«Η 7η του Οκτώβρη ήταν μια μέρα γιορτής. Η καταδίκη των χρυσαυγιτών είναι μια νίκη. Πήραν αυτό που τους άξιζε» λέει στην Popaganda ο Γιάννης Οικονομίδης. Όμως δεν πλέει σε πελάγη ευτυχίας. «Το αν λήξαμε με το όλο θέμα είναι μια άλλη, μεγάλη κουβέντα. Λήγει όμως ποτέ το ζήτημα του φασισμού, του μικρού ή του μεγάλου;
Όπως και να ‘χει, είναι μία νίκη η καταδίκη τους -και όχι απλώς στα χαρτιά- για τους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους εξαιτίας των χρυσαυγιτών, για όσους δολοφονήθηκαν, για όσους ξυλοκοπήθηκαν, για τις οικογένειες τους. Είναι μία πολύ σημαντική ετυμηγορία και μάλιστα σε παγκόσμιο επίπεδο.
Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι όταν μια κοινωνία είναι σε παρακμή, όλα τα θηρία ξυπνάνε και παραμένουν ξύπνια. Όλα τα σκουλήκια βγαίνουν απ’ τις τρύπες τους. Όλοι οι εφιάλτες βγαίνουν στην επιφάνεια. Η βία, ο φασισμός, ο κρυπτοφασισμός, ο μικρός φασισμός, ο μεγάλος, ο καθημερινός, ο φασισμός του μικροαστού, του μικρομεσαίου, του λαϊκού. Είναι γνωστά πράγματα αυτά, δεδομένα.
Όσον αφορά το όποιο «ξέπλυμα», το τι βγαίνει και λέει ο κάθε Άδωνις και άλλοι που χάιδευαν τη Χρυσή Αυγή κάποτε, εντάξει, δεν πέφτει κανείς από τα σύννεφα. Κάνουν πολιτική. Η ουσία έγκειται στο ότι όλοι πρέπει να είμαστε αφυπνισμένοι. Να προσπαθούμε να κάνουμε την κοινωνία μας καλύτερη, πιο δίκαιη, πιο ισορροπημένη, για να μην εμφανιστεί ξανά το τέρας του φασισμού. Όσο αυτό δεν θα γίνεται, θα υπάρχει πρόβλημα. Και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με την Ελλάδα, αλλά κάθε χώρα του πλανήτη, κάθε ανθρώπινη κοινότητα.
Σε κάθε περίπτωση υπάρχει πια μια κάποια δικαίωση και αυτό το μόρφωμα πάει στην άκρη. Αν όμως αύριο βγουν άλλα σαν αυτό, εγώ δεν μπορώ να βάλω το χέρι μου στη φωτιά ότι δεν θα συμβεί. Ανάλογα πού θα πάει η Ελλάδα. Δυστυχώς, δεν είμαι αισιόδοξος. Κάθε δεκαετία που περνάει η Ελλάδα όλο και πιο πολύ λατινοαμερικανοποιείται. Διαλύεται η εσωτερική της δομή, διαλύεται το ήθος της, διαλύεται η ελευθερία της, διαλύεται η μεσαία της τάξη, που, κακά τα ψέματα, είναι η ραχοκοκαλιά μιας κοινωνίας, αυξάνονται οι αντιθέσεις, η φτώχεια, η ανεργία, τα χρέη, η ακρίβεια. Όλο αυτό προφανώς μόνο καλό δεν είναι. Πώς θα ονειρευτούν οι νέοι το μέλλον τους μέσα σε ένα τέτοιο τοπίο;
Την ίδια στιγμή, όλοι μας βλέποντας τις φωτογραφίες της Μάγδας Φύσσα μετά την καταδικαστική ετυμηγορία συγκινούμαστε. Το ένα όμως δεν αναιρεί το άλλο. Αυτό δείχνει πόση ανάγκη έχουμε όλοι μας για ανάταση, για αλλαγή, όπως έχει συμβεί σε πολλές φορές στο παρελθόν που φάνηκε η δύναμη του λαού, ο οποίος λαός βέβαια μετά προδόθηκε. Είναι υπαρκτή όμως η βαθύτερη ανάγκη για κάτι άλλο σε αυτόν τον τόπο. Ανάγκη για δικαιοσύνη, για αλήθεια, για αλλαγή. Υπάρχει αυτό το τεράστιο γαμώτο. Από κει και πέρα, it’s the same old story…
Τουλάχιστον η απόφαση του δικαστηρίου δείχνει ότι κάτι δούλεψε στη συγκεκριμένη συγκυρία, με αυτό το συγκεκριμένο momentum. Και αυτό είναι σημαντικό».