ΜΟΥΣΙΚΗ: Μεγάλωσα σε σπίτι όπου ακουγόταν πάντα κάποιος δίσκος στο πικ απ τα Σαββατοκύριακα και τώρα με στεναχωρεί λίγο αυτό το θέμα, γιατί δεν συμβαίνει με την δική μου οικογένεια. Μουσική για τις κόρες μου σημαίνει Youtube, για τον μπαμπά τους λίστες στο spotify που παίζουν από φορητό ηχείο με wifi κι εγώ μένω παραπονεμένη και απροσάρμοστη στον 21ο αιώνα, αν δεν έχω cd εύκαιρο δεν βολεύομαι. Τα γούστα μου είναι κλασικά: όπερα και μουσική μπαλέτου λόγω εκπαίδευσης, τζαζ, μιούζικαλ, γαλλικά, David Bowie, 80’ς, brit pop γιατί σπούδαζα εκεί το ’98. Kαι μ’ αρέσουν οι άνδρες που προτιμούν τους Beatles από τους Stones.
ΒΙΒΛΙΑ: Φέτος οι γυναίκες γύρω μου διάβαζαν φανατικά και ασταμάτητα την Τετραλογία της Νάπολης της ‘Ελενας Φερράντε, και μάλιστα τα βιβλία άλλαζαν χέρια, τα δανείζαμε μία στην άλλη (να και μια ωραία συνέπεια της οικονομικής κρίσης). Φοβερό σασπένς το πώς τελείωνε το κάθε βιβλίο, όπως όταν τελειώνει κύκλος του Game of Thrones. Οι ηρωίδες της Φερράντε εμένα μου θύμισαν λίγο τις αναζητήσεις του κλασικού φεμινισμού, την αξία της μόρφωσης ως απόδραση από την φτώχεια, και άλλες ξεχασμένες αξίες από την γενιά των γονιών μου. Τώρα διαβάζω το Πίνοντας με τον Πάτρικ Λη Φέρμορ (Key Books), το οποίο με κάνει να θέλω να διαβάσω Φέρμορ. Όταν το τελειώσω θα πιάσω Το Τέλος του Κόσμου σε Αγγλικό Κήπο το καινούργιο της Σώτης (τη βρίσκω καταπληκτική, σχεδόν πάντα) ενώ στο κομοδίνο περιμένει υπομονετικά και το Confiteor και οι 736 σελίδες του. Αγαπημένος μου μυθιστοριογράφος είναι ο Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ γιατί έχει το λούσο που μου αρέσει και φράσεις που θυμάμαι απέξω. Και ο Έλληνας Φιτζέραλντ, ο Καραγάτσης. Επίσης μικρή είχα πάθει κάτι όταν διάβασα τη Χαμένη Άνοιξη, του Τσίρκα. Εκτός από μυθιστορήματα, η βιβλιοθήκη μου έχει και πολλά από την εποχή των Σπουδών Θεατρολογίας, με μια ιδιαίτερη αδυναμία στο αμερικανικό drama: Τενεσί Γουίλιαμς, Αρθουρ Μίλερ, Γιουτζίν Ο Νιλ.
TΑΙΝΙΕΣ: Από τη μία είμαι κορόιδο για οτιδήποτε σε period drama, δώσε μου κοστούμια, βιογραφίες, αληθινές ιστορίες και πάρε μου την ψυχή, από την άλλη είμαι φαν και των πολεμικών και του sci-fi. Η αγαπημένη μου ταινία με εξωγήινους είναι το Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου. Από τότε που έκανα παιδιά δεν μπορώ να δω πολύ στενάχωρα έργα, αρνήθηκα ας πούμε πέρυσι να δω το Manchester by the sea αλλά ένα βράδυ το έβαλε η τηλεόραση και το είδα, δεν γινόταν και σφίχτηκα, το σκεφτόμουν μέρες. Μου δίνει μεγάλη ευχαρίστηση να βλέπω αρχαίες ταινίες τα Χριστούγεννα, την Καζαμπλάνκα, τον Πολίτη Κέιν, τις κωμωδίες του Φρανκ Κάπρα αλλά συνήθως κανένας δεν θέλει να τις βλέπει μαζί μου. Από τις καινούργιες, δεν θα χάσω το The Post με την Μέριλ Στριπ στον ρόλο της εκδότριας Κάθριν Γκράχαμ.
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ: Tο καλύτερο πράγμα στην τηλεόραση φέτος είναι η σειρά του BBC Blue Planet II με τη φωνή του Ντέιβιντ Ατένμπορο, 90 ετών πια αλλά ακούραστος και μαγικός. Τέσσερα χρόνια το γύριζαν, τα πλάνα είναι συγκλονιστικά, οι νέες πληροφορίες πιο συναρπαστικές και από το Διάστημα. Μου άρεσε και το Genius με τη ζωή του Αινστάιν, το Big Little Lies. Το Mad Men δεν το έχει ξεπεράσει τίποτα ακόμα. Βλέπω και πολύ το κανάλι Viasat History όταν έχει εκπομπές για τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο ή τη ζωή των παλιών Άγγλων βασιλιάδων έχω ψώνιο με αυτά, και μια άλλη σειρά που λέγεται million dollar American princesses, με τις βιογραφίες κληρονόμων.
ΙΝΤΕΡΝΕΤ: Το newsletter είναι το νέο μου ίντερνετ. Γράφομαι σε άπειρα, από επαγγελματική διαστροφή από το GirlBoss μέχρι ένα φεμινιστικό της Χίλαρι στο οποίο ξεχνάω να μπω να ξεγραφτώ, ξέμεινε από τις εκλογές. Είναι τόσο πλούσια πια τα newsletters που είναι σαν site. Καταριέμαι το ίντερνετ και τα social για το ότι με κάνουν προσβάσιμη 24/7 σε ένα σωρό άσχετους. Αλλά μην γκρινιάζω κιόλας, ξέρω ότι παραείμαι φιλάρεσκη για να τα απαρνηθώ.
ΣΠΟΡ: «Αν ο Θεός ήθελε να σκύβω θα έβαζε διαμάντια στο πάτωμα», όπως έλεγε η αείμνηστη Τζόαν Ρίβερς. Μέχρι τώρα με έσωζαν τα 10 χρόνια χορού που έκανα μικρή, ο καλός μεταβολισμός μου και η περιστασιακή εγγραφή σε γυμναστήρια και πιλάτες, αλλά ξέρω ότι αυτό το θαύμα δεν θα συμβαίνει για πάντα. Μια φορά το χρόνο τρέχω τα 5 χιλιόμετρα στο ladies run γιατί με προσκαλεί ο Κίμων (σ.σ. Φραγκάκης) και τον ντρέπομαι. Κάνω πολύ αξιοπρεπή χρόνο πάντως.
ΤΑΞΙΔΙΑ: Ως δημοσιογράφος είχα την τύχη να κάνω μερικά καλά και μακρινά ταξίδια που δεν ξέρω αν θα επέλεγα ποτέ από μόνη μου, ειδικά στην Ασία, όπως ήταν το Νεπάλ, η Σαγκάη, η Σιγκαπούρη. Όποτε μπορώ μου αρέσει να μείνω σε ξενοδοχεία με χαρακτήρα, το θεωρώ σημαντικό μέρος της εμπειρίας, όπως στο Chelsea Hotel στη Νέα Υόρκη που το πρόλαβα πριν κλείσει, ή κάποια αριστοκρατικά ξενοδοχεία στη Σκωτία. Η μεγάλη αγάπη, όπου επιστρέφω ξανά και ξανά είναι η Ιταλία και Ισταμπούλ όπου νιώθω μεταφυσικά σαν στο σπίτι μου. Θέλω πολύ να ταξιδέψω στην Αυστραλία και στην Καλιφόρνια.
ΓΕΙΤΟΝΙΑ: Εδώ και 5 χρόνια είναι το Ντράφι, εξοχή, μεγάλο σπίτι, παιδιά, σκυλιά. Αλλά μου λείπει η Αθήνα όπου έχω ζήσει το μεγαλύτερο μέρος της ενήλικης ζωής μου, στο Παγκράτι και στον Λυκαβηττό, είναι πολιτισμός να μπορείς να πηγαίνεις κάπου με τα πόδια. Την επόμενη φορά που θα μετακομίσω θα βάλω όριο απομάκρυνσης από το κέντρο το Χαλάνδρι -καλή γειτονιά όπου έχω μείνει επίσης.
ΤΩΡΑ: Είμαι διευθύντρια στο Marie Claire, στην έντυπη και ψηφιακή έκδοσή του, με μια σούπερ ταλαντούχα ομάδα. Είναι συναρπαστική αυτή η δουλειά γιατί συνέχεια μαθαίνεις, δεν βαριέσαι ούτε μια μέρα. Ας πούμε τα καταπληκτικά πράγματα που συμβαίνουν αυτή τη στιγμή στο ίντερνετ, στο εξωτερικό, σε κάνουν να νιώθεις ανεπαρκής και αυτό είναι τρομερά αναζωογονητικό και δημιουργικό. Και από την άλλη πλευρά, διαπιστώνω με χαρά πως το χαρτί δεν έχει αντικατασταθεί τελικά από καμία πλατφόρμα όταν μιλάμε για περιβάλλον που προτιμούν οι μάρκες πολυτελείας. Το σίγουρο είναι ότι έχουμε ζήσει ριζικές αλλαγές τα τελευταία χρόνια στα γυναικεία media και έχουμε αποκτήσει -αναγκαστικά!- πολλά νέα skills.