Στο «Άκρως Οικογενειακόν» κάθε φορά που άνοιγε η πόρτα και έμπαινε μέσα η Χαρά, την οποία υποδυόταν η Φαίδρα Δρούκα, ήταν σαν να έμπαινε ένα σίφουνας με κόκκινα μαλλιά. Κάπως έτσι συμβαίνει και στην πραγματικότητα, μόνο που τώρα τα μαλλιά φέρνουν πιο πολύ σε ξανθό. Η γνωστή ηθοποιός βρέθηκε ένα πρωινό του Οκτώβρη στα γραφεία της Popaganda και μπήκε μέσα με την ίδια ακριβώς ορμή. Επικοινωνιακή και ομιλητική, η Φαίδρα Δρούκα, έμοιαζε σαν να ξέρει τον χώρο κι ας ήταν αυτή η πρώτη φορά που τον επισκεπτόταν.
Το ευρύ κοινό την αγάπησε από τους τηλεοπτικούς της ρόλους, αλλά η καταξιωμένη ηθοποιός έχει να επιδείξει και μια σημαντική θεατρική καριέρα. Φέτος υποδύεται και πάλι την Άντζελα Λίπσκυ, μια 50χρονη που βρίσκεται ξαφνικά μόνη, αφού ο σύζυγός της αποφασίζει να την αφήσει για μια πολύ νεότερή της γυναίκα. «Το υπέροχο μου διαζύγιο» της Ιρλανδής συγγραφέως Τζεραλντίν Άρον, έχει παιχτεί σε πάνω από 28 χώρες και έχει ήδη αγαπηθεί και από το ελληνικό κοινό. Η Φαίδρα Δρούκα είχε ανεβάσει και πάλι την παράσταση την θεατρική σεζόν 2019-2020, η οποία διακόπηκε άδοξα λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού.
Η Άντζελα Λίπσκυ βρίσκεται πια σε έναν δρόμο που δεν επέλεξε η ίδια, αλλά πρέπει να τον περπατήσει. Τα διλήμματα μπροστά της είναι πολλά, αλλά εκείνη πρέπει να βρει τρόπο να διαλέξει και να φτιάξει μια νέα ζωή που αυτή τη φορά θα είναι όλη δική της. Μετά από 25 χρόνια έγγαμου βίου πρέπει πια να γίνει η Άντζελα που εκείνη θέλει. Στην ηρωίδα της Τζεραλντίν Άρον δίνει σάρκα και οστά η Φαίδρα Δρούκα, σε έναν μονόλογο γεμάτο χιούμορ, αυτοσαρκασμό και ζωντάνια, ζητώντας από το κοινό να ζήσει κι εκείνο όλες τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τις αποφάσεις, και τις καινούργιες εμπειρίες μιας γυναίκας που βρίσκεται στην πιο κρίσιμη καμπή της ζωής της, στο αναπάντεχο διαζύγιο.
Τελικά μπορεί ένα διαζύγιο να είναι υπέροχο; Τέλειο μπορεί να είναι. Μπορεί να είναι φανταστικό και ειδικά για τις γυναίκες που είναι πιο δυνατές. Νομίζω ότι αντιλαμβάνονται κάποια στιγμή, πιο γρήγορα από τους άνδρες τις δυνατότητές τους μέσα από τις δυσκολίες, γιατί πάντα αυτό σε αναγκάζει ουσιαστικά να δεις τις δυνατότητές σου. Είτε στην προσωπική σου ζωή, είτε στα επαγγελματικά, μόνο μέσα από δυσκολίες αναλαμβάνεις πρωτοβουλίες και βγαίνεις από την ζώνη ασφαλείας σου. Αναγκάζεσαι να κινητοποιηθείς πιο γρήγορα και να δεις ότι μπορείς να καταφέρεις πολλά περισσότερα απ’ όσα νόμιζες. Υπάρχουν γυναίκες που δεν είναι δυναμικές, που μεγάλωσαν σε ένα σπίτι, στο οποίο δεν τους τόνωσαν ποτέ το ηθικό τους, ούτε τις μεγάλωσαν με αυτοπεποίθηση και δυστυχώς ακόμα και τώρα, η γυναίκα δεν έχει την απόλυτα ισότιμη θέση που της αξίζει στην κοινωνία.
Μέσα από τις δυσκολίες και μέσα από την απόρριψη, γιατί η ηρωίδα μου δέχεται απόρριψη όταν την αφήνει μετά από 25 χρόνου γάμου ο σύζυγός της, μπορεί να πάρει τα πάνω της μια γυναίκα που δεν είναι δυναμική, που δεν είχε δουλέψει στη ζωή της, που αφοσιώθηκε στο σπίτι της και στο παιδί της και ξαφνικά στα 50 μένει με ένα σκυλί. Αρχίζει σιγά-σιγά να μαζεύει τα κομμάτια της, βλέπει τι μπορεί να κάνει. Μπορεί να ξαναερωτευτεί, να δουλέψει, να αγαπήσει τον εαυτό της, να περάσει πάρα πολύ καλά με τον εαυτό της. Επειδή είναι ένας μονόλογος και έχω περάσει πολλές χαρές μέσα από αυτόν, αλλά και πολύ μεγάλες δυσκολίες, νομίζω ότι πια δεν είναι ένας ρόλος, είναι ένα κομμάτι μου. Είναι συγκλονιστικό να βλέπεις γυναίκες να δακρύζουν στην παράσταση και να γελάνε όμως, πολύ.
Τί είδους γυναίκα είναι η Άντζελα Λίπσκυ; Η Άντζελα Κένεντυ Λίπσκυ είναι μια πολύ συμπαθητική γυναίκα που την αγαπάς μόλις την δεις, γιατί ακόμα κι αν δεν έχεις τίποτα κοινό μαζί της, θα έχει σίγουρα κάποια από τις γυναίκες της ζωής σου. Δεν είχε πολύ εμπιστοσύνη στον εαυτό της. Είναι μια γυναίκα που παντρεύτηκε νέα, έκανε παιδί νέα. Με τον σύζυγό της έχει μια ρουτινιάρικη σχέση, στην οποία κι εκείνη κάπως βολεύτηκε, γιατί θέλει πολλά κότσια να το αλλάξεις ή να φύγεις, αλλά δεν περίμενε ότι θα έπαιρνε μια μέρα ένα γράμμα που θα της έλεγε, «Γεια χαρά, γιατί βρήκα μια 25χρονη Μεξικανή και ξεκίνα εσύ το διαζύγιο και πληρώνω εγώ τα έξοδα». Έχει μια μαμά που δεν την στηρίζει καθόλου και προτιμά να βλέπει τηλεπαιχνίδια, η κόρη της ήξερε για την σχέση του πατέρα της, αλλά τα πρώτα Χριστούγεννα προτιμά να τα περάσει με εκείνον. Έχει έναν καλό φίλο που της είπε ότι ο σύζυγος της θα γυρίσει, αλλά αυτός δεν γύρισε ποτέ, βρίσκει ένα δικηγόρο που της ζητάει τρελά λεφτά και αρχίζει να μας διηγείται πως χτίζει όλο αυτό το πράγμα με πάρα πολύ χιούμορ. Βγαίνει κάποια ραντεβού, πενθεί αυτό που της συμβαίνει με την κωμική και την τραγική του πλευρά και στο τέλος είναι ικανή να ξαναχαμογελάσει, να αγαπήσει τον εαυτό της και να τον σεβαστεί, να δουλέψει, να αρχίσει να μαζεύει τα κομμάτια της και εν τελεί να μπορεί να ονειρευτεί.
Αυτό το μετέωρο στο οποίο έχει βρεθεί η Άντζελα, θεωρείς ότι είναι μια ευκαιρία για μια ζωή στα δικά της μέτρα; Βέβαια. Γενικά πιστεύω ότι είμαστε γαλουχημένοι με την νοοτροπία που λέει πως αν δεν έχεις σύντροφο, είσαι μόνος. Αν δεν έχεις οικογένεια, δεν έχεις στόχο στη ζωή σου και αυτή δεν έχει νόημα. Αυτές είναι φριχτές φράσεις. Είναι πολύτιμες οι σχέσεις και πολύ δύσκολες. Μπορεί να είναι μαγικές, καταστροφικές, αρρωστημένες, αλλά δεν σημαίνει πως αν δεν έχεις μια σχέση, είσαι μόνος σου. Πρέπει βέβαια, να στέκεσαι και καλά στα πόδια σου και αυτή η γυναίκα δεν στεκόταν. Νομίζω τώρα είναι η ευκαιρία της να ζήσει όπως θέλει, αλλά αυτό θέλει χρόνο και άσκηση, γιατί αν δεν μάθεις αυτό να το κάνεις δεν ξέρεις από που να το πιάσεις. Δεν γεννιέται κανείς ξέροντας. Το βρίσκεις, το δουλεύεις.
Η Άντζελα προσπαθεί να ξαναμπεί στο ερωτικό παιχνίδι στα 51 της, που η κοινωνία ίσως περιμένει από αυτή να έχει κατασταλάξει στον ρόλο της μάνας και την συζύγου. Δεν θέλω να πιστεύω ότι γίνεται αυτό. Ίσως συναναστρέφομαι με πραγματικά ανοιχτόμυαλους ανθρώπους και προέρχομαι από μια όχι τόσο συντηρητική οικογένεια, αλλά μου φαίνεται αδιανόητο για την σημερινή 50αρα γυναίκα να πιστεύουν οι γύρω της ότι είναι αργά για να φτιάξει την ζωή της. Αλήθεια δεν θέλω να το πιστεύω και όχι επειδή είμαι μοντέρνα. Πλέον μια γυναίκα στα 50 μπορεί να γίνει μητέρα, μπορεί να έχει κάνει δύο γάμους. Το θέμα όμως, δεν είναι τι πιστεύει ο κόσμος για την κάθε 50αρα, αλλά τι πιστεύει η ίδια και το ωραίο στην περίπτωση της Άντζελα είναι ότι μπορεί να ονειρευτεί και πάλι και το όνειρο που βλέπει και φαντασιώνεται, γίνεται πραγματικότητα. Λέει σε μια φράση του έργου, «Εμένα ας πούμε, η εικόνα που ζεσταίνει την καρδιά μου, η αγαπημένη μου φαντασίωση, δεν είναι να έχω έναν νέο άνδρα δίπλα μου. Είναι να ζω με ένα άνδρα. Έναν άνδρα που κάπου-κάπου σηκώνει τα μάτια του από το βιβλίο του και με κοιτάζει με αγάπη την ώρα που κάνω τις δουλειές του σπιτιού, μετά το βραδινό με παίρνει αγκαλιά, χωρίς να με σφίγγει, χωρίς να με πονάει. Ξέρει από ένστικτο τι θέλω, πως νιώθω και δεν παύει να μου λέει ότι αγαπάει το καθετί επάνω μου».
Είναι τα 50 η ευκαιρία για μια δεύτερη εφηβεία; Δεν ξέρω. Τώρα είμαι 48, θα σου πω σε δύο χρόνια (γελάει). Τώρα που μεγαλώνω συνειδητοποιώ πόσο γοητευτικό είναι γιατί διώχνεις από πάνω σου πολύ βασανιστικά πράγματα, πολύ αχρείαστα πράγματα. Τα 30 ας πούμε είναι μια πολύ βασανιστική ηλικία. Έχει έναν αγώνα, να κάνεις, να αποδείξεις. Δεν είσαι ευχαριστημένος, δεν σου αρέσει ο εαυτός σου. Στα 30 δεν λες μπράβο στον εαυτό σου. Έχουν πολύ ένταση τα 30. Εγώ επειδή έκανα το παιδί μου στα 40, που είναι ούτως ή άλλως μια ηλικία καμπή, πλέον απολαμβάνω τα πράγματα αλλιώς. Από τα χαστούκια μαθαίνεις πως να διαχειρίζεσαι τα πράγματα καλύτερα για εσένα. Για μένα εξέλιξη είναι το πόσο διαφορετικά διαχειρίζεσαι τώρα ένα θέμα που πριν δέκα χρόνια μπορεί να σε τρέλαινε.
Η Άντζελα είναι μια καθημερινή γυναίκα. Μπορεί το μυστικό τελικά να κρύβεται στις ιστορίες των απλών ανθρώπων; Ναι. Πιστεύω πως μόνο όταν είναι κάτι πολύ κοντά σε εσένα και έχεις κάποια σημεία αναφοράς, μπορείς να βιώσεις αυτό που βλέπεις. Εμένα αυτοί οι ήρωες με γοητεύουν και το βλέπω και στην ανταπόκριση του κόσμου. Ακόμα και στην τηλεόραση, οι σειρές που αγαπήθηκαν πάρα πολύ και που ταυτίστηκε ο κόσμος είναι με τέτοιους ήρωες και ηρωίδες. Πήγα τις προάλλες να αγοράσω ένα κραγιόν και μου έλεγε η πωλήτρια πόσο είχε ταυτιστεί με τον ρόλο μου στα «Υπέροχα Πλάσματα» που είχε βγει πρώτο ραντεβού με ένα τσιγκούνη. Αυτό το έχω ακούσει άπειρες φορές. Αυτά είναι που ο κόσμος τα θυμάται και τον κάνουν ακόμα να γελάει.
Στις γυναίκες που είναι μπροστά στα φώτα, όπως π.χ είναι οι τραγουδίστριες ή οι ηθοποιοί, συγχωρείται να μεγαλώνουν; Για τον χώρο του θεάτρου δεν το πιστεύω. Επειδή η δική μας η δουλειά έχει πολύ μεγάλη διάρκεια στον χρόνο, αν έχεις το μυαλό σου κι αν είσαι χρήσιμος, μπορείς να παίζεις μέχρι τα 100. Δεν θα κάνεις την μπεμπέκα, αλλά έχει διάρκεια. Θέλω όμως να πιστεύω ότι αυτό θα αρχίσει γενικότερα να αλλάζει. Να πει μια μεγαλύτερη κυρία με ωραίες ρυτίδες τις ειδήσεις, να παρουσιάσει μια εκπομπή κάποια κοπέλα που είναι πολύ επικοινωνιακή, αλλά όχι πολύ όμορφη. Να γίνει όλο αυτό πιο κανονικό.
Είσαι επί 90 λεπτά μόνη σου πάνω στην σκηνή. Έχεις ποτέ αισθανθεί μοναξιά; Καθόλου, καθόλου. Είναι τόσο μεγάλη η ζεστασιά του κόσμου και επειδή κάνω πολλούς ρόλους, πολλές φωνές και παίζουν και κάποια βίντεο, υπάρχουν πολλές εναλλαγές. Έχει μια αγριάδα, γιατί καταναλώνεις πολύ ενέργεια, γιατί δεν ρίχνεις πάσες κι αν συμβεί κάτι, δεν έχεις κανένα δίχτυ ασφαλείας, αλλά ό, τι μοναξιά μπορώ να πω ότι νιώθω, είναι πριν την παράσταση που είμαι στο καμαρίνι και δεν έχω την πλάκα που κάνεις με τους συναδέλφους. Ήταν όμως, μια πολύ ωραία έκπληξη το ότι δεν ένιωσα μοναξιά. Το θέατρο είναι ομαδικό άθλημα και είναι πολύ περίεργο το να μην είσαι με συναδέλφους πάνω στην σκηνή, αλλά νιώθω την ικανοποίηση και την χαρά ότι μπορώ να γευτώ αυτή την άλλη συνθήκη που έχει μια άλλη ηρεμία και μια άλλη αυτοσυγκέντρωση. Όταν είσαι μόνος σου, φέρεις μπαίνοντας στην σκηνή την ενέργεια που έχεις όλη την μέρα, αλλά έχεις τον απόλυτο έλεγχο.
Στόχος της παράστασης δεν είναι να κουνήσει το δάχτυλο στους «κακούς» άνδρες που ταλαιπωρούν τις γυναίκες. Έχει πάρα πολύ χιούμορ σε αυτό το κομμάτι. Υπάρχει ένα σημείο στο έργο, που και η ίδια χρεώνει στον εαυτό της κάποια πράγματα, δηλαδή δεν παρουσιάζεται ένας άνδρας, ο οποίος την κακοποιούσε ή την υποβίβαζε. Κάνει κι αυτή την αυτοκριτική της και συνειδητοποιεί πως ίσως στο βάθος-βάθος ήθελε να χωρίσει, όπως λέει και μια φράση στο ίδιο το έργο.
Υπάρχει κάτι που μπορεί να σε αποδιοργανώσει πριν την παράσταση ή και κατά τη διάρκεια της; Μετά από 28 χρόνια στο χώρο, έχω καταλήξει ότι ο χειρότερος σύμβουλος πριν βγεις στην σκηνή, είναι να γίνει κάτι που θα σου δημιουργήσει εκνευρισμό. Το κουβαλάς σε όλη την παράσταση. Είναι ένα μεγάλο βασανιστήριο και πάντα λειτουργεί εις βάρος σου.
Έχεις υποδυθεί πολύ χαρακτηριστικούς ρόλους στην τηλεόραση. Σε τρόμαξε ποτέ το γεγονός ότι μπορεί ο κόσμος να σε ταυτίσει με έναν τηλεοπτικό ρόλο; Όχι, γιατί πάντα υποδύομαι διαφορετικές γυναίκες. Εγώ τελείωσα την σχολή το 1993 και η τηλεόραση μπήκε στη ζωή μου το 2000. Είχα σχεδόν μια δεκαετία στο θέατρο και είχα συνεργαστεί με πολύ σπουδαίους ανθρώπους, δεν μπορούσαν να πάρουν τα μυαλά μου αέρα. Όταν κάνεις μια πολύ ωραία σειρά, υπάρχει μεν η αναγνώριση αλλά δεν ήμουν 20 χρονών και αυτό δεν είναι το πρώτο πράγμα που είχα κάνει, για να νομίζω ότι θα είναι για πάντα. Ήξερα ότι μπορεί να τελειώσει και δεν ήξερα το επόμενο που θα έρθει τι θα είναι ή αν θα είναι καλό. Επειδή δούλεψα πολύ νωρίς, είχα καταλάβει πολύ γρήγορα ότι αυτό δεν σημαίνει τίποτα, ότι σήμερα είναι και αύριο δεν είναι. Κάθε χρόνο είχα την αγωνία του να βρω δουλειά. Δεν είχα δέσει ποτέ τον γάιδαρο μου. Ακόμα και όταν έγιναν τα «Υπέροχα Πλάσματα» που ήταν μεγάλος σταθμός στην τηλεοπτική πορεία μου, ήρθε μετά η κρίση. Δεν μπορούσα να θεωρώ ότι θα πρωταγωνιστώ πάντα σε τόσο καλές σειρές και ότι θα έχω ανεβάσει και το κασέ μου.
Όσο αφορά τους ρόλους, πολλά φορές δυσκολεύτηκα με προτάσεις στις οποίες έπρεπε να πω όχι γιατί μου ζητούσαν να κάνω το ίδιο πράγμα. Είμαι μια ηθοποιός που με τρελαίνει να τσαλακώνομαι. Δεν φοβάμαι μην βγω γελοία, υπερβολική, άσχημη. Δεν με ενδιαφέρει. Γι’ αυτό και αγαπώ τους πιο ακραίους χαρακτήρες.
Τα τελευταία δύο χρόνια το θέατρο υπέφερε. Τόσο με την πανδημία, όσο και με τις καταγγελίες για το κίνημα #MeToo. Πιστεύεις ότι υπάρχει ελπίδα για κάθαρση; Θα φανεί, δεν ξέρω. Όλα αυτά που έγιναν ήταν πολύ άσχημα, πολύ στενάχωρα, πολύ λυπηρά. Βόλεψε βέβαια, όλα αυτά να ακουστούν μόνο για τον δικό μας χώρο, ενώ συμβαίνουν παντού. Λέξεις όπως η κάθαρση όμως, καλό θα ήταν να τις λέμε γενικότερα στον χώρο αυτό και στις εργασιακές συνθήκες. Δεν μπορεί να θεωρείται αυτονόητο ότι ο παραγωγός θα σου φάει χρήματα ή να υπάρχουν τόσο μεγάλες καθυστερήσεις στο να πάρεις τα χρήματά σου. Θα πρέπει να θεωρείται αυτονόητο ότι θα πληρωθείς επειδή δούλεψες.