Ο Francesco Ruggiero ή Fisfirico όπως είναι πολύ γνωστός μέσα από το instagram του, είναι η επιτομή της μεσογειακής ομορφιάς, μια σύγχρονη ενσάρκωση του μυθολογικού Άδωνι με σαρκώδη χείλη, καλιφορνέζικες μπούκλες και πηγαίο χαμόγελο, που σαγηνεύουν όποιον τον αντικρίζει. Κάθε φωτογραφία του δεν αφήνει περιθώρια να αμφισβητήσει κανείς το κάλλος του που φαίνεται ότι αγαπούν πολύ τα διεθνή brands και οι οίκοι μόδας του εξωτερικού, αφού στα 21 του ο Ελληνοϊταλός που μεγάλωσε στην Αθήνα δίπλα στη θάλασσα, είναι ήδη ένα μοντέλο με συνεργασίες με ονόματα όπως η Tod’s, η Moncler, η ποδοσφαιρική ομάδα της Venezia, η Intimissimi και η λίστα μοιάζει ατελειώτη.
Όμως η ομορφιά του δεν φαίνεται να είναι κάτι που απασχολεί ιδιαίτερα και τον ίδιο, καθώς αντιμετωπίζει τα φώτα που έχουν πέσει πάνω του και τα κολακευτικά σχόλια με μια ανεπιτήδευτη χαλαρότητα και απλά χαίρεται τις ευκαιρίες που του έχει φέρει η ζωή μέχρι τώρα. Τι και αν ξεκίνησε να δουλεύει στη μόδα τη «νεκρή» περίοδο του covid, ήδη σε ελάχιστο χρονικό διάστημα έχει καταφέρει να κάνει σημαντικές συνεργασίες με διεθνή brands, να χτίσει ένα κοινό που τον ακολουθεί και τον στηρίζει ευλαβικά και φυσικά να αποδείξει ότι δεν χρειάζεται κανένα GNTM για να γίνει κάποιος πετυχημένο μοντέλο.
Αν οι φωτογραφίες του δεν αρκούν για να σαν πείσουν ότι το μέλλον του modelling βρίσκεται στο πρόσωπό του, η προσωπικότητά του θα κάνει τη δουλειά. Διαβάστε τη δική του ιστορία όπως μας τη διηγήθηκε και ανακαλύψτε μια πλευρά του Fisfirico που δεν έχουμε δει απαραίτητα μέσα από το instagram του νεόκοπου cool kid, ο οποίος ετοιμάζεται να κατακτήσει τη διεθνή μόδα τα επόμενα χρόνια.
Francesco, πώς σε ανακάλυψαν; Τον Σεπτέμβρη του 2019 εγώ και η αδερφή μου μόλις είχαμε γυρίσει από Μεξικό που μένει ο μπαμπάς μου. Εκείνη έστειλε σε ένα μικρό πρακτορείο μοντέλων και μας είπαν να πάμε μαζί. Για μήνες υπήρχα στο roaster αυτού του πρακτορείου, αλλά δεν έκανα δουλειές. Τότε έπαιζα ακόμα πόλο στον Παναθηναϊκό και ένας συμπαίκτης μου με παρότρυνε να πάω στο VN Models. Τον Ιανουάριο του 2020 έκανα τις πρώτες μου φωτογραφίες με ένα φανταστικό φωτογράφο, τον Γιώργο Καπλανίδη. Παράλληλα ξεκίνησα να δουλεύω σε ένα bar για να βιοποριστώ σε συνδυασμό με την πρωινή δουλειά που είχα ήδη και στα ρεπό έκανα κάποια casting και μικρές δουλειές που μου έδιναν χαρτζιλίκι, αλλά ποτέ δεν φανταζόμουν το μέλλον μου σε αυτό το επάγγελμα. Μετά ξεκίνησε η καραντίνα και όλα πάγωσαν. Τον Αύγουστο του 2020 μου έβγαλαν καινούργιες polaroids από το πρακτορείο και μετά από μία εβδομάδα μου ήρθε ένα συμβόλαιο για να υπογράψω με το IMG παγκόσμια και με ένα πρακτορείο στο Μιλάνο που εξειδικευόταν στην τοπική αγορά. Έφυγα μία εβδομάδα για να πάω Μιλάνο και Παρίσι, και μετά γύρισα στην Αθήνα. Τότε αποφάσισα να εγκαταλείψω την πρωινή δουλειά μου και τη δουλειά στο bar, γιατί έκανα την πρώτη μεγάλη μου συνεργασία στην Ελλάδα και είδα ότι υπήρχε δυνατότητα να βιοποριστώ από αυτό το επάγγελμα. Μετά υπέγραψα και σε ένα πρακτορείο στην Ισπανία και έφυγα για δύο μήνες εκεί για να δω τι μπορούσα να κάνω σε μία μεγάλη αγορά όπως η ισπανική. Τελικά δεν έκανα καμία δουλειά και τον Οκτώβριο του 2020 πήγα για μία δουλειά στη Γερμανία, με την οποία ξεχρέωσα ό,τι χρέος είχα αφήσει τους προηγούμενους μήνες. Πέρασα στην Ελλάδα και τη δεύτερη καραντίνα και στις αρχές του 2021 δεν ήξερα τι να κάνω. Τελικά αποφάσισα να πάω στο Μιλάνο με δύο φίλους μου που ασχολούνταν επίσης με τον χώρο. Στην αρχή εκεί έκανα κάποιες μικρές δουλειές και για δύο μήνες, ενώ δεν είχα λεφτά, πέρασα την καλύτερη περίοδο της ζωής μου γιατί κάθε μέρα έπρεπε να βρω κάτι να κάνω. Ήταν πραγματικά οι καλύτεροι μήνες της ζωής μου. Έχω πολλές ιστορίες από τον καιρό στο Μιλάνο, όπως ότι ένα βράδυ περπατήσαμε είκοσι χιλιόμετρα για να πάμε σε ένα party σε μία κόκκινη περιοχή και το Μιλάνο ήταν σαν πόλη φάντασμα. Θα θυμάμαι για πάντα τους μήνες μου εκεί. Στις 24 Μαρτίου με έκλεισε η Moncler για την καμπάνια τους στο Amalfi. Αυτή ήταν η δουλειά που με έκανε ευρύτερα γνωστό και μου ανέβασε το κασέ. Τότε άρχισα να το παίρνω όλο αυτό στα σοβαρά και σκέφτηκα ότι μπορώ να το κάνω ως καριέρα και στο μέλλον. Ανέβαλα τις σπουδές μου στην ιταλική λογοτεχνία, τις οποίες θα τις ολοκληρώσω στο μέλλον και αποφάσισα να συγκεντρωθώ σε αυτό.
Από τις μεγάλες δουλειές που έχεις κάνει ποιες θεωρείς κομβικές; Η μεγαλύτερη μέχρι τώρα είναι η Tod’s. Έκανα με το brand μια μικρού μήκους ταινία σε κινηματογραφικό σετ και τότε κατάλαβα ότι θα μου άρεσε ενδεχομένως να γίνω και ηθοποιός. Μπορεί στο μέλλον να πάω σε μία σχολή υποκριτικής. Δεν το αποκλείω. Γενικά αγαπώ και ξεχωρίζω όλες τις δουλειές που έχω κάνει σε Αθήνα και Μιλάνο. Η μόδα εκεί δεν έχει μεγάλη διαφορά με την Ελλάδα, εκτός του γεγονότος ότι ένα μεγάλο brand έχει μεγαλύτερη παραγωγή από τα εγχώρια. Αυτό που μου αρέσει είναι η σχέση με τους ανθρώπους. Και στις δύο χώρες είναι πολύ καλοί και φιλικοί. Είμαστε ίδιοι λαοί. Επίσης αγαπώ ό,τι δουλειά κάνω με τον Γιώργο Καπλανίδη, γιατί το αποτέλεσμα είναι πολύ ξεχωριστό κάθε φορά μιας και βγάζει τις καλύτερες φωτογραφίες. Πάντα οι συμβουλές του είναι πολύτιμες στο set.
Πόσο εύκολο είναι να κάνεις πράγματα στο εξωτερικό ως μοντέλο; Τώρα δεν γίνονται πολλά casting. Νιώθω ότι τα brands αγαπάνε να συνεργάζονται με μοντέλα που ξέρουν και εμπιστεύονται. Έχω δουλέψει ήδη τέσσερις φορές με την Tod’s, όπως δουλεύω ξανά με τη Manebí. Όσο μεγαλώνω και αλλάζει η εμφάνισή μου θα γυρίζει ο τροχός και θα απευθύνομαι σε άλλα brands. Γενικά όταν με ρωτάνε τι δουλειά κάνω απαντάω ότι κάνω φωτογραφήσεις, αλλά ότι δεν έχω καμία σχέση με αυτό που βλέπει κάποιος. Μου αρέσει να απαντάω έτσι αφηρημένα, γιατί όταν το ακούει κάποιος, κάνει τη δική του θεωρία. Δεν μου αρέσει να λέω καν ότι είμαι μοντέλο.
Τι σε ξεχωρίζει σε σχέση με τα άλλα μοντέλα; Ο λόγος που έχω δουλέψει τόσο πολύ μέχρι τώρα πιστεύω ότι δεν είναι η εξωτερική μου εμφάνιση, αλλά όλη η συμπεριφορά μου στο set. Αντιμετωπίζω κάθε φωτογράφηση σαν αποτέλεσμα ομαδικής δουλειάς και με ενδιαφέρει να προσφέρω πάντα στην ομάδα με κάθε τρόπο. Λέω αστεία, προσπαθώ να είμαι ευχάριστος με τους συνεργάτες μου. Πολλοί άνθρωποι που έχουν δουλέψει μαζί μου στέλνουν ότι θα ήθελαν να ξανασυνεργαστούμε και αυτό με κάνει χαρούμενο. Ειδικά για το θέμα της εμφάνισης εγώ έχω και το εξής θέμα. Λόγω της κολύμβησης και του πόλο και του ύψους μου, έχω μεγάλο σωματότυπο και δύσκολα χωράω σε ρούχα samples, οπότε αν δεν σε ξέρει ένα brand ήδη, θα προτιμήσει ένα μοντέλο που χωράει στα ρούχα του.
Μετράει να έχεις followers ως μοντέλο για τα bookings; Μετράει πάρα πολύ. Αν ένα μοντέλο έχει πολλούς followers, θα το πάρουν και θα το ντύσουν άσχετα από τον σωματότυπο. Τα μεγάλα brands τα κοιτάνε πια, αλλά προσωπικά η συμπεριφορά μου στα social media δεν έχει αλλάξει λόγω της δουλειάς μου. Θα ποστάρω ό,τι θα πόσταρα πριν γίνω μοντέλο. Και δεν θα έκανα post για λεφτά. Μοιράζομαι στα social media μόνο ό,τι μου αρέσει και αν δεν είχα τη δουλειά αυτή, ίσως να το είχα διαγράψει το instagram εντελώς.
Μπορεί να ζήσει ένας άνθρωπος μόνο από το modeling; Μπορεί πολύ εύκολα, γιατί ξέρω υπάρχουν μοντέλα που κάνουν μία δουλειά τον χρόνο και ζουν από αυτό 365 μέρες. Είναι θέμα clout και influence που έχεις σαν μοντέλο.
Τελικά το modeling θέλει εξάσκηση ή είναι έμφυτο ταλέντο; Έχει να κάνει με την προσωπικότητα. Ένας καλός φωτογράφος δεν θα δουλέψει ποτέ με κάποιον που ποζάρει. Για μένα είναι άλλο να ακολουθείς τις οδηγίες ενός φωτογράφου και άλλο να ποζάρεις επιτηδευμένα. Θεωρώ ότι μετράει η αντίληψη στο θέμα της κάθε φωτογράφησης, πώς αντιδράς στο ερέθισμα και στις οδηγίες που λαμβάνεις. Στη μόδα δεν αγαπούν την πόζα πολύ. Εγώ δεν φοβάμαι να τσαλακώσω την εμφάνιση μου. Μου βγαίνει φυσικά και αυτό νομίζω αποτυπώνεται στον φακό.
Θα πήγαινες στο GNTM; Όχι, για έναν λόγο. Γιατί ό,τι και αποφασίσω να κάνω στη ζωή μου μετά, είτε για παράδειγμα αν θέλω να γίνω σκηνοθέτης, είτε να γράψω ένα βιβλία, μια τέτοια απόφαση πάντα θα έχει αρνητικό αντίκτυπο και θα με έχουν συνυφασμένο με το reality και αυτό δεν μου αρέσει.
Θεωρείς ότι το GNTM έχει δημιουργήσει μια κουλτούρα που όλοι θέλουν να γίνουν μοντέλα; Δεν μου αρέσει να κρίνω τι κάνουν οι άλλοι, γιατί πιστεύω ότι ο καθένας μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Καταλαβαίνω βέβαια ότι μέσα από την τηλεόραση μπορεί να αποκτήσει κάποιος μια πλατφόρμα, κοινό και ευκαιρίες για να κερδίσει περισσότερα χρήματα, όπως έχουν καταφέρει πολύ πετυχημένα μοντέλα. Προσωπικά για μένα δεν λειτουργεί αυτό του είδους το τηλεοπτικό format, και νιώθω ότι έχω καταφέρει να με γνωρίζουν και χωρίς να πάω στο reality.
Τι φοράς όταν δεν σε ντύνουν για τις φωτογραφήσεις; Ό,τι πιο απλό μπορώ να βάλω πάνω μου και να νιώθω εγώ ότι φαίνεται ωραίο. Αυτό αρχίζει από το influence των γονιών μου. Ο μπαμπάς μου ήταν σερφάς και η μητέρα μου είναι από τις πρώτες punk γυναίκες στην Ελλάδα. Όταν γεννήθηκα εγώ, βρέθηκα να ξυπνάω κάθε μέρα με μουσικές από Pennywise και Limp Bizkit, οπότε έμαθα να ντύνομαι σαν skater. Αυτό όσο μεγαλώνω και με τις αισθητικές αναφορές που λαμβάνω, άρχισε να μεταφράζεται σιγά-σιγά σε ένα πιο προσωπικό στιλ. Αγαπώ τα skater ρούχα, αλλά πλέον μπορεί να τα συνδυάσω με ένα λεοπάρ μοκασίνι από τα Tod’s.
Μιλώντας για τα αντισυμβατικά νιάτα της μαμάς σου, ποια διαφορά εντοπίζεις ανάμεσα στη γενιά της και τη δική σου; Νιώθω ότι η διαφορά που έχω εγώ με τη γενιά της μητέρας είναι ότι τότε εκείνοι έσπασαν τους κανόνες, ενώ εμείς κάπως συμβιβαστήκαμε πλέον.
Τι άλλο κάνεις όταν δεν ποζάρεις για τον φακό διάσημων φωτογράφων; Διαβάζω comics πάρα πολύ. Ειδικά manga. Βλέπω και πολλά anime. Είμαι nerd θα έλεγα. Το αγαπημένο μου και αυτό που μου έδωσε τα περισσότερα συναισθήματα είναι το Steins;Gate. Φυσικά τα βλέπω όλα στα ιαπωνικά. Καμιά φορά νιώθω ότι αν ακούσω σε ένα bar το Rootless από το One Piece θα κλάψω. Μπήκα σε αυτή την κουλτούρα στα 13. Αυτό που με τραβάει είναι ότι μπορείς να δεις πράγματα που δεν υπάρχουν στο mainstream culture. Δημιουργοί σαν τον Junji Ito που γράφει φανταστικά horror stories και αγαπώ, υπάρχουν μόνο σε αυτή την κουλτούρα.