ΜΟΥΣΙΚΗ: Ο παλμός της ζωής. Περνάω φάσεις που ακούω από το πρωί μέχρι το βράδυ και φάσεις αποχής. Στις πρώτες είμαι εγώ ερωτική, στις δεύτερες ντεκαβλέ. Τώρα με το Spotify έχει επέλθει η απόλυτη απελευθέρωση κι απενοχοποίηση: από New Wave σε Μάνο Λοΐζο κι από Pet Shop Boys σε Σωτηρία Μπέλλου. Τρώω τρελά κολλήματα ανά εποχή, για παράδειγμα το καλοκαίρι άκουγα Italo Disco non stop. Τώρα που φθινοπώριασε το γύρισα σε μινόρε ρεπερτόριο: Smiths, Suede, She Past Away και λοιπές μελωδικές κι ευαίσθητες ψυχές. Είμαι επίσης ικανή να ακούω το ίδιο τραγούδι για μέρες – τα καλά της ψηφιακής εποχής, παλιά έπρεπε να πατάμε το rewind μέχρι να λιώσει η κασέτα.
Αν κάτι όμως με έχει καθορίσει, αυτό είναι το ροκ και το μέταλ που άκουγα στην εφηβεία μου: μπορείς να βγάλεις το κορίτσι από το ροκ, αλλά δεν μπορείς να βγάλεις το ροκ από το κορίτσι. Δεν είναι τυχαίο που τον τελευταίο καιρό με ελκύει πολύ το underground, σαν να γυρνάω στον παλιό, εφηβικό εαυτό μου. Έχω φαίνεται unfinished business to deal with.
ΒΙΒΛΙΑ: Από τις μεγαλύτερες απολαύσεις, και πόσο χαρούμενη νιώθω που αξιώθηκα να γράψω τα δικά μου. Η παιδική μου ηλικία ήταν γεμάτη βιβλία κι έτσι συνέχισα ως ενήλικη. Το να με βρίσκει το ξημέρωμα αγκαλιά με ένα βιβλίο αποτελεί έναν από τους πιο ηδονικούς τρόπους να περνάω τις νύχτες μου. Αγαπημένοι μου συγγραφείς οι: Ρέιμοντ Κάρβερ, Γιόκο Ογκάουα, Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ, Μίλαν Κούντερα, Άλις Μονρό, Τσαρλς Μπουκόφσκι, Χαρούκι Μουρακάμι, Τομ Ρόμπινς κι από τους δικούς μας Γιώργος Ιωάννου, Μ. Καραγάτσης, Ηλίας Παπαδημητρακόπουλος, Λιλή Ζωγράφου, Γιάννης Ξανθούλης.
Περνάω και φάσεις χωρίς διάβασμα, όμως δεν ανησυχώ. Ποτέ δεν το είδα ως υποχρέωση κι έχω αποδεχτεί το γεγονός ότι πάντα θα είμαι ελλιπώς διαβασμένη. Γι’ αυτό κι αφήνω εύκολα βιβλία στη μέση, υπερβολικά εύκολα ώρες ώρες: είμαι εδώ για τη διασκέδαση.
ΤΑΙΝΙΕΣ: Δυστυχώς πηγαίνω ελάχιστα σινεμά πια. Οι βόλτες μου είναι συγκεκριμένες και προτιμώ την ανθρώπινη επικοινωνία από τη σκοτεινή αίθουσα. Τα ίδια και στο σπίτι, οι ελεύθερες ώρες μου πηγαίνουν στη μουσική και στο γράψιμο – διάβασμα. Άσε που όσες φορές επιχείρησα να δω ταινία, κατέληξα να κοιμάμαι στον καναπέ. Το καλοκαίρι όμως αναπληρώνω λίγο από τον χαμένο χρόνο στα υπέροχα θερινά σινεμά. For the record, οι αγαπημένες μου ταινίες ανήκουν στα 90’ς, τότε που ξενυχτούσα μαζί με φίλους βλέποντάς τες: Pulp fiction, Trainspotting, The big Lebowski, H σιωπή των αμνών, Seven, Happiness, Ο ψαλιδοχέρης, Shooting fish. Μετεφηβική νοσταλγία για πάντα.
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ: Nada. Τον Μάρτιο ο αέρας έκοψε το καλώδιο της Nova κι έκτοτε δεν έχω σήμα ούτε για τα ελεύθερα κανάλια. Ο μικρός βλέπει παιδικά στο YouTube (thank you smart-tv). Όσο για σειρές, έχω άρνηση: αυτό που σε κάθε επεισόδιο γίνεται και κάτι σημαντικό, κοντράρει στην κανονικότητα της πραγματικής ζωής, στην οποία κατά βάση δεν συμβαίνουν και πολλά πράγματα. Ο εγκέφαλός μου δυσπιστεί κι αντιστέκεται, το πάτημα του off είναι απλά θέμα χρόνου. Σκοπεύω όμως να βάλω νέο πακέτο για τους αγώνες του Championsleage, αν κάτι μου έχει λείψει είναι να βλέπω ποδόσφαιρο (όταν βέβαια βλέπεται – αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα).
IΝΤΕΡΝΕΤ: Πολλές ώρες την ημέρα online, στο γραφείο και στο κινητό. Είμαι πολύ ενεργή στο facebook, δοκίμασα και το instagram αλλά δεν μου βγήκε, είμαι μονογαμικός τύπος φαίνεται. Μου έχει προσφέρει πολύτιμη επικοινωνία σε μοναχικές περιόδους της ζωής μου, όπως όταν γέννησα τον Γιώργο κι αργότερα με το διαζύγιο. Θεωρώ ότι είμαι true σε αυτά που γράφω και λαμβάνω θετικό feedback. Όποτε νιώθω ότι το παρακάνω χρονικά, πατάω φρένο κι όλα καλά. Σαν τη φωτιά του Προμηθέα, you only have to use it wisely.
ΣΠΟΡ: Για τεμπελούλα που είμαι, τα πηγαίνω παραδόξως πολύ καλά σε όλα τα σπορ, με τα οποία έχω κατά καιρούς καταπιαστεί. Από μικρή έπαιζα μπάλα στους δρόμους και τις αλάνες της γειτονιάς – oh yes, ήμουν ένα περήφανο αγοροκόριτσο. Το highlight όμως ήταν στο πανεπιστήμιο του Essex που έκανα Erasmus, όπου μπήκα στη γυναικεία ποδοσφαιρική ομάδα. Εκεί ευτύχησα να παίξω σε πυκνό, καταπράσινο γρασίδι, κάτι που ελάχιστοι ντόπιοι ερασιτέχνες συναθλητές μου μπορούν να πουν. Πολύ πρόσφατo new entry είναι το τένις – είπα να δώσω μια ευκαιρία στα γήπεδα του Α.Ο.Α. Ηλιούπολης, δυο τετράγωνα πιο πάνω από το σπίτι μου. Δεν περίμενα να ενθουσιαστώ τόσο: η ακαριαία σωματική ευχαρίστηση κάθε φορά που βρίσκεις σωστά το μπαλάκι. Βέβαια, το πραγματικό κίνητρο δεν αλλάζει: I am in for the mini skirt.
ΤΑΞΙΔΙΑ: Παλιότερα ταξίδευα πολύ, κυρίως στο εξωτερικό. Τα ταξίδια λειτουργούσαν περισσότερο σαν μικρές οάσεις παρηγοριάς μέσα στην αβάσταχτη καθημερινότητα του είναι. Έχοντας εκπληρώσει τα μεγάλα μου όνειρα (Καλιφόρνια, Νέα Υόρκη, Λατινική Αμερική) κι έχοντας χορτάσει Ευρώπη, ομολογώ ότι το ταξιδιωτικό μου μικρόβιο έχει πέσει σε χειμερία νάρκη. Μια Ιαπωνία μού έχει μείνει, αλλά κι αν δεν προκύψει, δεν πειράζει. Πέρα από την αίσθηση κορεσμού, ο κύριος λόγος είναι ότι απολαμβάνω τη ζωή μου πολύ περισσότερο από παλιά, δεν χρειάζομαι μελλοντικούς στόχους – καρότα για να βγει η ρουτίνα στο μεταξύ. Τώρα τα ταξίδια μου είναι εσωτερικά: ταξιδεύω με τις λέξεις, τους ανθρώπους και την καρδιά μου (λιγουλάκι μελό, ωστόσο αληθινό).
ΓΕΙΤΟΝΙΑ: I am an original Suncity girl. Στην Ηλιούπολη μεγάλωσα κι εδώ ζω και σήμερα, στην ίδια γειτονιά. Εξαίρεση η χρυσή πενταετία 2002-2007 που έμεινα στο κέντρο, όταν ακόμα τίποτα άσχημο δεν είχε συμβεί και η πόλη ήταν διασκεδαστική και χαρούμενη σαν λούνα παρκ. Αφού απόλαυσα τα προνόμια του downtown, επέστρεψα στα πάτρια ωσάν το γίδι στο μαντρί, προικώο διαμέρισμα γαρ. Έπρεπε πρώτα να γεννήσω τον γιο μου, για να αποκτήσει το προάστιο νόημα: ο καθαρός αέρας, οι πλατείες, όλο αυτό το πράσινο έπιασαν επιτέλους τόπο. Μετά ήρθε το σχολείο κι ο γλυκός πανζουρλισμός σαν χτυπά το κουδούνι του πρωινού και της σχόλης. Και κάπως έτσι η γειτονιά έγινε γειτονιά μου. Κατεβαίνω όμως κάθε μέρα στο δικηγορικό μου γραφείο στη Σόλωνος κι έτσι συνεχίζω να εισπνέω τα τόσο ζωογόνα καυσαέριά της.
ΤΩΡΑ: Το δεύτερο βιβλίο μου με τίτλο Σπόροι για φύτεμα θα κυκλοφορήσει τον Νοέμβριο από τις εκδόσεις Κέδρος. Πήρε το όνομά του από το ομώνυμο διήγημα της συλλογής, όμως αποτελεί συνάμα μια ακούσια σωματική συνέχεια του πρώτου μου βιβλίου “στόμαστομαστό”, με την έννοια της κάτω από τη μέση μετατόπισης. Κι αν ο πρώτος τίτλος συμβολίζει την ανθρώπινη ένωση ως προσκόλληση – συνεξάρτηση, ο δεύτερος προχωρά στη δυναμική ενέργεια της γονιμοποίησης. Οι σπόροι είναι δημιουργία, είναι ζωή, κι εγώ νιώθω ότι συλλέγω ήδη, πριν ακόμα κυκλοφορήσει το βιβλίο, τους καρπούς τους.