MΟΥΣΙΚΗ: Θα ήθελα η μουσική που με ακολουθεί ως άτομο να είναι το She’s a Rainbow των Stones, αλλά ταυτόχρονα να ξεπετάγονται δυνατά από το μυαλό μου το Out of Control των She wants Revenge ή το Wolf like Me των Tv On the Radio. Iδανικά οι Radiohead ή ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου και ο Παυλίδης θα μπορούσαν να επενδύουν μουσικά τη ζωή μου, ενώ μια προσωπική δική μου Zooey Deschanel θα τραγουδάει γλυκιές, μελιστάλαχτες μελωδίες μπροστά σε ένα ρετρό μικρόφωνο. Θα λαχταρούσα στον γάμο μου να έπαιζαν ο Presley, o Cash, o Waits, οι Joy Division, αλλά ταυτόχρονα και ο Nutini. Α και να μην ξεχάσω την θεά μου Florence διαρκώς παρούσα σε μια παράλληλη πραγματικότητα δίπλα μου, να μου σιγομουρμουρίζει ξυπόλητη “there’s no salvation for me now, no space among the clouds, and I feel I’m heading down, but that’s alright” ή ” it’s hard to dance with a devil on your back, so shake him off”. Παράνοια σίγουρα.
ΒΙΒΛΙΑ: Αν δεν τα κατάφερνα στο music industry, θα ήθελα να ήμουν ηρωίδα του Μουρακάμι ή να ζωντάνευα την Λη-Τσέρι από τον πολυαγαπημένο μου Τρυποκάρυδο. Διαβάζω μπόλικη ποίηση, με συγκινεί ιδιαίτερα. Επειδή βαριέμαι πολύ εύκολα, δύσκολα τελειώνω βιβλία που δεν μου κρατούν το ενδιαφέρον. Φωτεινά παραδείγματα βιβλίων που ρούφηξα ήταν οι Δενδρίτες της Κάλλιας Παπαδάκη και το Γκιακ του Δημοσθένη Παπαμάρκου. Πέρα από τα θεατρικά που διαβάζω και λόγω δουλειάς, τον τελευταίο καιρό τείνω στην ανάγνωση βιβλίων ψυχανάλυσης και σύγχρονης φιλοσοφίας, μπας και κατανοήσω λίγο καλύτερα το σάπιο μου μυαλό και την έλλειψη συναισθηματικής νοημοσύνης των γύρω μου.
ΤΑΙΝΙΕΣ: Θα ξεκινήσω με το ότι δεν βλέπω θρίλερ και sci-fi. Κατά τ’ άλλα, δώσε μου “δύσκολες” σινεφίλ ταινίες και πάρε μου την ψυχή. Δώσε μου καλοφτιαγμένες indie comedies και πάλι θα γουστάρω. Δώσε μου ελληνικό, ιρανικό, ευρωπαϊκό, ασιατικό σινεμά και ταξίδεψέ με. Ξέρω ‘γω τι να πεις για το σινεμά, αυτό το μέσο είναι μαγικό. Να βλέπουμε περισσότερο, να περιπλανιόμαστε -έστω και έτσι- πιο συχνά. Θα αναφέρω μονάχα δύο ταινίες που, παρότι είναι των τελευταίων ετών, τις λιώνω στο repeat: Ιστορίες γι’ Αγρίους και Only Lovers Left Alive.
IΝΤΕΡΝΕΤ: Νομίζω ότι πάσχω από την σύγχρονη ασθένεια του fomo (fear of missing outside). Οι φίλοι και οι γνωστοί μού λένε ότι είμαι από τα πιο γρήγορα πιστόλια στα social media και ότι spam-άρω τρελά. Μάλλον αλήθεια είναι. Δεν θυμάμαι πώς ήταν οι μέρες μας πριν από αυτό, δυσκολεύομαι να ανακαλέσω τις μνήμες αυτές πριν την επανάσταση. Ένα πολύ καλό δώρο θα ήταν bonus gb στο μηνιαίο συμβόλαιό μου, για να μην πρήζω τους πάντες όπου σταθώ για τον κωδικό του wi-fi.
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ: Δεν βλέπω, τον τελευταίο καιρό δεν έχω. Παρ’ όλα αυτά ως γνήσιος άνθρωπος με ωροσκόπο δίδυμο απολαμβάνω να παρακολουθώ σειρές με μεράκι, αγάπη και αισθητική όπως οι Ηρωίδες ή οι Άσφαιροι. Μεγάλωσα με την τηλεόραση και την αγαπούσα, αλλά εδώ και πολλά χρόνια με θλίβει. Έχει φθαρεί τόσο πολύ που ακόμα και η χρήση της ως ενυδρείο, γλάστρα κλπ, μοιάζει πλέον μάλλον πασέ. Ή πρέπει να γίνει μια επανάσταση στον προϊόν που προβάλλει ή ας δώσουμε ραντεβού σε μια πλατεία να δημιουργήσουμε ένα τεράστιο γλυπτό εξωτερικού χώρου με τις τηλεοράσεις μας, ως αποχαιρετιστήριο ritual.
ΣΠΟΡ: Εντάξει άμα με ξέρεις, γνωρίζεις σίγουρα ότι βρίσκομαι σε διαρκή κίνηση και πως αν δεν γυμνάζομαι παίζουν πολύ τα νεύρα μου! Παθιάζομαι παίζοντας βόλεϋ, έχω εδώ και κάνα χρόνο αποκτήσει εμμονή με το outdoor cross training, κάνω aerial yoga που την λατρεύω, ενώ τώρα που καλοκαιριάζει ξεκίνησα να μαθαίνω kite-surfing, με το οποίο νομίζω ότι θα κολλήσω τρελά. Κατά τ’ άλλα μ’ αρέσει να παρακολουθώ με αντροπαρέες μπάσκετ.
ΤΑΞΙΔΙΑ: Αλήθεια τι να πω για τα ταξίδια; Ας ταξιδεύουμε παντού και πάντα, με οποιονδήποτε τρόπο, με οποιοδήποτε μέσο. Α, και αν κάποιος διαβάζοντας αυτά τα λόγια θέλει να μου κάνει δώρο ένα ταξίδι που το επιθυμώ σφόδρα και δεν μπορώ με τίποτα να το καταφέρω μέχρι στιγμής, ας μην διστάσει να κλείσει ένα πακέτο για Ιαπωνία, γι’ αρχή! Μετά θα βρω εγώ τον τρόπο να μείνω παραπάνω στην Ανατολή και να κάνω ένα ολοκληρωμένο, ονειρεμένο τουρ.
ΓΕΙΤΟΝΙΑ: Mένω τα τελευταία 12 χρόνια στο Παγκρατάκι που αγαπώ πολύ και θα το άλλαζα μονάχα με κάποια άλλη εξίσου φιλόξενη γειτονιά του κέντρου. Αν και πλέον, μετά από τόσα χρόνια εδώ, μάλλον δεν θα το άλλαζα!
ΤΩΡΑ: Μόλις επέστρεψα στην βάση μου, μετά από μια ολιγόμηνη παραμονή μου στην Θεσσαλονίκη για την παράσταση “72 ώρες” σε σκηνοθεσία Γιάννη Σαρακατσάνη και Στέφανου Αχιλλέως (που παιζόταν ταυτόχρονα και στην Αθήνα με all star cast). Άρτι αφιχθείσα από την συμπρωτεύουσα, συμμετείχα επίσης στην ταινία μικρού μήκους “Ο Θεατής” σε σκηνοθεσία Θοδωρή Βουρνά, ενώ τώρα βρίσκομαι σε αναμμένα κάρβουνα για το καλοκαίρι και τον προσεχή χειμώνα. Προτάσεις καλοδεχούμενες!