«Για όνομα, δεν είμαστε τουρίστες! Ζούμε και πληρώνουμε τους φόρους μας εδώ στην Ελλάδα.
Η αστυνομία μας σταμάτησε στο λιμάνι της Λέσβου και ζήτησαν τα χαρτιά μου. Τους είπα πως είμαι Βρετανή. Γέλασαν και μου είπαν να σταθώ με τον υπόλοιπο κόσμο, τους πρόσφυγες.
Μας είπαν να ακουμπήσουμε τις τσάντες μας στο έδαφος για να τις ελέγξουν τα σκυλιά. Ρώτησα γιατί μας σταμάτησαν.
Μου είπαν να το βουλώσω.
Ρώτησα αν έπρεπε να ακουμπήσω κάτω την τσάντα με τις αλλαξιές του μωρού μου.
Μου είπαν να το βουλώσω.
Ρώτησα αν μπορεί να ακουμπήσει τις τσάντες ο σύζυγός μου μια και κρατούσα το μωρό μου.
Μου είπαν να βουλώσω το γαμημένο στόμα μου.
Και οι 14 τσάντες μας ελέγχθηκαν. Πέντε αστυνομικοί τσέκαραν όλα τα προσωπικά μας αντικείμενα. Μου διέλυσαν τα καλλυντικά μου. Πήραν ένα-ένα τα εσώρουχά μου, τα σήκωσαν ψηλά, είπαν κάτι στα ελληνικά και γέλασαν. Έβγαλαν έξω τις σερβιέτες μου και γέλασαν. Έβαλαν όλα τα πράγματα πίσω με τέτοιο τρόπο ώστε οι βαλίτσες δεν έκλειναν.
Τσέκαραν τα ρούχα του παιδιού μου. Τα παιχνίδια του. Τα βιβλία του. Τις πάνες τους. Τους ζήτησα να είναι προσεκτικοί με τα παιχνίδια του.
Μου είπαν να σκάσω ή θα με στείλουν πίσω από εκεί που ήρθα.
Ξανά. Ρώτησαν για την εθνικότητά μου. Τους είπα πως έχω βρετανικό διαβατήριο. Γέλασαν και μιμήθηκαν την βρετανική προφορά μου. Με ρώτησαν από που πραγματικά κατάγομαι. Τους είπα από την Μεγάλη Βρετανία.
Τσαντίστηκαν τόσο πολύ και φώναξαν: Από που είναι οι γονείς σου; Από το Ιράν, είπα.
Γέλασαν και είπαν πως μοιάζω με Ιρανή, όχι με Βρετανίδα. Εξήγησα πως δεν έχω έγγραφα από το Ιράν παρά μόνο από την Μεγάλη Βρετανία. Μου είπαν να σταματήσω να μιλάω. Μετά ρώτησαν γιατί ο σύζυγός μου είναι Αφγανός…
Όλη αυτή την ώρα, έβγαλαν τα παπούτσια του Αζάντ, έλεγξαν όλα τα ρούχα του και τον έψαξαν. Του φώναζαν για την γυναίκα του που δεν συνεργάζεται και του είπαν να με κάνει να το βουλώσω.
Θήλασα το μωρό μου στο μικρό καλυβάκι που μας είχαν βάλει για να ηρεμήσει. Κοιτούσαν το στήθος μου, το έδειχναν και γελούσαν.
Αυτό έγινε πριν τρεις μέρες. Δεν θυμάμαι όλα όσα ειπώθηκαν, αλλά θα ευχόμουν να μπορούσα να ξεχάσω όσα έγραψα παραπάνω. Έχουν περάσει τρεις μέρες και ακόμα τρέμω κάθε φορά που το σκέφτομαι.
Οι ταυτότητές μας, τα νόμιμα έγγραφά μας, το μωρό μας, τα λεφτά μας, τίποτα δεν είχε σημασία. Το χρώμα του δέρματός μας σήμαινε πως έπρεπε να μας σταματήσουν και να μας παρενοχλήσουν.
22 από τα 30 μου χρόνια ζώντας στην Ευρώπη.
#unprivileged #Europe2020 #Greekhospitality»