ΜΟΥΣΙΚΗ: Ανάλογα με τις ώρες. Από Janelle Monáe και Εd Sheeran μέχρι Earth Wind and Fire – ναι αγαπάω 80’s. Βάτα, ντισκομπάλα και George Michael (ή και με άλλη σειρά.) Αλλά πραγματικά ξεχωρίζω την μουσική που θα ακούσω ανάλογα με την κατάσταση: αρκετή funk και jazz στο σπίτι με σταθερά αγαπημένο μου τον Georges Perin – τι φωνάρα έχει αυτός ο άνθρωπος, hip hop στην οδήγηση, ηλεκτρονική σε πάρτι και πάντα λέμε ναι στα live. Τα ελληνικά δεν ήταν ποτέ το thing μου.
ΒΙΒΛΙΑ: Από μικρή τρελαινόμουν για διάβασμα. Έπαιρνα ένα βιβλίο και ήταν η καλύτερη μου. Όχι επειδή ήμουν «κουλτουρέ» και ψαγμένο παιδάκι, αλλά επειδή έπαιρνα βιβλία μυστηρίου και πέθαινα να δω τι θα γίνει παρακάτω. «Ποιος το έκανε» βρε παιδί μου. Νομίζω δεν υπήρχε ιστορία του Sherlock Holmes που δεν είχα διαβάσει. Λατρεύω τα κλασσικά noir και τα θρίλερ – Raymond Chandler, Patricia Highsmith, Dashiell Hammett και φυσικά Stephen King (αλλά όχι συνέχεια γιατί αν δεν είμαι καλά, αγριεύομαι). Μεγαλώνοντας βέβαια άρχισα να διαβάζω και άλλα βιβλία. Ένα από τα αγαπημένα μου είναι το «Πριν τον Αδάμ» του Jack London. Τι βιβλιάρα είναι αυτή! Είναι απίστευτο πως μεταφέρει σύγχρονους προβληματισμούς στην προϊστορική εποχή, χωρίς να γίνεται ούτε γραφικό ούτε βαρετό. Να το διαβάσετε. Εγώ δυστυχώς πλέον διαβάζω κυρίως τα καλοκαίρια που έχω χρόνο.
ΤΑΙΝΙΕΣ: Τις αγαπάω και δεν κάνω καμία διάκριση. Θέλω να πω, μπορώ να δω από την μπλε ταινία του Kieślowski μέχρι ακραία αμερικανιά με πιστολίδι αγνώστου σκηνοθεσίας. Κανένα πρόβλημα. Δεν θα γίνω εγώ ρατσίστρια. Είναι ανάλογα με το mood μου την εκάστοτε περίοδο. Και όταν είμαι στα down μου η φιλοσοφία μου είναι «όσο πιο χαζό, τόσο πιο καλό». Εννοείται ότι πάντα ψάχνω για καλές κωμωδίες.
Πάντως από τις πιο αγαπημένες μου είναι το Weekend at Bernie’s –γελάω κάθε φορά – ίσως και να έχω πρόβλημα, και το Big Lebowski. Τώρα, αυτές που δεν μπόρεσα ΠΟΤΕ να παρακολουθήσω είναι τα western. Τι βαρεμάρα χριστέμου! Βαρεμάρα και σκόνη. Και θρίλερ δεν μπορώ. Τα συγκεκριμένα θα ήθελα, γιατί μου αρέσουν αλλά πώς να το πω, φοβάμαι και με επηρεάζουν. Και επειδή δεν θέλω να κάθομαι και να φρικάρω βραδιάτικα, δεν πειράζει χωρίς θρίλερ.
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ: Το Netflix στην τηλεόραση πιάνει; Γιατί περισσότερο για αυτό την χρησιμοποιώ. Καίγομαι αρκετά με σειρές στο Netflix όπως φαντάζομαι και όλοι. Αλλά δεν είμαι και ο άνθρωπος που θα σου πει ότι δεν την ανοίγει κιόλας. Πολλές φορές την αφήνω να παίζει στο background και σαν χαλί. Για παράδειγμα όταν γράφω, ανοίγω και παίζει τηλεόραση. Για κάποιο λόγο με βοηθάει να συγκεντρώνομαι, σε αντίθεση με την μουσική που μπορεί να με αποσυντονίσει αν μου αρέσει το κομμάτι κτλ. Από την άλλη, σε καμία περίπτωση η ελληνική τηλεόραση δεν διανύει και κάποια λαμπρή φάση. Κυρίως σκουπιδαριό. Θα ακουστώ σαν θεια, αλλά σειρές όπως οι Απαράδεκτοι, τα Εγκλήματα, dolce vita κ.α. δεν βγαίνουν πια.
ΙΝΤΕΡΝΕΤ: Η μεγαλύτερη κοινωνική επανάσταση που έχουμε ζήσει. Πρόσβαση σε γνώση, άμεση επικοινωνία και πολλά ερεθίσματα. Όντας ένας άνθρωπος που σαν παιδί μεγάλωσε στην προ-ίντερνετ εποχή, μπορώ να πω με σιγουριά ότι το ίντερνετ έχει φέρει απίστευτα θετικές αλλαγές. Η ανταλλαγή απόψεων, το να βλέπεις τι γίνεται και εκτός του μικρόκοσμού μας είναι κάτι πανέμορφο. Τώρα, όσον αφορά στα social η κατάσταση μπορεί να γίνει περίεργη. Προσωπικά προσπαθώ να μην είμαι όλη την ώρα πάνω από το κινητό μήπως και χάσω κάποια ειδοποίηση.
ΣΠΟΡ: Έχω περάσει από πολλά, αλλά όλα κάπως τα παράτησα. Αυτός ο άνθρωπος. Ενόργανη, ρυθμική, σκι, κολύμβηση, βόλεϊ και σίγουρα κάτι ξεχνάω. Με άλλα καταπιάστηκα χρόνια με άλλα ίσως και μόνο μερικούς μήνες. Το μακροβιότερο που έκανα ήταν χορός αλλά και εκεί μετακινήθηκα από μπαλέτο και σύγχρονο μέχρι pole. Tώρα που το σκέφτομαι, μάλλον το μπαλέτο νίκησε τελικά σε διάρκεια. Αλλά πραγματικά τρελαίνομαι να βλέπω καλλιτεχνικό πατινάζ. Τριπλό λούπ και ο Κωστάλας να λέει «μια δυνατή αθλήτρια από την Ρουμανία» εεε ότι καλύτερο! Get the Party Started.
ΤΑΞΙΔΙΑ: Ήμουν τυχερή. Έχω ταξιδέψει πολύ, και σε αρκετά μη δυτικά μέρη όπως Σιγκαπούρη, Ταϋλάνδη, Αιθιοπία, Μαλαισία, Ινδία κ.α. Τα ταξίδια έχουν απίστευτη δύναμη. Μπορούν να διαμορφώσουν χαρακτήρα. Γιατί ναι, όλοι ξέρουμε πάνω κάτω τι γίνεται σε άλλες χώρες αλλά μόνο αν το ζήσεις από κοντά μπορείς να καταλάβεις και να έχεις πλήρη εικόνα. Ειδικά όταν ταξιδεύεις σε μέρη που δεν έχουν καμία σχέση με τον δυτικό τρόπο ζωής και σκέψης, τότε μπαίνεις κυριολεκτικά στην «θέση» σου. Ξέρεις, οι δυτικοί είμαστε οι χειρότεροι. Νομίζουμε ότι όλος ο πλανήτης γυρίζει γύρω μας. Οπότε επισκέπτεσαι μια τέτοια χώρα και ισιώνεις. Βλέπεις κόσμο να έχει πραγματικά προβλήματα επιβίωσης (και όχι white people problems) και παρόλα αυτά να είναι θετικοί, ορεξάτοι, να τραγουδάνε και πραγματικά να χαίρονται την ζωή που δυστυχώς δεν την έχουν δεδομένη. Και εκεί είναι που ντρέπεσαι για τον εαυτό σου, την γκρίνια σου και το ανικανοποίητο σου.
ΓΕΙΤΟΝΙΑ: Πέρυσι μετακόμισα στην νέα μου γειτονιά, το Παγκράτι. Μ’αρέσει πολύ, εξάλλου είμαι παιδί του κέντρου. Μεγάλωσα σε μια γειτονιά της Πάτρας που ναι μεν ήταν ένας ήσυχος δρόμος αλλά ήταν στο καράκεντρο. Οπότε οι αναφορές μου ποτέ δεν ήταν τα περίχωρα. Το Παγκράτι τώρα, ειδικά χαμηλά που μένω εγώ, έχει πολλά καλά. Έχει γειτονιά, με την έννοια ότι περπατάς και χαιρετάς περιπτερά, κρεοπώλη, κομμωτή κτλ, είναι δίπλα στα πάντα και το καλύτερο, πας στο κέντρο με τα πόδια δεν παίρνεις αμάξι. Λογικό. Αν βρεις θέση, δεν το κουνάς μέχρι να ξανάρθει 15Αυγουστος.
ΤΩΡΑ: Την προηγούμενη εβδομάδα ξεκίνησε η νέα μου stand up comedy σόλο παράσταση «Για γυναίκα, καλή είναι» στο θέατρο Ελιάρτ. Καταλαβαίνετε ότι ο τίτλος είναι ειρωνικός ε; Όχι, το λέω γιατί σε αυτή την ζωή τίποτα δεν είναι στάνταρ και έχω ακούσει και αν έχω ακούσει… Δεν ασχολείται μόνο με θέματα gender equality αλλά περνάει από πολλές θεματικές: Μούσια, ταινίες, κοκτέιλς, μικρότερα αδέρφια, ψυχολόγοι, ταξί, ελληνάρες κ.α. Να έρθετε! Θα είμαι εκεί κάθε Πέμπτη μέχρι και τον Δεκέμβριο, στις 21.30. Η πρεμιέρα πήγε υπέροχα με το καλύτερο feedback κοινού που θα μπορούσα να έχω! Άσε Καταχάρηκα! Τα λέμε τις Πέμπτες στο Ελιάρτ στον Βοτανικό.