Γιώργος Καπουτζίδης: «Είμαι 47 χρονών, δεν μπορώ να γράψω πάλι για την Ντάλια και τη Ζουμπουλία»

Όση ώρα γινόταν η φωτογράφιση δεν σταμάτησαν να τον χαιρετάνε στο δρόμο. Είναι δημοφιλής με όλη την έννοια της λέξης. Εμφανίστηκε στα καλλιτεχνικά πράγματα με τις «Σαββατογεννημένες» στο Mega. Μετά ανατίναξε την τηλεθέαση με το «Παραπέντε» και εμφανίστηκε ως παρουσιαστής σε κορυφαία τηλεοπτικά θεάματα όπως η Eurovision. 

Δεν είχε γράψει όμως ποτέ θεατρικό. Ούτε είχε σκηνοθετήσει. Το «Όποιος θέλει να χωρίσει… να σηκώσει το χέρι του» στο Θέατρο Ήβη είναι η πρώτη απόπειρα του. Το γεγονός ότι δεν βρίσκεις εισιτήριο εύκολα μπορεί να την χαρακτηρίσει πετυχημένη. Η χαρά που έδωσε όμως στον Γιώργο Καπουτζίδη η διαδικασία, ίσως είναι και η μεγαλύτερη επιτυχία του εγχειρήματος. 

Μιλάμε για μια κωμωδία παρεξηγήσεων με θέμα το γάμο, το χωρισμό, τον έρωτα και τα στερεότυπα της ελληνικής κοινωνίας. Πρωταγωνιστές είναι νέοι και νέες που ψάχνονται και σκηνικό είναι ένα διαμέρισμα. Τα υπόλοιπα για την παράσταση επί σκηνής. 

Α, επίσης πριν κλείσει κάποιος εισιτήρια διαδικτυακά διαβάζει την εξής προειδοποίηση: «η παράσταση περιέχει (όχι πάρα πολλές) αλλά  μερικές ακατάλληλες λέξεις – αργκώ. Επίσης αγγίζει θέματα ομόφυλων σχέσεων – αν τα παιδιά είναι ενημερωμένα για αυτές τις σχέσεις και έχουν συζητήσει για αυτά τα θέματα στην οικογένεια έχει καλώς, αλλιώς εξαρτάται από τους γονείς να αποφασίσουν κατά πόσο μπορούν να παρακολουθήσουν την παράσταση ή όχι». 

Όπως καταλαβαίνετε μετά από αυτό η κουβέντα που κάναμε είχε κάποιο ενδιαφέρον. 

Θα μιλάμε στον ενικό; Στον ενικό. 

Και τη συνέντευξη να τη γράψω στον ενικό, δηλαδή; Όπως νομίζεις. 

Είναι η πρώτη φορά που γράφεις θεατρικό; Είχα κάνει τρεις διασκευές για μιούζικαλ. Αλλά αυτό είναι η πρώτη φορά που γράφω δικό μου έργο. 

Έχεις γράψει πολύ στη ζωή σου. Ξεκίνησες μάλιστα να γράφεις για φίλους, τηλεόραση, και δεν συμμαζεύεται. Θεατρικό γιατί όχι μέχρι τώρα; Έχω την αίσθηση ότι μπορεί και να φοβόμουνα. Μπορεί να μη το ήθελα και τόσο. Μπορεί να βολεύτηκα στην τηλεοπτική μου πορεία. 

Μπορεί να μην είχες και χρόνο. Το χρόνο πρέπει εμείς να τον ορίζουμε. Τώρα για να γίνει αυτή η παράσταση τον δημιούργησα το χρόνο. Αποφάσισα να ξεβολευτώ. Ίσως και κάπου μέσα μου να μην το ήθελα, να φοβόμουνα να πειραματιστώ. Αν θες όμως να προοδεύσεις και να εξελιχθείς, πρέπει να αφήσεις την ασφάλεια σου. 

Είναι πρόοδος για σένα το να γράψεις ένα θεατρικό; Πρόοδος και εξέλιξη είναι σίγουρα η σκηνοθεσία. Δεν το είχα κάνει ποτέ. Το κείμενο έχει διαφορετική φόρμα μεν, αλλά σαν όγκο δουλειάς το να γράψεις ένα σήριαλ που θα κάνει 30 και 40 επεισόδια όπως έκανε το «Παραπάντε», δεν συγκρίνεται. Στο θέατρο έχεις μια ιστορία μόνο. 

Πώς και δεν έπαιξες; Δεν ήθελα. 

Γιατί; Ήθελα μόνο να το γράψω και να το σκηνοθετήσω. Επίσης νιώθω ότι η ματαιοδοξία να είμαι μπροστά σε κόσμο σαν να έχει υπερκαλυφθεί. Το χόρτασα. Μπορεί να μου ξαναγεννηθεί κάποια στιγμή. Τώρα, η ησυχία πίσω από τη σκηνή μου αρέσει πάρα πολύ. 

Πέρασες αρχικά στη Νομική, πως ξεκίνησες όμως ν’ ασχολείσαι με τα καλλιτεχνικά; Έγραφα πάντοτε. Αντί να γράφω εκθέσεις, έγραφα χρονογραφήματα. Η καθηγήτρια στο Γυμνάσιο έλεγε στη μαμά μου ότι είναι αστεία αυτά που γράφει αλλά δεν είναι για τις Πανελλήνιες. Θα πάρει κάτω από τη βάση, πρέπει να σοβαρευτεί. Σοβαρεύτηκα και πέρασα στη Νομική. Αλλά όπως μου έλεγαν, το ταλέντο μου είναι να λέω ιστορίες στον κόσμο. Αυτό έκανα, έφυγα από τη Νομική, κατέβηκα στη δραματική σχολή, σπούδασα υποκριτική, μου άρεσε, την ευχαριστήθηκα αλλά νιώθω ότι αυτό που αγαπάω είναι να γράφω ιστορίες. 

Η εμπειρία σου σου στην τηλεόραση σε βοήθησε ή μήπως σε αποπροσανατόλισε στην θεατρική φόρμα; Δε νομίζω. Έχω δει παραστάσεις, έχω διαβάσει θεατρικά κείμενα, έχω εκπαιδευτεί στο θέατρο. Καταλάβαινα την ώρα που το έγραφα ότι έχει θεατρική δομή και γι’ αυτό μπόρεσα να το σκηνοθετήσω. 

Θα το έδινες σε άλλο σκηνοθέτη; Γενικότερα ναι. Αλλά αυτό επειδή ήταν η πρώτη μου φορά ήθελα να το κάνω εγώ. Δεν είμαι όμως τόσο συγκεντρωτικός. Για παράδειγμα δεν σκηνοθέτησα ποτέ στην τηλεόραση. Ή δεν επέλεγα τον πρώτο ρόλο για μένα. 

Στις «Σαββατογεννημένες» ήταν, όμως, ο αβανταδόρικος. Ήταν, γιατί ήθελα να με γνωρίσει και ο κόσμος. 

Έχεις υπάρξει όντως πωλητής σε κατάστημα με αγάλματα στο Μοναστηράκι; Το έχω κάνει. 

Τι άλλες δουλειές έχει κάνει; Αυτό και ήμουν σερβιτόρος στα Floca στο Παγκράτι. Έχουν κλείσει τώρα. 

Είναι το έργο εναντίον του γάμου; Είναι υπέρ της ελευθερίας να επιλέγουμε αυτό το οποίο θέλουμε να κάνουμε στη ζωή μας. Να μην είμαστε αναγκασμένοι να κάνουμε το πατροπαράδοτο. Δεν σημαίνει ότι λειτουργεί για όλους τους ανθρώπους. Είμαι υπέρ της ελευθερίας. Αν θες να παντρευτείς, κάν’ το, αν δεν θες μη το κάνεις. 

Πως αντιμετωπίζει σήμερα η ελληνική κοινωνία τα «πατροπαράδοτα έθιμα»; Ακόμα για παράδειγμα πιέζεται μια κοπέλα να παντρευτεί νωρίς; Υπάρχει ένα μέρος της ελληνικής κοινωνίας που έχει προοδεύσει και ένα άλλο που μένει πεισματικά σε αυτά που είπαν οι παππούδες και οι γιαγιάδες. Όλοι είναι ελεύθεροι να κάνουν ό,τι θέλουν. Δεν θεωρώ ότι κινείται προς μια κατεύθυνση η ελληνική κοινωνία. Είναι λίγο μπερδεμένη. Κοιτά προς την ανατολή , τη δύση, το βορρά και το νότο. Στο τέλος όμως, νομίζω, ότι δεν έχουμε προχωρήσει όσο θα θέλαμε. 

Έχεις βάλει πολύ μέσα τα κοινωνικά δίκτυα και πως τα χρησιμοποιούμε προς αναζήτηση ερωτικού συντρόφου. Αναφέρονται συχνά στο έργο το Tinder και το Grindr. Έχεις χρησιμοποιήσει εσύ ποτέ τέτοιες εφαρμογές. Έχω χρησιμοποιήσει πριν πολλά χρόνια και για λίγο. 

Και από ότι φαίνεται στην παράσταση δεν έχεις κριτική στάση απέναντί τους; Δεν το κρίνω. Αυτό είναι το μυστικό. Δεν τους κρίνω τους ήρωες μου. Αυτή είναι η ζωή τους. Δεν είναι τέλειοι. Ούτε εγώ είμαι τέλειος. Δεν διεκδικώ την τελειότητα, την αλήθεια τους ήθελα. Και να μη φοβηθούν να την πουν. Δεν το κρίνω, γελάω όμως γιατί έχει και μια ελαφριά πλευρά. 

Ποια, δηλαδή; Ε, ότι στα καλά του καθουμένου ένας άνθρωπος που δεν ξέρεις σου στέλνει το γεννητικό του όργανο. Αυτό συμβαίνει σε μια ηρωίδα και αυτή σκέφτεται αν σε αυτόν αρέσει το θέατρο. Αυτό συμβαίνει και στην εφαρμογή. Άλλος θέλει το σεξ και άλλοι νομίζουν ότι θα βρουν τον έρωτα της ζωής τους. 

Μήπως είναι πιο απελευθερωτικό να χρησιμοποιείς τις εφαρμογές από το να μπαίνεις σε όλες αυτές τις διαδικασίες του φλερτ; Βεβαίως! Κάποιους μπορεί να τους απελευθερώνει τελείως. Γι’ αυτό και δεν το κρίνω αφού  δεν έχει μόνο αρνητική ή μόνο θετική πλευρά. 

Είσαι τρομακτικά δημοφιλής. Σε ξέρουν και οι πέτρες. Φοβάσαι ότι υπάρχει ένα κοινό που σε έχει μάθει από την τηλεόραση, και θα δει κάποια πράγματα στην παράσταση που δεν είναι μέρος της εικόνα σου που έχουν συνηθίσει; Όχι. Από την «Εθνική Ελλάδος», έδωσα ένα στίγμα, λέγοντας ότι εντάξει διασκεδάσαμε μέχρι τώρα αλλά και εγώ έχω μεγαλώσει. Είμαι 47 χρονών, δεν μπορώ να γράψω πάλι για την Ντάλια και τη Ζουμπουλία. Δεν θα ήμουν καλά στα μυαλά μου αν το έκανα. Θα μου πεις και το «Παραπέντε» στα 33 σου το έγραψες. 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Στο λέω. Ναι, αλλά τότε είχα αποφασίσει να κάνω πραγματικότητα τα παιδικά μου όνειρα. 

Που ήταν να ζήσεις μια αστυνομική περιπέτεια; Αυτό ακριβώς. Τώρα έχετε να κάνετε μ’ έναν άνθρωπο που είναι 47 ετών, έχει διαβάσει έχει ταξιδέψει, έχει εξελιχθεί το μυαλό του. Είναι πολύ σωστό αυτό που λες ότι μπορεί μια συντηρητική οικογένεια ότι αυτός είχαμε συνηθίσει να μας διασκεδάζει τα παιδιά και τώρα μιλά για σχέσεις, σεξ και ομοφυλόφιλους. Από την άλλη αυτό που έχω δει ξέρεις ποιο είναι; 

Ποιο; Υπάρχουν παιδιά που έβλεπαν το «Παραπέντε» όταν ήταν στο Γυμνάσιο και τώρα ήρθαν που είναι αρκετά χρόνια μεγαλύτεροι και λέω για δες ότι το κοινό για το οποίο έγραφα είναι εδώ και με ακολούθησε, βλέποντας ότι δεν έμεινα κολλημένος σ’ ένα παρελθόν αλλά προχώρησα και εγώ. Μεγάλωσα μαζί τους. 

Είναι εύκολο να «ξεφύγεις» από μια τρομακτική επιτυχία; Δηλαδή, θα σου φύγει ποτέ από πάνω σου ότι είσαι αυτός από το «Παραπέντε»; Έτσι είναι ο κόσμος. Μου έκανε, όμως, πολύ καλό ότι μετά το «Παραπέντε» αρνήθηκα να γράψω για 8 χρόνια. Έτσι δεν έμεινα κολλημένος όμως. Νιώθω ότι αν έγραφα αμέσως μετά θα ήταν το ίδιο πράγμα, ακριβώς. 

Δεν είναι ότι δεν έχεις δουλέψει όμως αυτά τα χρόνια.. Eurovision, θέατρο, talent show, πολλά πράγματα. Όχι, έχω δουλέψει. Επένδυσα όμως περισσότερο να παίξω στο θέατρο. Ήμουν πολύ κουρασμένος, όμως, από «Παραπέντε» και ειλικρινά δεν ήθελα να ξανά έχω την ευθύνη ενός τόσο μεγάλου πράγματος. 

«Εγώ πιστεύω στην ισότητα, στον σεβασμό και στην εκτίμηση. Είμαστε όλοι άνθρωποι και πρέπει να ζούμε σε μια χώρα που θα μας δίνει ίσα δικαιώματα.»

Πώς κατάφερες στο έργο να μην περιγράφεις δύο ομοφυλόφιλους χαρακτήρες, χωρίς να τους παριστάνεις σαν καρικατούρες; Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι έχουμε δει ελληνικές ταινίες που μας παρουσίαζαν τον gay σαν ανέκδοτο με τον οποίο θα γελάσουν όλοι. Δεν θα μείνω όμως εκεί. Έχουμε δει ελληνικές ταινίες που η γυναίκα τρώει χαστούκι και ερωτεύεται. Αυτά είναι στερεότυπα από τα οποία πρέπει να ξεκολλήσουμε. Είμαστε στο 2019 και στην Ευρώπη. Δεν γίνεται να πάμε έτσι, έχουμε προχωρήσει από το 1960. 

Πολλοί συνάδελφοι σου το κάνουν πάντως. Θα τους το ρωτήσεις όταν τους δεις. Εγώ πιστεύω στην ισότητα, στον σεβασμό και στην εκτίμηση. Είμαστε όλοι άνθρωποι και πρέπει να ζούμε σε μια χώρα που θα μας δίνει ίσα δικαιώματα. Δεν μπορώ να περιγράψω δύο ανθρώπους σαν ανέκδοτα για να γελάσουν οι υπόλοιποι. Δεν γίνεται, είναι τελείως ξένο με τα πιστεύω μου. Τώρα, έχω μπει σε μια φάση να μην εκνευρίζομαι όταν το βλέπω αλλού. Δεν μπορώ να τα έχω και όλα. Εγώ τουλάχιστον έχω τη χαρά, ότι σε αυτό το θέατρο, που είναι στο κέντρο της Αθήνας και παίζει μια δημοφιλή παράσταση, οι άνθρωποι βλέπουν gay, straight, άνδρες και γυναίκες ν’ αντιμετωπίζονται ίσα. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι ξεκινάει η παράσταση από ένα στερεότυπο, επίτηδες συμβαίνει αυτό, από τη γυναίκα που την εγκατέλειψε ο άνδρας της. 

Έχεις τοποθετηθεί πολλές φορές κατά των διακρίσεων δημόσια. Έχεις δεχθεί επιθέσεις γι’ αυτό; Βέβαια! 

Δεν τους εμποδίζει η δημοφιλία σου; Καθόλου. Πολλοί άνθρωποι είναι θυμωμένοι. «Άντε που νομίζει ότι κάποιος είναι» και άλλα τέτοια γράφουν. Εκτός, βέβαια από τις κλασικές βρισιές όπως η «αδερφάρα» κτλ. Τα έχω δεχθεί όλα αυτά. 

Πώς το αντιμετωπίζεις; Κοίτα, και 100 χρονών να φτάσω πάλι τα ίδια θα συμβαίνουν σε όλες τις χώρες, όχι μόνο στην Ελλάδα. Το θέμα δεν είναι να πάω πόρτα, πόρτα στα σπίτια τους και να τους πω παρακαλώ μη βρίζετε. Αυτό που θεωρώ ότι είναι μια αλλαγή είναι πως απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους, υπάρχουν άλλοι τόσοι που θ’ αντιδράσουν. Αυτό δεν γινόταν παλιά. Κάποτε είχαμε συνηθίσει να κλείνουμε τα στόματά μας. 

Τώρα, όμως, είμαστε όλοι συνέχεια θυμωμένοι με τις διαρκείς αντεγκλήσεις που υπάρχουν. Γι’ αυτό δεν δίνω πολύ βάρος στις επιθέσεις που μου κάνουν. Θα διαβάσεις δυο, τρεις, μετά πόσο άνετος να το παίξεις. 

Είσαι όμως ικανοποιημένος από τη ζωή σου; Ναι, πολύ. Γι’ αυτό και όταν με βρίζει κάποιος δεν δίνω και τόση σημασία. Όπως δεν θα δώσω πολύ μεγάλη σημασία και στους διθυράμβους. Και στο «Παραπέντε» ξέρεις, είχα φάει και πολύ ξύλο. 

Γιατί όμως; Όταν κάποιος κάνει μια πολύ μεγάλη επιτυχία δεν σημαίνει ότι όλοι χαίρονται. Είχαν γραφτεί τόσα άρθρα για να μην πάμε δεύτερη χρονιά. Δεν έχει νόημα ν’ ασχολούμαστε τόσο με όλα αυτά. Ας ακολουθούμε τα όνειρα μας. 

Θα ξαναγράψεις για θέατρο; Και θα ξαναγράψω και θα ξανασκηνοθετήσω. Νιώθω ότι έχω κάνει μια καλή αρχή, μπήκα με το δεξί και έτσι πια έχω απαιτήσεις από τον εαυτό μου. Να καλυτερέψω, να βελτιωθώ. Χαίρομαι όμως γιατί έχει ένα φως αυτή η παράσταση. 

Θυμίζει πολύ αγγλικές και γαλλικές κομεντί παρεξηγήσεων. Μου αρέσουν πολύ αυτές οι ταινίες. Μια από τις αγαπημένες μου ταινίες είναι το «Tέσσερις γάμοι και μια κηδεία».

Σε ποια από τις κομεντί θα ήθελες να έχεις παίξει; Σε όλες. Ειδικά αυτές με τον Χιού Γκραντ. Μου αρέσουν οι γλυκές ιστορίες που έχουν όμως μια πίκρα, ένα πόνο, μια δυσκολία να εκφραστούν τα συναισθήματα. Γι’ αυτό έχω και τη Δήμητρα στο έργο μου όπου δεν μπορεί 20 χρόνια να εκφράσει τα συναισθήματά της.