Ήταν σχεδόν νύχτα στη πόλη Holguin της Κούβας. Τα φώτα ήταν χαμηλά και οι δρόμοι είχαν λίγο κόσμο. Ένα δροσερό αεράκι με χτυπούσε στο πρόσωπο ενώ γύρω μου τα παλιά πανέμορφα κτίρια της πόλης με εκαναν να νομίζω οτι ήμουν σε ταινία εποχής. Δεν υπάρχουν πολλά να κάνεις στις κουβανέζικες πόλεις, τουλάχιστον όπως το εννοούμε εμείς. Η ζωή είναι ήρεμη, πολύχρωμη, ζωντανή και απλή, χωρίς διαφημίσεις, εμπορικά κέντρα και άλλα τέτοια χαρακτηριστικά του δυτικού τρόπου ζωής. Σε κάθε πόλη λοιπόν υπάρχει ένα δημόσιο κτίριο που λέγετε “casa de cultura”, το σπίτι του πολιτισμού.
Εκείνο το βράδυ λοιπόν ενώ τριγυρνούσα έτυχε να περάσω απ’εξω και αμέσως μια όμορφη βαλς μουσική με τράβηξε από τα αυτιά και με πέρασε από την πόρτα της casa de cultura. Ο αυθορμητισμός μου λοιπόν με έφερε αντιμέτωπο με μια εκπληκτική εικόνα.
Χόρευαν Βαλς υπό τους ήχους ζωντανής ορχήστρας! Οι άντρες ήταν ντυμένοι με τα καλά τους κουστούμια που από το χρόνο είχαν σκιστεί σε σημεία. Ο καθένας είχε το δικό του καπέλο το οποίο και έβγαζε κάθε φορά που προσκαλούσε μια ντάμα για χορό, δείχνοντας σεβασμό. Οι γυναίκες ντυμένες με φορέματα που προσωπικά μόνο σε ταινίες εποχής έχω δει και με τις βεντάλιες τους να ανεμίζουν, περίμεναν τον καβαλιέρο να τις σηκώσει για χορό Όλοι τους ήταν πάνω από 65! Ξαφνικά είχα βρεθεί σε άλλη εποχή. Η μουσική ήταν τόσο ήρεμη σωστή και ακριβής. Ξέρετε, όποιον και να σταματήσεις στην Κούβα σίγουρα θα παίζει καλύτερη κιθάρα από τον καλύτερο ευρωπαίο κιθαρίστα. Ακούγετε παράλογο και όμως είναι αλήθεια.
Όμορφη καλοκαιρινή βραδιά και εγώ κάπνιζα και απολάμβανα μια ταινία εποχής να ξετυλίγεται μπροστά μου. Ξαφνικά κάτι διαφορετικό τράβηξε το μάτι μου. Ένας παππούς με ένα άσπρο φανελάκι και ένα σορτσάκι “πείραζε” μια Κουβανή. Φλέρταρε, την γαργαλούσε και προσπαθούσε να την φιλήσει ενώ αυτή το απέφευγε για να το παίξει δύσκολη. Μέσα μου έκανα μια κρυφή σκέψη που ακόμη και τον εαυτό μου δεν άφηνα να την ακούσει. Είπα, αυτός μοιάζει με Έλληνα. Αυτόματα σκέφτηκα ότι αποκλείεται και η σκέψη αυτή πήρε περίπατο.
Όταν πια η βραδιά έφτασε στο τέλος της, ένας κύριος που είχαμε συζητήσει πιο πριν έτρεξε και με ξαναβρήκε. Είπες είσαι από την Ελλάδα, ρώτησε. Ναι, είπα. Ο κύριος Δημήτρης είναι από την Ελλάδα. Τον έφερε και συστηθήκαμε. Τον ρώτησα αν μιλάει ελληνικά και μου είπε ναι. Δεν το πίστεψα για κάποιο λόγο και του είπα να μου μιλήσει. Άρχισε να μιλάει, όχι σπαστά αλλά φάνηκε ότι είχε καιρό να το κάνει. Τελικά η κρυφή μου σκέψη ήταν πραγματικότητα. Την επόμενη μέρα ήπιαμε καφέ και του ζήτησα να μου παραχωρήσει μια συνέντευξη για την ζωή του. Μου έδωσε να καταλάβω ότι η Κούβα είναι ο τελευταίος του σταθμός. Αυτός λοιπόν είναι ο κύριος Δημήτρης…
www.stylianospapardelas.com // facebook