Στα μάτια όλο το βράδυ με κοιτά (α-πα-πα) / Στ’ αστεία κάνει πως θέλει φιλιά (α-πα-πα) / Δεν ξέρω η καρδιά μου γιατί γρήγορα χτυπά / Είναι κορίτσι, δεν τα κάνω ‘γώ αυτά, τραγουδά απενοχοποιημένα στο «Βότκα Βύσσινο» η Marseaux, που αν και μόλις 20 χρονών μοιάζει να θέλει να αλλάξει την εικόνα της pop στην Ελλάδα. Φρέσκια και αποφασισμένη να κάνει αυτό που αγαπάει, έτσι όπως το αγαπάει, έχει δει την καριέρα της τα τελευταία χρόνια να απογειώνεται. Ανήκει στην Gen Z και σε εκείνη θέλει να απευθύνεται.
Σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, που η μουσική βιομηχανία δείχνει να φοβάται να πρωτοτυπήσει, η Marseaux παρέα με τον Solmeister και τους WNC, δηλώνουν έτοιμοι να κάνουν την ποίηση pop και φαίνεται πως τα καταφέρνουν. Μέσα από τα τραγούδια της μιλάει για πράγματα που απασχολούν τους συνομίληκούς της με ένα τρόπο επαναστατικό και γλυκό συνάμα, ενώ ο φεμινισμός της δεν μπαίνει σε κουτάκια. Μιλάει στις Chicas της που είναι ευαίσθητες, αλλά και party animals. Για την Marseaux η γυναικεία ενδυνάμωση μπορεί να είναι fun, χωρίς να χάνει ίχνος σοβαρότητας στην πορεία.
Καλλιτεχνική φλέβα από μικρή, ήξερε πάντα πως θα ανέβει στην σκηνή. Το next big thing της ελληνικής μουσικής έχει αυστηρό καρέ, φοράει baggy παντελόνια και δηλώνει μεγάλη drama queen. Λίγο πριν ξεκινήσει τις live εμφανίσεις της με τους WNC, η Marseaux μίλησε στην Popaganda για την απώλεια και την ζωή μετά από αυτή, την συγκατοίκηση με μια χούφτα αγόρια, αλλά και την σχέση της με τα social media.
Είσαι μια κοπέλα ανάμεσα σε πολλά αγόρια. Πώς «επιβιώνεις»; Πάντα έκανα πολύ παρέα με αγόρια και έχω και μεγάλη αδυναμία στον πατέρα μου, οπότε έχω μια άλλη σχέση με τους άνδρες. Νιώθω one of the boys και μπορούμε και συννενοούμαστε. Κι εκείνοι όμως δεν με αντιμετωπίζουν ως «πριγκίπισσα», μου φέρονται κι εμένα όπως φέρονται και στους άνδρες φίλους τους.
Στα τραγούδια σου μιλάς πολύ για τα κορίτσια, αλλά περνάς τον περισσότερο χρόνο σου περιτριγυρισμένη από άνδρες. Πώς ισορροπείς ανάμεσα σε αυτά τα δύο; Έχω κολλητές φίλες και παρόλο που δεν μένουμε πια κοντά, δεν έχουμε χάσει επαφή, επικοινωνώ μαζί τους και όταν χρειάζομαι κάποιον να με καταλάβει πραγματικά για ένα «γυναικείο» μου πρόβλημα, θα πάρω εκείνες γιατί ξέρω πως θα με καταλάβουν.
Έφυγες μικρή από το σπίτι σου και άρχισες να συντηρείς εσύ τον εαυτό σου; Πώς ήταν αυτή η μετάβαση από την θαλπωρή της οικογενειακής ζωής στην σκληρότητα της Αθήνας; Έφυγα από το σπίτι όταν έχασα την μαμά μου. Τότε τα πράγματα δεν ήταν πολύ ωραία. Δεν ήμασταν ήρεμοι, τσακωνόμασταν πολύ. Όταν υπάρχει μια απώλεια, όλα έρχονται τούμπα και πρέπει να ξαναχτίσεις τη ζωή σου από την αρχή, πάνω σε νέες βάσεις. Με τον πατέρα μου είμαστε πολύ ίδιοι, ήταν η μητέρα μου εκείνος ο κρίκος που ισορροπούσε τις εντάσεις και όταν είδα ότι δεν μπορούμε να συνυπάρξουμε είπα ότι θα φύγω και έφυγα. Τώρα που η επαφή μας είναι ναι μεν καθημερινή, αλλά δεν μοιραζόμαστε τον ίδιο χώρο 24 ώρες το 24ωρο, είμαστε τέλεια. Είμαστε πραγματικά στα καλύτερά μας.
Ήσουν μόλις 17 χρονών όταν έχασες την μητέρα σου. Πώς είναι για ένα κορίτσι να ενηλικιώνεται χωρίς να έχει δίπλα τη μαμά του; Η απώλεια δεν ξεπερνιέται. Και 90 χρονών να φτάσω, θα μου λείπει πάντα η μαμά μου. Ο αποχωρισμός δεν είναι ποτέ πραγματικός. Συνεχίζεις και κουβαλάς πάντα μαζί σου τον άνθρωπο που έχασες. Εγώ έχασα την μαμά μου στην χειρότερη ηλικία που θα μπορούσα να την χάσω, γιατί ήταν σε εκείνη την φάση που δεν ήξερα τι θα κάνω με τη ζωή μου. Ήμουν πολύ μπερδεμένη και όποτε πνιγόμουν σε μια κουταλιά νερό, η μαμά μου ήταν εκείνη που με έσωζε. Όταν την έχασα λοιπόν, έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Μέσα από αυτή την απώλεια όμως, ωρίμασα. Είναι μεγάλο μάθημα το να χάνεις τον πιο κοντινό σου άνθρωπο. Πονάει πάρα πολύ, αλλά σε ωριμάζει πολύ πιο γρήγορα από το φυσιολογικό.
Πώς πιστεύεις ότι θα ήταν η ζωή σου αν δεν είχες βιώσει την απώλεια αυτή; Σε επαγγελματικό επίπεδο δεν πιστεύω ότι θα ήταν αλλιώς η ζωή μου, γιατί η μητέρα μου ήταν πολύ υποστηρικτική. Μου έλεγε να κάνω πάντα ό,τι αγαπάω. Δεν ήθελε να δώσω πανελλήνιες. Μου είχε πει «η κλίση σου είναι αλλού, επειδή το κάνουν όλοι δεν χρειάζεται να το κάνεις κι εσύ». Σαν προσωπικότητα και χαρακτήρας όμως, πιστεύω πως αν δεν την είχα χάσει, δεν θα είχα καμία σχέση με αυτό που είμαι τώρα. Σκλήρυνα και μεγάλωσα.
Αυτό που με βοήθησε να ανταπεξέλθω ήταν η ψυχοθεραπεία. Από παιδί ήμουν ενοχική και αγχώδης, αλλά οι δικοί μου δεν με είχαν πάει σε κάποιον ψυχολόγο. Παρόλο που το ήθελα, ήταν λίγο ταμπού ακόμα και για μένα την ίδια. Όταν όμως έχασα τη μαμά μου, μετά από έναν χρόνο όταν είδα ότι με είχα χάσει τελείως και δεν ήξερα που πατάω και που βρίσκομαι, ο Solmeister μου είπε «θα πάμε» και πιστεύω ότι αυτά τα δυόμισι χρόνια που κάνω ψυχοθεραπεία έχω κάνει στροφή 180 μοιρών στο πως βλέπω τα πράγματα.
Χαίρομαι που βλέπω πως η ψυχοθεραπεία ως self-care activity έχει απενοχοποιηθεί και συμβουλεύω πραγματικά όποιον δυσκολεύεται να διαχειριστεί τα όσα ζει, να τη δοκιμάσει. Ζούμε δύσκολες καθημερινότητες στην σύγχρονη εποχή. Δεν είναι ντροπή να αντιμετωπίζεις ένα θέμα ψυχικής υγείας και πρέπει πάντα να κάνεις το καλύτερο για τον εαυτό σου, για να μπορείς να προχωρήσεις παρακάτω στη ζωή.
Όταν θες να μείνεις μόνη σου, να μην βλέπεις κανέναν, να αποφορτιστείς, τι κάνεις; Ακούω μουσική, συνέχεια. Κάτι άλλο που με βοηθάει πολύ είναι το γράψιμο. Γράφω πάρα πολύ, χωρίς να προσέχω εκείνη την ώρα αν το κείμενό μου θα είναι καλογραμμένο, απλά γράφω τους λόγους που μπορεί να είμαι θυμωμένη ή στεναχωρημένη. Αποτυπώνω τα όσα αισθάνομαι πάνω σε ένα χαρτί και τα βγάζω από μέσα μου. Μετά βέβαια, τα σκίζω ή τα καίω. Είναι σαν να τα αποχωρίζομαι και να έχω αποβάλλει αυτά τα συναισθήματα από μέσα μου. Είναι και αυτό κάτι που το έμαθα από την ψυχοθεραπεία.
Όταν όμως, κάποιος μου λείπει πολύ και δεν τρέφω αρνητικά συναισθήματα γι΄αυτόν, του γράφω γράμματα κάθε μέρα και τα κρατάω για μένα. Είμαι μεγάλη drama queen. Τα νιώθω όλα στο φουλ και είμαι πολύ των άκρων.
Αναφέρεις πολύ συχνά τον Solmeister και φαίνεται πως είναι μεγάλο κεφάλαιο της ζωής σου. Ξεκινήσαμε απλά ως συγκρότημα, αλλά μετά αυτό άλλαξε πάρα πολύ και γίναμε οικογένεια και με τα υπόλοιπα μέλη του WNC. Τώρα πια συγκατοικούμε κιόλας. Είναι οι καλύτεροί μου φίλοι, ειδικά ο Sol που είναι το στήριγμά μου. Όταν έχασα τη μητέρα μου, ήταν κάπως σαν να γέμισε το κενό που μου είχε αφήσει. Ήταν ο καθοδηγητής μου και ένιωσα ασφάλεια μαζί του, πως δεν είμαι μόνη μου και έχω έναν άνθρωπο που με πιστεύει.
Οι στίχοι σου είναι πάντα πολύ έξυπνοι και επίκαιροι. Πώς προκύπτουν; Είμαι τυχερή που έχω τον Solmeister σε αυτό, έναν άνθρωπο που έχει το χάρισμα να μετατρέπει τα βιώματα και τις σκέψεις σε εθιστικούς στίχους! Καθόμαστε και συζητάμε με τις ώρες όσα έχω στο κεφάλι μου και αυτός τα κάνει τραγούδια.
Είναι πολύ girl power οι στίχοι. Ήσουν πάντα έτσι; Εγώ είχα πάντα πρότυπο τη μητέρα μου, η οποία ήταν μια γυναίκα σίφουνας. Εγώ πάλι ήμουν το αντίθετο και δεν είχα καθόλου αυτοπεποίθηση, δεν μπορούσα να δω τα χαρίσματά μου. Είχα και κάποια θέματα με τα κιλά μου και επειδή ήμουν υπερευαίσθητη, τις δύο φορές που μου είπαν στο σχολείο ότι ένα ρούχο με παχαίνει, μου αποτυπώθηκε μέσα μου. Η μαμά μου επειδή ήταν πολύ δυναμική, προσπαθούσε να μου ανεβάσει την αυτοπεποίθηση. Αγαπούσε πολύ τις γυναίκες και με μεγάλωσε κι εμένα με πολύ αγάπη προς αυτές.
Είναι και οι εποχές όμως που απαιτούν το girl power. Οι γυναίκες δεν αντιμετωπίζονταν σωστά για πολλά χρόνια, εντός και εκτός music industry. Ευτυχώς αυτό με τον καιρό αλλάζει, πράγμα στο οποίο βοηθάνε και μαζικές καμπάνιες όπως και το EQUAL του Spotify, στο οποίο ήταν μεγάλη μου χαρά που συμμετείχα ως πρέσβειρα Ελλάδας και Κύπρου.
Οι γυναίκες δεχόμαστε συνεχώς σχόλια για την εμφάνισή μας κι εσύ είσαι μια γυναίκα με πολύ έκθεση στα social media. Μάλιστα, στο «Πολυαιθυλένιο» τραγουδάς, «Βυζιά φουσκωμένα, φωτογραφισμένα / Κι εγώ, κι εγώ / Θυμάμαι ντρεπόμουν να δω τον εαυτό μου / Γυμνό, γυμνό / Μαρμάρινα γέλια μάθαν’ το ψέμα / Τι κάνεις; Καλά! / Μισούσα εμένα και άλλαζα θέμα / Αλλά, αλλά». Πώς αντιμετωπίζεις τυχόν σχόλια για το σώμα σου και την εμφάνισή σου; Έχω δεχθεί πολλά σχόλια για την εμφάνισή μου. Είχα κάνει πρόσφατο ένα Tik Tok, όπου έκανα πως μου χτυπούσαν οι γείτονες την πόρτα και μου γράφει ένας από κάτω, «οι πίτσες θα ‘ναι».
Όταν είχα διαβάσει το πρώτο hate comment ήμουν 17,5 χρονών και έκλαιγα μπορεί και πέντε ώρες. Πλέον, κρατάω τυχόν αρνητικά σχόλια, τα οποία είναι εποικοδομητικά, τα κακοπροαίρετα και τα ρατσιστικά όμως δεν τα κρατάω πια. Έκανα αγώνα όμως γι΄αυτό. Έκανα αγώνα για να με αγαπήσω, για να αγαπήσω το σώμα μου. Έκανα αγώνα για να παραδεχτώ ότι στην τελική δεν θέλω να αδυνατίσω και μου αρέσω έτσι όπως είμαι. Φοράω το μαγιό μου και μου αρέσω που είμαι όπως είμαι.
Μου στέλνουν πια μηνύματα και πολλές κοπέλες που μου λένε ότι έχω βοηθήσει να ανέβει η αυτοπεποίθηση τους και αυτό για μένα όσο κλισέ κι αν ακούγεται, είναι ο λόγος που κάνω μουσική.
Το «Βότκα Βύσσινο» είναι μια μεγάλη επιτυχία και τραγουδιέται παντού. Το περίμενες ότι θα γίνει αυτός ο πανικός; Επειδή είναι ένα ταμπού θέμα για την κοινωνία, πίστευα ότι θα φάω πολύ κράξιμο και χάρηκα πραγματικά όταν είδα ότι ο κόσμος είναι οκ με το να ακούσει και για μια άλλη αγάπη. Βέβαια και για τις θείες μου ας πούμε, δεν είναι εύκολο το να ακούσουν ένα τέτοιο τραγούδι, αλλά το καταλαβαίνω γιατί ανήκουν σε άλλη γενιά. Δεν έχω second thoughts για τους στίχους μου, το έχω ξεπεράσει καιρό αυτό. Πόσο μάλλον όταν βγάζω ένα girl power τραγούδι. Θέλει να είναι και λίγο bossy. Άλλωστε και τα κορίτσια βρίζουν.
Τι σου έβγαλε το wrap του Spotify; Τι άκουσες περισσότερο πέρυσι; Πολύ Drake, Lana del Rey, Billie Eillish, Σνικ και Khaleed. Αγαπημένο κομμάτι μου έβγαλε το «Διαμάντι» του Σνικ. Το άκουσα πάνω από 600 φορές. Drake άκουσα πάνω από 1.000 λεπτά. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που ακούγαμε τα πάντα. Η μαμά μου άκουγε Ρουβά και όπερα με πέντε λεπτά διαφορά. Ο μπαμπάς είναι μεταλάς, πανκιό, γεμάτος τατουάζ. Μεγάλωσα λοιπόν με γκάμα μουσικής. Κι εγώ ακούω πολύ έντεχνο, ραπ, τραπ, ποπ, ακόμα και λαϊκά. Θα ήθελα πάρα πολύ να κάνω ένα ντουέτο με την Νατάσσα Μποφίλιου, αλλά θα πήγαινα και στα μπουζούκια να δω έναν Μαζώ.
Φέτος έγινες η νεότερη μέχρι σήμερα Ελληνίδα καλλιτέχνιδα που συμμετέχει στην παγκόσμια καμπάνια του Spotify και το πρόσωπό σου βρέθηκε σε γιγαντοοθόνη στην Time Square. Πόσο εμπειρία ζωής ήταν αυτό; Ήταν σοκ, δεν το πίστευα. Ήξερα μόνο ότι είχα μπει στην καμπάνια, τίποτα άλλο.
Επειδή η μεγάλη επιτυχία ήρθε σε μια περίεργη συγκυρία, πώς είναι όταν ανεβαίνεις πάνω στην σκηνή; Για μένα είναι σαν ψυχοθεραπεία. Κατεβαίνω από την σκηνή και νιώθω σαν να έχω κάνει συνεδρία τριών ωρών και τα έχω πει όλα, από την παιδική μου ηλικία, μέχρι χτες. Είναι φάρμακο για μένα. Το fanbase μας είναι πολύ δεμένο και είναι σαν να τραγουδάω σε φίλους μου πολλές φορές. Ξέρω ακόμα και τις φάτσες τους πια. Έρχονται στα live μας από όταν ήμουν δεκαέξι χρονών και είναι σαν να μεγαλώνουμε μαζί.
Ήμουν από μικρή πολύ ψώνιο και ένιωθα πάντα ότι ανήκω πάνω στην σκηνή. Ένα ωραίο trivia για μένα είναι ότι από μικρή τραύλιζα και με είχε γράψει η μαμά μου θέατρο για να κάνω λίγη ορθοφωνία και να το δουλέψω. Ενώ μπορεί να τραύλιζα πολύ στις πρόβες, με το που ανέβαινα πάνω στην σκηνή και ξεκινούσε η παράσταση, ήταν σαν να μην είχα ποτέ πρόβλημα ομιλίας.
Οι τραγουδιστές συνηθίζουν να λένε πως τα τραγούδια τους είναι όλα σαν παιδιά τους. Αυτό ακούγεται και λίγο κλισέ. Εσύ έχεις αγαπημένο τραγούδι; Το Τανγκό της Marseaux. Είναι γραμμένο για τη μαμά μου. Κάθε φορά λέω ότι δεν θα το πω, αλλά live χωρίς «Τανγκό» δεν γίνεται. Έχω άλλωστε αφιερώσει όλη την καριέρα μου στη μαμά μου.