Ο μετρ του σουρεαλισμού, Αλεχάντρο Χοδορόφσκι, επιστρέφει στα 87 του χρόνια, με την αυτοβιογραφική «Ποίηση χωρίς τέλος»! Στον πρωταγωνιστικό ρόλο του «Αλεχαντρίτο» βρίσκεται ο πολυτάλαντος γιος του, Άνταν – βραβευμένος για το Santa Sangre και ευρύτερα γνωστός στους μουσικούς κύκλους ως Adanowsky-, ενώ τη Διεύθυνση Φωτογραφίας υπογράφει ο πολυβραβευμένος – και μεγάλος θαυμαστής του Χοδορόφσκι – Κρίστοφερ Ντόιλ.
Βρισκόμαστε στο Σαντιάγο της Χιλής. Τη δεκαετία του ’40 και του ’50 ο «Αλεχαντρίτο» Χοδορόφσκι αποφασίζει να γίνει ποιητής, ενάντια στη θέληση της οικογένειάς του. Μπαίνοντας στους κύκλους της καλλιτεχνικής αβάν γκαρντ της εποχής, ο εικοσάχρονος Αλεχάντρο θα γνωρίσει τον Ενρίκε Λιν, τη Στέλλα Ντίαζ, τον Νικάνορ Πάρρα και άλλους πολλά υποσχόμενους αλλά άγνωστους ακόμα νεαρούς συγγραφείς, που στη συνέχεια θα γίνουν οι Μεγάλοι της μοντέρνας λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας. Βυθισμένοι σ’ έναν κόσμο ποιητικού πειραματισμού θα ζήσουν όλοι μαζί, όπως λίγοι αποτόλμησαν στο παρελθόν: αισθησιακά, αυθεντικά, με τρέλα και πλήρη ελευθερία.
Μέσα από τον αυτοβιογραφικό του φακό, ο Αλεχάντρο Χοδορόφσκι, αφηγείται τα χρόνια της νιότης του στη Χιλή, μία περίοδος απελευθέρωσης από τους κοινωνικούς και οικογενειακούς περιορισμούς και ένταξης στο μποέμ καλλιτεχνικό κύκλο της εποχής. Η ταινία λειτουργεί ως ένα αφιέρωμα στην καλλιτεχνική κληρονομιά της Χιλής, αλλά και ως μια ωδή στην αναζήτηση για την ομορφιά και την εσωτερική αλήθεια, ως παγκόσμια δύναμη ικανή να αλλάξει τη ζωή του ανθρώπου, με την υπογραφή ενός καλλιτέχνη που έχει αφιερώσει τη ζωή και την καριέρα του στην πνευματική και καλλιτεχνική ευαισθητοποίηση.
2016. Γαλλία – Χιλή. Έγχρωμο
Σκηνοθεσία, Σενάριο: Αλεχάντρο Χοδορόφσκι
Διευθυντής Φωτογραφίας: Κρίστοφερ Ντόιλ
Πρωταγωνιστούν: Αδάν Χοδορόφσκι, Παμέλα Φλόρες, Μπρόντις Χοδορόφσκι.
Γλώσσα: Ισπανικά | Είδος: Σουρεαλιστική Βιογραφία, Δραματική. Διάρκεια: 128’
ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ
Η «Ποίηση Χωρίς Τέλος» θα μπορούσε να θεωρηθεί η άτυπη συνέχεια του «Χορού της Πραγματικότητας» καθώς είναι δύο ταινίες ξεκινούν και τελειώνουν με τον ίδιο τρόπο, με ένα ταξίδι προς το άγνωστο. Ο λόγος που έκανα μία αυτοβιογραφική επιστροφή, μετά από 20 χρόνια απουσίας, είναι γιατί θεωρώ πως αυτές οι ταινίες ξεπερνούν τα συμβατικά όρια της παραγωγής μιας ταινίας. Θα περιέγραφα τις ταινίες μου ως «ψυχομαγικές» και αυτό γιατί θεωρώ πως η τέχνη οφείλει να γιατρεύει. Αλλά ποιον; Σίγουρα όχι το θεατή ο οποίος στην πραγματικότητα δεν υπάρχει, καθώς έχει αποικηθεί από τον αμερικάνικο κινηματογράφο. Άρα αυτόν που στη πραγματικότητα η τέχνη μου γιατρεύει είναι κυρίως εμένα τον ίδιο και μετά την οικογένειά μου και σε μία τρίτη ανάγνωση ίσως και τον θεατή. Και οι δύο αυτές ταινίες έχουν γυριστεί σε σημεία της Χιλής όπου μεγάλωσα και έζησα. Επιστρέφω σε αυτά τα μέρη, ως ένας άλλος πια, ως «ο διάσημος σκηνοθέτης» και αναδομώ αυτά τα φθαρμένα πια μέρη όχι μόνο για την ταινία αλλά και για τη μνήμη μου. Μετά έρχεται η οικογένεια μου, με τους γιους μου να υποδύονται εμένα και τον πατέρα μου και να τσακώνονται μεταξύ τους μέσα από τους διπλούς ρόλους τους. Έτσι ξυπνάμε όλους τους οικογενειακούς δαίμονες και όλα μας τα συναισθήματα. Πρόκειται λοιπόν για μία ρεαλιστική ιστορία στην οποία προσθέσαμε σουρεαλιστικά χρώματα και περίτεχνες κινηματογραφικές ιδέες, αλλά παραμένει μία πραγματικότητα που εκφράζεται μέσα από τον κινηματογράφο.