Ποια είναι η πρώτη ανάμνηση της ζωής σου; Το πειραιώτικο σπίτι μας στο Κερατσίνι με τους δίσκους και τη μητέρα μου να φτιάχνει μελομακάρονα και να μυρίζει όλος ο τόπος πορτοκάλι και κανέλα. Χριστούγεννα του ’85, όταν πια άρχιζα να καταλαβαίνω ότι ζω.
Ποιο ήταν το αγαπημένο σου παιχνίδι; Δεν έπαιζα πολύ. Δεν είχα αγαπημένο παιχνίδι, εκτός από το στερεοφωνικό μου. Γύρω στα 13 μου, μου άρεσε που έπαιζα στη γειτονιά μου στο Λουτράκι με τα παιδιά εφτάπετρο. Τι δεν ξέρετε τι είναι εφτάπετρο;
Τι θυμάσαι από την πρώτη ημέρα στο σχολείο; Τη δασκάλα μου στο νηπιαγωγείο, την κυρία Πηνελόπη. Θυμάμαι, στο τέλος της σχολικής εκείνης χρονιάς, μου είχε δώσει ένα ποίημα που το είχα απαγγείλει με το κλασικό, κοντό παντελονάκι και ξεκίναγε κάπως έτσι: «Είμαι ένα καλό παιδάκι…», άσχετα αν ήμουν και παραμένω διαολάκι και πειραχτήρι. Φυσικά, και την καλή μου τη Νικολέττα, με την οποία παραμένουμε καρδιακοί φίλοι. Φιλιώσαμε από την πρώτη μέρα του νηπιαγωγείου.
Μοιράσου μια αστεία οικογενειακή ιστορία. (με τον μπαμπά, την μαμά ή τα αδέρφια) Μόνο δράματα έχουμε στην οικογένεια εμείς (γέλια). Έχω πολλά να σκεφτώ, γιατί οι γονείς μου είναι άνθρωποι με πολύ χιούμορ που το μετέδωσαν σε μένα και τα τρία μου αδέρφια. Είμαστε μια τρελή οικογένεια: Η μάνα μου είναι εντελώς κωμικός τύπος, ενώ ο πατέρας μου είναι ο άνθρωπος που θα πετάξει μια ατάκα και μπορεί να γελάς με αυτήν για μια εβδομάδα. Όταν είχα πάει με τον μπαμπά μου τριών χρονών στο πάρκο Πρεσόφ στο Κερατσίνι, συνάντησα ένα κοριτσάκι που είχε έρθει με τη γιαγιά του. Όταν το κοριτσάκι έφυγε για μια στιγμή για να πιει νερό, εγώ έπιασα να φάω τα μπιφτέκια του. Για να μη γίνουμε ρεζίλι, ο μπαμπάς μου με βούτηξε και όπου φύγει φύγει.
Ποιο ήταν το αγαπημένο σου φαγητό; Τα γεμιστά για μια ζωή. Μπορώ να τρώω κάθε μέρα.
Είχες συμμετάσχει ποτέ σε σχολική παράσταση; Τι θυμάσαι; Φυσικά, σε όλα τα σχολικά χρόνια. Κυρίως, συμμετείχα στις επετειακές για το Πολυτεχνείο παραστάσεις και γι’ αυτό με κάνουν ακόμα να ραγίζω τα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη. Με την κυρία Νέτα μάθαμε όλες αυτές τις ιστορικές μουσικές. Όλες οι άλλες εορταστικές εκδηλώσεις με αφήναν σχετικά αδιάφορο ως παιδί.
Ποιο ήταν το αγαπημένο σου τραγούδι; Αγαπημένα τραγούδια θέλετε να πείτε. Το δέντρο του Λοΐζου από τη φωνή του Γιώργου Νταλάρα, τα Αγροτικά με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, η Ακτή με την Αρβανιτάκη και, φυσικά, το Πες το κι έγινε της λατρεμένης μου Χαρούλας. Αλλά, εντάξει. Το κυκλοφορώ κι οπλοφορώ, ένα από τα πολύ ιδιαίτερα της πολύ ιδιαίτερης για μένα Λίνας Νικολακοπούλου, ήταν το the best. Αυτοί οι συγκεκριμένοι καλλιτέχνες και αυτή η top στιχουργός παραμένουν μέχρι σήμερα σταθερές αξίες στη δισκοθήκη μου ως dj και στα ακούσματά μου ως Γιάννη.
Ποιο ήταν το αγαπημένο σου βιβλίο; Ο γλάρος Ιωνάθαν.
Ποιο ήταν η αγαπημένη σου τηλεοπτική σειρά; Σαν παιδί δεν έβλεπα και πολλή τηλεόραση. Αυτές οι σειρές, όμως, που με σημάδεψαν στην εφηβεία μου είναι Ο Απόντας και το Λόγω Τιμής της Μιρέλλας Παπαοικονόμου.
Ποια ήταν η αγαπημένη σου ταινία; Τα μαθήματα πιάνου με τη Χόλυ Χάντερ, γιατί με είχε κερδίσει η μουσική της, εκτός από το θέμα της ως ταινίας: μια γυναίκα απάτησε τον άντρα της, γιατί είχε πουλήσει το αγαπημένο της πιάνο σε αυτόν που έμελλε να γίνει ο εραστής της. Πιάνο δεν έμαθα να παίζω ποτέ εγώ, έμαθα να γρατζουνάω, όμως, την κιθάρα και φυσικά να παρασύρομαι από τους έρωτες.
Πώς θυμάσαι τη γειτονιά που μεγάλωσες; Επειδή μεγάλωσα μεταξύ Πειραιά και Λουτρακίου, έχω ανάμεικτες αναμνήσεις. Όμορφες ιστορίες που νοσταλγώ. Οι παιδικές μας οι φωνές, το κράξιμο των γονιών, τα μυστικά μας, το ξύλο με τα αδέρφια. Τέσσερα αγόρια ήμασταν, 2 ΑΕΚτζήδες εγώ και ο βενιαμίν, ο Μάριος, ενώ οι δυο μεσαίοι Βάζελοι. Μα δε γυρνάνε οι στιγμές στο τότε, κι ας συνεχίζουμε τις κοντρίτσες για τις ομάδες μας μέχρι σήμερα.
Ποιο ήταν το αγαπημένο σου παγωτό; Το καϊμάκι. Όχι τόσο όσο το καμάκι, βέβαια.
Ποιες ήταν οι καλύτερες καλοκαιρινές διακοπές που πέρασες ως παιδί; Τα πιο ωραία μου καλοκαίρια τα έχω ζήσει στο Λουτράκι και δεν το αλλάζω με τίποτα. Έχω πάει σε πολλά νησιά, αλλά επιμένω Λουτράκι. Ακόμα και σήμερα, τα μπάνια μου σταματούν αργά τον Οκτώβρη στα ίδια μέρη (Θα ξαναβρεθούμε). Βέβαια, δεν μπορώ να μην έχω για πάντα κλειδωμένο στη μνήμη το πήγαινε έλα Πειραιά-Λαγονήσι μες στο πούλμαν με τη γιαγιά Χρυσούλα, εκείνα τα απογεύματα των παιδικών καλοκαιριών.
Μοιράσου μια ιστορία με τον καλύτερο σου φίλο. Έπαθα σεντόνι εδώ, παιδιά. Τόσοι φίλοι, παρέες, πάρτυ και ομορφιές που κάπου γλυκοσβήνουν με το πέρασμα των χρόνων. Άσε που τα καλύτερα -τα απόρρητα, δηλαδή- ούτε λέγονται, ούτε γράφονται. Ίσως γίνουν τραγούδια.