To Sticky Fingers που κυκλοφόρησε στις 23 Απριλίου του 1971, είναι το ένατο βρετανικό album των Rolling Stones που κυκλοφόρησε στη Decca και η ενδέκατη studio κυκλοφορία τους στις Ηνωμένες Πολιτείες από την London Records. Το album κυκλοφόρησε στην μάλλον καλύτερη δημιουργικά τους περίοδο και προηγήθηκε του Exile on Main St., με τα δύο albums να θεωρούνται ως δύο από τα καλύτερα των Stones. Στο Stcky Fingers περιέχονται πέραν του “Brown Sugar” και το “Wild Horses”, τα “Dead Flowers”, “Can’t You Hear Me Knocking” και η μπαλάντα “Moonlight Mile”. Το Sticky Fingers ανέβηκε στην κορυφή των περισσότερων charts ανά τον κόσμο, μεταξύ αυτών στις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο, για να βραβευθεί ως τριπλά πλατινένιο από την RIAA και ως χρυσό από την BPI, ενώ, το σινγκλ “Brown Sugar” σκαρφάλωσε στο # 1 στο αμερικάνικο Billboard, στην Ολλανδία, την Ελβετία και τον Καναδά, ενώ στην πατρίδα του συγκροτήματος έφθασε μέχρι την δεύτερη θέση. Το δεύτερο single του album, “Wild Horses” ανέβηκε στο Top-30 των ΗΠΑ.
Οι επίσημες ηχογραφήσεις του Sticky Fingers ξεκίνησαν τον Μάρτιο του 1970, αλλά το συγκρότημα είχε ήδη ηχογραφήσει στα “Muscle Shoals Sound Studio” της Αλαμπάμα από το 1969, το “Sister Morphine“. Το άλμπουμ ολοκληρώθηκε μέσα στο 1970 με το φορητό στούντιο του συγκροτήματος, τελειώνοντας τις προσπάθειες τους τον Ιανουάριο του 1971 στα Olympic Studios και Trident Studios του Λονδίνου. Παρά τη δημιουργικότητα της μπάντα που βρισκόταν στο πικ τους εκείνη την περίοδο, η μπάντα αντιμετώπιζε αρκετά προβλήματα που συνεπάγεται το τρίπτυχο “Sex, Drugs & Rock ‘n’ Roll” και ιδιαίτερα ο Keith Richards, κάτι που μπορεί να γίνει αντιληπτό και στην ζοφερή ατμόσφαιρα του συγκεκριμένου album, αλλά και στιχουργικά σε κομμάτια όπως το “Sister Morphine”.
To album έχαιρε διθυραμβικών κριτικών , με το AllMusic να του δίνει την άριστη βαθμολογία των πέντε αστέρων, το Sputnik Music μέσο όρο βαθμολογιών 4,4 / 5, το Pitchfork Media 10 / 10, το Uncut 5 / 5,[8] ο Mark Prindle 10 / 10 και το Rolling Stone 5 / 5. Πέραν από τη μουσική του αξία, το album έχει και ένα από τα χαρακτηριστικότερα εξώφυλλα δίσκων όλων των εποχών, που παρουσιάζει έναν ανδρικό καβάλο με τζιν παντελόνι σχεδιασμένο από τον Andy Warhol, στην πρώτη έκδοση του οποίου, μάλιστα, υπήρχε αληθινό φερμουάρ πάνω στο δίσκο. ο συγκεκριμένο εξώφυλλο λογοκρίθηκε και απαγορεύθηκε στην Ισπανία, για να αντικατασταθεί από την εικόνα μιας κονσέρβας από την οποία βγαίνουν τα δάχτυλα ενός ανθρώπινου χεριού.
Το περιοδικό Rolling Stone το κατέταξε 64ο στην λίστα με τα 500 καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών, όπως και 31ο στον κατάλογο με τα εκατό καλύτερα άλμπουμ των είκοσι τελευταίων χρόνων του 1987, το Classic Rock το τοποθέτησε στην 36η θέση των εκατό καλύτερων άλμπουμ βρετανικού ροκ όλων των εποχών, το Mojo στο # 52 από τα καλύτερα άλμπουμ που έχουν φτιαχτεί (1995),το NME 58ο στα εκατό καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών, το Q το ανέδειξε ως καλύτερο άλμπουμ της δεκαετίας του ’70 και το γαλλικό FNAC το κατέταξε 45ο στα χίλια καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών.