Όταν τα νούμερα μιλούν από μόνα τους. Στο διάστημα 2004-2009 το δημόσιο χρέος στην Ελλάδα αυξήθηκε παραπάνω από 120 δισ. ευρώ
Η παρακολούθηση των στατιστικών δεδομένων για την εξέλιξη του δημόσιου χρέους και του δημοσιονομικού ελλείμματος στην Ελλάδα οδηγεί αβίαστα στο συμπέρασμα ότι την 2004-2009 η χώρα εκτροχιάστηκε δημοσιονομικά.
Το 2004 το χρέος ήταν στο 99,8% του ΑΕΠ, ή 183,2 δισ. ευρώ. Πέντε χρόνια αργότερα άγγιξε τα 301 δισ. ή το 126,8% του ΑΕΠ, με τη χώρα να έχει μπει για τα καλά στον φαύλο κύκλο της ύφεσης ήδη από το 2008.
Στο ίδιο διάστημα το δημοσιονομικό έλλειμμα υπερδιπλασιάστηκε και από 7,6% του ΑΕΠ το 2004 χτύπησε κόκκινο φτάνοντας το 15,2% (15,6% είχαν δείξει τα αρχικά στοιχεία που αναθεωρήθηκαν στη συνέχεια από τη Eurostat).
Τα στοιχεία είναι αποκαλυπτικά. «Βάλαμε τα χέρια μας και βγάλαμε τα μάτια μας», σχολίαζαν τότε ορισμένοι αναλυτές. Η κυβέρνηση όμως υποστήριζε ότι προωθεί τη δημοσιονομική εξυγίανση.
Θεωρητικά, δημοσιονομική εξυγίανση σημαίνει σφίξιμο του ζωναριού. Δεν συνέβαινε όμως ακριβώς αυτό την περίοδο του «ελληνικού οικονομικού θαύματος». Αθρόες οι προσλήψεις δημοσίων υπαλλήλων (από 447.520 οι δημόσιοι υπάλληλοι το 2004 στους 511.913 το 2009) και μεγάλες οι αυξήσεις μισθών, παρά τις προειδοποιήσεις της Τραπέζης της Ελλάδος που χτυπούσε από τότε τον κώδωνα του δημοσιονομικού κινδύνου.
Η κυβέρνηση στο εσωτερικό εκείνη την περίοδο υποστήριζε ότι μείωνε το έλλειμμα και ότι στόχευε μάλιστα σε πλεονασματικό προϋπολογισμό. Η Eurostat έχει διαφορετική άποψη. Από το 2004 έως το 2009 το έλλειμμα δεν μειώθηκε ποτέ, ενώ καθιερώθηκαν και οι αστερίσκοι που μέχρι σήμερα δεν έχουν διαγραφεί.
Αν ανατρέξει κανείς στα επίσημα στοιχεία της Eurostat από το 2005 και πριν, θα διαπιστώσει ότι, αντί για αριθμούς, υπάρχουν δύο γράμματα για την Ελλάδα: ΝΑ (Νot Αvailable – Δεν είναι διαθέσιμα). Τα στοιχεία είναι γκρίζες ζώνες. Από το 2006 και μετά δεν υπάρχει καμία γκρίζα ζώνη. Μόνο η μαυρίλα των αριθμών, η επιδείνωση των οποίων άλλαξε προς το χειρότερο τις ζωές των Ελλήνων. Στο 6,7% το έλλειμμα το 2007, στο 9,9% το 2008. Κανείς δεν ήξερε ή κανείς δεν έλεγε πριν από τις εκλογές του 2009 πού θα κάτσει η μπίλια. Κανείς δεν διανοούνταν ότι θα μπορούσε να κλείσει στο 15,2%, όπως και έγινε.