Προσωπικότητα υπερ…συλλογική, ποιος δεν έχει αναπολήσει το μεγάλο και τρανό Σέρχιο Μαρκαριάν, που μας χάρισε ματσάρες σε Ευρώπη και Ελλάδα; Την αρχοντιά του πρώην προπονητή του Ιωνικού, του Παναθηναϊκού και του Ηρακλή τιμάμε σήμερα, με αφορμή την ανακοίνωση ότι ο Ουρουγουανός κόουτς θα καθοδηγήσει την εθνική Ελλάδας στα μελλοντικά της ποδοσφαιρικά μονοπάτια. Δύο αράδες, λοιπόν, για τον Σέρχιο…
Όταν ήταν ακόμη έφηβος, ο Μαρκαριάν δεν είχε καμία όρεξη να γίνει προπονητής. Στην ηλικία των 18 ετών, όταν και κατάλαβε πως δεν θα γινόταν ποδοσφαιριστής, άρχισε να βγάζει το μεροκάματό του πιάνοντας δουλειά σε μία εταιρία διανομής καυσίμων. Κατάφερε μάλιστα με σκληρή δουλειά να γίνει γενικός διευθυντής.
Όμως η ποδοσφαιρική μοίρα ήθελε τον Μαρκαριάν μαχητή των γηπέδων και τίποτα λιγότερο. Ήταν καλοκαίρι του 1974, όταν ο τριαντάρης πλέον Σέρχιο είδε την αγαπημένη του Ουρουγουάη να ταπεινώνεται στο παγκόσμιο κύπελλο από την παρέα του Κρόιφ. Το ξερό 2-0, που έστειλε την Ολλανδία στην επόμενη φάση και την Ουρουγουάη να δει το υπόλοιπο Μουντιάλ από τον καναπέ της, έκανε τον Μαρκαριάν να καταλάβει ότι η ζωή του ανήκε για πάντα στην προπονητική. Σκοπός του ήταν να μην υποφέρει ξανά η χώρα του από μία ντροπιαστική ήττα ανάλογη με εκείνη ενάντια στους Ουράνιε.
Πρώτος σταθμός στην προπονητική του καριέρα υπήρξε η Μπέλα Βίστα, όπου προπόνησε τον Όσκαρ Ουάσινγκτον Ταμπάρες, που είναι μόλις δύο χρόνια μικρότερός του. Αν και η καριέρα του Μαρκαριάν τον οδήγησε στην Παραγουάη και το Περού, μπορεί να του πιστωθεί η ποδοσφαιρική αναγέννηση της Ουρουγουάης, αφού φαίνεται πως υπήρξε σημαντική η επιρροή που άσκησε στον Ταμπάρες, ο οποίος διετέλεσε προπονητής της εθνικής Ουρουγουάης την περίοδο 2006-2012.
Είναι δύσκολο να εντοπίσει κανείς το βαθμό στον οποίο επηρέασε η ποδοσφαιρική ιδιοφυΐα του Μαρκαριάν τον Ταμπάρες. Το σίγουρο όμως είναι ότι υπάρχουν σαφείς ομοιότητες στο ποδοσφαιρικό δόγμα των δύο προπονητών. Και οι δύο χτίζουν σκληρές, αποφασιστικές να παλέψουν μέχρι τέλους ομάδες, με πτέρυγες ταχύτατες που χαρακτηρίζονται από την «garra», την μυθική εκρηκτικότητα που κάνει το ποδόσφαιρο της Ουρουγουάης ανήλεο και βάναυσο.
Στο Κόπα Αμέρικα του 2011, ο Μαρκαριάν ήταν ο τιμονιέρης του Περού, με τον Ταμπάρες να ηγείται της Ουρουγουάης. Η επίλεκτη του Μαρκαριάν έπαιζε με ένα 4-4-1-1, με τον Ζουάν Βάργκας να παίζει «κρυφά», πίσω και αριστερά από τον Πάολο Γκερέρο. Από την άλλη, η Ουρουγουάη ήταν πιο ντελικάτη και ευμετάβλητη από ποτέ, παίζοντας πότε με 4 και πότε με 3 στην άμυνα, ανάλογα με τις ανάγκες του παιχνιδιού. Πρόκειται για τακτική που αποτελεί μία από τις επιρροές Μαρκαριάν στον Ταμπάρες. Οι συγκλίνουσες τακτικές των δύο προπονητών αποδείχθηκαν άκρως αποτελεσματικές και επιτυχείς στις αναμετρήσεις του Κόπα Αμέρικα. Το Περού δέχθηκε 2 γκολ σε 4 παιχνίδια πριν γονατίσει μπροστά στην επιβλητική Ουρουγουάη,η οποία μάζεψε την μπάλα από τα δίχτυα της μόνο 3 φορές σε 6 παιχνίδια, σηκώνοντας στο τέλος τη λατινοαμερικάνικη κούπα.
Κανείς δεν ξέρει αν ο Μαρκαριάν θα μας χαρίσει στιγμές εθνικής υπερηφάνειας ως καθοδηγητής της εθνικής Ελλάδας. Αυτό για το οποίο μπορούμε να είμαστε σίγουροι είναι ότι ο Σέρχιο είναι δικό μας παιδί και θα το ιδρώσει το…πουκάμισο για να μας φτάσει ψηλά.