ΜΟΥΣΙΚΗ: Ακούω τα πάντα. Ωστόσο η καρδιά μου είναι retro. Μεγάλωσα στις παρυφές 80’ς με 90’ς. Στη διχασμένη εποχή ανάμεσα στους Oueen και τους Cure και στον αντίποδα Duran Duran, Boy George και Kazagoogoo. Τα τραγούδια εκείνης της εποχής λειτουργούν σαν madra, και στο άκουσμά τους, επιστρέφει σαν σκυλί του Παυλώφ, η εφηβική διάθεση. Τελευταία ασχολήθηκα αρκετά με το ρεμπέτικο και το λαϊκό τραγούδι, επειδή έγραψα το σενάριο για τη ζωή της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου. Άλλου είδους συγκίνηση αυτή, κι απόδειξη πως κάθε εποχή έχει το soundtrack της και πως αν διεισδύσεις σε μια εποχή, σε αγγίζουν και οι «μόδες» της.
ΒΙΒΛΙΑ: Πλέον διαβάζω μόνο το καλοκαίρι. Από κλασικούς μου αρέσει η κοσμοπολίτικη decadance του Έρνεστ Χέμινγουεϊ και του Φιτζέραλντ και με μαγεύει η υπόκωφη ατμόσφαιρα του Τέννεσι Ουίλιαμς. Από σύγχρονους το ιδανικό μου, είναι τα βιβλία της Τζίλιαν Φλίντ, που συνδυάζουν ψυχολογικό θρίλερ και σχέσεις αλλά συχνά ενδίδω σε chick flick ή θρίλερ.
ΣΙΝΕΜΑ: Στο δίλημμα Αλμοδόβαρ ή Γούντι Άλεν δεν έχω καταφέρει να δώσω ξεκάθαρη απάντηση. Τα βλέπω όλα τους κι ακόμη και στις πιο αμφιλεγόμενες δουλειές τους, εγώ επιχειρήματα να τους δικαιολογήσω. Μου αρέσουν οι διάλογοι του Ταραντίνο, η τρέλα του Ρούμπεν Έστλουντ κι η διεισδυτική ματιά του Πάολο Σορεντίνο. Από Έλληνες μου αρέσει η τρυφερότητα του Κούτρα, η κλινική ψυχρότητα του Λάνθιμου, οι κεραίες του Περάκη και η ένταση του Γιάνναρη.
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ: Οι αμερικάνικες σειρές πλέον, επειδή παίζονται σε συνδρομητικές τηλεοράσεις, δεν έχουν κανένα όριο- προκλητικότητας, βίας, αρρώστιας και γι αυτό είναι πλέον πιο ενδιαφέρουσες από τις ταινίες που μοιραία υπόκεινται σε κανόνες εμπορικότητας, όπως καταλληλότητα κτλ. Όπως όλοι καταλάβαμε το Netflix με έχει υπνωτίσει ολοκληρωτικά. Θα ξεχωρίσω από κωμωδίες το Atypical και το Fargo.
ΙΝΤΕΡΝΕΤ: Αγαπημένο. Περνάω αρκετή ώρα στο facebook κυρίως και κατά καιρούς με συνεπαίρνει η δημιουργική «καφρίλα» του Twiter. Το Instagram δεν το πολυκαταλαβαίνω. Δεν ξέρω, δεν μου πάει το χέρι να γράψω hashtag. Δεν σχολιάζω το προφανές όφελος που έχουμε από το internet γενικά. Άλλαξε την εποχή, τη ροή της πληροφορίας και πήγε την αλληλεπίδραση σε άλλο level.
ΣΠΟΡ: Αν και είμαι οπαδός της «αρχής της ελάχιστης δράσης» κι έχω μετασχηματίσει το κρεβάτι μου σε γραφείο και δουλεύω ξάπλα, ωστόσο τα τελευταία δυο χρόνια κάνω TRX δυο φορές την εβδομάδα και σάμπα μία με δύο φορές. Ήταν να μη ξυπνήσει ο γίγαντας…
ΤΑΞΙΔΙΑ: Τρελαίνομαι για ταξίδια. Ξέρω, όλοι. Την χρονιά που μας πέρασε πήγα πολλά μαζεμένα: Ντουμπάι, Κωνσταντινούπολη, Λονδίνο, Ιταλία, Νέα Υόρκη, Βαρκελώνη. Μου αρέσει να περπατάω χωρίς πρόγραμμα. Δεν θα πάω σε όλα τα μουσεία. Διαλέγω κανα δυο sos και προτιμώ να πηγαίνω σε παζάρια, σε κρυφές γειτονιές και να παρακολουθώ τη ζωή των ντόπιων. Έχω ταξιδέψει και στην Ασία και την Αφρική και ξεχωρίζω την εμπειρία του σαφάρι στην Κένυα. Από Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, αδυναμία μου είναι η Γαύδος αλλά μου αρέσει πολύ κι η Αντίπαρος κι η Μύκονος για άλλους λόγους. Γενικά όλα τα νησιά.
ΓΕΙΤΟΝΙΑ: Αν και παιδί των προαστίων, μεγάλωσα στη Γλυφάδα, πλέον δεν αλλάζω το κέντρο. Μένω στην καλύτερη γειτονιά της Αθήνας, στου Ψυρρή. Τον χειμώνα είναι σαν Αράχωβα και το καλοκαίρι σαν νησί. Βοηθάνε και οι τουρίστες βέβαια με τα σορτσάκια και τα ροζ πόδια, που με τα airbnb έχουν ζωντανέψει κι άλλο τη γειτονιά. Εδώ τα έχουμε όλα: θέατρα, θερινά σινεμά, μπαρ, μεζεδοπωλεία για όλα τα γούστα, μετρό και τρένο και βέβαια Βαρβάκειο αγορά κι Ερμού. Σε δέκα λεπτά είσαι παντού. Πέρα από την τουριστική πλευρά, είμαστε και γειτονιά. Είμαστε κέντρο της Αθήνας και κυκλοφορούν γάτες. Οι αυτόχθονες, έχουμε το καφέ μας, το μαγειρείο μας, το μπαράκι μας. Βγαίνουμε έξω και χαιρετιόμαστε. Κι όλο αυτό έχει μια «χωριάτικη» θαλπωρή…
ΤΩΡΑ: Μόλις κυκλοφόρησε το έκτο βιβλίο μου «Το τελευταίο reunion» από την Key Books. Είναι η ιστορία μιας τάξης που συναντιέται είκοσι χρόνια μετά την αποφοίτηση. Αυτά τα είκοσι χρόνια, οι ήρωες πέρασαν από την ευημερία στην κρίση και διέψευσαν πολλές προσδοκίες. Είναι ένα ντιμπέιτ με τον χρόνο και τις ματαιωμένες αυταπάτες, με την εικόνα που θέλουμε να δείξουμε κι αυτήν που θέλουμε να κρύψουμε. Οι αφηγήτριες είναι τρεις και τις βρίσκουμε σε διαφορετική φάση της ζωής τους. Νευρική ανορεξία, κακοποίηση, αυτοκτονία, θάνατος, χρεοκοπία, διαζύγια, είναι λίγα από τα θέματα που καλούνται να διαχειριστούν οι ηρωίδες, όμως τα αντιπαρέρχονται με αυτοσαρκασμό και τρυφερότητα. Με αυτά τα συστατικά θα μπορούσε να είναι ψυχολογικό θρίλερ αλλά είναι-θέλω να πιστεύω- ένα αισιόδοξο βιβλίο που ξορκίζει τα πάντα με το χιούμορ. Επίσης ξεκίνησαν τα γυρίσματα μιας μεγάλου μήκους ταινίας που υπογράφω το σενάριο, της Ευτυχίας, για τη ζωή της στιχουργού Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου. Παραγωγός είναι η Tanweer, σκηνοθέτης ο Άγγελος Φραντζής κι Ευτυχίες: η Κάτια Γκουλιώνη κι η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη. Η Παπαγιαννοπούλου ήταν μια αιρετική, πληθωρική προσωπικότητα, μια ελεύθερη ψυχή που υπέγραψε τις μεγαλύτερες επιτυχίες σε μια εποχή που κάτι τέτοιο ήταν αδιανόητο για τις γυναίκες.