Φωτ. Γεράσιμος Δομένικος
ΜΟΥΣΙΚΗ: Πλέον η σιωπή και ο ρυθμικός ήχος των πλήκτρων όταν γράφω που διακόπτεται κάθε τόσο. Μια αιώρηση και τότε ίσως κάποιο πουλί που ακούγεται στο βάθος, ένα μαρσάρισμα και μια τυχαία φωνή στον ακάλυπτο ή ένα νιαούρισμα από δυο γάτες που κυνηγιούνται κάτω από το σαράβαλο έξω από το παράθυρο. Μια τυχαία σύνθεση ήχων που σου υπενθυμίζει ότι είσαι ζωντανός, παρόλο που σκοτώνεις τον χρόνο σου γράφοντας. Ο βόμβος της πόλης που σε καλεί διαρκώς έξω, ενώ μένεις κλεισμένος. Όταν τον απομονώνω επανέρχονται τα χρόνια σπουδών στην κλασική μουσική και αργότερα στη μουσική τεχνολογία, μάλλον με την αγριότητα που περιγράφουν στα βιβλία τους η Γέλινεκ και ο Μπέρνχαρντ. Παρόλα αυτά προτιμώ να ακούω κλασική μουσική και soundtracks ταινιών όταν σκέφτομαι ή διαβάζω, ενώ συχνά πυκνά επανέρχομαι στους Portishead, τους Massive Attack, τους Tindersticks, τους Noir Desir, τον David Bowie, τον Leonard Cohen και εκατοντάδες άλλους. Όταν ακούω ελληνική μουσική δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα καινούριο, αφήνομαι σε μια παράξενη νοσταλγία.
ΒΙΒΛΙΑ: Δεν έχει αρχή και τέλος η περιπέτεια της ανάγνωσης. Ένα χάος λέξεων, κόσμων, ρυθμού που αυτοοργανώνεται, ανασυντάσσεται και επαναπροσδιορίζεται με κάθε νέο βιβλίο που προστίθεται ή με κάθε ένα που ξαναδιαβάζεται. Τελευταία πιστεύω ότι η σειρά ανάγνωσης των βιβλίων και η σύνδεσή τους μέσα μου παράγει ένα επιπλέον νόημα ή ένα νήμα, μια μοναδική διαδρομή που έτυχε να ακολουθήσω μόνο εγώ προσδιορίζοντας τελικά την έλξη ή την απώθηση που μου ασκεί κάθε βιβλίο και την σημασία που αποκτά στην ζωή μου. Θα έλεγα ότι θαυμάζω όσους μπορούν να ξεχωρίσουν ένα μόνο βιβλίο ή λίγα βιβλία και να τα απομονώσουν από το σύνολο όσων διάβασαν, καθώς θεωρώ ότι αυτά τα βιβλία ήταν σημαντικά μόνο εξαιτίας όσων προηγήθηκαν ή όσων θα ακολουθήσουν σε σχέση με όσα ζεις ανά περίοδο. Όταν έχεις στο νου σου αυτή τη ρευστότητα των πραγμάτων μπορείς να καταλήξεις μόνο σε εφήμερες προτιμήσεις. Αναιρώντας όσα είπα νωρίτερα θα κάνω ξεχωριστή μνεία στον Μπέρνχαρντ απλά και μόνο γιατί επανέρχεται ως Μίμος των Φωνών πάνω στις φωνές των υπολοίπων συγγραφέων που διαβάζω.
ΤΑΙΝΙΕΣ: Παρόλο που για χρόνια μου άρεσε να βλέπω και να ξαναβλέπω βίαιες ταινίες, όπως το OldBoy, Το Μίσος και άλλα τέτοια, τελευταία, ίσως επειδή μεγαλώνω, καταλήγω σε ταινίες όπως η Τέλεια Ομορφιά του Σορεντίνο. Η γκάμα των αγαπημένων σκηνοθετών περιλαμβάνει τους Ταρκόφσκι, Κιούμπρικ, Λιντς, Τριφό, Αρονόφσκι, Χίτσκοκ, Χάνεκε, Ταραντίνο, Αλμοδόβαρ, Άντερσον.
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ: Τελευταία παρακολουθώ σειρές από Netflix, ΗΒΟ κ.λπ. Ξεχωρίζω από αστυνομικά τα True Detective, The Killing, Fargo, Breaking Bad, The Fall και παλιότερα το Twin Peaks. Ενώ με συνεπήρε ο πρώτος κύκλος του Black Mirror, The Handmaid’s Tale, το House of Cards, The Sopranos και η λίστα φυσικά συμπληρώνεται από εκατοντάδες άλλες σειρές. Από την ελληνική τηλεόραση αντέχω πλέον να παρακολουθώ μόνο εκπομπές πολιτιστικού περιεχομένου στην ΕΡΤ.
INTEΡNET: Έχοντας σπουδάσει πληροφορική ανακάλυψα το internet την εποχή που ήταν διασυνδεδεμένα μόνο Πανεπιστήμια και ερευνητικά κέντρα μεταξύ τους, σε μαύρες οθόνες, πριν να εφευρεθεί το ποντίκι, όταν συχνά κάναμε ping σε κάποια διεύθυνση στην τύχη τύπου 192.202.354.4. και μιλούσαμε είτε με φοιτητές στο Πολυτεχνείο, ΑΣΟΕΕ κ.λπ. στην Ελλάδα, είτε με φοιτητές του εξωτερικού στην τύχη. Κάποια στιγμή είχα συνομιλήσει με έναν Κινέζο και στις συστάσεις με ρωτάει, από που είσαι; Το λέω από την Αθήνα. Μου απαντάει εκεί που είναι η Μύκονος; Του λέω ναι. Κι αμέσως μετά μου εκφράζει το ερώτημα που με απασχολεί κατά καιρούς μέχρι σήμερα: τι μπορεί να κάνει κάποιος σε μια τόσο μικρή χώρα;! Τότε αντιλήφθηκα το μέγεθος του ιστού που στηνόταν και την έκρηξη που θα ακολουθούσε με την επανάσταση της πληροφορίας και της ψηφιοποίησης. Παρακολουθώ πάντα τις εξελίξεις σε αυτόν τον τομέα με την ψυχραιμία του παλιού, όπως λένε. Πλέον εργάζομαι μόνο από απόσταση, από το σπίτι χρησιμοποιώντας τα νέα μέσα και αυτό είναι κάποιου είδους απόλαυση στην καθημερινότητά μου.
ΣΠΟΡ: Έχω μια κάποια επαφή με κάποια αγωνίσματα. Για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο λατρεύω τον συντηρητισμό του καλλιτεχνικού πατινάζ το οποίο παρακολουθώ με εξαιρετικό ενδιαφέρον και την ταχύτητα της Formula 1 που παρακολουθώ εδώ και χρόνια, με όλες τις τραγωδίες και τους θριάμβους της τεχνολογίας και των ανθρώπινων ορίων. Συστηματικά το μόνο που κάνω ως υποτυπώδη μορφή άθλησης είναι το περπάτημα στον Λόφο του Φιλοπάππου που μου επιτρέπει ταυτόχρονα να σκέφτομαι τις ιστορίες μου.
ΤΑΞΙΔΙΑ: Ονειρεύομαι πάντα μακρινούς προορισμούς, αλλά αρκούμαι στους κοντινούς. Αγαπημένο πεδίο είναι πάντοτε η εξερεύνηση του Αιγαίου και της Ευρώπης. Τα κοντινά δηλαδή. Ίσως γιατί τα καταλαβαίνω περισσότερο και γιατί πλήττω στα μακρινά ταξίδια με αεροπλάνο.
ΓΕΙΤΟΝΙΑ: Κουκάκι και Ακρόπολη, στους πρόποδες του Λόφου του Φιλοπάππου όπου μεγάλωσα και μένω ακόμη με μικρά διαλείμματα. Αλλάζει διαρκώς πρόσωπα με την συνύπαρξη ετερόκλητων αρχιτεκτονικών στοιχείων, αισθητικής, κοινωνικών τάξεων, ηλικιών, επισκεπτών, ξένων και ντόπιων. Γοητευτική και αφόρητη ταυτόχρονα. Ξέρω πλέον κάθε λιθαράκι, τα πρόσωπα, τις συνήθειες, τις μυρωδιές, τα άκρα και τον μέσο όρο της. Τελευταία έχει γίνει ιδιαιτέρως δημοφιλής κι αυτό βεβαίως είναι επικίνδυνο, αλλά μπορώ να καταλάβω γιατί. Μια έκκληση: σταματήστε να γράφετε για το Κουκάκι, σε λίγο δεν θα βρίσκουμε να κάτσουμε στα μαγαζιά της γειτονιάς.
ΤΩΡΑ: Μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ίκαρος η Πόλη στο φως, το τρίτο μέρος της Τριλογίας της Αθήνας, της σειράς αστυνομικών μυθιστορημάτων με πρωταγωνιστή τον Αστυνόμο Χάρη Κόκκινο. Η πρώτη μεγάλη παρουσίαση στην Αθήνα θα γίνει στο καφέ του Public Συντάγματος, στις 30 Μαΐου στις 9.00μ.μ. Θα μιλήσουμε για αστυνομικές ιστορίες, το μεσογειακό νουάρ, την Αθήνα και άλλα μυστήρια μαζί με τον Γιώργο – Ίκαρο Μπαμπασάκη.