Όσοι είχαν βρεθεί στο Δαναό στην προβολή της ταινίας του Βιμ Βέντερς για την Πίνα Μπάους πριν πέντε χρόνια, θα θυμούνται μια λεπτή, ψηλή φιγούρα που εμφανίστηκε στη σκηνή σε ένα χορευτικό δρώμενο –«δώρο» στο κοινό- πριν την έναρξη της ταινίας. Η Αθανασία Κανελλοπούλου ήταν η καθ’ ύλην αρμόδια να αναλάβει μια τέτοια «εισαγωγή», έχοντας ζήσει και εργαστεί έξι χρόνια πλάι στο ιερό τέρας του σύγχρονου χορού που έφυγε από τον κόσμο το 2009. Τη γνώρισα ένα χειμωνιάτικο βράδυ στην παράστασή της στο Βοτανικό, RUPTURE περσεφόνη, και νομίζω πως όσα χρόνια και να περάσουν δεν θα ξεχάσω την εμπειρία. Μέσα από ένα one woman show που θύμιζε μυσταγωγική ιεροτελεστία, η Αθανασία φώτισε μια τελείως άγνωστη πτυχή για το μύθο της χθόνιας θεάς της γονιμότητας, που κατά περίεργο τρόπο, μέσα από μεταφορές και σύμβολα, έβρισκε τον τρόπο να απηχήσει σε μια γυναίκα του 21ου αιώνα που ζει και υφίσταται τις παρενέργειες και τον παραλογισμό της σύγχρονης ζωής. Τη γνώρισα στο τέλος της παράστασης και δώσαμε ραντεβού για μια συνέντευξη που τελικά έγινε μόλις τώρα, με αφορμή τη νέα παράστασή της, into her geo#metries, στις 12 Ιουνίου στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, για την οποία συνεργάζεται με την εικαστικό Χρυσάνθη Σιέμπου και την μουσικό/πιανίστα Κωνσταντίνα Πολυχρονοπούλου.
Το κείμενο της συνέντευξης δεν ήθελα να έχει την καθιερωμένη δομή «ερώτηση- απάντηση» αλλά να πλησιάζει περισσότερο στις χορογραφίες της ίδιας. Την άφησα να μιλήσει σε πρώτο πρόσωπο και μετά δούλεψα το κείμενο γύρω από ομόκεντρους κύκλους. Σε κάθε κέντρο, μια λέξη- σύμβολο από το ιδιωτικό «σημειωτικό» ιδίωμα της Αθανασίας…
Σε λυπάμαι που για να φτιάξεις αυτό το κείμενο πρέπει να σκάψεις σε τόσες λέξεις και σκέψεις. Όπως στη λέξη «κατώφλι» που τόσες φορές σου ανέφερα. Χθες όπως καθόμουν σπίτι, έπεσε το μάτι μου στην πόρτα, και σκέφτηκα, να ένας ορθογώνιος χώρος, πολύ καθαρά δομημένος, να και τα παράθυρα, που είναι σαν ρωγμές, περάσματα. Και σκέφτηκα πόσο μηχανικά κάνουμε κάποιες κινήσεις, ανοίγουμε την πόρτα, βγαίνουμε, μπαίνουμε -χωρίς να το συνειδητοποιούμε- σε άλλους χώρους, ξαναβγαίνουμε και ούτω καθεξής. Όλη μου η ζωή είχε να κάνει με την έννοια «κατώφλι», μια έννοια στιβαρή, μεγαλειώδης, «στο κατώφλι του 21ου αιώνα» λέμε, ή «στο κατώφλι του θανάτου». Ωστόσο, η λέξη, όπως ορίστηκε από τον ανθρωπολόγο Van Gennep (liminality) είναι και μια κατάσταση ημι-απώλειας της συνείδησης και του προσανατολισμού που συμβαίνει στη μέση μιας τελετής, όταν οι συμμετέχοντες έχουν ξεχάσει ποιοι είναι, βρίσκονται σε μια μεταίχμια κατάσταση, στέκονται άρα σε ένα κατώφλι ανάμεσα στην ταυτότητα και την αίσθηση του χρόνου και του περιβάλλοντος που είχαν πριν, και σε μια νέα κατάσταση που έρχεται με το πέρας της τελετής. Έβλεπα πάντα τον εαυτό μου εν κινήσει, με το ένα πόδι έτοιμο να διαβεί, και το άλλο πίσω, αιωρούμενη σε έναν ενδιάμεσο,όχι όμως ουδέτερο χώρο. Όλα τα έργα μου έχουν να κάνουν με τη θεματική του «περάσματος» και του ενδιάμεσου χώρου. Είμαι εξόριστη αλλά βρίσκομαι κάπου, ανήκω και δεν ανήκω. Υπάρχουν στάδια στη ζωή που πάντα βρισκόμαστε σε ένα κατώφλι, πρέπει να τα βγάλουμε πέρα, να διαβούμε, να διαχειριστούμε το πέρασμα. Eίναι σαν το ξεφλούδισμα του φιδιού. Στο έργο που θα παρουσιάσουμε στο Ίδρυμα Κακογιάννης, το into her geo#metries, θα δεις το ξεφλούδισμα του χρόνου, το ξεφλούδισμα της Γης που απηχεί σε ένα υπαρξιακό ξεφλούδισμα, αυτόπου μας οδηγεί στον αληθινό εαυτό.
Into her geo#metries: Ακόμη και οι γεωμετρίες είναι διχοτομημένες. Το geo έχει να κάνει με τη Γη, τη μάνα-Γη, τη φύση. Mια λέξη άκρως θηλυκή. Το –metries αντιστοιχεί στο μέτρο, έναν όρος που παραπέμπει στο νου, στο αρσενικό. Βλέπω μέσα σ’ αυτά τα δύο μια δυαδικότητα. Η θεματική του έργου -αλλά και σχεδόν όλων των έργων μου- έχει να κάνει με το πώς μια γυναίκα μέσα από τους ρόλους της κατορθώνει να αναδυθεί ως πραγματικός εαυτός ή τουλάχιστον πώς εκφέρει την επιθυμία της να φτάσει να νιώσει ποια είναι στ’ αλήθεια.Είμαι πολύ χαρούμενη που έχω βρει την ομάδα μου, την Κωνσταντίνα (μουσικό) και τη Χρυσάνθη (εικαστικό), άνθρωποι από διαφορετικούς χώρους από το δικό μου, που όμως φέρουν μέσα στη δουλειά τους κι αυτές την έννοια της κίνησης.
Μόλις γύρισα από ένα σεμινάριο όπου διδάσκω χορό. Παλιότερα, θα ήταν παιχνιδάκι, τώρα νιώθω εξάντληση. Αυτό είναι το θέμα. Πώς μπορείς να χειριστείς τη φθορά στο σώμα σου, όταν αυτό είναι το μόνο κεφάλαιο που έχεις; Τη νιώθεις τη φθορά στην αντοχή σου, στο πώς το σώμα διεκπεραιώνει λειτουργίες που παλιότερα τις εκπλήρωνε με άνεση, χωρίς προσπάθεια. Έχω περάσει μήνες, χρόνια προσπαθώντας να συλλάβω την έννοια του χρόνου, αυτή την άυλη κατάσταση που δεν εξηγείται με λόγια, με τίποτα. Δεν θέλω να δω τον εαυτό μου μέσα σε μια συμβεβλημένη ελευθερία, αλλά σε μια ελευθερία που να μην έχει όρια, πλαίσιο, γι’ αυτό δεν αποδέχομαι την έννοια του χρόνου σαν συνθήκη. Αποδέχομαι μόνο το πέρασμα της Ιστορίας, τη συνέχεια της Ιστορίας. Ο χρόνος δεν είναι τίποτε άλλο από ένα σπειροειδές αντικείμενο δεν μπορώ να τον δω γραμμικά.
Είναι ένας συνοδοιπόρος στη ζωή, θες να πιστεύεις ότι θα βαδίζει πλάι σου χωρίς να σε καταδιώκει. Δεν είναι αρνητική έννοια η φθορά, τη βλέπω σαν μεταμόρφωση, μόνο μέσα από το χρόνο και το πέρασμα της Ιστορίας μπορείς να φτάσεις σε κάτι πιο ολοκληρωμένο. Όσο περνούν τα χρόνια θέλω να κάνω πράγματα που να δίνουν ένα στίγμα ειλικρίνειας, αλήθειας.
Γιατί έφυγα από την ομάδα της Πίνα Μπάους παρόλο που μου είχε ζητήσει να μείνω; Γιατί συνειδητοποίησα ότι αν έμενα, θα άραζα, θα βάλτωνα. Είχα πάντα μια αγωνία μήπως δεν προλάβω να βρω πού είναι ο τόπος μου. Βρισκόμουν σε ένα κατώφλι, σε ένα φευγιό, έλεγα «είμαι εδώ για να πάρω κάτι και να το συνεχίσω κάπως αλλιώς, αλλού». Κι έτσι έφυγα. Η Πίνα δεν χρειαζόταν να βάλει ποίηση στη δουλειά της, ήταν όλη ποίηση. Ποίηση και πραγματικότητα. Ήταν για μένα ο Άνθρωπος με εκείνο το βλέμμα που σε συγκρατούσε, που ήταν καθαρό και χρειαζόταν μόνο ένα λεπτό για να δει αυτό που ήθελε και να καταλάβει αν σε θέλει ή όχι στο περιβάλλον της. Όλα γίνονταν κάτω από αυτό το βλέμμα. Είχε και το απίστευτο χάρισμα να ακούει, να είναι παρούσα στο κάθε λεπτό, με αστείρευτη υπομονή, κάτι το ανεξήγητο και πολύ βιωματικό, καμιά λέξη δεν μπορούσε να το περιγράψει. Η Πίνα μού έδωσε ένα δώρο, να είμαι παρούσα στο τώρα, κάτι δύσκολο να το πετύχεις χωρίς κάποιον να σου δείξει πώς.
Τι έχω να πω; Τι έχω να μοιραστώ; Μέσα από το σώμα, διηγούμαι ιστορίες. Για να κάνω το σώμα να μιλήσει, έχω φτάσει να αποδομήσω το λόγο, να τον κάνω κίνηση. Αυτό κάνουμε οι χορευτές.Οι κινήσεις έχουν σημασία, φέρουν νόημα. Το σώμα καταγράφει, η Ιστορία και ο χρόνος καταγράφονται μέσα από τις κινήσεις του, είναι πολύ βιωματικό πράγμα, είναι το primal force. Ερχόμαστε στη ζωή, κλαίμε, και κλαίγοντας το σώμα κάνει μικρούς σπασμούς, το μωρό επικοινωνεί με την κίνηση και τις άναρθρες κραυγές, η κίνηση του είναι όλη κι όλη η ύπαρξή του. Ο λόγος δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς κίνηση και αντίστροφα. Η σκέψη και η κίνηση πρέπει να αλληλοσυνδεθούν ώστε η ιστορία που θα πω μέσα από μια χορογραφία να γίνει κατανοητή και να μπορεί ο θεατής να επικοινωνήσει.
Μπορώ να καταλάβω την ψυχολογία του θεατή κάθε στιγμή, του καθενός χωριστά. Είναι ένα φοβερό συναίσθημα, το τι νομίζει αυτός για σένα και το τι σκέφτεσαι εσύ γι’ αυτόν. Πού να ήξερε τι χτίζεις και τι καταστρέφεις την κάθε στιγμή πάνω στη σκηνή! Μου έχουν πει κατά καιρούς «τι να ‘ναι άραγε αυτό που βιώνεις στη σκηνή, φαίνεται τρομερό!». Απαντώ: «Δεν βιώνω τίποτα, ξέρετε, είμαι ένας απατεώνας». Το βλέμμα που αναζητώ στο κοινό είναι ένα βλέμμα που συγκρατεί. Πού δεν χρειάζεται να κρίνει ή να κατακρίνει, που δείχνει να είναι παρόν και που επικοινωνεί. Ανάμεσα σε θεατή και περφόρμερ υπάρχει επίσης ένα «κατώφλι», που το ζω πολλά χρόνια. Στη σκηνή, σ’ αυτό το κατώφλι, πρέπει η ευαισθησία σου να είναι τέτοια ώστε να αφουγκραστείς τον παλμό του κοινού, το πού θέλει να σε πάει το ίδιο, χωρίς να αφεθείς να σε αποδιοργανώσει.
Αυτό που κάνω είναι ένα πάντρεμα σωματικού θεάτρου και χοροθεάτρου. Θέλω να ανακαλύψω μια σιωπηλή γλώσσα, κρυμμένες πτυχές και μυστικά που ξετυλίγονται σιγά σιγά, σαν από ένα κουτί της Πανδώρας, ένας κρυφός θησαυρός. Θησαυρός για μένα είναι η αλήθεια, αυτή η αλήθεια που φοβόμαστε. Έχουμε εκπαιδευτεί στο φόβο να μην φτάσουμε ποτέ να βρούμε την αλήθειά μας. Είναι οι αντιστάσεις μας. Αν κάτι που πρέπει να γίνει σου προκαλεί φόβο, ρίσκο, πανικό, να είσαι σίγουρος ότι αυτό πρέπει να κάνεις: Ναι, θα πρέπει να ισχύει αυτό.
Έλεγε κάπου ο Αρσένι Ταρκόφσκι, «Πρόθυμα τη ζωή μου θα ‘δινα για μια ζεστή και σίγουρη γωνιά, αν μια ιπτάμενη βελόνα δεν με γυρνούσε μέσα στον κόσμο σαν κλωστή». Τι είναι η φύση μας; Σαν να έχεις ένα βουνό από ρούχα και μέσα σ’ αυτό το βουνό να ψάχνεις να βρεις μια λεπτή κλωστή, το κλειδί του αινίγματος. Κι όταν φτάσεις να τη βρεις, σου έρχεται να πεις «ώστε αυτό ήταν τελικά, μια τόση δα κλωστή;» Τι είναι αληθινός εαυτός; Αυτή η πληρότητα που βιώνεις, μερικές στιγμές αυτοπραγμάτωσης που έρχεται μόνο μέσα από την αποδόμηση. Το έργο που παρουσιάζουμε μιλά για την αποδόμηση της γυναικείας ταυτότητας, μιλά για τα ακρωτηριασμένα από τα τραύματα μέλη μας, μιλά για τη χαμένη αθωότητα, το ψεύτικο κομμάτι μας και πώς όλα μακιγιάρονται.
Ήμουν πάντα σαν άνθρωπος πολύ εκρηκτική, πληθωρική, ήθελα να μιλάω πάντα. Είχα το εκτόπισμα ενός τάνκερ. Φοβόμουν να δω τη σιωπή, να αντιμετωπίσω την παύση. Μάλλον γιατί τη συνέδεα με το θάνατο, με το λίμνασμα, με κάτι που δεν εξελίσσεται. Φοβόμουν να κρατήσω τη σιωπή μέσα στην παύση, γιατί η παύση είναι πιο εκρηκτική από τη λέξη, κρύβει την αγωνία, το άγνωστο. Αντιστέκομαι στο άγνωστο αλλά γι’ αυτό ασχολούμαι με την τέχνη, δηλαδή με το ανοίκειο, γιατί με ελκύει αυτό που μας υπερβαίνει, όπως ο θάνατος ή ο έρωτας. Το κοινό συχνά αναρωτιέται: Κάθε κίνηση στο χορό αντιπροσωπεύει κάτι; Σημαίνει κάτι; Ναι, αλλά μέσα στη σιωπή (και την ακινησία του σώματος) μπορεί να βρίσκονται πολύ σημαντικές λέξεις. Έχω ένα ημερολόγιο όπου καταγράφω επιθυμίες, όνειρα, σκέψεις. Η σιωπηλή γλώσσα είναι σαν καταγραφή σε ένα τέτοιο ημερολόγιο που παρόλο που δεν θέλω να το δει κανείς, το μοιράζομαι με το κοινό. Είναι αυτό που έλεγε ο Λακάν, «Δείτε με, είμαι εδώ για σας!». Αν δεν υπήρχε ανάγκη να μας δουν, να μας ακούσουν δεν θα υπήρχε τέχνη. Αυτό μας ανεβάζει στη σκηνή. Αλλιώς θα καθόμασταν σπίτι μας και θα κάναμε τέχνη για τον εαυτό μας.
Με ενδιαφέρει η Ιστορία. Μου προκαλεί περισσότερο δέος και από αυτήν ακόμη την έννοια της αγάπης, όχι εθνολογικά, αλλά ανθρωπολογικά. Όπως επίσης με ενδιαφέρουν και οι «ανώνυμες» ιστορίες. Σκέφτομαι αρκετά το κύτταρο της Ιστορίας, που υπάρχει μέσα μας. Με ρωτάνε γιατί επέστρεψα στην Ελλάδα. Μα δεν γίνεται να μην επιστρέψεις, η επιστροφή κλείνει μέσα της τη λέξη στροφή, και η στροφή, την τροφή. Μέσα σ’ αυτές τις τρεις λέξεις βλέπω κάτι το κυκλικό, μια σπειροειδή κίνηση, που βγαίνει από τη μήτρα -η τροφή- πηγαίνει στη στροφή και γίνεται επιστροφή: Επιστρέφουμε στον τόπο του εγκλήματος, στον τόπο που μας γέννησε, στο κύτταρο, σ’ αυτό που έχει μάθει το σώμα, εκεί που το σώμα πορεύεται χωρίς να χρειάζεται πολλές -πολλές λέξεις. Αν συγκινείσαι στην Αθήνα επειδή μυρίζεις τις νεραντζιές, αν νιώθεις κάποιες σημασίες στον αέρα, πολύ λεπτές, φευγαλέες αλλά και πολύ ουσιαστικές, είναι γιατί αυτή είναι η Ιστορία σου.
Η ιδέα της παύσης στα έργα μου δεν είναι η παύση του θανάτου, αλλά η «αντίστιξη» σ’ αυτό που κινείται. Στην έννοια της παύσης υπάρχει και η αποδοχή, μια κατάσταση απόλυτης εμπιστοσύνης του παρόντος, μια κατάσταση που εξελίσσεται, αν και με ανεπαίσθητο τρόπο. Προσπάθησα να το εντάξω αυτό σε ένα έργο μου, στην περσεφόνη, αλλά δεν το κατάφερα, είναι πολύ δύσκολο να σταθείς εκεί απέναντι από το κοινό για πάνω από λεπτό, να εξαντλήσειςτις αντοχές του κοινού που ζει σε ένα περιβάλλον εθισμένο στους γρήγορους ρυθμούς, στην ταχύτητα της εναλλαγής. Ωστόσο, θα το προσπαθήσω ξανά και ξανά.
Η μυθική Περσεφόνη με είχε συγκλονίσει όταν τη γνώρισα, γιατί ζούσε σε μια εξορία. Δεν άνηκε ούτε σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο, ούτε στον υποχθόνιο, ζούσε μια ελευθερία με όρια, σε ένα μεθοριακό τόπο. Είναι μια σκληρή φιγούρα, η θηλυκότητά της είναι ευνουχισμένη, ακρωτηριασμένη, διχοτομημένη, γκροτέσκ. Το έργο RUPΤURE περσεφόνη έχει να κάνει με το αρσενικό στοιχείο που κατατρύχει κάθε γυναίκα. Ο ψευδής εαυτός της γυναίκας οικοδομείται πάνω στην (εξίσου ψευδή) θεώρηση ότι για να τα βγάλει πέρα, πρέπει να υιοθετήσει αρσενικά χαρακτηριστικά. Όλες έχουμε γίνει λίγο αντράκια για να φοβίσουμε, να αποκτήσουμε δύναμη, κύρος, υπόσταση. Κι εκεί ξεκινά η διχοτόμηση. Με ενδιαφέρουν πολύ οι περιορισμοί που υφίσταται η γυναίκα σε ένα κοινωνικό πλαίσιο, ηαπίστευτη πίεση να δουλέψει, να προλάβει να κάνει παιδί κ.λπ. Έχω δεχτεί προτάσεις και συνεργάστηκα με ομάδες σε χώρες όπως η Παλαιστίνη ή η Αίγυπτος όπου είδα από πρώτο χέρι πόσους περιορισμούς υφίσταται η γυναίκα και πόσο υποφέρει. Και χαίρομαι που στην Αγγλία έχει ανοίξει τα τελευταία χρόνια ένας διάλογος με θέμα τις γυναίκες χορογράφους, ακούς ελάχιστα στις μέρες μας για γυναίκες χορογράφους σε θέατρα, θα συναντήσεις όμως πάρα πολλούς άντρες. Παρόλα αυτά η θέση μου δεν είναι η τυπική φεμινιστική, πλέον πιστεύω ότι κι ο άντρας υφίσταται περιορισμούς, προκαταλήψεις και βιώνει κι ο ίδιος κρίση. Με ενδιαφέρει το γυναικείο σύμπαν, ως ένα σύμπαν με πολλούς κύκλους, όπως αυτός της γέννας ή της μητρότητας. Και χαίρομαι που η Περσεφόνη, στο τέλος τόσο του μύθου, όσο και της δικής μου παράστασης, καταφέρνει -όντας εξόριστη- να βρει τον «τόπο» της.
Μου αρέσει η έννοια της ρευστότητας. Έχει μέσα της το υγρό στοιχείο, το στοιχείο της γέννας, της κύησης. Το έργο into her geo#metries είναι ένα έργο που μιλά για τη ρευστότητα: Του χρόνου, του φύλου, της ταυτότητας. Η ταυτότητα είναι μια έννοια σε διαρκή -«ρευστή»- σχέση με τον εαυτό. Δεν είμαι Ελληνίδα επειδή γεννήθηκα σ’ αυτό το έδαφος, ούτε γυναίκα επειδή γεννήθηκα με αυτό το βιολογικό φύλο. Για τις ανάγκες του έργου φτιάξαμε ένα ομοίωμά μου, από γύψο και γάζα που βράχηκαν και πήραν το σχήμα του σώματός μου. Η γυψόγαζα έχει την ιδιότητα να μεταμορφώνει μόλις έρθει σε επαφή με το νερό. Κολλάει στο δέρμα σου και γίνεσαι σαν ρόμποκοπ, δεν μπορείς να κινηθείς, κι όταν ξεραθεί και τη βγάλεις από πάνω σου, βλέπεις ανάγλυφες τις ρυτίδες σου, το φλοιό σου, το χρόνο. Το ομοίωμα αυτό είναι ένα δεύτερο σώμα που έρχεται και κουμπώνει πάνω στο αληθινό σου σώμα αλλά είναι ξένο, είναι αυτό που σου φοράνε, το «καλούπι» σου. Όλη η ζωή μας είναι μια διαπίστωση πως το καλούπι που μας έχουν φορέσει δεν μας κάνει και πρέπει να βρούμε το κουράγιο να το βγάλουμε από πάνω μας. Είναι το κοινωνικό μας δέρμα. Για να βγει, πρέπει να γίνουν σεισμοί. Και ενδέχεται στο τέλος, όλος αυτός ο χαμός που έχεις προκαλέσει για να βρεις το αληθινό σου σώμα να γίνεται για μια «κλωστή» τόση δα. Για ένα τίποτα. Αλλά αυτός είναι ο αγώνας του ανθρώπου. Η κατάρα του και η δόξα του.
Με λένε «Αθανασία», έχω ένα μεγάλο στερητικό άλφα στο όνομά μου. Πώς θα ήταν η ζωή μας αν δεν υπήρχαν αυτά τα στερητικά άλφα, αν δεν υπήρχε το «χωρίς» αλλά μόνο η πλήρωση; Νομίζω δεν θα υπήρχε πόνος, αλλά δεν θα είχαμε και το θαύμα. Αυτό κάνει η τέχνη. Εξηγεί τι λείπει, μας βοηθά να το επανακτήσουμε, αυτό το θείο που προσπαθούμε λίγο να γευτούμε. Κάποιος είχε γράψει κάτι που μου άρεσε πολύ: «Δεν με ενδιαφέρουν καθόλου οι απαντήσεις, γεννώ διαρκώς ερωτήματα, κι αυτή η ερώτηση είναι τόσο όμορφη που δεν χρειάζεται απάντηση, αν σου απαντήσω, θα χάσει την ουσία της».
Η Αθανασία Κανελλοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1979. Έχει σπουδάσει κλασσικό και σύγχρονο χορό στo Rambert School of Ballet and Contemporary Dance στο Λονδίνο και με υποτροφία στη σχολή της Martha Graham στη Νέα Υόρκη. Eπίσης έχει σπουδάσει Ισπανική Γλώσσα και Πολιτισμό. Για 17 συνεχή έτη έζησε και συνεργάστηκε με πολλές ομάδες στο εξωτερικό, συνεργαζόμενη με διάφορες ομάδες σύγχρονου χορού στη Γερμανία, όπως το χοροθέατρο του Hagen, το χοροθέατρο του Osnabrueck, την ομάδα του LiorLev και την InjungJun – Βlue elephant Company. Από το 2002 μέχρι το 2008 ήταν guest χορεύτρια του χοροθεάτρου Wuppertal Pina Bausch και χόρεψε στο θέατρο Sadlers Wells του Λονδίνου, στο Εθνικό Θέατρο της Ιαπωνίας, στο Κέντρο Τεχνών της Κορέας στο Κρατικό Θέατρο του Πεκίνου κ.α. Έχει επίσης συνεργαστεί με τη Jasmin Vardimon και με άλλους ισραηλινούς χορογράφους, όπως τον Jossi Berg, τoν Rami Levi, τoν Guy Weissman και τη Roni Haver. Το 2008 και για δύο χρόνια συνεργάστηκε με τα Ballets C dela Β και το χορογράφο Koen Augustihnen. Από το 2008 έχει ξεκινήσει τη δική της χορογραφική έρευνα και τα έργα της έχουν παρουσιαστεί σε πολλά φεστιβάλ στην Ευρώπη, Ασία και Μέση Ανατολή. Έχει προσκληθεί ως χορογράφος από το Πανεπιστημίο της Μάλτας, την Πειραματική Ακαδημία του Σάλζμπουργκ (SEAD), την ομάδα της Jasmin Vardimon (JV2), το Κέντρο Σύγχρονου Χορού στο Κάιρο, την Ακαδημία της Ισλανδίας, την ομάδα Σύγχρονου Χορού της Μάλτας (Zfin Malta Dance Ensemble) κ.α. Σήμερα, εργάζεται ως ανεξάρτητη χορογράφος και performer, και παραδίδει σεμινάρια σύγχρονου χορού και χορογραφίας ανά τον κόσμο. Περισσότερα για την ίδια και τα έργα της στο προσωπικό της μπλογκ: