Το παραπάνω spot δεν είναι συνηθισμένο. Σκοπός του είναι να ευαισθητοποιήσει για τον αγώνα εναντίον του καρκίνου του μαστού. Αλλά, όπως θα διαπιστώσετε βλέποντάς το, χωρίς να χρησιμοποιήσει τα εργαλεία-κλισέ που έχουμε δει σε ανάλογες προσπάθειες. Είναι ενοχλητικό, ίσως απαισιόδοξο, ίσως δυσάρεστα ειλικρινές. Δε θα μπορούσε να γίνει και διαφορετικά, αφού τη σκηνοθετική του φροντίδα είχε ο Amos Poe. Ο πατέρας του “no wave” cinema, κινηματογραφιστής που συνέλαβε τη μηδενιστική νεοϋρκέζικη παρακμή των late ’70s και μετέφερε στην οθόνη την οργασμική δημιουργικότητά της με φιλμ όπως The Blank Generation, Subway Riders και το μεταγενέστερο Alphabet City. Το μικρού μήκους φιλμ έχει κι ελληνική συμμετοχή.
Η Άννα Ρεζάν-Κριτσέλη πρωταγωνιστεί. Στο πρόσωπό της ο Poe βρήκε την ιδανική φιγούρα για να ενσαρκώσει το μήνυμα «κανείς δεν πρέπει να αδιαφορεί απέναντι στο καρκίνο του μαστού». Μέσα στο Μετρό της Νέας Υόρκης, ένα μεταφορικό μέσο στο οποίο συναντιούνται όλοι οι άνθρωποι της μητρόπολης η Άννα μεταλλάσσεται από ανδρική φιγούρα σε γυναικεία, ελίσσεται με κινήσεις νωχελικές, αποκαλύπτει το στήθος της για να αφυπνίσει όσους ξεχνούν πώς η πρόληψη είναι η καλύτερη αντιμετώπιση. Κι όλα αυτά υπό τους ήχους του “Happiness is a warm gun”, εκεί που ο Paul McCartney, ο οποίος έχει χάσει τη μητέρα και την πρώτη του σύζυγό του από την ασθένεια, ερμηνεύει ιδανικά τους στίχους του John Lennon σε μια από τις συγκλονιστικότερες στιγμές της δισκογραφίας των Beatles. Έτσι λοιπόν, όπως μου εξηγεί η Άννα, το σποτ θέλει να τονίσει ότι δεν έχει σημασία αν είσαι άντρας ή γυναίκα, σε ποια φυλή ή κοινωνική τάξη ανήκεις. Πρέπει να είσαι ενημερωμένος.
Στην Ελλάδα έπαιζε στο σήριαλ Ματωμένα Χώματα και αργότερα στο Η Ζωή Της Άλλης, ενώ το 2010 πρωταγωνίστησε στην ταινία του Νίκου Ζερβου, ShowBitch, στο πλευρό του Δημήτρη Πουλικάκου. Στο εξωτερικό, ο Amos Poe την επέλεξε για να παίξει στη ταινία του La Comedia di Amos Poe με τον Roberto Benigni, η οποία έκανε πρεμιέρα στο φεστιβάλ Βενετίας το 2010, ενώ το επόμενο χρόνο ηχογράφησε το πρώτο της τραγούδι με τίτλο “Let there be rain”. Πέρσι η Άννα έκανε και το ντεμπούτο της στην Εβδομάδας Μόδας της Νέας Υόρκης. Όχι και λίγα πράγματα για ένα κορίτσι στα early ’20ς.
Από 6 χρονών αυτό ήθελα να κάνω ήταν να χορεύω, να τραγουδάω και να κάνω τον κόσμο να γελάει. Σε αυτήν την ηλικία βλέπουμε πιο καθαρά, γιατί μεγαλώνοντας μας μπερδεύουν λέγοντας μας αυτό είναι εύκολο, εκείνο είναι δύσκολο. Από τότε ήθελα να πάω στην Αμερική για να βρεθώ εκεί που γεννιούνται όλες αυτές οι χολιγουντιανές ταινίες που από τότε με ενθουσίαζαν όπως το Pretty Ιn Pink και το My Girl.
Εκεί γύρω στα δώδεκα έστειλα σχέδια μόδας στην Anna Riska και ήθελαν να με προσλάβουν αλλά μετά βρέθηκε μπροστά τους ένα παιδί, μέχρι τότε νόμιζαν ότι τα σχέδια τους τα έστειλε ενήλικας, κι έτσι φυσικά δεν προχώρησε.
στο σχολείο δεν υπήρξε κάποιος να μου πει “stay weird” όπως έκανε ο Graham Moore στα φετινά Όσκαρ
Στην εφηβεία πέρασα μια μεταβατική φάση γιατί ένιωθα ότι δεν με καταλάβαιναν. Με τα άλλα παιδάκια που κάναμε μαζί χορό οκ, κάπως συνεννοούμασταν αλλά με τους συμμαθητές μου δεν περνούσα και πολύ καλά κι έτσι νόμιζα ότι το πρόβλημα ήταν δικό μου. Δεν υπήρχε τότε κάποιος να μου πει “stay weird” όπως έκανε ο Graham Moore στα φετινά Όσκαρ. Μας ρωτούσε η δασκάλα τι θέλουμε να κάνουμε και ο άλλος απαντούσε ότι ήθελε να δουλέψει στο γραφείο του πατέρα του κι εγώ έλεγα τα δικά μου και με κοιτούσαν κάπως, νόμιζα ότι ήμουν εγώ η τρελή. Τώρα ξέρω ότι εμείς που ζούμε τη ζωή μας είμαστε οι λογικοί και όχι οι άλλοι.
Τα στέκια μου στην Αθήνα είναι το Booze στην Κολοκοτρώνη, το Μπρίκι στη Μαβίλη, το See You στο Παγκράτι, το Jazz Ιn Jazz στο Λυκαβηττό, το Alegria στην Πανόρμου και το Minnie the Moocher, που είναι μία όαση στο Κολωνάκι. Λατρεύω και τη ντίσκο Boom Boom και τις μπουρμπουλήθρες της.
Οι άνθρωποι της Νέας Υόρκης είναι πολύ γενναιόδωροι γιατί έχουν όλοι βρεθεί σε δύσκολη θέση . Τα πράγματα στο εξωτερικό δεν είναι ούτε δύσκολα ούτε εύκολα. Δύσκολα τα κάνει η ελληνική νοοτροπία μας.
Υποστηρίζω τους καλλιτέχνες που με τη δουλειά τους κάνουν τον κόσμο χαρούμενο. Πρέπει για τους Έλληνες ο πόνος να σταματήσει να είναι μαγκιά. Πρέπει να επικεντρωθούμε στο να χορεύουμε και να τραγουδάμε για πράγματα που είναι ωραία. Μου αρέσει πολύ η Ladydust, το νέο κύμα, ο Σάκης Ρουβάς, τώρα που μεγάλωσα και κατάλαβα την αξία της χαράς. Μου αρέσουν οι Bon Jovi, ο Bruce Springsteen, o Κώστας Λειβαδάς (που τον ψήνω να κάνουμε ένα κομμάτι μαζί), ο Elvis, ο Frank Sinatra, οι Pink Martini, οι Spice Girls, οι Stravaganza, ο Manu Chao.
Τα αγαπημένο μου βιβλία είναι οι Επτά Πνευματικοί Νόμοι της Επιτυχίας του Deepak Chopra και το Ο Μοναχός που Πούλησε τη Ferrari του του Robin Sharma και μου αρέσουν πολύ τα γραπτά του Chomsky. Στο σινεμά αγαπώ τον Garry Marshall και όλα της Disney. Πολλές χολιγουντιανές κωμωδίες, που ο κόσμος τις περνάει στο ντούκου, περιέχουν σπουδαία μηνύματα για τη ζωή.
Έχω έναν δικό μου τρόπο να πιστεύω στον Θεό. Η μαμά μου είναι εβραϊκής καταγωγής και ο μπαμπάς μου ήταν χριστιανός. Θεωρώ ότι άλλο πράγμα είναι οι θρησκείες, άλλο η εκκλησία κι άλλο ο Θεός. Για εμένα ο Θεός είναι το ανώτερο καλό και πιστεύω ότι υπάρχει θεία δίκη και πως ό,τι δίνεις παίρνεις. Αυτό μου επιβεβαιώθηκε και μέσω των εναλλακτικών θεραπειών. Αποφάσισα να ασχοληθώ και με το film making για να δείξω ότι ναι μεν υπάρχουν αρκετοί αγύρτες αλλά αυτό δεν αναιρεί την αξία των ενεργειακών θεραπειών που μπορούν να βοηθήσουν αν ο θεραπευτής είναι καλός κι αν είσαι εσύ έτοιμος να κάνεις δουλειά με τον εαυτό σου.
Τελείωσα το τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Με το που πέρασα έφυγα για Νέα Υόρκη, χωρίς να ξέρω κανέναν στο Μεγάλο Μήλο, όπως ακριβώς το έκανε ο Κωνσταντίνος Τζούμας. Όταν επέστρεφα στην Ελλάδα για να δώσω τις εξετάσεις μου πήγαινα σα λέτσος στη σχολή γιατί δεν ήθελα να ξέρουν οι άλλοι τι κάνω. Αντί να με βοηθούν δίνοντας μου οι συμφοιτητές μου σημειώσεις επειδή έλειπα με αντιμετώπιζαν με τη λογική «ας ήσουν εδώ για να τις έχεις».
Διαβάστε τη συνέντευξη του Κωνσταντίνου Τζούμα στον Σταύρο Διοσκουρίδη.
Το πρώτο Σαββατόβραδο μου στη Νέα Υόρκη το πέρασα κλαίγοντας στον καναπέ ενός γνωστού γνωστών που με φιλοξενούσε. Ήθελα να βγω για έναν καφέ, για ένα κρασί βρε αδερφέ, αλλά δεν μπορούσα γιατί δεν ήξερα κανέναν. Έτσι λοιπόν έκλαιγα ακούγοντας μουσική και με παίρνει μια φίλη για να μου πει «γύρνα πίσω» αλλά της απάντησα «εγώ στο κλουβί δεν γυρίζω». Σε ένα μήνα είχα βρει δουλειά και φίλους. Οι άνθρωποι της Νέας Υόρκης είναι πολύ γενναιόδωροι γιατί έχουν όλοι βρεθεί σε δύσκολη θέση και ξέρουν τι σημαίνει αυτό. Τα πράγματα στο εξωτερικό δεν είναι ούτε δύσκολα ούτε εύκολα, είναι αυτά που είναι σε κάθε δουλειά. Δύσκολα τα κάνει η ελληνική νοοτροπία μας.
Αυτή την περίοδο έχω άλλη μια σπουδαία συνεργασία για την οποία είμαι ενθουσιασμένη. Ο σκηνοθέτης Αστέριος Κουτούλας κάνει μια ταινία για τον Μίκη Θεοδωράκη κι είμαι μεταξύ των λίγων ευλογημένων νέων που συμμετέχουν τραγουδώντας στα γαλλικά το «Αν θυμηθείς τ’ όνειρο μου», το «Μέρα Μαγιού» στα γερμανικά και το «Θα σημάνουν οι καμπάνες» στα ελληνικά και στα αγγλικά. Δεν μπορείς να φανταστείς πώς ένιωσα. Για εμένα ο Μίκης είναι ένας αναρχικός που έχει προσφέρει τόσα πολλά μέσω της μουσικής του.
Με ρωτούν γιατί δε συνεργάζομαι με Έλληνες σκηνοθέτες. Εγώ το θέλω αυτό. Περιμένω λοιπόν τις προτάσεις τους.
“All our dreams can come true, if we have the courage to pursue them.” Αυτό είναι κάτι που έχει πει ο Walt Disney και το πιστεύω κι εγώ. Άλλωστε είμαι Disney geek. Όταν ήμουν μικρή κάποιος μου είχε πει «όποιος έχει την αγάπη, έχει και τη δύναμη» κι αυτό πλέον είναι κάτι που καταλαβαίνω. Από το 2013 είμαι το νεότερο μέλος του ΜΑΑ (Models Against Addictions) που έχει ιδρυθεί από την Asia Janina Dyrkacz και αυτό με έφερε στο επόμενο βήμα μου, που είναι η ίδρυση από εμένα της κοινότητας Love brings Love. Είμαι άνθρωπος των σχέσεων γιατί ακριβώς πιστεύω στη δύναμη της αγάπης. Είμαι πολύ ευτυχισμένη με τον άνθρωπό μου.
Η αγάπη είναι δυνατότερη από τον φόβο και το καλό είναι δυνατότερο από το κακό. Το πραγματικό ροκ σε θέλει υγιή, ελεύθερο και ευτυχισμένο. Αυτό θα ήθελα να είναι το μήνυμα που βγαίνει από το spot.
