Ένας από τους πιο διαχρονικούς μύθους του κόσμου σχετίζεται με το τέρας του Λοχ Νες.
Εδώ και χρόνια, θρύλοι μιλούν για ένα τεράστιο ερπετό το οποίο κρύβεται στην λίμνη Νες της Σκωτίας. Ο μύθος γύρω από το τέρας του Λοχ Νες έχει δημιουργήσει πολλές εικασίες, ενώ δεν είναι λίγοι εκείνοι που τον έχουν εκμεταλλευτεί τουριστικά.
Ορισμένοι επιστήμονες, δε, ψάχνουν απάντηση γύρω από το θρυλικό ερπετό. Τώρα, Βρετανοί επιστήμονες χαρακτηρίζουν «εύλογη» την ύπαρξη του τέρατος του Λοχ Νες.
Σύμφωνα με τον Independent, οι ερευνητές βρήκαν απολιθώματα μικρών πλησιόσαυρων – θαλάσσια ερπετά με μακρύ λαιμό από την εποχή των δεινοσαύρων – σε ένα σύστημα ποταμών 100 εκατομμυρίων ετών που είναι τώρα η έρημος Σαχάρα του Μαρόκου, υποδηλώνοντας ότι μπορεί να ζούσαν σε γλυκό νερό.
Οι λάτρεις των τεράτων του Λοχ Νες πίστευαν από καιρό ότι θα μπορούσε να είναι ένα προϊστορικό ερπετό με μικρό κεφάλι και μακρύ λαιμό, παρόμοιο με έναν πλησιόσαυρο.
Ωστόσο, υπήρχαν και εκείνοι που υποστήριξαν ότι οι πλησιόσαυροι δεν θα μπορούσαν να ζουν στο Λοχ Νες καθώς χρειάζονταν ένα περιβάλλον με αλμυρό νερό.
Τώρα τα ευρήματα του πανεπιστημίου, που δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό Cretaceous Research, υποδηλώνουν ότι οι πλησιόσαυροι ανέχονταν το γλυκό νερό, πιθανώς να περνούν τη ζωή τους, όπως τα σημερινά δελφίνια του ποταμού.
Τα απολιθώματα περιλαμβάνουν οστά και δόντια από ενήλικες μήκους τριών μέτρων και ένα οστό βραχίονα από μωρό μήκους 1,5 μέτρου. Αυτά υπονοούν ότι αυτά τα πλάσματα ζούσαν και τρέφονταν συνήθως σε γλυκό νερό, δίπλα σε βατράχους, κροκόδειλους, χελώνες, ψάρια και τον τεράστιο υδρόβιο δεινόσαυρο σπινόσαυρο.
«Αυτό που με εκπλήσσει είναι ότι ο αρχαίος μαροκινός ποταμός περιείχε τόσα πολλά σαρκοφάγα ζώα που ζούσαν όλα το ένα δίπλα στο άλλο. Δεν ήταν μέρος για να πάτε για μπάνιο», αναφέρει ο ερευνητής Ντέιβιντ Μάρτιλ.
Τα δόντια του πλησιόσαυρου φαίνεται να παρουσιάζουν βαριά φθορά παρόμοια με αυτή του Σπινόσαυρου, υποδηλώνοντας ότι έτρωγαν τα ίδια θωρακισμένα ψάρια που ζούσαν στον ποταμό, αντί να είναι περισταστικοί επισκέπτες.
Ο Δρ Λόνγριτς, ο έτερος συγγραφέας της μελέτης, είπε: «Δεν γνωρίζουμε πραγματικά γιατί οι πλησιόσαυροι βρίσκονται σε γλυκό νερό.
«Είναι λίγο αμφιλεγόμενο, αλλά ποιος λέει ότι επειδή εμείς οι παλαιοντολόγοι τα αποκαλούσαμε πάντα «θαλάσσια ερπετά», έπρεπε να ζουν στη θάλασσα; Πολλές θαλάσσιες γενεαλογίες εισέβαλαν στο γλυκό νερό».
Ο πρώτος πλήρης σκελετός πλησιόσαυρου βρέθηκε για πρώτη φορά στο Lyme Regis του Dorset, το 1823 από τη Mary Anning, μια κυνηγό απολιθωμάτων. Το πλάσμα είχε ένα μικρό κεφάλι, μακρύ λαιμό και τέσσερα μακριά βατραχοπέδιλα.
Ένα δελτίο τύπου από το Πανεπιστήμιο του Μπαθ είπε ότι η νέα ανακάλυψη έδειξε ότι το τέρας του Λοχ Νες ήταν «σε ένα επίπεδο, εύλογο».
«Οι πλησιόσαυροι δεν περιορίζονταν στις θάλασσες, όντως κατοικούσαν στο γλυκό νερό. Αλλά το αρχείο απολιθωμάτων υποδηλώνει επίσης ότι μετά από σχεδόν 150 εκατομμύρια χρόνια, οι τελευταίοι πλησιόσαυροι τελικά εξαφανίστηκαν την ίδια στιγμή με τους δεινόσαυρους, πριν από 66 εκατομμύρια χρόνια», σημειώνει.