«Κοινοί ιεροί τόποι» (ή …τ(ρ)όποι;) του θρησκεύεσθαι; Η Θεσσαλονίκη, μια πόλη στην οποία έχουν ιστορικά ακμάσει οι τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες (χριστιανική, μουσουλμανική, ιουδαϊκή) αλλά και ένα μέρος που βρίσκεται στο μεσογειακό σταυροδρόμι της μετανάστευσης, κρίθηκε ως το ιδανικό σημείο για την αφήγηση των Κοινών Ιερών Τόπων.
«Κοινοί ιεροί τόποι» είναι ο τίτλος της τριμερούς έκθεσης που σχεδιάστηκε ως ένα είδος προσκυνήματος στην πόλη (διοργανώνεται από το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και το Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης, σε συνεργασία με τον Δήμο Θεσσαλονίκης στο πλαίσιο της πολιτισμικής γιορτής- τιμής της Θεσσαλονίκης, των «Δημητρίων») και αποκαλύπτει διαφορετικές πτυχές του «μοιράσματος του ιερού», ιστορικού και σύγχρονου.
Η έκθεση θα μπορούσε λαϊκότροπα να φέρει τον τίτλο «Εσύ Χριστό και εγώ Αλλάχ/όμως κι οι δυο μας»… «κλέβοντας» τον στίχο του Πυθαγόρα…
«Όπως έκαναν στο παρελθόν για αιώνες, έτσι και σήμερα, πολλοί Χριστιανοί, Μουσουλμάνοι και Εβραίοι προσεύχονται σε ιερά που ανήκουν σε μια άλλη θρησκεία. Η ύπαρξη κοινών ιερών τόπων είναι ένα γνωστό φαινόμενο με βαθιές ρίζες στη Μεσόγειο, το οποίο φανερώνει τη διαπερατότητα των ορίων μεταξύ των θρησκευτικών κοινοτήτων. Παρά τις θεολογικές διαφορές, οι τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες μοιράζονται ένα σύνολο κοινών στοιχείων ως προς τις πεποιθήσεις, τις τελετουργίες, τα ιερά πρόσωπα και τους ιερούς τόπους. Ωστόσο, οι διασταυρώσεις αυτών των στοιχείων δεν στερούνται ασάφειας και μπορούν να οδηγήσουν σε συγκρούσεις. Ο μεσογειακός κόσμος, επομένως, έχει να προσφέρει πολλά παραδείγματα διαμοιρασμού και αμοιβαιότητας, αλλά και διαχωρισμού ή διαίρεσης» λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η Θούλη Μυσιρλόγλου, επιμελήτρια των δύο από τα τρία «σκέλη» της έκθεσης (στο ΜΜΣΤ και το Γενί Τζαμί).
(ΑΠΕ-ΜΠΕ)