Ο Γιώργος Περρής είναι ο τύπος του καλλιτέχνη που προτιμά να δουλεύει παρά να μιλά για αυτό. Χωρίς τυμπανοκρουσίες ο μουσικός κάνει τόσα πράγματα στη διεθνή μουσική σκηνή σε σημείο που φέτος επιλέχθηκε να εκπροσωπήσει την Ελλάδα στο Global Spin των GRAMMYs, έναν θεσμό των μεγαλύτερων μουσικών βραβείων στον κόσμο που επιλέγει καλλιτέχνες από διάφορες χώρες του κόσμου και προβάλλει τη δουλειά τους.
Ο καλλιτέχνης που γύρισε μια συναυλία στον ναό της Αφαίας στην Αίγινα η οποία προβλήθηκε σε μεγάλο αμερικανικό δίκτυο και θα ταξιδέψει σε πολλές χώρες του κόσμου μιλάει για την επιτυχία του, τι σημαίνει να κάνει κάποιος διεθνή καριέρα, τη συνεργασία του με τη UNICEF για LGBTQIA+ θέματα, τα celebrity coming outs και την αναδοχή και τεκνοθεσία από queer ανθρώπους.
Πώς έφτασες μέχρι τα GRAMMYs να εκπροσωπείς την Ελλάδα ως καλλιτέχνης στο Global Spin;
Έγινε μέσα από το management μου στην Αμερική. Πριν από δύο χρόνια είχαν ζητήσει από τους συνεργάτες μου στην Αμερική ένα press kit μου. Δεν έγινε τίποτα μέχρι που πριν από τρεις μήνες μου, που μου τηλεφώνησαν και μου είπαν πως είμαι στην τελική λίστα για το Global Spin και αν θα με ενδιέφερε να είμαι μέρος αυτής της πρωτοβουλίας. Μια εβδομάδα μετά μου ανακοίνωσαν ότι ήμουν ένας από τους καλλιτέχνες του αφιερώματος και μάλιστα διάλεξαν το βίντεο μου να βγει τέταρτο, δηλαδή το ήθελαν να γίνει παρά πολύ γρήγορα. Είχαμε ζητήσει το μουσείο της Ακρόπολης για το γύρισμα, το οποίο δεν μας το έδωσαν τελικά. Το γεγονός αυτό με κάνει να νιώθω μια απογοήτευση, γιατί είναι πολύ μεγάλη προβολή για τη χώρα και μάλιστα στα μεγαλύτερα μουσικά βραβεία του κόσμου. Δεν έχει έρθει τόσο κοντά κανένας άλλος Έλληνας τραγουδιστής σε αυτά τα βραβεία μέχρι τώρα, οπότε θα ήθελα να δω την Ελλάδα να έχει λιγότερες αγκυλώσεις σε αυτά τα θέματα. Από την άλλη βέβαια εγώ δεν δικαιούμαι να παραπονιέμαι γιατί μου έδωσαν τον ναό της Αφαίας για να μαγνητοσκοπήσουμε ολόκληρη συναυλία, κάτι που δεν έχει ξαναγίνει ποτέ.
Έρχεται η στιγμή, μπαίνεις στο site των GRAMMYs και βλέπεις το τραγούδι σου κι εσένα στην front page. Θέλω να μου πεις λίγο την αντίδραση σου.
Η πρώτη μου αντίδραση όταν με πήραν τηλέφωνο και μου το είπαν ήταν η χαρά, την οποία μοιράστηκα με τους πιο στενούς μου φίλους και συνεργάτες, αλλά μετά επικράτησε μια μεγάλη ησυχία. Όλη μου η πορεία και η ζωή μέχρι τώρα δεν ήταν αποτέλεσμα πυροτεχνήματος, οπότε δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να χαρεί σε βαθμό έξαλλο. Ωστόσο, όταν είδα το πρόσωπό μου στο home page των GRAMMYs, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ότι το τετράχρονο παιδάκι μέσα μου που ήθελε σαν τρελό να τραγουδήσει, που δεν ονειρεύτηκε τίποτε άλλο στη ζωή του εκτός από αυτό, του αξίζει ένα μπράβο και να του πούμε «ΟΚ μια χαρά τα κατάφερες!».
Νιώθεις ότι οι Έλληνες καλλιτέχνες αυτοπεριορίζονται στα σύνορα της χώρας μας;
Νομίζω ότι έχει να κάνει με το αίτημα του καθενός, αν εσύ μέσα σου έχεις την ανάγκη να βγεις και να επικοινωνήσεις με κάποιο τρόπο θα το επιχειρήσεις, θα το προσπαθήσεις, θα το κυνηγήσεις. Έχουμε παραδείγματα σπουδαίων ανθρώπων που άνοιξαν τα φτερά τους όπως η Μαρία Κάλλας, η Νάνα Μούσχουρη, η Αγνή Μπάλτσα και πιο πρόσφατα ο Μάριος Φραγκούλης. Ίσως τώρα η Ελλάδα να περνάει μια περίοδο εσωστρέφειας. Για μένα έχει να κάνει με το αίτημα του καλλιτέχνη, αν σε τρώει κάτι μέσα σου να βγεις έξω.
Πώς είναι να ακούς παραδοσιακά όργανα και ελληνικά τραγούδια διασκευασμένα με αγγλικούς στίχους; Μιλάω για την διασκευή σου στο No Armor.
Στην παρούσα φάση ήθελα να βγάλω την ελληνικότητα μου. Αυτή είναι η ταυτότητα μου, αυτός είμαι και ήθελα να βγει στην επιφάνεια πιο πολύ, γιατί στους προηγούμενους μου δίσκους υπήρχε πίεση από τις δισκογραφικές εταιρείες για το ρεπερτόριο. Ειδικά στον πρώτο μου δίσκο με πίεσαν πάρα πολύ για το τι έπρεπε να τραγουδήσω και είχε ένα χρώμα πολύ πιο δυτικό, πολύ πιο ποπ. Αυτός ο δίσκος έχει κομμάτια που έχουν μια ελληνικότητα και αυτό δείχνει ότι η ελληνική μουσική μπορεί να σταθεί άνετα σε όλο τον κόσμο. Ο Χατζιδάκις έχει άπειρα τραγούδια που έγιναν πολύ μεγάλες επιτυχίες παγκοσμίως μεταφρασμένα σε άλλες γλώσσες. Το συγκεκριμένο τραγούδι, που είναι το “Όλα ένα” που έγραψαν για μένα η Ευανθία Ρεμπούτσικα και η Λίνα Νικολακοπούλου, είναι η αδυναμία μου. Ήξερα εξαρχής ότι ήθελα να το μεταφράσω στα αγγλικά αλλά και σε άλλες γλώσσες και να το μεταφέρω στο ξενόγλωσσο κοινό μου. Μου έκανε επίσης μεγάλη εντύπωση ότι η ακαδημία των Grammy επέλεξε αυτό το κομμάτι.
Θέλω να μου πεις μερικά πράγματα για τον ξενόγλωσσο δίσκο του 2022.
Είναι ο πρώτος μου διεθνής δίσκος που έχω ηχογραφήσει εξ ολοκλήρου στην Ελλάδα και αυτό έγινε λόγω covid. Ήθελα να ενώσω κάποια πολύ διάσημα κομμάτια όπως το “I have a dream” και το “Somewhere” με κάποια πιο σύγχρονα καθώς και με δικά μου ελληνικά τραγούδια τα οποία μεταφράστηκαν στα αγγλικά. Το concept είναι η σύγχρονη αλλά και διαχρονική ελληνικότητα. Μπουζούκι, κανονάκι, κάποια κρουστά που ακούγονται πολύ ελληνικά, μπεντίρ, ντουντούκ είναι μερικά από τα όργανα του δίσκου και όλα σε ενορχήστρωση του Αλέξανδρου Λιβιτσάνου. Βγάλαμε τα πρώτα δυο single και ο δίσκος είναι μεν αγγλόφωνος αλλά τα τραγούδια του θα κυκλοφορήσουν και σε άλλες γλώσσες όπως γερμανικά, γαλλικά και ισπανικά. Τα έχω ήδη ηχογραφήσει. Θα κυκλοφορήσει την άνοιξη.
Για το “Somewhere” που επέλεξες από το West Side Story ήξερες πως θα βγει το remake της ταινίας ή ήταν συμπτωματικό;
Δεν είχα καμία ιδέα για το παράλληλο release. Αλλά είναι από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια, το τραγουδώ πολλά χρόνια. Θεωρώ πως το τραγούδι αυτό είναι από τους πιο ωραίους ύμνους για την ελπίδα. Λίγα τραγούδια δίνουν αυτή την αίσθηση πως ό,τι και να συμβεί, κάπου, κάπως, κάποτε, εμείς θα ξανασυναντηθούμε. Δεν νομίζω πως υπάρχει πιο ελπιδοφόρο μήνυμα από αυτό.
Για να μένα ακτιβισμός είναι να ζεις αναπολογητικά για αυτό που είσαι.
Συνεργάζεσαι με την UNICEF σε θέματα κακοποίησης παιδιών, συμπεριλαμβανομένης και της LGBTQIA+ κοινότητας. Θεωρείς ότι η ελληνική κοινωνία αδιαφορεί τελείως για αυτή την ομάδα;
Ξέρω ότι η κατάσταση των παιδιών στην Ελλάδα, με τους δείκτες της UNICEF που ισχύουν για όλες τις χώρες, δεν είναι καλή. Είμαστε στις τελευταίες θέσεις στην Ευρώπη. Αυτό είναι πάρα πολύ ανησυχητικό και χρίζει άμεσης δράσης από όλους μας. Έχοντας περάσει ο ίδιος ψυχολογική κακοποίηση αλλά και bullying, ήθελα πολύ να εμπλακώ μαζί τους και να κάνω ότι μπορώ για τα παιδιά. Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι έστω και ένα παιδί είναι αβοήθητο, με κάνει έξαλλο. Τώρα όσον αφορά στην κοινωνία της Ελλάδας σε αυτά τα θέματα, εμένα μου αρέσει να βλέπω την αλήθεια και μετά να αναλογιστώ πόσο μπορώ να την αντέξω και πως να την αντιμετωπίσω. Τα τελευταία 20 χρόνια έχουμε μια τεράστια πρόοδο όσον αφορά τα δικαιώματα της LGBTQIA+ κοινότητας, αλλά τώρα νομίζω πως έχει έρθει η ώρα να μιλήσουμε για αυτά ανοιχτά.
Θέλω να μιλήσουμε και για το θέμα της αναδοχής από queer ανθρώπους.
Αρχικά, προκειμένου ένας άνθρωπος να γίνει ανάδοχος παιδιού, πρέπει να περάσει από όλες τις διαδικασίες ώστε να εγγυηθεί την ψυχική και σωματική υγεία του παιδιού, ανεξάρτητα με το αν είναι queer ή όχι. Εγώ ανταποκρίθηκα στο κάλεσμα της υφυπουργού εργασίας κας Δόμνας Μιχαηλίδου, όταν μου ζήτησε να γίνω πρέσβης της καμπάνιας για την Αναδοχή των παιδιών. Δεν σου κρύβω ότι άκουσα μια νέα γυναίκα να μιλάει με πάθος, με όραμα, με πειθαρχία και με πολύ συγκεκριμένους στόχους που δεν έχουμε συνηθίσει από πολιτικούς και για αυτό είπα αμέσως ναι. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν περίπου 1800 παιδιά που βρίσκονται στις δομές σε όλη την χώρα και ο στόχος είναι στα επόμενα 4-5 χρόνια να μην υπάρχει ούτε ένα παιδί σε ίδρυμα. Επιτέλους άλλαξε η νομοθεσία και για πρώτη φορά οποιοσδήποτε ενήλικας ανεξαρτήτως φύλου, θρησκευτικού ή σεξουαλικού προσανατολισμού μπορεί να γίνει ανάδοχος. Γνωρίζω ότι ο μεγαλύτερος φόβος που υπάρχει στο θέμα της αναδοχής είναι ότι κάποιος θα δεθεί με το παιδί και μπορεί να του το πάρουν, αλλά οι στατιστικές έχουν δείξει ότι σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό οι αναδοχές οδηγούν σε υιοθεσία, αλλά και αυτό να μην συμβεί, δεν σταματάει ποτέ η σχέση με τον ανάδοχο. Έχω δει εγώ ο ίδιος παιδιά που είναι με τους γονείς τους και ο ανάδοχος γίνεται ο θείος, η θεία, ο νονός. Το να δώσεις χαρά, ασφάλεια, φαγητό, σπίτι και μια αγκαλιά σε ένα παιδί νομίζω πως είναι το μόνο πράγμα που θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει.
Η νέα γενιά είναι πολύ πιο οut and proud από τις προηγούμενες κυρίως χάρη στην παγκόσμια pop culture όπου τεράστιοι celebrities έχουν κάνει coming out. Στην Ελλάδα φαίνεται να υπάρχει ακόμα δυστοκία και ενοχικότητα γύρω από αυτό. Έχουμε ανάγκη περισσότερους queer ανθρώπους να μιλήσουν δημόσια για την κοινότητα στην οποία ανήκουν με σκοπό να δημιουργήσουν awareness για τα δικαιώματά τους;
Το ζητούμενο είναι να έρθει η ώρα να μην χρειάζεται κανένας να κάνει coming out για κανένα θέμα, όχι μόνο για τη σεξουαλικότητα. Ονειρεύομαι τη στιγμή που όλοι θα αποδεχόμαστε τον άλλον για αυτό που είναι. Αυτό σημαίνει ελευθερία. Πρέπει να είμαστε όλοι όσο διαφορετικοί θέλουμε, αλλά απόλυτα ίσοι. Γιατί υπάρχουν πολλά θέματα, όπως για παράδειγμα η θέση της γυναίκας στην εργασία, που δεν είναι ίσοι με αυτή των ανδρών. Για μένα είναι εξοργιστικό να βλέπω την βουλή των 300 και το 80% να είναι άνδρες. Από την άλλη, όσον αφορά τον καθένα προσωπικά, νομίζω πως το coming out σε οποιοδήποτε θέμα, έχει να κάνει με το πόσο έτοιμος είναι. Τα δημόσια πρόσωπα ενδεχομένως να φαίνονται περισσότερο από τους άλλους ανθρώπους και γι’αυτό το λόγο την ατομική ευθύνη πρέπει να την μετρήσεις προσεκτικά, ακριβώς γιατί μπορείς να επηρεάσεις άλλους ανθρώπους. Δεν νομίζω όμως ότι πρέπει με το ζόρι να γίνουν όλοι ακτιβιστές. Για να μένα ακτιβισμός είναι να ζεις αναπολογητικά για αυτό που είσαι. Η επανάσταση ξεκινάει από το σπίτι του καθενός.
Ο Γιώργος Καπουτζίδης έγινε viral πρόσφατα γιατί είπε ότι ως gay άνθρωπος δεν έχει τα ίδια δικαιώματα. Ήρθε η ώρα για τον gay γάμο και την τεκνοθεσία από queer ζευγάρια;
Βεβαίως. Εγώ του βγάζω το καπέλο. Επικροτώ πάντα όταν κάποιος παίρνει την απόφαση να μιλήσει για αυτά τα θέματα. Από την άλλη, αντιλαμβάνομαι ότι η αλλαγή παίρνει πολύ χρόνο, γιατί ξεκινάει ενδεχομένως με το αίτημα της κοινωνίας, αλλά μέχρι να φτάσει στην νομοθεσία, παίρνει χρόνο.
Ο νόμος πρέπει να προηγείται της κοινωνικής απαίτησης;
Μακάρι να ήταν έτσι, αλλά νομίζω πως ιστορικά δεν είναι έτσι. Επίσης μην ξεχνάμε ότι ζούμε σε μια βαθιά πατριαρχική παγκόσμια κοινωνία. Δεν είναι μόνο ελληνικό το θέμα. Θεωρώ ότι είναι υπέροχο που αυτό αλλάζει. Η ιστορία όμως δείχνει ότι δυστυχώς πρέπει να φτάσει ο κόμπος στο χτένι για να έρθει και ο νόμος.
Έκανες συναυλία στο Ναό της Αφαίας στην Αίγινα και τη μαγνητοσκόπησες δημιουργώντας το “A Sunset in Greece”, για το PBS και άλλα τηλεοπτικά δίκτυα παγκόσμια. Γιατί στην Αφαία; Πώς διάλεξες το tracklist και πώς μπορεί για σένα μουσικά η Ελλάδα να γοητεύσει το διεθνές κοινό;
Είχα κάνει δυο προηγούμενα αφιερώματα για το PBS, το ένα ήταν από μια συναυλία μου στο Lincoln Center και το άλλο ήταν από το Ηρώδειο. Μετά τα στατιστικά του Ηρωδείου, το οποίο μόλις είχε ξεπεράσει τα εκατόν τέσσερα εκατομμύρια τηλεθεατές στην Αμερική, μου ανακοίνωσαν την επιθυμία τους για ένα επόμενο. Λίγες μέρες μετά ονειρεύτηκα πως τραγουδούσα σε έναν αρχαίο ναό και τους άρεσε πολύ η ιδέα. Με τη βοήθεια του γενικού γραμματέα του ΕΟΤ, κ. Δημήτρη Φραγκάκη, πήρε σάρκα και οστά το όραμα μου. Κατάλαβε ότι ήθελα να συνδυάσω το κλασικό με το σύγχρονο. Όλο αυτό ήταν μια τεράστια περιπέτεια γιατί ήταν μια δύσκολη και σύνθετη παραγωγή αμερικανικών προδιαγραφών. Είμαι πολύ ευγνώμων σε όλη μου την ομάδα για το αποτέλεσμα και ειδικά στην Κλαίρη Φαφούτη που σκηνοθέτησε την μαγνητοσκόπηση της συναυλίας και δόθηκε με όλο της το πάθος σε αυτό το πρότζεκτ.. Στην συναυλία αυτή είχα και την χαρά και την τιμή να έχω δίπλα μου και τον Μάριο Φραγκούλη και την Ευανθία Ρεμπούτσικα, οι οποίοι είναι δυο άνθρωποι που είμαστε πολύ συνδεδεμένοι σκηνικά, επαγγελματικά, φιλικά, προσωπικά, σε όλα τα επίπεδα. Είναι δύο άνθρωποι οικογένεια για μένα. Φυσικά στη συναυλία ήταν και η Λίνα Νικολακοπούλου, η οποία δεν ήταν επί σκηνής, αλλά επιμελήθηκε τα κείμενα που έλεγα. Αυτό λοιπόν το αφιέρωμα ξεκίνησε πριν από λίγες ημέρες να προβάλλεται στο PBS και σταδιακά μέσα στον επόμενο ενάμιση χρόνο σε συνεργασία με τον ΕΟΤ θα προβληθεί και από την δική μας πλευρά σε 15 – 20 χώρες στον κόσμο. Ένα τμήμα του θα χρησιμοποιηθεί και για την προβολή της Ελλάδας παγκόσμια.
Αν η Ελλάδα ήταν μουσική, τι θα ήταν;
Θα την περιέγραφα σαν ένα μωσαϊκό, πολυσύνθετο και βαθύ. Η Ελλάδα έχει μια παρακαταθήκη πνεύματος και μουσικής η οποία είναι τεράστια, δεν μπορώ να στην περιγράψω και να σου πω ότι είναι τζαζ ή ότι είναι ποπ, είναι ένα πράγμα πολύπλευρο. Το μόνο που μπορώ να σου πω, είναι ότι είναι μια μουσική που επικεντρώνεται στο ανθρώπινο συναίσθημα, δεν την απασχολούν ούτε οι φανφάρες, ούτε οι εντυπωσιασμοί. Συγκεντρώνεται μέσα στην ψυχή του ανθρώπου, στη φύση του και γι’ αυτό νομίζω έχει διατηρηθεί τόσα χρόνια και έχει μείνει αναλλοίωτη.
Επόμενα σχέδια;
Τις επόμενες εβδομάδες θα βρίσκομαι στην Αμερική για να αφιερωθώ στην προώθηση του καινούργιου μου ξένου δίσκου με συνεντεύξεις εκεί αλλά και σε άλλες χώρες. Ο δίσκος θα κυκλοφορήσει τέλη Μαρτίου, ενώ αμέσως μετά θα επιστρέψω επιτέλους στη σκηνή με δύο συναυλίες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Σας περιμένω λοιπόν στο Παλλάς στις 4 Απριλίου και στο Ράδιο Σίτυ στις 11 Απριλίου, όπου εκτός των άλλων θα παρουσιάσω το νέο μου άλμπουμ καθώς και πολλά αγαπημένα κομμάτια.