Ελένη, είσαι σόμπερ τώρα που θα κάτσεις ν’ απαντήσεις στις ερωτήσεις; Μην κάνεις σαν τη μαμά μου. Σόμπερ είμαι και δεν έχω και καμία σχέση με τη Νικολούλη. Στο λέω γιατί αυτές οι δύο είναι οι πιο κλισέ ερωτήσεις που μου κάνουν συνήθως. Δεν ξέρουμε γιατί, αλλά πιστεύουμε ότι στο σχολείο ήσουνα η «σιχαμένη», σνόμπαρες τ’ άλλα κοριτσάκια, έκανες μπούλινγκ και γενικά πολλές συμμαθήτριες θα ήθελαν να σου κάνουν κάτι πολύ άσχημο. Γιατί έτσι; Έχεις μετανιώσει; Με τρομάζει η ιδέα του μπούλινγκ ειδικά όπως έχει εξελιχθεί τα τελευταία χρόνια. Και όχι, ποτέ δεν το έκανα γιατί ποτέ δεν μου άρεσε η ιδέα του «τρόμου» σε οποιαδήποτε μορφή. Όχι όμως ότι δεν ήμουν λίγο «σιχαμένο». Μου θύμισες τώρα πως στο δημοτικό όταν είχα μάθει την παροιμία «άνθρωπος αγράμματος, ξύλο απελέκητο» την έλεγα συνέχεια στους φίλους μου, κυρίως στα αγόρια. Μετά έφερναν τις μαμάδες τους να μου κάνουν παρατήρηση γιατί έκλαιγαν, και εγώ τους πήγαινα όλους μαζί στον διευθυντή. Win-win! Θα προτιμούσες μια ζωή να μαζεύεις αβρωνιές στα υψίπεδα της Κρήτης ή να καλλιεργείς σαλιγκάρια στην γαλλική περιφέρεια. Η ιδέα του να τρώω σαλιγκάρια στο Κονιάκ είναι σίγουρα καλύτερη και από τα δύο. (Σοβαρά τώρα… Αβρωνίες;) Υπάρχει κάποιο κλισέ που απολαμβάνεις να χρησιμοποιείς στα κείμενα σου; Ως φράση όχι. Ως νόημα, πάντα μου αρέσει να θυμίζω πως ό, τι κι αν σου προτείνουν να πιεις, εσύ θα πρέπει να επιλέξεις αυτό που πραγματικά θέλεις. Τώρα, εσύ πας τρως, πίνεις, ταξιδεύεις, γράφεις εκεί διάφορα και πληρώνεσαι. Δεν είναι λίγο ντροπή; Το να βιώνεις καταστάσεις που θα παρακινήσουν κάποιον να δοκιμάσει ή να δει κάτι διαφορετικό το θεωρώ χαρά. Άλλωστε μην ξεχνάς πως οι περισσότεροι πριν δοκιμάσουμε κάτι καινούριο (ταξίδι, εστιατόριο ή μπαρ) θα αναζητήσουμε μια δεύτερη γνώμη. Αυτή η δεύτερη γνώμη είναι «η βρώμικη δουλειά» που κάποιος πρέπει να την κάνει, για να μπορείς εσύ μετά να γκουγκλάρεις λίγο πριν πας σε κάποιο bar και να ξέρεις τι θα πιεις ή τι θα αντιμετωπίσεις. Άλλωστε, πάντα όταν ψάχνεις κάτι και βρίσκεις μια εμπεριστατωμένη άποψη σου αρέσει και αυτό σου δημιουργεί μια διαφορετική εικόνα για το μέρος που θα πας. Δεν γκουγκλαρες δηλαδή ποτέ κάτι και είπες “κοίτα την βλαμμένη, κι εκεί έχει πάει” κι έκλεισες εκνευρισμένος το κινητό σου επειδή είχα γράψει εγώ πριν την γνώμη μου. Τέλος, είναι γνωστό πως καμία δουλειά δεν είναι ντροπή πόσω μάλλον όταν πρόκειται για μία δουλειά που ονειρευόμουν πάντα να κάνω. Δεν είναι λίγο ντροπή όμως πια και αυτή η τρέλα με τα κοκτέιλ και τους μπάρμαν; Εδώ πας πια σε ένα μπαρ και φοβάσαι να παραγγείλεις μη σε πουν άσχετο. Δεν σε κόβω για τύπο που ντρέπεται να παραγγείλει το ουίσκι του. Θα πρέπει λοιπόν να αντιμετωπίζουμε όλοι τα μπαρ ως μια όμορφη και νόστιμη εξέλιξη των πραγμάτων σε ό, τι αφορά το ποτό, και από εκεί που πίναμε ένα σκέτο ουίσκι, που κάποτε δεν μπορούσαν καλά-καλά να το βάλουν μέσα σε ένα ποτήρι, πλέον να έχουμε την χαρά να αντιμετωπίζουμε μια ακόμη πιο γευστική τοποθέτηση, ακόμη και σε αυτό, το σκέτο ουίσκι. Και μην ξεχνάς πως πάντα πρέπει να παραγγέλνεις αυτό που θέλεις, γιατί εσύ πρέπει να πιεις το ποτό, και όχι το ποτό εσένα. Ξέχνα τώρα ό,τι είπαμε. Ποιο κοκτέιλ να κερνάμε στα κορίτσια ώστε να λιγοθυμάνε για πάρτι μας. Πάντα κάτι κλασικό. Αν το κορίτσι σου είναι «ξινό», μία Margarita. Αν την συναντήσεις μετά το γραφείο, ένα Negroni. Αν θες σίγουρη συνέχεια, ένα, και ένα ακόμη, και ένα τρίτο Dry Martini. Στο λέω γιατί ένα βράδυ ήπια 9 και έκτοτε έκανα 3 χρόνια σχέση. (Ανά 3 dry martini, και ένας χρόνος σχέσης). Μπορείς να μας εξηγήσεις κάτι: Γιατί όταν έχουμε μια συσκευασία με δύο γιαούρτια στο ψυγείο και θέλουμε να πάρουμε το ένα να το χρησιμοποιήσουμε, αντί να βγάλουμε έξω τη συσκευασία με το ένα και να αφήσουμε το άλλο στο ψυγείο, βγάζουμε αυτό που είναι να βγάλουμε και αφήνουμε μετά τη συσκευασία στο ψυγείο να πιάνει μεγαλύτερο χώρο; Πάντα εξαρτάται από το πόσο όμορφα και άνετα νιώθεις σε ένα χώρο. Αυτοί που συνήθως νιώθουν όμορφα και άνετα, θέλουν και οι υπόλοιποι που υπάρχουν σε ένα χώρο να νιώθουν εξίσου όμορφα και άνετα. Έτσι και εγώ, το γιαούρτι μου δεν θέλω να καταπιέζεται, θέλω να νιώθει άνετα, και αφού του παίρνω το άλλο του μισό, τουλάχιστον αποφασίζω να το αφήσω μέσα στο ψυγείο με αυτό το όμορφο φόρεμα, για να νιώθει όμορφα και άνετα. Σαν εμένα. Μπορείς να μας περιγράψεις (με λίγες λέξεις, επιγραμματικά, για την πάρτη σου το κάνεις δεν θα βγάλεις κάτι) τα τρία ομορφότερα μέρη που έχεις βρεθεί; Το Κιάντι στην Τοσκάνη, η ενδοχώρα της Καμπότζης και το 7 Jokers. Θες να μας ρωτήσεις κάτι τώρα που ξεμέθυσες; Τώρα, εσύ πας τρως, πίνεις, ταξιδεύεις, γράφεις εκεί διάφορα και πληρώνεσαι. Δεν είναι λίγο ντροπή; Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή, Ελένη μας!
