Καταρχάς βρισκόμαστε σε κλειστό χώρο και καπνίζουν.Τι θα γίνει με αυτό το ζήτημα; Η αρμοδιότητα είναι του Δήμου αλλά το κεντρικό κράτος έχει αφήσει ανοιχτά παράθυρα στο νόμο. Όταν συμβαίνει αυτό είναι πολύ πιο δύσκολο να ελέγξεις τα πράγματα. Μου λένε πολλοί μαγαζάτορες ότι «εμείς δεν θέλουμε τσιγάρο μέσα στο μαγαζί μας, αλλά όταν φεύγει ο πελάτης σε άλλο μαγαζί για να καπνίσει τι να κάνουμε»;
Πάντως σε άλλες πόλεις δεν καπνίζεις, ακόμα και μέσα στην Ελλάδα, στην Αθήνα πώς γίνεται; Το τσιγάρο είναι θέμα σεβασμού. Αφορά την υγεία όσων είναι γύρω μας. Τη μάνα με το παιδί της σε ένα εστιατόριο, τον εργαζόμενο σ’ ένα μπαρ, έναν άνθρωπο με αναπνευστικό δίπλα μας. Αλλά αν δεν επιβληθεί καθολικά, δεν θα είναι εύκολο να εφαρμοστεί ο νόμος. Θα κάνω τα πάντα για να γίνει.
Πώς και βρεθήκαμε στα Πατήσια; Δεν έχετε εσείς τη μανία του κέντρου; Για μας κάθε γειτονιά της Αθήνας είναι κέντρο. Διάλεξα αυτό το σημείο γιατί η Πατησίων είναι ένας δρόμος με έντονους συμβολισμούς. Εδώ μπορείς να βρεις, από τη μία άκρη ως την άλλη, από την Κηπούπολη ως την Ακρόπολη, αποτυπωμένη την ιστορία της Αθήνας. Κατά μήκος της, υπάρχουν γειτονιές που έχουν επιβαρυνθεί αρκετά τα τελευταία χρόνια και είναι ένα στοίχημα για μας να κάνουμε ό,τι χρειάζεται για να δούμε ξανά την Πατησίων να ζωντανεύει, ειδικά τώρα που σιγά-σιγά επιστρέφουν στα πατρικά τους εδώ στα Πατήσια νέοι και νέες αλλά και γονείς με παιδιά.
Από τη μέχρι τώρα εμπειρία σας θεωρείτε ότι ο δήμος έχει τις υποδομές να μπορεί ν’ «ακούει» όλη την Αθήνα; Τις έχει αλλά θέλει βοήθεια. Έχουμε προχωρήσει σε τρεις δεσμεύσεις. Η μία είναι τα Συμβούλια της Γειτονιάς.
Τι είναι αυτό; Είναι κομβικό. Τα Διαμερίσματα δεν λειτουργούν. Κανείς δεν ξέρει καν σε ποιο Διαμέρισμα ανήκει. Εμείς οι Αθηναίοι καταλαβαίνουμε όταν μας μιλάς για εμάς, τις οικογένειές μας, τη γειτονιά μας. Κανένας δεν ταυτίζεται με τα διαμερίσματα. Λέμε λοιπόν τους Διαμερισματικούς Συμβούλους να τους «σπάσουμε» σε γειτονιές, να γίνουν επικεφαλής των γειτονιών και στα συμβούλια αυτά να μπουν εθελοντές που δουλειά τους είναι να καταγράφουν και να ιεραρχούν τα προβλήματα, να λογοδοτεί σε αυτούς ο Δήμος και οι υπηρεσίες του και να παραλαμβάνουν μικρά έργα. Είναι ένας τρόπος συμμετοχής που μπορεί να λειτουργήσει άμεσα ώστε να έχεις μια πλήρη καταγραφή του τι συμβαίνει στην πόλη κάθε στιγμή.
Η δεύτερη; Πράσινες Ομάδες Δράσης. Ένα από τα προβλήματα που έχουμε είναι ότι ο Δήμος λειτουργεί σε σιλό, όπως λειτουργεί το κεντρικό πολιτικό σύστημα. Δηλαδή, άλλο η καθαριότητα, άλλο το πράσινο, άλλο τα μικρά τεχνικά έργα. Έρχεσαι να κάνεις μια παρέμβαση σε ένα δημόσιο χώρο και περιμένεις πότε θα έρθει η κάθε υπηρεσία να κάνει το κομμάτι της. Ενώ οι Πράσινες Ομάδες, θα μπαίνουν μέσα στο χώρο και θα σου τον παραδίδουν έτοιμο.
Η τρίτη; Υιοθεσίες δημοσίων χώρων. Σε μια πλατεία, σε ένα παρκάκι κάνεις μια παρέμβαση με τις Πράσινες Ομάδες Δράσης και μετά θέλεις να τις διατηρείς σε καλή κατάσταση. Ζητάς λοιπόν από φορείς, σχολεία, Λέσχες Φιλίας της περιοχής, ιδρύματα να αναλάβουν τη συντήρησή τους. Ακόμα και τα γύρω μαγαζιά μπορούν να βοηθήσουν. Πας, για παράδειγμα, κάπου που υπάρχουν τρία, τέσσερα μαγαζιά τριγύρω και τους λες ότι θα τους παραδώσεις μια μικρή ανάπλαση κι αν μπορούν αυτοί ν’ αναλάβουν να έχουν το χώρο σε καλή κατάσταση. Αυτές οι τρεις κινήσεις μπορούν να δημιουργήσουν συνθήκες ώστε να λύνονται τα θέματα εγκατάλειψης.
«Προφανώς θα υπάρξει πόλωση, αλλά πρέπει να καταλάβουμε πως η Αθήνα χρειάζεται δήμαρχο, δεν χρειάζεται εκπρόσωπο κόμματος. Σήμερα, εγώ κατεβαίνω με τη στήριξη πολιτικών δυνάμεων, αλλά η δύναμη που έχουμε ξεκινήσει να μαζεύουμε είναι μεγάλη γιατί αρχίζουμε και τραβάμε την προσοχή των Αθηναίων που θέλουν ν’ αλλάξουν την πόλη τους.»
Τα παραπάνω προϋποθέτουν ότι οι Αθηναίοι ενδιαφέρονται για την πόλη τους. Ενδιαφέρονται και πολύ μάλιστα. Υπάρχει κόσμος εκεί έξω που παλεύει. Λέω μεταξύ αστείου και σοβαρού ότι θα γεμίσω τα ψηφοδέλτια μου με ανθρώπους που παίρνουν το 1595 του Δήμου. Αυτοί οι άνθρωποι κάνουν πολλή φασαρία και καλά κάνουν. Άρα τα συμβούλια της γειτονιάς μπορούν να φτιαχτούν από αυτούς που έχουν αυτή τη διάθεση να συμμετέχουν. Τα συμβούλια της γειτονιάς σού δίνουν τη δυνατότητα να ιεραρχήσεις και να καλείς τον Δήμο να σου διορθώσει αυτά για τα οποία υπάρχει μεγαλύτερη ανάγκη.
«Η πόλη μπαίνει σε μια φάση που μπορεί να παραχθεί πλούτος κοινωνικός, πολιτισμικός και οικονομικός.»
Σε τι φάση τη βρίσκετε την Αθήνα; Πληγωμένη βαθιά από την κρίση αλλά στο εξής ενδιαφέρον σταυροδρόμι: Η πόλη μπαίνει σε μια φάση που μπορεί να παραχθεί πλούτος κοινωνικός, πολιτισμικός και οικονομικός. Σίγουρα, στα επόμενα χρόνια, είτε εξαιτίας του τουρισμού είτε διαφόρων μικρών επιχειρήσεων, όπως οι εταιρείες τεχνολογίας, οι ΚοινΣΕπ κτλ, θα παραχθεί τέτοιος πλούτος. Επίσης η Αθήνα έχει τραβήξει τα φώτα της παγκόσμιας πολιτισμικής σκηνής, το οποίο είναι εξαιρετικά σημαντικό. Εδώ, πιστεύω ότι ο ρόλος του Δήμου είναι κομβικός. Μπορεί όλο αυτό το πράγμα να το σπρώξει ή να το αφήσει άναρχο και να δημιουργήσει αρκετά προβλήματα. Ας πάρουμε ένα παράδειγμα όπως το Airbnb.
Ας το πάρουμε. Είναι πηγή πλούτου και όχι a priori κακή πηγή πλούτου. Δίνεται στον καθένα το δικαίωμα να βάλει το χώρο του στην πλατφόρμα και να βγάλει χρήματα. Όμως, έχει διαφορά να βάλεις το σπίτι σου, όταν λείπεις για διακοπές, έχει διαφορά να έχεις ένα έξτρα διαμέρισμα και έχει διαφορά να αγοράζεις μια πολυκατοικία και να την κάνεις όλη Airbnb.
Εδώ ο Δήμος πώς βάζει στοπ; Δεν είναι το θέμα να βάλει στοπ αλλά κανόνες που θα ισορροπήσουν σωστά αυτήν την πηγή ανάπτυξης. Επίσης σήμερα η μεγάλη έκταση αυτής της οικονομικής δραστηριότητας πάει προς Κουκάκι, Μετς, Παγκράτι, Κέντρο, Πλάκα. Εδώ, βάζοντας όρια στις γειτονιές πράγμα που το κάνει η Βαρκελώνη, μπορείς να σπρώξεις την ανάπτυξη και σε άλλες γειτονιές. Αυτή η εξισορρόπηση έχει σχέση και με τον τρόπο που θ’ αναπτυχθεί η πόλη.
«Ο επόμενος δήμαρχος θα έχει δηλαδή 20 εκ. το χρόνο, μαζί με ένα ΕΣΠΑ 85 εκ και ένα δάνειο από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα κοντά στα 55 εκ. Με αυτά τα λεφτά μπορείς να κάνεις παπάδες. Παλιά τα πετούσαν σε έργα βιτρίνας. Το θέμα είναι πού θα τα επενδύσεις.»
Πάντως υπάρχει άλλη δυνατότητα ανάπτυξης πέραν του τουρισμού; Πρώτον οι μικρές και οι μεσαίες επιχειρήσεις που παράγουν τεχνολογία. Μπορούν ν’ αναπτυχθούν ραγδαία σε μια πόλη όπως η Αθήνα, αν παντρευτούν με μια κοινωνική ή οικονομική δραστηριότητα, η οποία όμως είναι πολύ απαραίτητη στην πόλη. Είναι πιο δύσκολο, για παράδειγμα, να κάνεις μια software εταιρεία στην Ελλάδα για την αστροφυσική ενώ είναι εύκολο για τον πολιτισμό ή τον τουρισμό. Η δεύτερη έχει να κάνει με παλαιότερα επαγγέλματα και μεγαλύτερες ηλικίες. Χάνονται, σήμερα δεκάδες επαγγέλματα χειροτεχνών γιατί το κράτος τους αντιμετωπίζει σαν ελεύθερους επαγγελματίες με αποτέλεσμα να τους «σκίζει» στη φορολογία.
Μα, ο Δήμος πως μπορεί να παρέμβει σε αυτό; Αν θεωρήσουμε ότι αυτά τα επαγγέλματα έχουν λόγο ύπαρξης, κι εγώ πιστεύω ότι έχουν διότι παράγουν αυθεντικά ελληνικά προϊόντα με παραδοσιακές τεχνικές, με την αύξηση του τουρισμού μπορείς να τους βοηθήσεις να επιβιώσουν. Τι σημαίνει αυτό;
Τι; Εργαστήρια με επιδοτούμενο μίσθωμα και χώρους πωλήσεων με προβολή στους τουρίστες. Και τα δύο τα έχει στη διάθεσή του ο Δήμος.
Λεφτά υπάρχουν για να γίνουν αυτά; Ο Καμίνης παρέλαβε από τον Κακλαμάνη 220 εκατομμύρια ευρώ χρέος και το έχει κατεβάσει περίπου στο μισό και 50 εκατομμύρια ευρώ έλλειμμα το χρόνο και είναι τώρα στα 20 εκ. πλεόνασμα. Ο επόμενος δήμαρχος θα έχει δηλαδή 20 εκ. το χρόνο, μαζί με ένα ΕΣΠΑ 85 εκ και ένα δάνειο από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα κοντά στα 55 εκ. Με αυτά τα λεφτά μπορείς να κάνεις παπάδες. Παλιά τα πετούσαν σε έργα βιτρίνας. Το θέμα είναι πού θα τα επενδύσεις.
«Ό,τι και να ψηφίσουμε στις δημοτικές εκλογές δεν θα σημαίνει ότι θα φύγει ο Τσίπρας ή δεν θα έρθει ο Μητσοτάκης. Ως δημότες οφείλουμε να ψηφίσουμε για την Αθήνα, την πόλη μας.»
Μπορείς να κάνεις εκστρατεία ενώ ο προκάτοχός σας προέρχεται από τον ίδιο πολιτικό χώρο; Και βέβαια μπορείς. Αρκεί να είσαι ειλικρινής. Εμείς θέλουμε αυτές οι εκλογές να μην κομματικοποιηθούν και να μην πολωθούν όπως θα γίνει με τις βουλευτικές. Προφανώς θα υπάρξει πόλωση, αλλά πρέπει να καταλάβουμε πως η Αθήνα χρειάζεται δήμαρχο, δεν χρειάζεται εκπρόσωπο κόμματος. Σήμερα, εγώ κατεβαίνω με τη στήριξη πολιτικών δυνάμεων, αλλά η δύναμη που έχουμε ξεκινήσει να μαζεύουμε είναι μεγάλη γιατί αρχίζουμε και τραβάμε την προσοχή των Αθηναίων που θέλουν ν’ αλλάξουν την πόλη τους. Αυτοί που μας στηρίζουν είναι άνθρωποι που πιστεύουν ότι το κόμμα τους δεν μπορεί να τους επιβάλλει δήμαρχο, δεν λένε ότι βρέξει χιονίσει θα στηρίξω έναν από τα δύο κόμματα.
Η Αθήνα είναι πιο δεξιά στις πολιτικές πεποιθήσεις; Υπάρχει η αίσθηση στους πιο συντηρητικούς ψηφοφόρους ότι αν ψηφίσεις Μπακογιάννη θα βγει ο Μητσοτάκης. Η αίσθηση ότι η ψήφος πρέπει να πάει κομματικά «για να στείλουμε ένα μήνυμα στον Τσίπρα». Ό,τι και να ψηφίσουμε στις δημοτικές εκλογές δε σημαίνει ότι θα φύγει ο Τσίπρας ή δε θα έρθει ο Μητσοτάκης. Ως δημότες οφείλουμε να ψηφίσουμε για την Αθήνα, την πόλη μας. Τα επόμενα χρόνια στην Αθήνα είναι πάρα πολύ κρίσιμα, πάρα πολύ κομβικά, έχει μια τεράστια ευκαιρία η Αθήνα να προχωρήσει μπροστά και είναι κρίμα να πετάξουμε την ψήφο μας μόνο για να υποστηρίξουμε τον εκλεκτό του κόμματος που υποστηρίζουμε. Αυτή η νοοτροπία νομίζω ότι ανήκει στο χθες.
Το μεγάλο ποσοστό του Μπακογιάννη στις δημοσκοπήσεις σας τρομάζει καθόλου; Ήταν πολύ μεγαλύτερο. Όταν μπήκαμε στη μάχη ξέραμε ότι έχουμε να κάνουμε με ένα ισχυρό σύστημα και ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα κατεβάσει τον δικό του υποψήφιο αλλά θεωρήσαμε ότι έχουμε κάτι διαφορετικό να πούμε. Έχουμε να μιλήσουμε στους Αθηναίους και όχι στο κόμμα.
Μία χαρά δεν ήσασταν πάντως εκτός πολιτικής, τι μύγα σας τσίμπησε τώρα; Ζω στην Αθήνα, μεγαλώνω εδώ τα παιδιά μου που θα πάνε στο Πανεπιστήμιο και με στενοχωρεί η ιδέα να μη θέλουν να ζήσουν στην Αθήνα. Εγώ την έχω αγαπήσει πολύ αυτήν την πόλη και θεωρώ ότι είναι μια πόλη που έχει δυνατότητες, και στην παρούσα χρονική περίοδο, να κάνει ένα τεράστιο διεθνές άνοιγμα. Δύσκολο να μιλήσεις για οράματα όταν η αίσθηση της εγκατάλειψης είναι τόσο διαδεδομένη αλλά σήμερα η Αθήνα έχει την ευκαιρία να πάει πάρα πολύ μπροστά. Όταν αντιλαμβάνεσαι κάτι τέτοιο και ότι μπορείς να συμβάλεις με τις εμπειρίες που έχεις μαζέψει στη ζωή σου είναι τρελό να μην το κάνεις.
Τους δύο βασικούς αντιπάλους σας πώς τους βλέπετε; Σε προσωπικό επίπεδο δεν έχω να σχολιάσω κάτι αλλά το γεγονός ότι και οι δύο είτε έμμεσα είτε άμεσα εξαρτώνται από τα κόμματά τους, τους βάζει περιορισμούς τους οποίους εγώ δεν έχω. Αν κάτι είναι καλό για την Αθήνα και δεν το στήριζε ο χώρος μου δεν σημαίνει ότι δεν θα το πω. Καμιά φορά ακούω τον κ. Ηλιόπουλο να μιλάει για τα Εξάρχεια και νιώθω ότι δεν μιλάει στον Αθηναίο αλλά πιο πολύ στον κομματικό του πυρήνα. Όταν ακούω τον κ. Μπακογιάννη να μιλάει για ασφάλεια αισθάνομαι ότι πιο πολύ μιλάει στον Νεοδημοκράτη παρά στα πραγματικά προβλήματα της γειτονιάς. Εμείς οι Αθηναίοι την ασφάλεια την ορίζουμε με διαφορετικό τρόπο.
Ποιον δηλαδή; Πρώτο μέλημα δικό μας είναι να μπορούμε να χαρούμε τη γειτονιά μας. Να επιστρέφουμε το βράδυ σπίτι χωρίς να φοβόμαστε. Αυτό σημαίνει πρώτα από όλα να αντιμετωπίσουμε την αίσθηση εγκατάλειψης που έχει επιβληθεί στις γειτονιές μας. Να ανάψεις το φως, να φτιάξεις την πλατεία, να φέρεις σε μια γειτονιά πολιτιστικά δρώμενα. Και βέβαια, τακτικές περιπολίες δημοτικής κι ελληνικής αστυνομίας. Όχι απλά να μπουκάρει η αστυνομία για δυο μήνες και μετά να φεύγει αφήνοντας τη γειτονιά να επιστρέψει στην ανασφάλεια.
Επειδή όλοι μιλάτε για το φωτισμό, είναι τόσο δύσκολο να βάλεις μια λάμπα; Επίσης με το που μπει, θα γίνουν όλα πιο ασφαλή αμέσως; Αν είναι τόσο εύκολο γιατί να θέλει κάποιος να μη το κάνει; Τα φώτα έχουν μια πρακτική και μια συμβολική σημασία. Το να φωτίσεις μια γειτονιά αλλάζει πάρα πολύ την ψυχολογία των κατοίκων. Άνθρωποι που έχω συναντήσει μου λένε πως δεν βγαίνουν μετά τις 20.00. Τους ρωτάω αν τους έχει συμβεί τίποτα. Λένε όχι αλλά πώς θα γυρίσουν πίσω και άλλα τέτοια. Όλες οι μεγάλες ηλικίες κλείνονται μέσα στα σπίτια τους. Γιατί έχει σημασία όμως το φως;
Αυτό περιμένω ν’ ακούσω. Εγκαταλείπουμε μια γειτονιά, εκεί που υπάρχει εγκατάλειψη έρχεται η ανομία, με την ανομία παραιτείται ο κάτοικος της γειτονιάς και στο τέλος οδηγείται σε φυγή. Αυτό είναι ένα σπιράλ που οδηγεί προς τα κάτω και πρέπει να το αντιστρέψεις. Ανάβεις το φως, διορθώνεις το παγκάκι που έχει σπάσει, μαζεύεις την παράνομη αφισοκόλληση, αρχίζει ο άλλος να νιώθει την γειτονιά πάλι δική του και τη χτίζει ξανά. Στην Ελλάδα το φως εκπροσωπεί αυτό που στην Αμερική λέμε “broken window hypothesis”, ότι σπάει το παράθυρο και αν το αφήσεις σπασμένο για μεγάλο χρονικό διάστημα αρχίζει η κατρακύλα, διαλύεται όλη η γειτονιά.
Σ’ αυτό το σπιράλ που περιγράψατε κάπου μπαίνει και η Χρυσή Αυγή. Μπορεί να περιοριστεί η δύναμη της από το να φτιάχνεις απλά το φωτισμό; Η Χρυσή Αυγή είναι μια εγκληματική οργάνωση, ας το ξεκαθαρίσουμε αυτό. Από εκεί και πέρα, ψήφους η Χρυσή Αυγή μαζεύει από εκεί που υπάρχει εγκατάλειψη. Ο κόσμος μιλάει στο κεντρικό πολιτικό σύστημα και λέει «μας εγκαταλείψατε». Αυτό τώρα που συζητάμε είναι ότι η πολιτική μπορεί να δείξει ότι σταματάει αυτός ο κύκλος της εγκατάλειψης και έρχεται κάτι το διαφορετικό. Αυτό έκανα από την αρχή, πήγα έξω στο δρόμο. Μου έλεγαν «πρόσεχε γιατί μπορεί να σε βρίσουν» και είπα «ωραία θα γίνει μια, δύο αλλά στο τέλος θα με ακούσουν».
Σας έβρισαν τελικά; Καθόλου. Βλέπεις ότι εκεί υπάρχει ένα κενό της πολιτικής που πρέπει να γεμίσει αμέσως. Όταν ήμουνα νεότερος είχα δουλέψει σ’ έναν βουλευτή του Εργατικού Κόμματος στην Αγγλία. Τότε είχαν βγει τα μέιλ, είχε αλλάξει η τεχνολογία της επικοινωνίας. Τον ρώτησα λοιπόν αν με αυτές τις αλλαγές θ’ αλλάξει η πολιτική. «Κοίταξε να δεις», μου είπε, «την τεχνολογία πρέπει να την παρακολουθείς αλλά για μένα το μόνο που δουλεύει είναι ότι παίρνω ένα καφάσι και κάθομαι μεταξύ της παμπ και του δημόσιου ουρητηρίου και μιλάω. Στο πήγαινε δε με ακούει κανείς διότι βιάζονται, στο γύρνα όμως κάθονται και προσέχουν, μπορεί να έχουν πιει και να σε βλέπουν κάπως αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι σε βλέπουν εκεί, η παρουσία μετράει». Εγώ θα είμαι εδώ ό,τι και να συμβεί και αυτό είναι κάτι που το είχαν ο Τρίτσης και ο Μπέης, δύο δήμαρχοι που τους θαυμάζω. Γι’ αυτό λέμε πως ο δήμαρχος πρέπει να πάει στα προβλήματα και όχι το αντίθετο, ώστε ν’ αποκατασταθεί η σχέση της πολιτικής με τον πολίτη.
Εσείς μπήκατε μια περίοδο στην πολιτική που εξαιτίας και της κρίσης απαξιώθηκε πολύ. Μετά από δέκα χρόνια πως βλέπετε να έχει διαμορφωθεί η σχέση του πολίτη με τον πολιτικό; Είστε ακόμα «όλοι κλέφτες»; Βάζετε δύο διαφορετικά πράγματα μαζί. Αφενός, η γενική απαξίωση δεν υπάρχει πια, δεν θεωρεί ο κόσμος ότι όλοι οι πολιτικοί είναι ίδιοι. Διότι αν διατεινόμαστε ότι όλοι είναι ίδιοι, τότε δεν θα λειτουργεί η δημοκρατία. Θα μείνουμε με όσους την χρησιμοποιούν για ίδιον όφελος. Έτσι, δεν πρέπει να ψάξουμε αυτόν που θα μας κάνει τα χατίρια αλλά αυτόν που είναι καλός για τον τόπο. Σε ό,τι αφορά το δεύτερο κομμάτι όμως, το βασικό ερώτημα που έχει τεθεί αυτόν τον καιρό είναι αν έχει νόημα η δημοκρατία και τι είδους δημοκρατία θα είναι αυτή.
Και τι απαντήσεις παίρνουμε; Υπάρχει μια τάση που λέει ότι η δημοκρατία δεν έχει νόημα. Ότι τα άκρα είναι το μέλλον. Το βλέπουμε αυτό στην Ευρώπη αρκετά. Υπάρχει όμως και ένα άλλο κομμάτι που λέει ότι η πραγματική δημοκρατία είναι μονόδρομος. Προσωπικά πιστεύω για τον τόπο μας ότι μόνο αν συνδιαμορφώσουμε το μέλλον ανοιχτά και στη βάση θα επιστρέψουμε σε μια δημοκρατία που λειτουργεί. Η ιδέα ότι μαζευόμαστε και συναποφασίζουμε είναι η βασική αρχή της δημοκρατίας. Όσο πιο πολύ τη φέρνουμε σε αυτά τα μέτρα, τόσο πιο καλή είναι για τις γειτονιές μας. Γι’ αυτό μιλάω για τα συμβούλια της γειτονιάς.
Η απάντηση που πρέπει να δοθεί στους ακραίους είναι περισσότερη δημοκρατία. Ακριβώς, μα εκεί είναι και το πρόβλημα της κεντροαριστεράς στην Ευρώπη αυτή τη στιγμή που τείνει να λέει επειδή η δημοκρατία έχει πρόβλημα πρέπει να έχουμε λιγότερη. Σήμερα υπάρχουν φωνές που βλέποντας τα άκρα να μεγαλώνουν, πιστεύουν ότι πρέπει να κάνουμε εκπτώσεις στη δημοκρατία. Λάθος!
Ωραία, εμείς στη γειτονιά να μαζευτούμε και να βγάλουμε ότι έχουμε 20 ανάγκες, από τις οποίες θα έρθετε εσείς να μας πείτε ότι, κοιτάχτε να δείτε, τα 10 δεν είναι δική μου αρμοδιότητα αλλά του κράτους. 8 χρόνια ξέρετε κάνω συνεντεύξεις με ανθρώπους της αυτοδιοίκησης όπου όλοι προεκλογικά λένε τα πάντα και μετά κολλάνε στις αρμοδιότητες. Χρειαζόμαστε δήμαρχο ακτιβιστή.
Όπως ο «σύντροφός σας», ο Απόστολος Γκλέτσος; (Γέλια). Ο δήμαρχος πρέπει να είναι πάνω στα προβλήματα. Τι σημαίνει αυτό; Ότι όσα δεν μπορείς να τα λύσεις πρέπει να τ’ αναδείξεις. Όπως έκαναν οι κάτοικοι στο Πεδίον του Άρεως. Η τελική λύση δεν ήταν η ενδεδειγμένη διότι απλά μετέφερε αλλού το πρόβλημα αλλά εκεί βλέπεις αποφασισμένους κατοίκους που φέρνουν αποτελέσματα. Έτσι πρέπει να είναι και ο δήμαρχος, πρέπει να παρεμβαίνει. Το δεύτερο παράδειγμα είναι μια πεζογέφυρα στον Άγιο Νικόλαο πάνω από το σταθμό του τρένου. Έχει χαλάσει, την έχουν κλείσει και έχει γίνει μια εστία διαφθοράς. Ο κόσμος έχει απηυδήσει, παίρνουν όλους τους φορείς και τους λένε «δεν είναι δική μου αρμοδιότητα». Εγώ θα έστελνα μια επιστολή σε αυτούς τους φορείς και θα τους έλεγα «αυτή η γέφυρα είναι δική σας, αν δεν την φτιάξετε, εγώ θα τη γκρεμίσω». Και στους έξι μήνες πας με τις μπουλντόζες και την γκρεμίζεις. Τι θα σου κάνουν; Μια μήνυση το πολύ. Σίγουρα όμως θα τους ξυπνήσεις.
Στην Αθήνα ο Δήμαρχος θα κυκλοφορεί με μπουλντόζες; Κάν’ το μια φορά και θα δεις τι θα γίνει μετά. Πρέπει να είσαι ο δήμαρχος που φωνάζει, που τραβάει την προσοχή του κόσμου, των μέσων και των φορέων που μπορούν να λύσουν το πρόβλημα.
«Η δουλειά που έχουμε να κάνουμε στον Δήμο Αθηναίων είναι να δείξουμε την επόμενη μέρα ότι μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο από αυτό που γινόταν μέχρι σήμερα. Αυτή είναι μια πρόκληση που θα την τιμήσω.»
Οι μετανάστες πρέπει να ψηφίζουν για τον δήμαρχο; Το νομοσχέδιο για την ψήφο των μεταναστών το είχα ψηφίσει και θα το ξαναψήφιζα. Δυστυχώς όμως καταργήθηκε. Θεωρώ ότι πρέπει να δούμε τον Δήμο από ένα διαφορετικό πρίσμα. Σήμερα ψηφίζουν 30% που δεν ζουν εδώ. Αυτοί πρέπει να αποφασίσουν πού θέλουν τα δικαιώματά τους. Αντίστοιχα πάρα πολλοί κάτοικοι της Αθήνας δεν ψηφίζουν εδώ. Υπάρχει ένα έλλειμμα δημοκρατίας και πρέπει να βρεθεί ισορροπία. Αυτό μπορεί να το λύσει με νόμο το κράτος. Αν δεν το κάνει, αυτό που μπορεί να κάνει ο Δήμος είναι να θέσει ξεκάθαρα πως τα συμβούλια γειτονιάς είναι ανοιχτά σε όσους ζουν, δουλεύουν και εργάζονται σε μια γειτονιά, άσχετα αν ψηφίζουν σε αυτή.
Άρα ψηφίζουν οι μετανάστες; Το θέμα της ψήφου πρέπει να ρυθμιστεί επιτέλους από το κεντρικό κράτος. Το θέμα της συμμετοχής τους όμως είναι δικό μου και το θεωρώ αναφαίρετο δικαίωμα για να πάει η πόλη μπροστά.
Καθαριότητα, ιδιωτική ή δημόσια; Δημόσια! Τι εννοούμε καθαριότητα; Αν μιλάμε για αποκομιδή σκουπιδιών μιλάμε για δημόσια. Ο Δήμος έχει το ανθρώπινο δυναμικό για να το κάνει. Κάποια στιγμή τα μάζευε με 20 απορριμματοφόρα, τώρα έχει 120 και έκανε ακόμα μια μεγάλη αγορά. Όταν μας ρωτάς εμάς τους Αθηναίους τι εννοούμε καθαριότητα, όμως, δεν εννοούμε μόνο την αποκομιδή σκουπιδιών αλλά τη γενικότερη εικόνα εγκατάλειψης και γι’ αυτό λέω αυτό που τόνισα στην αρχή: συμβούλια γειτονιάς, πράσινες ομάδες δράσης και υιοθεσίες δημόσιων χώρων.
Ανακύκλωση; Υποχρεωτική.
Σε ποιους κάδους; Με τους κάδους που θα υπάρχουν. Αλλά πρώτα ο δήμος και το δημόσιο και μετά ο πολίτης. Η αρχή πρέπει να δίνει το παράδειγμα και σήμερα δεν το κάνει.
Ναρκωτικά; Πάμε στην ιδέα των χώρων ελεγχόμενης χρήσης; Έστειλα επιστολή στον κ. Μπακογιάννη και στον κ. Ηλιόπουλο γιατί είδα ότι συμφωνούμε.
Υπάρχουν όμως υποδομές ή θα πετάμε τους έρμους τους χρήστες μέσα και απέξω θα είναι οι έμποροι και θα κάνουν πάρτι; Υπάρχει ένα τεράστιο κοινωνικό ζήτημα…
Σε πρώτη φάση υπάρχει ένα τεράστιο πρόβλημα όσον αφορά την ενημέρωση. Η ενημέρωση είναι ελλιπής όσον αφορά τα ναρκωτικά, το τσιγάρο, την ανακύκλωση και το πώς συμπεριφέρεσαι σαν δημότης όταν έχεις κατοικίδιο. Είναι τέσσερις καμπάνιες που ο επόμενος δήμαρχος πρέπει να κάνει άμεσα. Όσον αφορά τα ναρκωτικά…
Ναι. Το ζήτημα είναι τεράστιο. Δεν υπάρχει συνεργασία και συντονισμός των φορέων που ασχολούνται με το θέμα. Μετά, η κοινωνία τον χρήστη τον θεωρεί παραβάτη και όχι ασθενή. Το τρίτο είναι ότι ενώ το κεντρικό κράτος έχει αποκεντρώσει την αντιμετώπιση των συμπτωμάτων του προβλήματος των ναρκωτικών, δεν κρατάει στα χέρια την αντιμετώπιση των αιτιών.
Χρήση κάνναβης για ψυχαγωγικούς λόγους; Δεν έχω πρόβλημα. Οι μαφίες που τα διακινούν δημιουργούν το πρόβλημα. Το τεράστιο θέμα με τα ναρκωτικά είναι ότι δεν υπάρχει ένας στόχος όλων για το πώς τ’ αντιμετωπίζεις, και ένας απ’ αυτούς πρέπει να είναι η μείωση της βλάβης, ατομικής και κοινωνικής. Όσο λοιπόν έχεις ξεπερασμένους νόμους που διατηρούν εν ενεργεία μικρές και μεγάλες μαφίες γύρω από τα ναρκωτικά, καταλαβαίνεις ότι η κοινωνική βλάβη θα είναι τεράστια. Όσο πιο πολύ τις ξεδοντιάζεις, τόσο μικρότερο πρόβλημα έχεις να αντιμετωπίσεις στο κομμάτι των ναρκωτικών.
Ξαναμπήκατε τώρα με την υποψηφιότητά σας στην πολιτική σκηνή; Αν ήθελα να το κάνω, είχα εκατό άλλους τρόπους. Η Αθήνα με ενδιαφέρει.
Αν δεν εκλεγείτε όμως τι θα κάνετε; Θα μείνετε στο δημοτικό συμβούλιο; Και βέβαια! Θεωρώ ότι η απλή αναλογική δίνει μια τρομερή ευκαιρία ν’ αλλάξουμε τον τρόπο που αντιλαμβάνεται ο κόσμος την πολιτική. Αν συνεχίσουμε με τις παλιές νοοτροπίες ότι «εγώ δεν μιλάω με τον απέναντι» -και γι’ αυτό στενοχωρήθηκα όταν τα μπουρδούκλωσε ο Μπακογιάννης με την απάντησή του για τα ναρκωτικά- δεν θα φέρουμε αποτέλεσμα. Αν δείξουμε ότι είμαστε μια φρέσκια γενιά πολιτικών, έτοιμοι να συνεργαστούμε για να λύσουμε το 80% των προβλημάτων, τότε θα ξαναπιστέψει ο κόσμος στην πολιτική. Η δουλειά που έχουμε να κάνουμε στον Δήμο Αθηναίων είναι να δείξουμε την επόμενη μέρα ότι μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο από αυτό που γινόταν μέχρι σήμερα. Αυτή είναι μια πρόκληση που θα την τιμήσω.
Πώς θα αισθανθείτε αν στο δεύτερο γύρο περάσει ο υποψήφιος της Χρυσής Αυγής; Θεωρώ ότι δεν υπάρχει μια τέτοια περίπτωση. Αν συμβεί όμως, θα το θεωρήσω προσωπική μου αποτυχία γιατί θα δεν θα έχουμε καταφέρει να πείσουμε σαν πολιτικός κόσμος τους πολίτες ότι υπάρχει κάτι διαφορετικό για την Αθήνα.