Να έχει μόλις ενταχθεί το συγκρότημα στο οποίο ηγείσαι εδώ και 4 δεκαετίες, οι θρυλικοί Cure, στο Rock and Roll Hall of Fame, απολαμβάνοντας τη μεγαλύτερη «θεσμική» διάκριση που υπάρχει στη μουσική βιομηχανία.
Να συμβαίνει αυτό ταυτόχρονα με τους Radiohead που τους έβαλε στο κλαμπ ο David Byrne.
Να προλογίζει τη δική σου ένταξη ολόκληρος Trent Reznor των Nine Inch Nails.
Να το κάνει χρησιμοποιώντας φράσεις όπως: «Οι περισσότεροι μουσικοί τείνουν να διαφέρουν στην πραγματική ζωή από τις δημόσιες περσόνες που έχουν καλλιεργήσει σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό. Όσο μετράει η δική μου γνώμη πάντως, ο Robert Smith είναι κάτι σπάνιο: Ένας 100% αυθεντικός Robert Smith τύπος που ζει μια 100% αυθεντική Robert Smith ζωή».
Να έχεις backstage τις αμφιβολίες για το αν πρέπει να αποδεχθείς την παρουσία σου σε αυτό το πανηγυράκι αφού «στα 15 σου θα έλεγες “Fuck This”», αλλά τελικά να το κάνεις γιατί όλοι οι μεγάλοι σου ήρωες έχουν αποδεχθεί την ίδια τιμή και θες να βρίσκεσαι ανάμεσά τους.
Να τελειώνει η βράβευση στην σκηνή και να σε περιμένει μια λίγο-περισσότερο-χαρουμένη-απ’όσο-χρειάζεται-χωρίς-να-ξέρει-με-ποιον-μιλάει-ρεπόρτερ για να κάνεις δηλώσεις. Κι εσύ απλά να επιβεβαιώνεις τον εαυτό σου με μια 100% αυθεντική Robert Smith αντίδραση…
– OMG, οι Cure στο Rock and Roll Hall of Fame. Είσαι τόσο ενθουσιασμένος όσο είμαι κι εγώ;
– Αν κρίνω από το πώς ακούγεται, όχι.
Robert Smith.
Μην. Αλλάξεις. Ποτέ.