Ο Τζερόμ Ντέιβιντ Σάλιντζερ γνώρισε την παγκόσμια φήμη δημοσιεύοντας το 1951 τον «Φύλακα στη σίκαλη».Το βιβλίο ανήκει στα σημαντικότερα μυθιστορήματα της εφηβείας, μολονότι περιγράφει πολύ μικρό μέρος της ζωής του κεντρικού ήρωα Χόλντεν Κόλφιλντ.
Ανήκει επίσης στα αντιπροσωπευτικότερα έργα του μεταπολεμικού ρεαλισμού και αναμφίβολα επηρέασε βαθιά τους συγγραφείς οι οποίοι τρεις δεκαετίες αργότερα δημιούργησαν το ρεύμα που ονομάστηκε νεορεαλισμός ή βρώμικος ή μινιμαλιστικός ρεαλισμός. […]
«Ο Φύλακας στη σίκαλη» διαρκώς πάει να αποκτήσει μυθιστορηματική πλοκή και διαρκώς ο συγγραφέας μοιάζει να την «αναστέλλει», όπως ο Χόλντεν που συνεχώς φεύγει για τα δυτικά και «συνεχώς» παραμένει στη Νέα Υόρκη. Ο νεορεαλισμός του Σάλιντζερ θυμίζει σε πολλά τις καλύτερες νεορεαλιστικές ταινίες του ιταλικού κινηματογράφου, όπου κυριαρχούν η νοσταλγία, η πικρία, η τρυφερότητα, η απέχθεια και η ανοχή: μια ανεπανάληπτη χημεία των αισθημάτων. (ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΜΠΕΚΟΣ, ΤΟ ΒΗΜΑ, 15/5/2011)
Το 2014 το βιβλίο κυκλοφόρησε σε νέα μετάφραση της Τζένης Μαστοράκη –και η αρχική πρώτη έκδοση στα ελληνικά ήταν σε δική της μετάφραση- και ο τίτλος αποδόθηκε ως «Στη σίκαλη, στα στάχια, ο πιάστης»
Μια χαρακτηριστική φράση από το βιβλίο «Εγώ ποτέ μου δε θα γκάριζα “Καλή πρόοδο”. Σε κανένανε. Είναι πολύ τρομαχτική κουβέντα, άμα το σκεφτείς».