, αλλά αποφάσισα πως δεν θα καθίσω να σαπίσω και επειδή μου αρέσει πολύ να διαβάζω ιστορία, ξαφνικά αποφάσισα μια μέρα πως θα κάνω προετοιμασία για τις πανελλήνιες. Διάβασα, έδωσα και πέρασα φέτος στο Ιστορικό-Αρχαιολογικό. Καθόλη την διάρκεια της καραντίνας, εγώ ξυπνούσα με πρόγραμμα, έφτιαχνα καφέ και διάβαζα. Κάθισα ξανά σε θρανίο παρέα με εφήβους.
Πώς ήταν όλο αυτό; Από την πρώτη στιγμή που αποφάσισες πως θα ξαναδώσεις Πανελλήνιες, μέχρι την στιγμή που ξαναμπήκες σε μια σχολική αίθουσα γεμάτη 18χρονους; Ήταν ένα μάθημα ζωής, γιατί μπήκα στην θέση του μαθητή. Θεωρώ ότι είναι πολύ χρήσιμο όταν πατάς τα 30 να μπορείς να μπαίνεις και πάλι στην θέση αυτή, να μην νιώθεις ότι τα ξέρεις όλα. Εγώ έτσι ένιωσα και κάθισα ισότιμα με τους αγχωμένους 17χρονους και είχα κι εγώ άγχος μαζί με κείνους. Έβαλα έναν στόχο και είπα θα τον κατακτήσω και εμένα αυτό με κράτησε. Νομίζω ότι αξιοποίησα τον χρόνο μου όσο καλύτερα μπορούσα. Ήταν κάτι που το ήθελα και αυτή η συγκυρία ήταν μια ιδανική ευκαιρία. Δεν θα ξανάχω ποτέ τόσο ελεύθερο χρόνο.
Είχαν μεγάλη διαφορά οι φετινές Πανελλήνιες από εκείνες που είχες δώσει όταν ήσουν 17; Ναι, γιατί τότε δεν με ένοιαζε. Τώρα ήταν συνειδητό και ήθελα αυτή την συγκεκριμένη σχολή.
Το θέατρο πώς είχε προκύψει τότε; Δεν ξέρω ακριβώς. Μου έρχονται ξαφνικά εμένα πράγματα. Όπως είπα ξαφνικά θα δώσω Πανελλήνιες, έτσι ξαφνικά είχα πει ότι θα γίνω και ηθοποιός. Δεν μεγάλωσα με το όνειρο της σκηνής, αλλά με πολύ αγάπη για το σινεμά. Με πήγαιναν βέβαια, οι δικοί μου πολύ συχνά στο θέατρο, αλλά δεν είχα στον νου μου ότι θα πάω προς τα κει. Το περιβάλλον μου με στήριξε και μου είπε να κάνω αυτό που αγαπάω, για να είμαι ευτυχισμένη.
Όταν δεν είσαι ένας ρόλος, αλλά είσαι η Σίσσυ, ποια είναι αυτά τα μικρά ή τα μεγάλα που γεμίζουν τις μπαταρίες σου; Η φύση πολύ. Συνήθιζα να κάνω και χειμερινό κολύμπι, αλλά είναι πια λίγο δύσκολο. Μου αρέσει να περπατάω στην πόλη, να βλέπω τους φίλους μου, να πίνω ένα κρασί. Όπως όλοι οι Αθηναίοι νομίζω. Βασικά δεν ξέρω κι αν αδειάζουν ποτέ οι μπαταρίες μου.