Η Γιώτα Νέγκα φέτος βρίσκεται σε μια διαφορετική συνθήκη από αυτές που έχει -και μας έχει- συνηθίσει τα τελευταία χρόνια. Θα συμμετέχει στις παραστάσεις της Μήδειας του Ευριπίδη, έτσι όπως τη διασκεύασαν και τη φαντάστηκαν o Αιμίλιος Χειλάκης και ο Μανώλης Δούνιας, με την Αθηνά Μαξίμου στον ομώνυμο ρόλο. Μαζί με τη Μυρτώ Αλικάκη θα είναι οι δύο κορυφαίες του Χορού.
Οι σκηνοθέτες ακολουθούν το πρότυπο της αρχαίας τραγωδίας που θέλει τρεις υποκριτές να υποδύονται όλα τα πρόσωπα του δράματος. Η Αθηνά Μαξίμου, ο Αιμίλιος Χειλάκης και ο Αναστάσης Ροϊλός αναλαμβάνουν τους ρόλους του έργου, που θα περιοδεύσει στα ανοιχτά θέατρα της Αττικής και σε ολόκληρη την Ελλάδα το καλοκαίρι του 2022 με αφετηρία το θέατρο Πέτρας στις 29 Ιουνίου. Δύο ημέρες πριν την πρεμιέρα, βρεθήκαμε στον ανοιχτό χώρο που πραγματοποιήθηκαν οι πρόβες για να μιλήσουμε γι΄αυτή την πρωτόγνωρη εμπειρία, για τον ρόλο της γυναίκας στη σημερινή κοινωνία και για αυτή τη μαγική φωνή της, που φέρνει δάκρυα συγκίνησης στα μάτια.
Το να είσαι ερμηνεύτρια με όλη τη σημασία της λέξης, βγαίνει μέσα από τα σπλάχνα. Σημαίνει ότι νιώθει μέχρι και η τρίχα της κεφαλής σου αυτό που εκείνη τη στιγμή τραγουδάς. Η φωνή της με την ίδια ευκολία που κάνει βουνά να δονούνται από την ένταση, μπορεί να βγάλει μια γλυκιά τρυφερότητα και τα τσακίσματα ή το κελάρυσμα στα γυρίσματά της είναι στοιχεία μαγικά. «Δεν μου το έχουν ξαναπεί για τη φωνή μου αυτό, για το κελάρυσμα», μού τονίζει όταν της το αναφέρω. «Τη λέω εγώ αυτή τη λέξη, πίστευα ότι είναι δικός μου όρος, μου αρέσει». Και σαν να την ένιωσα πιο κοντά μου εκείνη τη στιγμή, γιατί μοιραστήκαμε τον ίδιο τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τη μουσική. Και την ένιωσα ακόμη πιο κοντά όταν μοιραστήκαμε την αγάπη μας για τους πατεράδες μας που και οι δύο έχουμε χάσει. Και κάπως έτσι, όπως είπε και η ίδια την ώρα που σταματούσα την ηχογράφηση «Δεν ένιωσα ότι έκανα κάποια συνέντευξη, μια κουβεντούλα με μία φίλη έκανα».
Γιώτα, πώς προέκυψε η συμμετοχή σου στη Μήδεια; Καταρχάς είναι πολύχρονη η φιλία μου με τον Αιμίλιο και την Αθηνά. Έτσι λοιπόν σαν φίλοι γνώριζαν πάρα πολύ καλά πόσο με γοητεύει το θέατρο. Όλο και τους έλεγα διάφορα πράγματα, τους ανέφερα τα κοινά που βρίσκω. Είχα γευτεί και λίγο την εμπειρία από το αφιέρωμα “Ποιος τη ζωή μου”, στον Μίκη Θεοδωράκη και εκεί γητεύτηκα με έναν τρόπο. Το είχαν στο νου τους τα παιδιά. Εγώ δεν πίστευα ποτέ ότι θα συμβεί. Ο Αιμίλιος λοιπόν μου έκανε την πρόταση για αυτό το καλοκαίρι πάρα πολύ σοβαρά. Μου είχε κάνει μία προηγούμενη πρόταση όταν η σκέψη του ήταν να ανεβάσει τη Μήδεια τον προηγούμενο χειμώνα σε κλειστό χώρο με μονοπρόσωπο Χορό. Εκεί του είπα «εντάξει δεν γίνονται αυτά, είναι πολύ βαθιά τα νερά». Τελικά για άλλους λόγους δεν προέκυψε αυτό, έτσι αποφασίζοντας να ανεβάσουν αυτό το καλοκαίρι τη Μήδεια, μου έκαναν την πρόταση πολύ σοβαρά και δεν μπόρεσα να αρνηθώ. Για κανέναν λόγο. Ούτε για τους φόβους που ένιωσα και την αγωνία του καινούργιου πράγματος. Ήταν τόσο μεγάλο το θέλγητρο, η έλξη που μου ασκούσε όλο αυτό, στο να μπω μέσα αδειανή, να κολυμπήσω, να το μάθω, που δεν γινόταν να πω όχι. Και είπα και στον εαυτό μου «Γιώτα δεν γίνονται κάθε μέρα αυτές οι προτάσεις και δεν δίνονται αυτές οι ευκαιρίες για εμπειρίες τέτοιου τύπου», οπότε με πολλή χαρά βρίσκομαι εδώ.
Τι μαθήματα παίρνεις μέσα από τις πρόβες για κάτι τόσο διαφορετικό; Το πρώτο μάθημα και το πιο σοβαρό είναι το μάθημα της πειθαρχίας που μου το δίδαξαν οι ηθοποιοί, ο Xορός και οι υποκριτές, δηλαδή όλοι τους. Είναι απίστευτη η πειθαρχία, τους θαυμάζω πάρα πολύ πια, γνωρίζοντας και από μέσα τον κόπο του ηθοποιού. Λέω καμιά φορά στους συναδέλφους τραγουδιστές, «παιδιά μη μιλάτε καθόλου η δουλειά μας σε σχέση με τη θεατρική παράσταση και το στήσιμό της είναι βόλτα, μην παραπονιέστε καθόλου». Σε αυτή την παράσταση λοιπόν έμαθα να κινούμαι μαζί με τον Χορό, να πειθαρχούμαι μαζί τους, διδάχτηκα να αντιδρώ μαζί τους. Έχω μεγάλη αγωνία για το αποτέλεσμα και μεγάλο θαυμασμό γι’ αυτούς τους ανθρώπους που μου ανοίγουν αυτούς τους δρόμους για να γνωρίσω εμένα. Θέλω να σου πω ότι μπαίνω σε κάθε πρόβα σαν να είμαι 16 χρονών. Με την καθαρότητα, την άγνοια, αν θέλεις, του αντικειμένου, με ανοιχτή καρδιά και με πάρα πολλή εμπιστοσύνη σε όλους. Και σαν παιδί που πάει άφοβα στην πρίζα, χαχα.
Μπορεί αυτό που θυμόμαστε από τη Μήδεια να είναι ότι σκότωσε τα παιδιά της, όμως αυτή είναι μια αποκομμένη πληροφορία γιατί ο Ευριπίδης εδώ δεν θίγει μόνο αυτό, επισημαίνει την πατριαρχία, επισημαίνει τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρεται η πολιτεία στον ξένο
Σε μία λαϊκή σκηνή ακόμα και ένα λάθος να γίνει, ξέρεις πια με την ορχήστρα σου πώς να το διορθώσετε, πόσο διαφορετικό είναι στη σκηνή μιας αρχαίας τραγωδίας αυτό; Επηρεάζει σίγουρα και την υπόλοιπη ομάδα αν συμβεί το οτιδήποτε, όμως -και αυτό είναι ακόμη ένα πράγμα που θαυμάζω- με την εμπειρία τους επάνω στη σκηνή, αυτόματα αντιδρούν σαν ένα σώμα. Να καλύψουν. Επειδή έχει συμβεί και στις γενικές πρόβες, κάτι να ξεχάσεις, κάπου να σταθείς λάθος, κάτι να καθυστερήσει να συμβεί και να επηρεάσει τη ροή των πραγμάτων, είναι θαυμαστό το πώς η ομάδα έρχεται να το καλύψει αμέσως.
Άρα δεν νιώθεις ότι έχεις χάσει τον έλεγχο; Όχι δεν νιώθω ότι έχω χάσει τον έλεγχο, αν και δεν έχει τη ράγα που έχω μάθει εγώ στα μουσικά μου να νιώθω. Άλλαζαν όλα διαρκώς, δοκιμάζαμε άλλα, κάναμε πρόβες και μετά κάναμε και κάτι άλλο, συνθέταμε πράγματα για πάρα πολύ καιρό. Εγώ δεν το καταλάβαινα αυτό, περίμενα να αποκτήσει μία τελική μορφή για να μπορέσω να το αποκωδικοποιήσω και να το μάθω, να περάσει στο σώμα μου. Η Μυρτώ μου, μέχρι και χθες, μου έλεγε «Γιωτάκι μου μην ανησυχείς, όλα την τελευταία στιγμή στο θέατρο κάπως κουμπώνουν. Γιατί όλα, στην πορεία που έχουμε κάνει, ωριμάζουν εν αγνοία μας». Και συμβαίνει όντως έτσι, γιατί αρχίζω και εγώ να συνειδητοποιώ ότι δεν νιώθω το χάος που ένιωθα. Έχω αρχίσει λίγο και αντιλαμβάνομαι την αρχιτεκτονική του πράγματος και στο σώμα μου και είναι μαγικό αυτό. Αλλά συμβαίνει έτσι τελικά, το αποδέχομαι. Προσπαθώ δηλαδή να το αποδεχτώ, χαχα.
Βλέπεις πρόβες στον ύπνο σου; Αν δεν περάσω όλο το έργο και όλες μου τις θέσεις το βράδυ δεν κοιμάμαι, είναι τρελό. Αλλά Νομίζω δεν το παθαίνω μόνο εγώ. Απλά εγώ έχω έναν λόγο παραπάνω.
Φαντάζομαι νιώθεις το τρακ που ένιωθες τον πρώτο καιρό που έβγαινες να τραγουδήσεις. Είναι διαφορετικό. Επειδή στη Μήδεια τώρα το δικό μου λάθος μπορεί να συμπαρασύρει ολόκληρο τον Χορό, γιατί είμαι μία από τις δύο κορυφαίες, δεν είναι ίδια η αγωνία. Σε μία μουσική παράσταση μού έχει τύχει να ξεχάσω λόγια, να προλογίσω κάποιο άλλο τραγούδι και επειδή δεν παίρνω και πάρα πολύ σοβαρά τον εαυτό μου, ανθρώπινο είναι και γελάμε, το σταματάω και πάμε από την αρχή. Εδώ δεν μπορεί να συμβεί αυτό, οπότε η αγωνία μου είναι λίγο πιο μεγάλη και η συγκέντρωσή μου απαιτείται να είναι απόλυτη. Αυτό που ελπίζω να καταφέρω στην πρεμιέρα, γιατί μετά θα το καταφέρω, το πιστεύω, θα με βοηθήσουν και τα παιδιά, είναι να το χαρώ κιόλας να μην είναι μόνο αγωνία. Αυτό είναι μεγάλο στοίχημα. Ανυπομονώ να το ζήσω αυτό η αλήθεια είναι.
Επίκαιρη η Μήδεια; Το ένιωσες αυτό; Όχι με τον τρόπο που το εννοείς. Αντιλαμβάνομαι ότι κάποιοι συνειρμοί μπορεί να έγιναν στις σκέψεις αρκετών ανθρώπων όμως δεν μπορούμε να συγκρίνουμε μια εγκληματική ενέργεια με ένα μυθικό πρόσωπο. Με τον Ευριπίδη και ένα θεϊκό κείμενο. Μπορεί αυτό που θυμόμαστε από τη Μήδεια να είναι ότι σκότωσε τα παιδιά της όμως αυτή είναι μια αποκομμένη πληροφορία γιατί ο Ευριπίδης εδώ δεν θίγει μόνο αυτό, επισημαίνει την πατριαρχία, επισημαίνει τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρεται η πολιτεία στον ξένο, θίγει πάρα πολλά πράγματα. Και στην πορεία του έργου μάς λέει, ανάλογα με τα ήθη της εποχής, ότι ήταν απολύτως σίγουρο, 1000%, ότι έτσι όπως έγιναν τα πράγματα τα παιδιά θα σκοτώνονταν σίγουρα από τους εχθρούς και εκείνη διάλεξε να μην τα αφήσει στα χέρια τους. Η ιστορία αυτή είναι πολυεπίπεδη. Έχει πολλά θέματα. Οπότε αυτό δεν σε αφήνει να κάνεις κανέναν συνειρμό για κανέναν λόγο. Είναι δύο διαφορετικά πράγματα.
Υπάρχει κάποιο άλλο δημιουργικό μικρόβιο μέσα σου που δεν έχουμε δει ακόμα και μπορεί να ξεπηδήσει ξαφνικά; Δεν νομίζω ότι μπορεί να ξεπηδήσει ξαφνικά. Υπάρχουν διάφορα πράγματα, όπως ας πούμε ότι γρατζουνάω όργανα, ψιλογράφω αλλά δεν είναι είναι πράγματα που ακόμα τα περπατάω. Σίγουρα με τραβούν. Υπάρχει επίσης μία άλλη αγάπη που είναι η διδασκαλία του τραγουδιού. Υπάρχουν δραστηριότητες παράλληλες και συγγενικές αλλά όχι για να βγουν προς τα έξω ολοκληρωμένες. Είναι περισσότερο για μένα ή ερασιτεχνικές στο σπίτι.
Νιώθω ότι δεν έχουμε κάνει ούτε ένα χιλιοστό βήμα, ουσιαστικό, για την ισοτιμία των ανθρώπων. Του πρόσφυγα, της γυναίκας, του άστεγου, όποιου χρειάζεται βοήθεια. Ούτε ένα χιλιοστό
Θα έκανες κάτι τρελό επαγγελματικά; Επειδή έχω περάσει και εγώ δύσκολα όπως όλοι μας, προσπαθώντας να κάνω το σωστό, να κάνω αυτό που αγαπώ, να το κάνω με τις συνθήκες που του αξίζουν, τις όποιες, τελευταία ακούω τον εαυτό μου να μου λέει «Γιώτα, κοίτα να το χαρείς λίγο περισσότερο γιατί πιο πολύ αγωνιάς παρά χαίρεσαι». Χαίρομαι μεν αλλά καμιά φορά η αγωνία υπερισχύει. Είναι και όλη η ρευστότητα γύρω μας που δεν βοηθάει σε αυτό. Έχω λοιπόν συνειδητά αποφασίσει πως ό,τι με κεντρίζει, ό,τι πραγματικά θέλω να το γευτώ, ό,τι πραγματικά θέλω να το περπατήσω και να μάθω από αυτό, έχω συμφωνήσει με τον εαυτό μου να το κάνω. Αν αυτό το ονομάζουμε τρέλα, πέρα από τα γνωστά, τα δεδομένα ή τα τοιχάκια που ο καθένας μπορεί να σκέφτεται για κάποιον, τότε ναι.
Στη ζωή σου, με τις παρέες σου, κάνεις τρέλες; Γαμώτο είμαι ξενέρωτη. Είμαι ήσυχο παιδάκι αλλά αν μπω σε μία τρέλα, μπαίνω. Δεν την ξεκινάω πολύ συχνά αλλά είμαι πάρα πολύ ανοιχτή.
Έχεις πει ότι η ζωή ξέρει και όσα έχεις ονειρευτεί έχουν έρθει. Τι ονειρεύεσαι σήμερα; Να κρατήσω τη χαρά γερά στα χέρια μου γιατί είναι το μόνο που αξίζει. Αυτό ονειρεύομαι. Και ξέρεις, να έρθουν αυτές οι συναντήσεις, αυτά τα καινούργια πράγματα, όπως αυτή η μαθητεία πάλι που είναι σπουδαίο πράγμα για μένα και μου φέρνει πολύ μεγάλη χαρά. Και αν ρωτάς, να μωρέ, αν φτάσω και 100 χρονών, χαχα, να σκέφτομαι τι έχει συμβεί και να γελάω, να, όπως γελάμε τώρα. Αυτό θέλω.
Το ότι αφήνεις τη ζωή να σου φέρει πράγματα, σημαίνει ότι δεν θα κυνηγήσεις κάτι πολύ αν δεις ότι αρχικά δεν σου κάθεται; Κοίταξε, αν δεν κάθεται μία, δύο, κάτι θέλει να μου πει. Και παίρνω μια μικρή απόσταση γιατί εκείνη τη στιγμή που εγώ κοιτάω αυτό, μπορεί να περνά από δίπλα μου κάτι και να μην το δω. Το έκανα παλιά αυτό, τώρα πια ξέρω ότι προφανώς δεν είναι η στιγμή και κάτι άλλο πρόκειται να ‘ρθει και να με πάει κάπου αλλού. Ας έρθει.
Ο Θέμης Καραμουρατίδης και ο Οδυσσέας Ιωάννου έγραψαν το τραγούδι “Τα τραγούδια που λες” και το αφιέρωσα στον πατέρα μου γιατί όλα τα τραγούδια που έχω μάθει, μου τα ξεκίνησε εκείνος
Πώς νιώθεις για τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία σήμερα; Πρόσφατα είχαμε την απόφαση στις ΗΠΑ που απαγορεύει το δικαίωμα στις αμβλώσεις, συνεχώς ακούμε για μία ακόμη γυναικοκτονία, σε φοβίζει ότι μπορεί να υποβαθμιζόμαστε όλο και περισσότερο σε παγκόσμιο επίπεδο; Νιώθω ότι πάμε ολοταχώς προς τα πίσω. Μελετώντας αυτό το κείμενο της Μήδειας και τα λόγια που λέει η Μήδεια και τον τρόπο που την αντιμετωπίζουν ο Ιάσων και ο Κρέων, νιώθω ότι δεν έχουμε κάνει ούτε ένα χιλιοστό βήμα, ουσιαστικό, για την ισοτιμία των ανθρώπων. Του πρόσφυγα, της γυναίκας, του άστεγου, όποιου χρειάζεται βοήθεια. Ούτε ένα χιλιοστό. Και αυτό με απογοητεύει, με θλίβει και ταυτόχρονα με γεμίζει πείσμα. Πιστεύω πως είναι σοκαριστικό όλο αυτό, καμιά φορά όμως είναι και λυτρωτικό και θα σου πω με ποια έννοια το λέω. Είχα μία κουβέντα με τη Μυρτώ Αλικάκη γι’ αυτό το θέμα και μου είπε ότι διαβάζοντας ένα βιβλίο λυτρώθηκε γιατί είδε τόσο κατάματα την αλήθεια και συνειδητοποίησε ότι η πραγματική αντίσταση είναι θέμα πρώτα προσωπικό, του εαυτού σου. Το πώς φέρεσαι εσύ, μετά πώς μεγαλώνεις τα παιδιά σου που θα γεννήσουν άλλα παιδιά, πώς φέρεσαι στους γείτονες, στην κοινωνία, πώς φέρεσαι γενικά. Και πραγματικά πιστεύω ότι αυτός πια είναι ο δρόμος, ο καθένας πρέπει να γεμίσει τις ρωγμές του και να προσπαθήσει να μείνει ολόκληρος. Μόνο έτσι μπορούμε να γεννήσουμε παιδιά που θα μας φέρουν μια ελπίδα. Γιατί αυτό το μέχρι τώρα… δεν. Αν κάποιος δεν θέλει να το δει και θέλει να επιμείνει στην τεχνητή ευδαιμονία, στην πλασματική ευδαιμονία, είναι μια επιλογή, θα τη σεβαστώ γιατί κάποιους λόγους έχει, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η πραγματικότητα δεν είναι εκεί και δεν στέκεται βγάζοντάς του τη γλώσσα. Είναι επιλογή πια να τη δεις και να σταθείς απέναντι, καθαρή, συνειδητή. Εδώ που φτάσαμε. Δεν είναι πια τυχαίο γεγονός.
Εσύ στους ανθρώπους τι εκτιμάς περισσότερο; Την αλήθεια, τον αυτοσεβασμό που μετά απλώνει και την ενσυναίσθηση. Αν ανοίξουμε λίγο τη ματιά μας βλέπουμε ότι υπολοιπόμαστε σαν κοινωνία, έστω κάποια κομμάτια της. Αυτό νομίζω είναι από τα πιο σημαντικά πράγματα.
Δίνεις δεύτερες ευκαιρίες; Ναι γιατί θέλω κι εγώ να έχω δεύτερες ευκαιρίες. Και αφού θέλω εγώ να έχω το δικαίωμα να έχω δεύτερες ευκαιρίες και να κάνω λάθος, έχουν και οι άλλοι άνθρωποι.
Όταν πονάς, πώς το διαχειρίζεσαι; Το πρώτο πράγμα που κάνω όταν πονάω είναι να κλειστώ αλλά δεν κρατάει πολύ αυτό, να ‘ναι καλά οι φίλοι μου. Οι άνθρωποί μου. Αλλά η πρώτη αντίδραση είναι όπως όταν τρως μια γροθιά στο στομάχι και διπλώνεσαι. Αντανακλαστική αντίδραση. Μόλις αρχίσει να αμβλύνεται ο πόνος, αρχίζεις δειλά-δειλά να σηκώνεσαι. Κάπως έτσι αντιδρώ και στον ψυχικό πόνο.
Ποιο είναι το πιο όμορφο πράγμα που σου έχει πει κάποιος για τη φωνή σου και το θυμάσαι; (Χαμογελάει γλυκά) Έχουν πει ωραία πράγματα οι άνθρωποι, που έχουν να κάνουν κυρίως με τα δάκρυά τους. Με τη συγκίνησή τους. Αυτό. Ότι συγκινούνται. Κι εγώ αυτό παθαίνω όταν ενώνομαι μαζί τους. Ο καθένας το λέει με τον τρόπο του αλλά από κάτω είναι αυτό. Ένα ευχαριστώ.
Γιώτα πώς νιώθεις που κάνεις τον κόσμο να κλαίει από συγκίνηση; Κοίτα να δεις, μου αρέσει να μιλάω με μοντέλα. Να φτιάξουμε μια εικόνα;
Να φτιάξουμε. Ωραία, είμαστε σε ένα νοσοκομείο και υπάρχουν νοσηλεύτριες και νοσηλευτές. Ο τρόπος που αγγίζει ο καθένας τους τον ασθενή, διαφέρει. Και δείχνει πώς αισθάνεται και τι θέλει να δώσει για να πάρει το χαμόγελό του. Αυτό λοιπόν είναι το ίδιο πράγμα σε όλες τις εκφράσεις μας. Είτε είναι ηχητικές, είτε είναι αγγίγματος, είτε ίασης, μιας κουβέντας, μιας ζωγραφικής. Είναι λοιπόν ο τρόπος που εσύ έχεις ανάγκη να επικοινωνήσεις με τους ανθρώπους, ο οποίος αγγίζει εκείνους που έχουν την ίδια ανάγκη. Γιατί δεν έχουμε όλοι οι άνθρωποι την ίδια ανάγκη. Κάποιοι άλλοι έχουν την ανάγκη να θαυμάσουν. Να κάτσουν από κάτω και να αισθανθούν ότι κάτι είναι από πάνω τους. Και έτσι θα συναντήσουν τους αντίστοιχους και θα κουμπώσει. Εδώ λοιπόν έχουμε πάλι έναν κώδικα που συναντά αυτούς που ενδιαφέρονται γι’ αυτό. Όπως με τους φίλους που με κάποιους ταιριάζουμε τέλεια αλλά με άλλους μπορούμε να βρισκόμαστε και πιο αραιά. Τους αγαπάμε, τους εκτιμούμε αλλά ίσως δεν έχουμε πολλά κοινά. Κάπως έτσι ενώνονται τα ζητούμενα των ανθρώπων.
Όταν βγήκα από τη στοά και είδα το Καλλιμάρμαρο γεμάτο ένιωσα μικρή. Θυμάμαι ότι είπα στον εαυτό μου «Γιώτα, μην τους κοιτάξεις, τραγούδησέ τους μόνο»
Έχει υπάρξει κάποια δύσκολη στιγμή στη σκηνή που σε έκανε να συνεχίσεις να τραγουδάς με μεγάλη προσπάθεια; Πριν από 12 χρόνια που έχασα τον μπαμπά μου και δούλευα με τον Κώστα Μακεδόνα στο Χάραμα. Φρόντισε να φύγει Δευτέρα αλλά το μνημόσυνο έγινε Κυριακή κι εμείς είχαμε πρόγραμμα Κυριακή μεσημέρι. Μου ήταν πολύ δύσκολο και ο μόνος τρόπος που βρήκα για να συνεχίσω ήταν να του τα απευθύνω όλα. Δεν είχα άλλο τρόπο για να το περπατήσω. Ο Θέμης Καραμουρατίδης και ο Οδυσσέας Ιωάννου έγραψαν το τραγούδι “Τα τραγούδια που λες” και το αφιέρωσα στον πατέρα μου γιατί όλα τα τραγούδια που έχω μάθει, μου τα ξεκίνησε εκείνος. Και το είχα κουμπώσει αυτό με το “Κάπου νυχτώνει” γιατί το πρώτο τραγούδι που έμαθα να τραγουδάω ήταν αυτό. “Τα τραγούδια που λες” λοιπόν, ήρθαν και κούμπωσαν μαγικά με αυτό το τραγούδι και μου ήταν πολύ δύσκολο στην αρχή να συνεχίσω να τραγουδάω αλλά μετά ήταν σαν χαμόγελο.
Θυμάσαι την πιο μαγική στιγμή σου στη σκηνή; Θα σου πω την πιο σοκαριστική στιγμή μου. Ήταν όταν βγήκα στο Καλλιμάρμαρο στην τελετή λήξης των Special Olympics το 2011. Όταν βγήκα από τη στοά και είδα το Καλλιμάρμαρο γεμάτο ένιωσα μικρή. Θυμάμαι ότι είπα στον εαυτό μου «Γιώτα, μην τους κοιτάξεις, τραγούδησέ τους μόνο». Και κατέβασα το βλέμμα και προσπάθησα να αγνοήσω το συναίσθημα αλλά μέσα μου είχα έντονη ταχυπαλμία. Ήταν συγκλονιστικό και ήταν και μεγάλη μου τιμή που συμμετείχα. Και άλλη μία φορά, το 2005, όταν έκανε το Δίφωνο τη μεγάλη συναυλία του ελληνικού τραγουδιού στο Κατράκειο. Μόλις είχαμε κυκλοφορήσει το “Με τα μάτια κλειστά” με τον Παναγιώτη Καλαντζόπουλο και μας είχαν καλέσει. Όταν βγήκα λοιπόν στο Κατράκειο που είχε μόνο μέσα 10 χιλιάδες κόσμο και δεν ξέρω και πόσους ακόμα απ’ έξω και είδα αυτή τη λαοθάλασσα και σηκώθηκε το πρώτο χειροκρότημα, ήταν κάτι τόσο πρωτόγνωρο, τόσο μεγαλειώδες, τόσο μαγικό που πάγωσα. Δεν το πίστευα. Σηκώθηκε σαν κύμα, σαν τσουνάμι, που ακούς τη βοή και δυναμώνει. Και ήταν συγκλονιστικό.
Το καλοκαίρι σου θα έχει κάτι άλλο πέρα από τη Μήδεια; Όχι, είναι μεγάλη η περιοδεία μέχρι τις 18 Σεπτεμβρίου. Έχω όμως σχέδια για τον χειμώνα. Πιστεύω ότι γύρω στον Οκτώβριο θα κυκλοφορήσει το φυσικό προϊόν της ζωντανής ηχογράφησης της περσινής συναυλίας μου “Τραγουδώντας την Ευτυχία”, που ήταν αφιερωματική στην Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου. Είναι σπουδαία τα λόγια της Ευτυχίας και έτσι όπως έχουν δουλευτεί από τους μουσικούς μου, όπως σπουδαία ήταν και η συμμετοχή της Λίνας Νικολακοπούλου στην επιμέλεια. Ήταν μεγάλη μου τιμή και χαρά να γνωρίσω αυτόν τον άνθρωπο. Αυτή τη σοφή γυναίκα και καταπληκτική στιχουργό. Είναι δώρο το ότι ήρθε αυτή η γυναίκα στη ζωή μου. Τον Νοέμβριο θα επιστρέψω πάλι στο τραγούδι, θέλω να στήσω μια πολύ ωραία παράσταση έχοντας στις αποσκευές μου ό,τι όμορφο ή δύσκολο έρθει αυτό το καλοκαίρι σαν εμπειρία. Ό,τι μου χαρίσουν αυτά τα υπέροχα πλάσματα που έχω τιμή να έχω μαζί μου, θα το φέρω στις αποσκευές μου για να το ανοίξω τον χειμώνα μπροστά σας.