«Γνωρίζοντας την Εύβοια, η οποία είναι κατάφυτη από δάση και ειδικά πευκοδάση, είναι μια από τις περιοχές που μας απασχολεί κάθε χρόνο στο ζήτημα των δασικών πυρκαγιών», δήλωσε ο πρόεδρος του Τμήματος Δασολογίας και Φυσικού Περιβάλλοντος του ΑΠΘ και αντιπρόεδρος της Ελληνικής Δασολογικής Εταιρίας, καθηγητής Θεοχάρης Ζάγκας στον ραδιοφωνικό σταθμό του Αθηναϊκού-Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων «Πρακτορείο 104,9 FM».
«Εμείς ως κλάδος επιμένουμε στην πρόληψη των δασικών πυρκαγιών, γιατί όταν μας συμβαίνουν τέτοια γεγονότα, με εξαιρετικά μεγάλες πυρκαγιές, με τη συγκυρία των μελτεμιών και των ιδιαίτερα ξηροθερμικών συνθηκών, τότε οι πυρκαγιές παίρνουν μεγάλες διαστάσεις, γίνονται ανεξέλεγκτες και δυστυχώς δεν μπορούν να αντιμετωπισθούν με τα επίγεια μέσα, αλλά ούτε και με τα εναέρια, τα οποία υπόκεινται σε σειρά από περιορισμούς», επισήμανε ο καθηγητής, προσθέτοντας ότι κάποια είδη δασών είναι πιο εύφλεκτα «όπως τα είδη της πεύκης και τα πουρναροτόπια και αυτές είναι οι πιο δύσκολες πυρκαγιές, αλλά στη χαμηλή ζώνη ισχύει αυτό που λέει ο σοφός λαός, ότι κοντά στο ξερό καίγεται και το χλωρό».
«Δηλαδή», εξήγησε, «δεν αφορά η συζήτηση μόνο το είδος και αυτό που λένε πολλές φορές κάποιοι -και μη ειδικοί- ότι πρέπει να αλλάξουν αυτά τα δάση», καθώς «αυτά τα δάση τα δημιούργησε η Φύση και δυστυχώς είμαστε πολύ αδύναμοι μπροστά σε τέτοιες καταστάσεις, έτσι ώστε να αλλάξουμε εμείς σε μεγάλη κλίμακα τα είδη για να προλάβουμε τις δασικές πυρκαγιές».
«Ο πιο σωστός τρόπος είναι η πρόληψη των δασικών πυρκαγιών. Αυτό σημαίνει εντοπισμός εν τη γενέσει, με τον πρώτο καπνό να επέμβει μια ολιγομελής ομάδα δράσης, που στα πρώτα λεπτά θα μπορεί με τα μέσα τα οποία έχει -λίγο νερό και τα κατάλληλα εργαλεία- να κατασβέσει την πυρκαγιά, γιατί όταν πάρουν οι πυρκαγιές διαστάσεις, μόνο έμμεσα αντιμετωπίζονται και το βλέπουμε αυτό και σε χώρες πιο καλά οργανωμένες και οικονομικά πιο ισχυρές από εμάς, όπως είναι ο Καναδάς, η Αυστραλία, οι ΗΠΑ και η Ρωσία».
Σχετικά με τον σχεδιασμό του συστήματος δασικής προστασίας ο κ. Ζάγκας διευκρίνισε ότι αυτό που προτείνει η κοινότητα που εκπροσωπεί είναι «ένα σύστημα πρόληψης, το οποίο θα βασίζεται στη διαρκή επιτήρηση όλων των επικίνδυνων περιοχών, δηλαδή της χαμηλότερης ζώνης με δίκτυο παρατηρητηρίων ή και με τη βοήθεια των νέων τεχνολογιών σήμερα», παρατηρώντας και ότι «κάποτε το είχαμε με τα πενιχρότερα μέσα και με έναν πρωτόγονο τρόπο, κάθε οικισμός είχε δικούς του παρατηρητές οι οποίοι σε συνδυασμό με τους ανθρώπους των κρατικών υπηρεσιών, της δασικής υπηρεσίας προ του 97-98 κατάφερνε να βρίσκεται έγκαιρα στην πυρκαγιά, η οποία εκδηλωνόταν».
Σε ό,τι αφορά τις αντιπυρικές ζώνες ο καθηγητής εκτίμησε ότι «είναι ένα μέρος του σχεδίου αντιπυρικής προστασίας, αλλά από μόνες τους δε λύνουν το πρόβλημα και αποδείχθηκε ότι αυτές οι γυμνές αντιπυρικές ζώνες δεν είναι αυτές που μας βοηθούν». «Αυτό που προτείνουμε εμείς», διευκρίνισε, «είναι οι λεγόμενες στεγασμένες αντιπυρικές ζώνες, ζώνες μεγαλύτερου πλάτους από αυτές τις γυμνές, όπου τα δέντρα είναι σε τέτοια απόσταση μεταξύ τους, έτσι ώστε το ένα να μην ακουμπάει στο άλλο. Αυτές είναι χαρτογραφημένες, είναι γνωστές στις δυνάμεις της δασοπυρόσβεσης και σε έκτακτη ανάγκη αποτελούν γραμμές άμυνας, ανάσχεσης της φωτιάς».